Zo voelt het wel, ja. Afscheid. Van een fictief personage.
Ik heb namelijk afscheid genomen van mijn vorige, en eigenlijk vrijwel enige larp-personage, Gork. Ik heb 24 weekends met haar overleefd, en als je rekent dat je ongeveer 2 weekends per jaar hebt, is dat twaalf jaar. Twaalf jaar lang af en toe in de huid van een ander personage kruipen.
Ze is aarzelend begonnen als vrouwelijke sjamaan in een groep van ongeveer 12 stoere mannen. Die eigenlijk die vrouwelijke intrusie niet zo direct zagen zitten. Tot bleek dat ik niet het poppemieke was waar ze voor vreesden, maar een volwaardig barbaar.
Ze is getrouwd met de clanleider, met een groots barbarenfeest. Ze heeft een drieling gekregen, waarvan eentje gestorven en begraven is, eentje bij demonen zit, en eentje bij een vaste groep barbaren. Ze heeft ettelijke rituelen uitgevoerd, werelden gered, broeders begraven, en dikke tranen gehuild bij alle verlies. Ze heeft haar man begraven, en heeft een paar jaar later een amant genomen. Die ze na een tijdje ook heeft mogen begraven. Ze heeft in de ijshel gezeten, drie keer in het voorportaal van de God van de Dood, in de onderwereld, in de vuurhel, in de meest bizarre omstandigheden. Ze heeft gecrosst voor haar leven, zich een weg doorheen vijanden gevochten, en vooral zowat alle andere spelers genezen en gered van de dood. Ze heeft vooral haar clan barbaren in leven gehouden, gebeden tot de spirits, en hen de oren van het hoofd gezaagd met verantwoordelijkheidszin. Die ze prompt naast zich neerlegden, overigens. Ze heeft cirkelmagiërs bespied, gediscussieerd met Grey Seers, demonen geambeteerd, draken aanschouwd, eieren rondgedragen, mysteries opgelost, sloten gekraakt…
Ach ja.
Voor wie niet in de larpwereld zit, zal dit wel bizar overkomen. Maar alle larpers zullen me begrijpen, als ik zeg dat ik haar wel zal missen, mijn grote sjamane.
Aan de andere kant is er nu Eleonora, een adellijke halfelf/krijger, aan het hoofd van een kleine clan Amazones, de Vossen. Ze moet nog groeien, maar ik merk nu al dat ze goed zit. En vooral: ze is Gork niet, en ergens doet dat ook wel deugd.
Vaarwel, Gork. Het is mooi geweest samen.
Heb een hoop fijne herinneringen aan dat character. Tot de volgende…
Tsja, Max, als ik ook nog over microgolfs en zo zou begonnen zijn, dan had geen kat er nog iets van gesnapt. Ping!