Dat ze ernaar uitkeken, die eerste schooldag. Wolf was snel weg, richting zijn vrienden.
Kobe hing nog wat rond mij, want die grote speelplaats, dat was toch nog wat anders. Maar zodra zijn juf werd afgeroepen, en vooral: zodra hij zijn Ella terugzag, was ook hij met een grote glimlach verdwenen.
En Merel? Die mocht ik zelf naar de klas brengen. Krampachtig hield ze mijn hand vast, vol spanning, maar zodra ze haar klasje en haar juf terugzag, was ook dat verdwenen.
Ze kreeg de opdracht haar boekentasje weg te zetten en haar jas op te hangen, en deed dat met gigantisch veel genoegen. Kijk zelf maar.
En toen stak ze me zonder meer buiten. Ha ja, want mama’s horen niet in de klas.
En ik, ik wandelde terug naar huis, nam mijn eigen boekentas, stapte in mijn auto, en reed naar school. Met een grote glimlach, jawel.