De rode cowboyhoeden van Red Dead Redemption (zie laatste BGGD) zijn hier ten huize een succes! Kijk maar naar die stoute gezichtjes :-p
65
Gisteren is mijn ma 65 geworden. Ge zoudt het haar nochtans niet aangeven, zeker als ge ze ziet zitten in een zomers rokje en haar decolleté bijna gans bloot :-p Ze gedraagt zich gelukkig ook niet als een ouwe doos, verre van zelfs.
Ze is gisterenavond teruggekomen van een reis naar Portugal, en ik ging mijn ouders dus eigenlijk ophalen op de luchthaven. Alleen had ik vandaag een ganse dag (8.15-17.15) mondelinge examens, en wilde ik daar echt wel fris voor zijn, om ze allemaal een gelijke kans te geven. Normaal zou het vliegtuig landen om 22.25, en dan zou ik wellicht wel rond twaalf uur thuis kunnen zijn. Helaas, mijn goede vriend Murphy was weer eens onvermurwbaar, en dus was er een vertraging tot 23.38, zo zei de website toch.
Bart is dan maar aangezet richting Zaventem, en het was pas kwart voor één toen ze eindelijk in de aankomsthal stonden. Oef. Ik had Bart een grote ruiker bloemen meegegeven, met een tegoedkaartje voor een moeder-dochterdineetje, en een kleine doos met wat vers volkorenbrood, salami, boter en nog wel wat. Niks zo leuk als de volgende ochtend gewoon kunnen ontbijten en niet eerst je kot uit te moeten, nee?
Ik heb toch een schitterende vent, nee? Hij lag pas om twee uur in bed, en gaf geen krimp. Bedankt, liefje!
Punctie
Gisterenmorgen stond ik dus alweer om half elf bij de gynaecoloog: na de mislukte punctie van vorige week dus een tweede poging. Opnieuw ging Bart thuis klaarstaan om voor de kinderen te zorgen. En opnieuw ‘mocht’ ik bijna een uur wachten: er was een dame die een uur te laat was, maar desondanks toch zonder problemen aan de beurt kwam. Hmpf.
Enfin, opnieuw een echo gedaan, waarbij het kleintje mooi te zien was, en netjes aan de goeie kant zat. Oef. Opnieuw werd de buik steriel gemaakt, ging de arts gaan schrobben, en begon hij aan een zijdelingse echo. En geloof het of niet: opnieuw had het mormel zich gedraaid! Zoudt ge nu niet doodvallen! De dokter probeerde nog de baby te porren – fijn zicht trouwens, die deuken in het beeld, en dan dat kleintje dat steevast terug schopte – maar dat hielp uiteraard niet. Hij heeft het dan ook opgegeven, wilde het risico niet nemen. Hij heeft me wel doorverwezen naar het UZ, waar blijkbaar professor Defoort een autoriteit is in puncties, en die desnoods dwars door de placenta een punctie doet.
Enfin, terug naar af dus. Gelukkig geen gaatje in mijn buik, zodat ik me wel normaal kon bewegen. Ik heb Bart dus maar terug naar kantoor gestuurd, na de middag.
Blah. Zo blijft dit spelletje duren natuurlijk.
Brussels Girl Geek Dinner 31
Het was al een tijd geleden dat ik nog eens aanwezig had kunnen zijn op een Brussels Girl Geek Dinner, iets waarvoor ik niet vaak verstek laat gaan.
Deze keer had ik geen last meer van zwangerschapskwaaltjes, lukte het om een babysit te vinden, en leek het concept me prima: een promotieavond voor het nieuwe spel Red Dead Redemption van Rockstargames, waarbij we de multiplayercomponent van het spel konden uittesten, en daaraan gekoppeld een barbecue Western Style. Food and games, meer heeft een geek girl niet nodig, medunkt.
Bij het arriveren aan de de PR’ins showroom kregen we elk al een knappe rode fluwelen cowboyhoed op het hoofd gedrukt, kwestie van in de stemming te komen. Knap accessoire, alleen jammer dat er geen grotere maten waren, want ik kreeg koppijn na een tijdje.
