Dat hoort er natuurlijk bij, als je lesgeeft in het laatste jaar: ze houden een uitvaart (honderd dagen uit het katholieke onderwijs), en tegenwoordig ook een galabal.
Het resultaat is dat ik gisteren, op mijn vrije dag, gaan helpen ben voor de praktische technische dingen van de uitvaartshow, dat ik deze morgen rondliep als vredesactivist (het thema was militair), daarna meegeholpen heb om alles van de uitvaart af te breken en alles voor het bal klaar te zetten, en deze avond dan helemaal opgekleed eerst drie uur heb staan tappen, en daarna serieus staan dansen heb.
Normaal gezien ben ik rond één uur weg, maar dit jaar lag ik pas om vier uur in mijn bed. Niet dat de muziek zoveel beter was, het was dezelfde kutbonkebonke van altijd, maar dankzij een paar enthousiaste jonge collega’s heb ik toch quasi de hele tijd staan dansen. Ik heb intussen trouwens al gehoord dat de ronde gaat dat ik zat was. Yeah, that’ll be the day, ik drink geen alcohol :-p Ik heb dat overigens niet nodig om me te amuseren!
Uiteraard heb ik dan ook de obligate leerlingen uit de goot gehaald (bij wijze van spreken deze keer, het is ooit nog anders geweest) en hun handje vastgehouden. Tsja, jonge gasten en drank en matigen, dat is voor sommigen toch nog altijd zeer moeilijk, blijkbaar. En slecht karakter als ik ben, kijk ik dan altijd uit naar de eerste les met die leerlingen. De meesten hebben dan ongeveer de neiging om onder hun bank te kruipen, en durven me meestal toch niet recht in de ogen te kijken. En ik, ik kan het dan niet laten om het hen door te steken natuurlijk.
Zo zijn we dan weer wel: ik heb mededogen, maar geen medelijden. Een groot verschil, vind ik, en dat weten ze :-p