Zoals nog regelmatig voorkomt, stak ik Kobe maandagmiddag in bed. Na nog een liedje gezongen te hebben, dekte ik hem in, en gaf hij me een megaknuffel. Waarop ik, doodgeknuffeld, doodviel, zo met mijn ogen dicht en mijn tong half uit mijn mond. DE remedie daartegen is een kusje, maar uiteraard probeert hij eerst alle andere mogelijkheden uit. Me kriebelen. Mijn neus dichtknijpen. Zijn vinger in mijn mond stoppen.
En toen had hij het gevonden: “Merel huilt!” Wat helemaal geen waar was, maar wat mij doorgaans wel doet reageren. Het kleine lepe monstertje! Ik ben gewoon in de lach geschoten, ik kon er niks aan doen.
En triomfantelijk dat hij was!