(foto van @karen18)
De binnenkoer was gelukkig overdekt door een paar tenten, wat geen overbodige luxe bleek te zijn later op de avond, toen het begon te gieten. Binnenin stonden 2 rijen van acht Xboxspelconsoles met groot scherm (arcadegewijs) opgesteld, waarop de dames zich met de heren konden meten, acht tegen acht, in Red Dead Redemption. De eerlijkheid gebiedt me dat we meestal werden afgedroogd door de jongens (nog net iets grotere geek-gamers dan wij) maar dat we toch ook wel een paar keer gewonnen hebben. De graphics van het spel zijn fantastisch: de hele westernsfeer wordt schitterend opgeroepen, de achtergronden zijn verzorgd, alleen zijn de bewegingen soms wat houterig. De multiplayer is perfect in de traditie van Doom II, Halflife en wel meer van dat soort first person shooters. Aangezien ik die spelletjes destijds alleen op PC met keyboard speelde, had ik wel wat moeite met het bakje van de xbox, dat geef ik toe: de controls zijn ook niet evident te noemen. Ik werd dan ook vaak gefragged voor ik nog maar weg kon komen van het spawning point, maar soit, dat hoort erbij :-p Ik heb me in elk geval kostelijk geamuseerd, en blijkbaar ik niet alleen. Misschien eens een lanparty voor de meisjes organiseren?
Om te bekomen van de opwinding en wat af te koelen ging ik daarna opnieuw naar buiten, waar de barbecue lonkte. Ik weet niet wie de caterer van dienst was, ik weet wel dat het meer dan dik in orde was: een uitgebreide keus aan verse groenten, aardappelsla, aardappelen in de schil met kruidenboter, verse kleine broodjes met boter… En vlees en vis natuurlijk: spiesjes met acht scampi, zalm in een aluminium bakje met een heerlijk sausje, kipfilet, worst, medaillons… Naar het schijnt was er zelfs aan de vegetariërs gedacht, maar dat kon me even worst wezen :-p Ik had eigenlijk al teveel gegeten (en ongelofelijk genoten van het tafelgezelschap, lang geleden dat ik nog zo gelachen had) toen ze met het dessert kwamen aanzetten: chocoladefondue voor op de barbecue (LOL het rijmt nog ook, kunnen ze meteen gebruiken als slogan). Fundu heet het beestje, en je warmt dus een bakje chocolade op op de barbecue. We kregen er massa’s aardbeien (maar niet zo lekker als die uit de tuin van @ntone), banaan en nonnenbillen om erin te doppen, en er zijn dan ook ettelijke bakjes chocolade doorgedraaid aan onze tafel alleen al.
Al bij al een bijzonder fijne avond, die dan nog bekroond werd met een goody bag om u tegen te zeggen:
– een Fundu
– kaarsen van Red Dead Redemption in de vorm van een pakje dynamietstaven, hilarisch
– een t-shirt van Red Dead Redemption, voor Bart dus
– een demo van het spelletje
– een 7-poort USB-hub (nice!)
– de DVD van 3:10 to Yuma
– een pak kaarten (poker!)
– een setje D6 dobbelstenen in een schattig leren etuitje
– de rode cowboyhoed en een bijpassende sheriff ster
– een vaas van slappe plastiek die je met heet water in een vorm naar keuze kan brengen
– een hoop stickers en stylo’s
In elk geval een meer dan geslaagde avond. Thx, Clo!
Fijne dag
Fijne dag gehad, vandaag, fijne dag.
Eerst (na een hoop verbeteringen, dat wel) een heerlijke twunch in de Ocean Sushi, met fijn gezelschap 🙂 De enige die ik niet kende, waarvan ik trouwens bizar genoeg de opvatting had dat het een man was, was @mdevrieze. Een hele fijne dame, zo bleek. Zeker toen al de rest opnieuw aan het werk ging (tsja, dat komt ervan als bijna alle aanwezigen voor mijn allerliefste werken en hij de slaven drijver van dienst was) en wij met ons tweetjes een koffie zijn gaan drinken. Een terrasje zat er niet lang in wegens enthousiast hemelgeplens, maar dat was eigenlijk niet eens zo erg.
Toen ik thuiskwam, was mijn schoonvader hier al om een beetje te helpen links en rechts, en vooral ook te babysitten op de jongens: Bart moest weg, en ik wilde naar de BGGD, ofte Brussels Girl Geek Dinner. Een schot in de roos, en wel op zo’n manier dat ik er een aparte post ga aan wijden, dat heeft hij wel verdiend.
