Correcte afspraken maken blijkbaar ook.
Al kan ik daar met mijn verstrooide kop ook wel voor iets tussenzitten.
Vandaag verwachtte ik namelijk de elektricien. Zoals het een goeie bouwvakker betaamt, had ik hem dus rond half acht ingecalculeerd. Niet dus. En ja, ik weet dat het bouwverlof is, maar die mens werkt op zelfstandige basis, en blijft nog even doorwerken. Wellicht zat daar mijn fout: ik denk niet dat ik naar een uur gevraagd heb. De mens is namelijk werknemer bij de NMBS, maar werkt daarna nog als zelfstandige in bijberoep. Soit.
Negen uur, tien, elf… Geen elektrieker te zien. De kinderen hadden intussen uiteraard ontbeten, heel mooi zitten spelen, een koekje gekregen, en toen kon het me niet meer schelen of hij nog aan de deur ging staan, en bracht ik Kobe alsnog naar de creche. Ik moest namelijk nog een hoop dingen doen, waarbij ik hem niet echt kon gebruiken. Gekookt, opgeruimd, was gedaan, en toen was het twee uur, en verwachtte ik de kleurconsulent (ter verduidelijking: die mens is zijn geld meer dan waard, hij combineert de kleuren met je meubels, lichtinval en je wensen, en het is altijd prachtig). Rond half drie belde ik toch maar even waar hij bleef. Bleek de afspraak in hun agenda te staan om half zes. Juist ja, dat was de vorige afspraak die gewoon verzet was, maar waarbij ze dus het uur waren vergeten te wijzigen. Humpf. Dan maar richting diverse winkels om boodschappen en dergelijke.
We waren amper weer thuis, ik was net begonnen aan een royale fruitsla, toen de elektricien verscheen. Veel kwam hij niet doen, ons gewoon uit de nood helpen, maar hij maakte meteen wel mijn dag goed: geen coaxkabel meer als waslijn door de living, maar een gewoon werkende televisie, en vooral: UTP in mijn bureau! Yay, internet! Opnieuw een werkende PC! Al bij al was hij toch nog een uurtje zoet, schat ik.
Hij was nog niet weg toen Dirk van Colora al verscheen, en meteen een glimlach op mijn gezicht toverde. Toch ongelofelijk hoe hij mensen aanvoelt. Veel heb ik niet gezegd als aanwijzingen, ik heb hem gewoon laten doen. Ik vermoed dat ik wel het woord “accentkleur” heb laten vallen, en “warm grijs”. Na een hoop heen-en-weergeloop, gemompel, gezoek in zijn kleurenkaarten en geschets kwam hij met een palet af waarin ik me meteen kon vinden. Meer zelfs, het was wat ik eigenlijk zelf al in gedachten had: plafond en de lange muur wit, de andere muren diverse tinten warm grijs, de muur van de tv donker, en de kasten vlammend rode glanslak. En wat belangrijker is: het zijn Barts favoriete kleuren, en de kleuren van Netlash.
Daarna werd het hectisch: Kobe afhalen, de Coloraman spreken over rolgordijnen, kinderen eten geven, opruimen, wassen en in bed steken, en intussen mijn vriendinnen binnenlaten tegen acht uur. Gelukkig lieten die zichzelf binnen en zaten ze al netjes op de zetel, toen ik beneden kwam. We hebben Catan: de Val van Rome gespeeld, en het was best een fijn spel en een fijne avond.
Maar wil je geloven dat ik moe was? Van al dat wachten…