Het is een paar keer gebeurd vorig jaar, en ook nu mogen de jongens geregeld te voet naar huis komen. Ze lopen dan hand in hand, worden vanuit de school begeleid tot het einde van de schoolstraat en daar overgestoken, en dan moeten ze nog een 800 meter doorheen de wijk naar huis.
Ze doen het graag, en op die manier zijn ze ook sneller thuis.
Vandaag had ik ook tegen hen gezegd dat ze te voet mochten komen. Dan zijn ze er zo vijf over half vier. Tegen dat uur ging ik de post halen, en stond ik zo’n beetje op de uitkijk. Er stonden dessertjes klaar, en ik wilde hun verhalen van de dag horen. Maar toen passeerden de buurtkinderen, en kinderen van nog een beetje verder, en een paar mama’s. Maar geen Wolf en Kobe. Ik heb nog wat staan drentelen, en toen werd ik pas echt ongerust.
Ik ben dus de auto ingesprongen en naar school gereden, en jawel, wie zat daar vrolijk op de speeltuin te spelen met zijn vriendjes? Wolf. Hij was het gewoon vergeten.
Kobe was binnen in de kleuterzaal met tranen in zijn ogen: hij was ook ongerust, want zijn broer was hem niet komen halen. Hij had nog gezegd tegen de juf dat hij te voet moest, maar juf dacht dat Wolf naar de scouts was en had het ventje afgewimpeld.
Onnodig te zeggen, zeker, dat ik Wolf serieus onder zijn voeten heb gegeven? Het was trouwens al de tweede keer in drie weken tijd… Dat kind gaat nog eens zijn hoofd vergeten!
Hmm.
Waar heb ik dat nog gehoord?
Kobe is op de kleuterspeelplaats bij mij gekomen, met de tranen in zijn ogen, omdat Wolf hem niet komen halen was, terwijl ze samen te voet naar huis moesten. Ik heb Kobe meegenomen en we zijn samen Wolf gaan zoeken. (Marthe en Victor waren inderdaad naar de scouts).
We hebben Wolf gevonden, en die beweerde bij hoog en bij laag dat ze in de opvang moesten blijven. Wolf heeft daarop Kobe teruggebracht naar de kleuters.
Ik heb mijn best gedaan hoor.