Afscheid

Zo voelt het wel, ja. Afscheid. Van een fictief personage.

Ik heb namelijk afscheid genomen van mijn vorige, en eigenlijk vrijwel enige larp-personage, Gork. Ik heb 24 weekends met haar overleefd, en als je rekent dat je ongeveer 2 weekends per jaar hebt, is dat twaalf jaar. Twaalf jaar lang af en toe in de huid van een ander personage kruipen.

Ze is aarzelend begonnen als vrouwelijke sjamaan in een groep van ongeveer 12 stoere mannen. Die eigenlijk die vrouwelijke intrusie niet zo direct zagen zitten. Tot bleek dat ik niet het poppemieke was waar ze voor vreesden, maar een volwaardig barbaar.

Ze is getrouwd met de clanleider, met een groots barbarenfeest. Ze heeft een drieling gekregen, waarvan eentje gestorven en begraven is, eentje bij demonen zit, en eentje bij een vaste groep barbaren. Ze heeft ettelijke rituelen uitgevoerd, werelden gered, broeders begraven, en dikke tranen gehuild bij alle verlies. Ze heeft haar man begraven, en heeft een paar jaar later een amant genomen. Die ze na een tijdje ook heeft mogen begraven. Ze heeft in de ijshel gezeten, drie keer in het voorportaal van de God van de Dood, in de onderwereld, in de vuurhel, in de meest bizarre omstandigheden. Ze heeft gecrosst voor haar leven, zich een weg doorheen vijanden gevochten, en vooral zowat alle andere spelers genezen en gered van de dood. Ze heeft vooral haar clan barbaren in leven gehouden, gebeden tot de spirits, en hen de oren van het hoofd gezaagd met verantwoordelijkheidszin. Die ze prompt naast zich neerlegden, overigens. Ze heeft cirkelmagiërs bespied, gediscussieerd met Grey Seers, demonen geambeteerd, draken aanschouwd, eieren rondgedragen, mysteries opgelost, sloten gekraakt…

Ach ja.

Voor wie niet in de larpwereld zit, zal dit wel bizar overkomen. Maar alle larpers zullen me begrijpen, als ik zeg dat ik haar wel zal missen, mijn grote sjamane.

Aan de andere kant is er nu Eleonora, een adellijke halfelf/krijger, aan het hoofd van een kleine clan Amazones, de Vossen. Ze moet nog groeien, maar ik merk nu al dat ze goed zit. En vooral: ze is Gork niet, en ergens doet dat ook wel deugd.

Vaarwel, Gork. Het is mooi geweest samen.

Poort

Ik vind dat eigenlijk serieus bizar: ik speel al vijftien jaar (of misschien zelfs langer) larp, en toch is dit pas mijn derde personage. Ik heb twee lives gespeeld met mijn halfork-krijger Murkha, dan ik-weet-niet-hoeveel weekends met Gork, mijn barbaar-sjamaan, tot die level 24 was, en nu, vandaag, ben ik begonnen met Vrouwe Eleonora Ithuviel.

Aan de ene kant is het zalig: alles is nieuw, ik weet nog niet waar het personage naartoe zal gaan, ik moet contacten leggen en mijn plaatsje binnen de groep veroveren, en ik kan nog vrijwel niks. Ik moet echt spélen. En ik zit geregeld met de piepers dat ik ga sneuvelen, want veel kan ik niet aan.

Aan de andere kant vind ik het vreselijk: wég is die vanzelfsprekendheid van Gork, die authoriteit, dat binnenkomen in de herberg, waarbij iedereen spontaan opzij gaat, ik een plaatsje zoek, en iedereen daarna bij mij komt voor vanalles en nog wat. Ik moest niet meer nadenken: van zodra ik de kleren aanhad, wàs ik Gork. Het personage was uiteraard wel geëvolueerd doorheen de jaren, maar ik wist wie ze was, waar ze voor stond, wat haar mogelijkheden en zwakke plekken waren. Gork werd alom gerespecteerd, gevreesd, beschermd, en er werd naar haar geluisterd als ze iets zei. Ze is ongeveer dertien jaar meegegaan, en werd op die manier een deel van mezelf.

Het volgende Poortweekend krijgt ze een exit: dan gaat Gork er op een (hopelijk) waardige manier uit, en zal de laatste hoge level op Poort verdwenen zijn.

Ik mis haar nu al.

(En toch heb ik gigantisch veel zin in dat nieuwe personage, oh ja!)

Plat

Omdat het zo goed als de laatste is voor mijn personage (zie de post van gisteren) ben ik er vol voor aan het gaan. Ik heb nog nooit zoveel gevochten met dit personage als vandaag. Ik heb ook nog nooit zoveel blauwe plekken gehad als vandaag, denk ik, en dat komt dan nog niet eens door de tegenstanders, maar wel door mijn eigen mannen :-p

Ik was onder een betovering beginnen slaan op hen, en toen hebben ze me getackled en zijn ze boven op mij komen zitten, jawel. Dat is nu eenmaal de efficiëntste manier om iemand te stoppen. Ik weet niet hoe vaak ik dat al bij hen heb moeten doen, maar zelf was ik het nog niet echt tegengekomen. Aan de foto te zien, vonden ze het ook niet zo heel erg jammer :-p

Poort1

(foto Paul Sluyts)

Poort

Jawel, het is weer van dat: ik vertrek straks weer op LARP.

Voor de 23ste keer met dit personage, het heeft dus al driëentwintig weekends overleefd. Ik denk dat ik ermee begonnen ben in 1996 of zoiets, en ik speel het nog altijd met zeer veel goesting.

Ja, het personage heeft wel wat meegemaakt: ettelijke keren doodgemept en toch weer op het nippertje gered. Getrouwd met grote ceremonie, kinderen gekregen, kinderen afgepakt, weduwe geworden, een lief opgedaan, lief ook doodgekregen… Op een bepaald moment waren we met twaalf in de stam (ik speel een barbaar-sjamaan), nu zijn we nog met vier. Ik heb ettelijke ceremonies voor de spirits gedaan om barbaren op te nemen in de stam, ik heb helaas ook ettelijke barbaren begraven… Ik ben professor-chirurgijn geworden, heb ettelijke armen en benen aangenaaid en zelfs anderen uit de dood teruggehaald, ik heb menig monster, demon of duivel naar de andere wereld geholpen… Ik heb me eigenlijk beestig geamuseerd.

Maar nu is het verschil tussen beginnende spelertjes level 1 net iets te groot geworden met personages zoals ik, die toch wel ietsje machtiger zijn. En dus is er een reset: iedereen die hoger is dan level 6, moet verplicht stoppen. Je krijgt de tijd om uit te bollen en een exit te voorzien, je mag ook gewoon stoppen en iets anders beginnen.

Mijn nieuwe personage ligt alvast klaar, compleet met outfit en al. Alleen kan ik nog even geen afscheid nemen van Gork, niet zolang er nog barbaren van mijn stam rondlopen. En dus ga ik dit weekend nog eens Gork spelen. Met volle goesting.