Efteling

We waren nog nooit eerder in de Efteling geweest, en wisten dus niet zo goed wat we moesten verwachten.

De rit ernaartoe was in elk geval al hels: amper 20 kilometer, maar door de vele omleidingen die dan nog niet eens goed aangeduid staan, iets meer dan een uur. Zucht.

Soit, we waren er rond elf uur, samen met ongeveer de halve populatie van Nederland en Vlaanderen, en de occasionele Duitser. Man, wat een volk! We hebben ons al gauw in twee groepen opgesplitst: de stoere mannen, met Wolf op kop uiteraard, en peter Koen, bompa, en Bart. De rustiger groep bestond uit Kobetje in de buggy, omaly, en de zwangere Else en ikzelf, ook zwanger natuurlijk.

We hebben een beetje vanalles gedaan: treintje rijden, door het sprookjesbos, dan afgesproken om te eten, daarna (met een 20 minuten aanschuiven) een hoogtetreintje, en dan (na 35 min.) de wildwaterbaan. Omaly en Else bleven aan de kant, Bart ontfermde zich stevig over Kobe, en ik nam Wolf onder mijn hoede. Zeiknat was ik, kletsnat, en Kobe ook! Maar we hebben wel zitten gillen van plezier :-p
Wolf mocht helaas nog net niet op de grote roetsjbanen, en misschien maar goed ook, gezien het aantal loopings dat die dingen maken. We zijn dan wel nog op een caroussel gegaan en dat soort dingen, en tegen zes uur naar de auto teruggekeerd. Net op de parking begon het te druppelen, ideale timing dus.

Kobe viel in slaap in de auto, en toen we tegen zevenen aan het hotel waren, heeft papa hem naar zijn bedje gedragen, hebben we hem zijn pamper en pyamaatje aangetrokken, en meteen in bed gelegd. Eten wilde hij toch niet meer, hij was compleet uitgeput.

Wolf kreeg – op aanvraag – zijn hoofdschotel op het terras op voorhand, en tegen acht uur sliep ook hij en gingen wij aan tafel. Het eten was andermaal dik in orde, maar tegen elf uur lagen we allemaal in bed, ook serieus moe van de lange dag.

En de Efteling? Voor herhaling vatbaar, maar dan nog een paar jaar wachten, en niet het topweekend in de vakantie uitkiezen :-p