Geplaatst op

Af en toe kan ik het niet laten…

Ik ben dus geen mediacoach meer, en op zich heb ik daar geen spijt van: Berdien doet de website zeer goed en de socials eigenlijk gewoon veel, maar veel beter dan ik. Ze heeft daar veel meer voeling mee, dus dat is dik in orde.

Maar af en toe kan ik het dus niet laten om een foto te nemen. Ha ja, want dat is er de voorbije tien jaar zo hard ingestampt dat ik ook nu nog dingen zie, links en rechts. Neem nu het zicht op onze speelplaats met de prachtige gele herfstboom:

Ik stuur die dan door en hoop dat ze er dan wel iets mee doet, want geef toe: mooi toch, met die kleuren?

Geplaatst op

Leesclub

Die leesclub, dat loopt lang niet van een leien dakje. In januari 2023 waren we ocharme met drie: ikzelf, de medebezielende collega en een leerlinge. En dat was dat.

Eind vorig schooljaar waren we plots met een goed handvol leerlingen uit het vijfde: mijn collega had het betreffende boek ook als lectuur voor het vak Engels opgegeven, en dat hielp duidelijk. Het werd toen een zeer aangename discussie.

Op dat moment stelden de leerlingen ook zelf een nieuw boek voor: “Before the coffee gets cold” van Toshikazu Kawaguchi. Mij zegt het niets, maar blijkbaar is het een populair boekje waarop zelfs al meerdere vervolgen zijn geschreven. Het is blijkbaar een luchtig boek van een 200tal pagina’s waar je nochtans ook stevig over kan doorpraten: in een koffiebar in Tokio kan je – in de tijd dat je koffie koud wordt – even teruggaan in de tijd. Naar welke periode zou je terug willen gaan, wie zou je nog heel even willen ontmoeten?

Ik ben nog volop bezig in Alkibiades en daar ga ik nog weken zoet mee zijn, denk ik, en dus ga ik deze snel even tussendoor lezen. Bij die 1000 barokke pagina’s van Pfeiffer kan dit alleen maar kinderspel zijn, toch?

Geplaatst op

Creaclub

Ik schreef het eerder al: mijn nieuwe lesrooster is de max! Maar nu is daar ook nog mijn toezicht bij gekomen, en ook daar ben ik in de watten gelegd.

Sinds 2016 is er namelijk een breiclub op school. Ik ben die destijds met een collega begonnen, gewoon uit de goedheid van mijn hart, want in mijn vrije middagpauze. Net zoals mijn collega die één middag per week de schaakclub organiseert, worden we daar niet voor vergoed of krijgen we daar geen toezichtpunten voor (elke collega doet een aantal toezichtpunten: kort toezicht, lang toezicht, studiepermanentie, plage-uur, dat soort dingen). De school maakt er nochtans al enkele jaren reclame mee in hun brochure.

Dit jaar is de gsm verboden op school, en dat zorgt ervoor dat de leerlingen minder om handen hebben in die middagpauze. De school zet daarom in op extra activiteiten: die schaakclub, sport over de middag, soms eens yoga, studie, leesruimte in de bib, dat soort dingen. Van de breiclub wilden ze een echte creaclub maken, dus met mogelijkheid voor alle soorten knutseldingen en handwerk. Er kwam dan ook de vraag wie dat op zich wilde nemen. Ik had geantwoord dat ik dat toch eigenlijk al jaren deed en dat ik dat wel wilde verderzetten, afhankelijk van mijn rooster en mijn toezichten. Ook een andere, jonge collega had gereageerd.

Deze week kwam dan het toezichtsrooster binnen, en naast een vaste studie op woensdag heb ik, jawel, toezicht in de creaclub! Sinds dit jaar is dat ook een legitiem toezicht, waar ik echt wel blij om ben.

Het erge is nu dat, na publicatie van het rooster, plots nog enkele collega’s kwamen melden dat ze dat toezicht wel wilden doen. Ha ja, gratis gingen ze het niet doen, maar nu dat een echt toezicht is, is dat wel zo makkelijk natuurlijk: niet buiten en niet in het lawaai van de eetzaal.

Op dinsdag heb ik dus de Creaclub, op donderdag mijn collega. We gaan beginnen met gewoon haken en breien, maar we zien nog wel wat het wordt. Mezelf en haar kennende, zullen we er wellicht allebei beide dagen zijn. Tsja…

Geplaatst op

Anything but a backpack-day, tweede editie

Vorig jaar hield de leerlingenraad een Anything but a backpack-day, en dat was de max. Nu wilden ze dat op de valreep ook nog organiseren, maar het leefde een pak minder: leerlingen zitten met hun hoofd al bij de examens en al, en ook Kobe en Merel waren het compleet vergeten. Ik had mijn sleutels al in de hand toen mijn euro viel, en ik ben dan snelsnel nog de garage in gedoken om rond te kijken wat ik kon gebruiken. Ik heb toen mijn map in mijn motorhelm gepropt, en dat was dat.

Vorig jaar deed meer dan de helft van de leerlingen mee, nu was dat nog geen kwartje, verre van. Maar er zaten wel geniale dingen tussen: een grasmachine, een stofzuiger, een kruiwagen…

De foto’s en het verslag vind je hier op de website.