Al bij al een zeer fijne dag.
Vakantie
De kogel is door de kerk, we hebben een vakantie geboekt voor deze zomer. We gaan met de kinderen per auto naar de Bourgognestreek, vlakbij Autun, meer bepaald. Het is een dikke vijf uur rijden, en als we ’s morgens aanzetten en voldoende stoppen, moet dat met onze twee wagenzieke woelmuizen wel te doen zijn.
(Ja, de streek van Carcassonne lijkt me prachtig, maar tien uur rijden is me van het goede teveel.)
We hebben het adres gevonden via via, en die waren in elk geval bijzonder tevreden, ik ben dus benieuwd. Niet onbelangrijk is het feit dat de gastheren Nederlanders zijn: zo kunnen de kinderen ook communiceren zonder ons. Het ziet er op de website in elk geval ok uit.
Ik kijk er al naar uit: een weekje zalig niksdoen en genieten van elkaar en de kinderen.
Chocoladekoekjes
Wat doe je op een regenachtige zondagnamiddag met een bijna-driejarige met een passie voor eten en de attention-span van een sprinkhaan? Juist, je maakt koekjes op een bijzonder snelle manier.
Ik geef toe, normaal zou ik mijn deeg en alles compleet zelf maken, al was het maar uit culinair eergevoel, maar daar heeft zo’n kind geen boodschap aan, want dat duurt veel te lang. Maar nu vond ik zo’n pakje van Maizena wel eens het proberen waard. 3 minuten, staat er op het pakje, en da’s eigenlijk niet gelogen. Met een peuter mag je die tijd verdubbelen, maar 6 minuten is nog niks natuurlijk.
Je trekt het pakje open, giet de inhoud in een kom, roert er een ei door, kneedt een minuutje met je handen, vormt 16 bolletjes die je platduwt op een bakplaat, en schuift het geheel voor 8 minuten in de oven. Als je je kind laat roeren en daarna de bolletjes laat platduwen, is die de koning te rijk.
Zeker als hij dan, als de koekjes wat afgekoeld zijn, ze in een koekjesdoos mag leggen.
Iets later zit je dan samen aan tafel, met nog lauwe koekjes, een grote beker zelfgemaakte aardbeienmilkshake (ah ja, je moet toch iets doen terwijl de koekjes afkoelen en je de kleinste niet alleen durft laten bij die hete bakplaat) en een kom gesneden meloen. Geloof me, zijn gezichtje is goud waard!
Schoolfeest
Ik weet niet wat ze aan de weergoden offeren (een schaap? Een kleutertje?) maar in de vier jaar dat wij nu naar het schoolfeest van de kinderen hun school gaan, is het elke keer bloedheet. Ik herinner me nog goed de eerste keer: zowel de ouders als schoonouders waren mee (eerste schoolfeest van het eerste kleinkind, weetuwel), en ik liep te puffen met een dikke buik.
Gisteren was het alweer bloedheet (maar dat hoef ik u eigenlijk niet te vertellen, denk ik), maar hadden we onze voorzorgen genomen: geen grootouders mee, en de kinderen dik ingesmeerd met zonnecrème. Ik had me op voorhand niet durven engageren om mee te helpen (ik wist niet goed hoe ik me ging voelen) maar op het moment zelf leek het gewoon de beste optie: er was gigantisch veel volk, de zon brandde en alle stoelen waren bezet.
Aan de kassa kon je echter neerzitten, zat je in de schaduw, en stond je niet in het gedrang. Ideaal dus. Dat je erbij moest werken, gaf niet eens. Ik heb dus een uurtje of drie de kassa gedaan (en rondgelopen om de jetonboxen leeg te halen en de kassa’s weer aan te vullen), terwijl de kinderen optraden, rondliepen met papa, een ijsje aten, en zich best wel amuseerden. Ik moet wel toegeven dat ik behoorlijk moe was na die drie uur, en dat de zetel hier in de koelte van de huiskamer toch wel aanlokkelijk was 🙂
Het thema van de dag was ‘Sprookjes’, en Kobe trad aan met muizenoortjes en een zwartgeschilderde neus, en was kuismuis van dienst bij Sneeuwwitje.
Wolf mocht in boerenoutfit Klein Duimpje spelen, met blozende wangetjes en de laarzen van zijn vader waar hij bijna over struikelde.
