Geplaatst op

Flink gevuld dagje…

Er was het fietsen naar school en het lesgeven ’s morgens met de paashaas die was langs geweest.

Er was het uurtje toezicht waarbij ik gewoon met drie klassen buiten zat op de speelplaats in het zonnetje en verwoed aan het pokemonnen ging met twee derdejaars. Tsja, er zijn zo van die voordelen aan mijn job…

En toen was er voldoende tijd om te gaan eten in de Villa Ooievaar:

Er was een kwartiertje toezicht aan de poort in de zon, en dan was er een documentaire voor mijn zesdes – ik geef die standaard de laatste les voor hun GWP, lekker rustig – met fantastische appeltaart van Robbe.

En toen was er de koffiestop op Merels school, zoals alle jaren, maar voor mij wellicht de laatste keer. Merel had woensdag met haar vriendinnen uitgebreid cupcakes gebakken en versierd en ze had gisteren nog een vlaai gemaakt. De cupcakes waren op een half uur uitverkocht, alle 36, maar Merel had er eentje voor mij opzij gehouden. Tegen betaling, uiteraard. De opbrengst gaat dit jaar deels naar een onderwijsproject voor meisjes in Tanzania, deels naar Oekraïne, en dus hadden ze de cupcakes ook zo versierd.

Ze hadden natuurlijk ook wel veel geluk met het weer: een stralende zon zorgt sowieso voor een grote opkomst.

Enfin, ik fietste naar huis, ging nog even in de clinch met Kobe over een verjaardagsfeestje – wat hij niet zo communiceerde, maar eerder sprak over ‘hangen met zijn vrienden’ – versus zijn orkestrepetitie, loste nog een paar last minute dingen op voor Wolf, en vond het toen welletjes. Nu ja, tegen tien uur bracht ik Wolf nog naar ’t kot van Wout: ze moeten om kwart voor één op de parking naast de school staan om te vertrekken naar Italië, maar blijkbaar spraken ze liever eerst nog af bij Wout om gezellig samen te wachten. Wout woont naast de school en heeft een eigen, nu ja, clubhuis, wat meer dan ideaal was. Ik vond het, samen met een tiental andere ouders, helemaal niet erg dat ik dan niet meer om half één nog moest rijden.

Ik gaf hem een dikke knuffel, en kroop lekker in mijn bedje. Een volle dag, jawel.

Geplaatst op

Thuisonderwijs

Merel zit uiteraard mee in de quarantaine en mist dus ook een week school. Nu, dat gebeurt wel vaker als je ziek bent, maar daar zit het hem nu juist: ze is helemaal niet ziek. Kon ze dan niet online volgen?

Juf Liesbeth zag mijn vraag gelukkig helemaal zitten: ja, Merel mocht vanop afstand mee les volgen, ze ging een laptop op haar plaats zetten en dan kon Merel gewoon inloggen. Gelukkig hebben ze intussen ook Smartschool, ze kon probleemloos een live sessie volgen op haar laptop, met de koptelefoon van haar oudste broer.

Eerst zat mijn jongedame nog gewoon in de keuken, maar daar werd ze gestoord door allerlei broers en andere geluiden, en dus verkaste ze vrij snel naar mijn bureau dat toch niet gebruikt wordt sinds mijn rug naar de kl*** is.

Ze volgde rekenen, Frans, Nederlands, deed zelfs een dialoogje met een klasgenootje – die de laptop zonder plichtplegingen mee nam in de gang om te oefenen – en genoot zichtbaar. En vooral: het deed wonderen voor haar zelfvertrouwen, want op die manier begreep ze alles en was ze met alles mee. En haar boeken? Die had juf Liesbeth maandagavond nog na school afgegeven aan de deur.

Respect voor de juf, en vooral een grote dankbaarheid, want ik weet hoe disruptief zoiets kan zijn. Chapeau.

Geplaatst op

Kinderkoor

Blijkbaar is er op Mariavreugde een kinderkoor. Geen idee of dat er vroeger ook al was, ik heb er de jongens in elk geval nooit over horen spreken.

Merel daarentegen… Die kwam daar begin dit schooljaar mee af, of ze in het kinderkoor mocht. Ze repeteren op vrijdag over de middag, en ze zag dat helemaal zitten, samen met gans haar clubje  vriendinnen.

Uiteraard mocht ze dat, ik zag geen enkele reden waarom niet, tenzij dat misschien het feit dat ze niet bepaald ’s werelds beste zanger is, en dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Maar ze is laaiend enthousiast, telkens weer, dus waarom ook niet?

Alleen… Hun eerste optredentje, op de Wondelgemse kerstmarkt, was toch wel op het weekend van Aether, zeker? Ze vond het gelukkig niet erg, haar papa en broers zijn komen kijken en dat was ook oké. En ik zal het volgende dan wel zien.

En was het goed? Wel euh… zoals mijn kritische Kobe verklaarde: “Best dat je er niet bij was, mama, want zelfs ik kreeg kiekenvel van hoe vals de solo aan het zingen was”. Bon, dan kunnen we ons schrap zetten voor de volgende keer, toch?

 

Geplaatst op

Gamification

Merel moet oefeningen op de maaltafels maken op haar computer, in een speciaal programmaatje. Per drie juiste oefeningen krijgt ze een kledingstuk om daarmee een leuk figuurtje aan te kleden. Geen oefeningen = geen kleren. Ze vindt het de max en het voelt helemaal niet aan als huiswerk.

