Deze keer niet alleen ik, maar ook nog Kobe.
Vannacht was die niet te genieten: huilen, klagen over een zere kaak en een zeer oor, nog meer huilen, opstaan dat hij niet kan slapen… Hij heeft Nurofensiroop gekregen van Bart, en heeft de halve nacht bij ons in bed geslapen. Enfin, gewoeld. Hij had ook wel koorts, was serieus aan het gloeien.
Deze morgen voelde hij zich iets beter, maar had 38,7° en een vuurrood rechteroor. Ik heb dan maar rond acht uur een huisbezoek aangevraagd bij de dokter, dan kon die meteen ook even naar mijn hoest kijken. De griepsymptomen zijn weg, maar die hoest is bijzonder hardnekkig, en ik voel me nog steeds flauwtjes.
Ik had tegen twaalf uur bij mijn ouders willen zijn – we gingen daar eten, en dan bleven de jongens een nachtje slapen – maar de dokter bleef maar weg. Alles stond klaar, het meeste zat al in de auto, en de kinderen hadden zelfs hun schoenen al aan. Rond kwart over twaalf heb ik nog eens gebeld naar de dokter, en die belde zijn collega dat hij ons dan eerst moest nemen. Soit, tegen tien voor één was hij bij ons. Voor Kobe bleek het een algemene infectie te zijn: rode keel, verstopte neus, en een oor waar een prop in zat waardoor hij niet goed kon zien hoe erg het was. In elk geval antibiotica, zodat hij zich snel weer beter ging voelen. Voor mij idem: oren waren ok, maar keel zag behoorlijk rood, en mijn longen deden niet wat ze moesten doen. Ook antibiotica, want het sleepte al te lang aan.
Enfin, we waren om half twee bij mijn ma, die daar eigenlijk niet om kon lachen aangezien zij zelf al gegeten hadden, en zij dus mocht herbeginnen met koken (opwarmen) voor ons.
En ik, ik voelde me slecht, en dat was volgens de dokter niet meer dan normaal. Hopelijk kunnen Bart en ik vannacht wat slapen.