Merel heeft dus een pop gekregen voor haar verjaardag, met extra kleertjes en een bedje. Het keukentje van Kobe wordt al een tijdje intensief door haar gebezigd, compleet met bordjes en al. De lepels gaat ze zelf uit de schuif halen, en verder heeft ze inderdaad nog wat klein poppentoebehoren. Die pop verlaat tegenwoordig haar armen nog nauwelijks: overal gaat het ding mee, ze zeult er overal mee rond.
Deze avond zat ze plots ongelofelijk schattig de pop eten te geven. Een hapje voor Merel, een hapje voor pop. Ik wilde er een foto van de dag uithalen, maar eigenlijk is de opeenvolging van de vier foto’s veel te veelzeggend. Kijk zelf maar, en denk dan: ‘Awwww… lief!’ (Dat is tenminste wat ik dacht.)