En toen zag ik dat er zelfs een pacman tussen zit. Onderaan staat een opgave, waarbij er verschillende mogelijkheden op het parcours van de pacman staan. De juiste oplossing van de vraag staat gelijk aan een grote bol en extra punten, en de foute oplossing als een leventje kwijt.


Ik geef het toe: ik heb zitten pacman spelen terwijl Merel me de oplossingen zei, want zelf kan ze het sturen van dat ventje niet zo goed.

Zalig gewoon!

Geplaatst op

Kaboutercontact

Hmm, na Merels blokfluitles heb ik me nog serieus moeten haasten om op tijd op haar school te zijn. We waren wat vroeger doorgereden met de fiets  om nog een ijsje te kunnen eten, maar in het terugkeren moest ik dus tegen 18.45 uur op school staan om de juf te spreken. Tot mijn verbazing zat er nog een koppel op hetzelfde uur. Bleek dat de juf zich vergist had en bij hen ook 18.45 uur had opgeschreven in plaats van 17.45 uur. Maar zij vonden dat zij, omdat zij er eerder zaten te wachten dan ik, het recht hadden om binnen te gaan, ook al zat de fout op hun afspraak en niet de mijne.

Ik heb even grondig met mijn ogen gerold, maar leraar zijnde voelde ik mee met de juf, en heb dan maar afgesproken dat ik eens op woensdagvoormiddag tijdens de turnles langs ga bij de juf.

Nope, eigenlijk niet correct. Tsja…

Geplaatst op

Overleefd

Voila, we hebben de eerste schoolweek ook alweer overleefd. Het is toch altijd wennen, maar aan de andere kant: de rust en regelmaat doen ook echt deugd!

Ik heb het huis bij momenten weer helemaal voor mezelf, en het ritme is terug: elke dag om zeven uur opstaan, en dan de routine van de dag. Mijn rooster is niet ideaal te noemen – 3 keer amper twee uurtjes, en dan 6 uur plus half uur toezicht op vrijdag – maar dat verandert toch in oktober. En Kobe, die is vlotjes gestart, heb ik de indruk. Hij heeft er zijn draai al gevonden, er zijn vriendjes, en dat fietsen, dat doen we voorlopig zo goed als volledig samen. Maandag en dinsdag zijn we zowel ’s morgens als ’s avonds samen gereden, woensdagmorgen is Bart met hem meegefietst en ben ik teruggereden, idem donderdagmorgen, en donderdagavond is hij zelf teruggefietst.

Ik weet wel dat we ons bij Wolf daar eigenlijk helemaal geen zorgen in maakten, maar die fietste ook vaker, en nam in de lagere school ook zelfstandig de tram of de fiets om naar pakweg Quinten te rijden. Kobe is natuurlijk ook een jaar jonger, maar vooral: hij zit met zijn hoofd zowat overal behalve bij wat hij aan het doen is, is veel verstrooider en impulsiever, en ja, we letten wat meer op hem. Tsja. Wolf is nu eenmaal al altijd veel zelfstandiger geweest.

En Merel vindt haar nieuwe juf, juf Ann, de max! Ze zit nu met veel meer meisjes in de klas, een echt groepje vriendinnetjes, en ook dat vindt ze bijzonder fijn.

Yup. Goed gestart, zou ik zeggen.

Geplaatst op

Proclamatie, die van Kobe, welteverstaan.

Die laatste schooldagen, die zitten altijd propvol gestampt. Het is dan ook altijd een geplan en geregel, kwestie van zelf overal op tijd te zijn, de kinderen intussen ook van eten te voorzien, en zorgen dat het allemaal op rolletjes loopt.

Vandaag moest ik op school zijn van 8.30 uur tot 12.00 uur, officieel. Ik heb rapporten uitgedeeld, examens laten inkijken, en dingen op orde gestoken.
En toen was er repetitie met de zesdes die spelen op de proclamatie, en was het dik twee uur tegen dat ik thuis was.
Ik geef het toe, ik heb een klein tukje gedaan. Tegen half vier waren de kinderen thuis, en tegen half vijf was ik weer op school, voor het oudercontact. Met de fiets, welbewust, want om kwart voor zeven – eigenlijk liep het tot half acht, maar ik had toestemming gekregen van de directie – ben ik te vierklauwens op mijn fiets gesprongen en naar Wondelgem gepeddeld, want om zeven uur begon Kobes proclamatie. Ik was net op tijd ^^

Hij speelde fagot, danste mee de Fortnight dansjes, en glunderde. Het is welletjes geweest voor hem, hij heeft het daar al meer dan een jaar gezien, maar hield dapper vol. Het is niet alsof hij niks wil leren, wel integendeel, maar het gaat hem allemaal veel te traag. Daarbij was hij nog maar eens al zijn vriendjes kwijtgespeeld doordat die allemaal in een andere klas zaten, jammer genoeg. Pas op, hij komt met iedereen overeen hoor, dat wel, maar da’s nog iets anders dan echte vriendschap.

Hij kijkt er dus ongelofelijk naar uit om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Nieuwe vakken, nieuwe leraars, nieuwe school, nieuwe vrienden. Nieuwe teleurstellingen wellicht ook, maar bon, die nemen we er dan gewoon bij en lossen we wel op naargelang ze zich aandienen.

Mijn Kobe. Mijn speciaalste van de drie, maar ik zie hem ongelofelijk graag!