We zijn nog gebleven tot na de ballonwedstrijd, en zijn toen, zoals de meeste mensen, naar huis gegaan. Het was gewoon te warm om te blijven, en ik denk dat veel mensen die mening deelden.
Volgend jaar misschien toch eens vragen naar 22 graden en zon afgewisseld met schapenwolkjes?
Paniek!
Deze morgen ben ik toch eventjes in paniek geslagen. Bij het opstaan zei Wolf al dat hij zich niet zo lekker voelde, maar dat gebeurt wel meer. Maar, aan de ontbijttafel begon hij plots te huilen: dat het echt niet ging. Toen hij een paar ogenblikken later begon over te geven, wist ik dat het menens was. Helaas, zijn timing was weer weergaloos: Bart zat in Frankfurt, en ik moest examens gaan afnemen. Help! Als een zot ben ik naar mijn ma beginnen bellen, waar ik geen gehoor kreeg en ik dus hartsgrondig vloekte. Het was pas toen ik in een halve paniek naar school belde om me minstens de eerste twee uur (bijkomend toezicht bij geschiedenis) te vervangen, dat mijn frank viel: mijn ouders zaten in Portugal! Uiteraard gingen ze niet opnemen!
Helaas moest ik wel zelf examen afnemen om 10.10u, en moest ik dus wel degelijk naar school. Ik heb dan maar -alweer- mijn schoonvader opgebeld in Ronse, en die kon er een uur later wel zijn. Oef. Ik heb de tranen uit mijn ogen geveegd, en rustig proberen ontbijten.
Intussen moest Kobe wel nog naar school: die voelde zich kiplekker, liep te zingen en te dansen als gewoonlijk. Ik liet een lijkbleke Wolf even alleen op de zetel, met de belofte me te haasten. Toen ik een kwartier later terugkwam, had hij nog eens overgegeven in een emmer, maar voelde zich wel wat beter.
Een yoghurtje bleek nochtans geen succes, en uiteindelijk heeft hij vier keer gekotst, en een tijdje geslapen in de zetel. Mijn schoonvader is hier gebleven van half tien tot kwart voor één (ik heb na het examen nog snel een paar boodschappen gedaan zoals brood en zo), en ik was daar immens dankbaar voor.
En als u me nu even excuseert, dan ga ik nu Murphy wurgen. Met zijn stomme wet!
Werken tedju!
Er is hier vandaag ten huize veel werk verzet.
Zelf heb ik mijn mondelinge reeksen examens van de vijfdes en de zesdes afgewerkt en uitgeprint, en dan nog een hoop klein papierwerk gedaan.
Rond tien uur kwam de kuisvrouw aanwaaien, zodat het huis hier weer helemaal netjes en proper lag 🙂
En rond één uur zag ik plots iemand in mijn tuinhuis rommelen: mijn schoonvader en mijn nonkel, die met hun tweetjes de haag gingen kortwieken. Aan de telefoon had schoonpa Jeroom gezegd: “Allez gij, als we daar met tweeën vier uur aan werken, zal ’t wel gedaan zijn zeker!” Ik durfde hem uiteraard niet tegenspreken, maar vond dat een optimistische schatting. De twee werkers zijn namelijk respectievelijk 65 en 75 jaar oud, intussen. Het zijn harde werkers, daar niet van, maar niet echt meer jonge veulens, en daarbij was het nog behoorlijk warm buiten.
En, toegegeven, helemaal eerlijk was ik ook niet geweest: het was niet zomaar de haag een beetje trimmen, vanboven moest er een halve meter af, en ook aan de zijkanten moest ze serieus aangepakt worden. Ze hebben samen serieus doorgewerkt, acht grote grote zakken gevuld met aangestampt snoeisel, en enkel nog maar de twee rechte stukken afgewerkt. Aan het langste eind haag zijn ze nog niet eens begonnen. Nonkel had last van de warmte, zei hij, en ik kan dat best geloven.
Het is in elk geval bijzonder geapprecieerd. Zelf kan ik het niet meer doen, Bart heeft er geen tijd voor, en dus had ik een jobstudent of zo moeten zoeken. En op deze manier zag ik hen ook nog eens een keertje, en waren mijn twee jongens ook heel enthousiast toen ze van school kwamen.
Volgende week of zo het vervolg. Als het wat minder warm is.