Confituur van eigen kweek

Onze aardbeienwildernis achteraan doet het weer bijzonder goed, en dus heb ik me vandaag weer eens aan het plukken gezet – de rug was niet zo blij – en had een meer dan behoorlijke oogst.

Omdat dat alle mogelijke vormen en groottes van aardbeien zijn, met hier en daar een plekje, heb ik er confituur van gemaakt ^^ De eerste pot had eigenlijk nauwelijks de tijd om af te koelen vooraleer hij al half op was. Tsja…

Van geocaching, FTFs en bramenconfituur

In april had ik een nieuw geocachevriendje gemaakt. Het is er nog altijd niet van gekomen om samen te gaan cachen – zo goed als alles in de buurt hebben we allebei al gedaan – maar Stefanie is intussen begonnen met zelf een paar caches hier in de buurt te steken.

Voor mij is dat wel fijn natuurlijk: ik moet maar op de fiets springen en ze oppikken, en dan heb ik nog een First To Find, als ik chance heb dat ik de nieuwe cache zie uitkomen. De eerste was eergisterenavond uitgekomen, maar toen had ik niet meer de puf om uit mijn zetel te komen. “Ge wordt oud”, merkte Bart langs zijn neus weg op.

Maar gisterenmorgen rond half tien trok ik de mailbox open, viel mijn frank, ging ik de fiets op, en jawel, nog een FTF. De tweede in de reeks kwam gisterenavond uit, ietsje vroeger, rond half negen, en aangezien het niet regende, ging ik alsnog de fiets op.

Nummer drie was er eentje voor deze avond: ik zat in de zetel met de computer toen ik het bericht kreeg dat er een nieuwe cache was, en dan echt nog vlakbij, op 200 meter. Vijf minuten later zat ik op de fiets en ontdekte ik een wegel langs het Liefke waarvan ik het bestaan niet eens kende! Na wat getengel had ik de cache in handen en had ik ook meteen vastgesteld dat er daar een overvloed aan rijpe bramen was!

Na het avondeten ben ik dan nog even teruggefietst met een ijscrèmedoos om bramen te gaan plukken, en heb ik meteen een half uur staan kletsen met een medecacher die nog had gehoopt de eerste te zijn. Tsja…

Ik reed verder de wegel af en vond meer en meer bramen, tot mijn doosje overvol was.

Gecombineerd met een handvol voze kersen dat was blijven staan, gaf dat nog wat later vier mooie potten confituur.

Goed gewerkt vandaag!

 

Zomerse zondag

Een zomerse zondag om duimen en vingers bij af te likken.

Zo was er de zelfgemaakte confituur en daarna een koud buffet om u tegen te zeggen. Mijn echtgenoot is echt wel de max.

En toen trokken ons pa en ik er nog op uit om de rest van de geocache in  park Halfweg te gaan zoeken. Helaas, de cachegoden waren ons niet goed gezind: de servers lagen plat! Geen mogelijkheid dus om de tussenpunten te gaan zoeken. Twee van de vijf ontbrekende tags konden we nog lokaliseren door op het gevoel af te gaan, en jawel, ook de uiteindelijke cache kon ik vinden puur op ervaring. We vonden er wel een enorme twaalfstammige boom – je moet de tweede foto met ons pa erbij maar eens bekijken – en een handgekapte prauw. Wijs!

We hadden alweer een zeer fijne wandeling, maar ik heb er helaas ook reuzeberenklauw gespot. Gelukkig werd die blijkbaar al regelmatig afgedaan, ’t stad moet er dus wel van weten. En ja, die is dus vlotjes drie meter hoog he!

Plots stonden we ook tussen de schapen: de Gentse stadsherder kwam even langs met de beestjes, die in de zomer sowieso gebaseerd zijn aan de Watersportbaan.

Aansluitend was er ook nog taart in de tuin met Marleen: die kwam haar verjaardag vieren ^^

 

Confituur van eigen kweek!

Ik had het hier eerder al gezegd dat ons klein aardbeienveldje gigantisch zijn best doet dit jaar. Ik heb er zelf verschillende keren een ganse pot van geplukt, Véronique is twee keer komen plukken, en we kregen ze eigenlijk gewoon bijtijds niet op.
Vandaag ben ik nog eens het perkje ingedoken en heb er 1,290 kilo uitgehaald: ideaal om een portie confituur van te maken en nog milkshake ook.

Zelfgemaakte confituur is sowieso lekker, maar die van zelfgekweekte aardbeien, dat is nog iets anders. Smaak, man, maar smaak! Ongelofelijk!

Zalige zaterdag

Om negen uur stond ik met Merel in Evergem, voor haar eerste notenleerles. Nee, muzieklab heet dat tegenwoordig :-p Ik geef het toe, ik ben weer gewoon naar huis gereden en heb eerst koffie gedronken en zo. Maar om elf uur viste ik haar weer op, en gingen we nog samen even naar de zaterdagse markt in Evergem. We liepen rond, kletsten, kochten vier bakjes aardbeien omdat de confituur er aan het doorvliegen is, en toen kwamen we aan het snoepenkraam. Waar Merel me met grote ogen aankeek: of ze alsjeblief een zakje van die omabolletjes kreeg? Ik zei van ja, als ze zelf kocht tenminste, en ik stak haar twee euro in handen. Normaal gezien wordt ze dan helemaal verlegen en wil ze het niet meer doen, maar deze keer stapte ze resoluut op het kraam af en bestelde haar 250 gram bolletjes, met de glimlach. Tsja…

We reden naar huis, Bart kookte, en we stapten met zijn tweetjes de fiets op naar het Citadelpark. Daar was vanaf twee uur een en ander te doen van Pokémon GO!, en nerds als we zijn spelen Bart en ik nog steeds dat spelletje. Alleen… We kwamen er net voor tweeën aan, en zagen dat er een en ander bezig was, dat stipt om twee uur stopte! Het was van elf tot twee, en niet omgekeerd. Meh. We lieten het aan ons hart niet komen, vingen de nodige beestjes, deden een paar raids, maakten er een mooie wandeling van, en dronken koffie op een terrasje in het bos.

Om half vier fietsten we weer naar huis, en daar was intussen Arwen ook, die prompt werd ingeschakeld om mee aardbeien te snijden voor de confituur.

En voila, weer zes extra potten. En het doet deugd om al mijn kuikens onder mijn dak te hebben.

Zo van die zaterdagen, ik kan daar wel mee leven, ja.

 

Kriekskesconfituur

Nog meer dan de aardbeienconfituur was de kriekskesconfituur een handelsmerk van ons ma. Lopend, maar ongelofelijk lekker. Toen collega Ann me vertelde dat zij zelf een grote kriekelaar staan hadden, met massa’s kriekjes erop, spraken we af dat ik eens een dag krieken ging komen trekken. Maar donderdag kwam ze plots op me toe dat Jarno zelf al in de boom was geklommen, en dat ze een gans kistje voor me mee had.

Serieus, of wa? Zo zalig!

En dus zette ik vandaag ons pa en de kinderen aan het ontpitten, en werd er ijverig confituur gemaakt.

En man, ze is machtig lekker! En precies die van ons ma!

 

Vakantie…

Wat doet ne mens op zijn eerste vakantiedag? Lang uitslapen, natuurlijk.

En dan tegen half twaalf met de dochter naar de markt in Evergem trekken, om daar nog confituuraardbeitjes te scoren, en prachtige grote zonnebloemen.

En dan ’s namiddags, na een dutje, confituur te maken samen met de kinderen.

Meer moet dat toch niet zijn, op zo’n dag? Hmm?

Confituur

Zaterdag liep ik op de markt met Kobe, en namen we behoorlijk wat aardbeien en kersen mee, met het idee: ik zie nog wel wat ik ermee doe, maar ze zien er wreed goed uit, en desnoods wordt het confituur. Ha ja, want ons ma haar “platte-omaatjesconfituur ” was legendarisch lekker (en ook altijd veel te slap), maar is dus helaas ook verleden tijd. Ik voorzag dus al de nodige pec om ze in te dikken.

Gisteren waren de kinderen zich op een bepaald moment aan het vervelen, en toen ik vroeg om aardbeien te snijden, zeiden ze alle drie volmondig ja. Op een ‘ik-en-een-gij’ waren de aardbeien gesneden en stond de confituur te pruttelen. En zocht ik krampachtig naar confituurpotten waarvan ik zeker was dat ik ze nog had, maar die ik dus aan geen kanten vond. Ik heb er uiteindelijk nog een paar opgeduikeld, en vandaag ben ik er zelfs nog gaan kopen. Want ja, die aardbeienconfituur gisteren was een schot in de roos, en dus heb ik vandaag ook de kersen in de potten gedraaid.