Geplaatst op

Beetje op onze nest gepakt…

Dat ons dak moest vernieuwd worden, dat lag al een tijdje vast. Tijdens de laatste storm waren er nog maar eens enkele leien losgekomen, zoals al enkele keren eerder was gebeurd. De laatste keer, toen er vooraan een aantal zijleien was losgeraakt, hadden ze ons al gewaarschuwd: ze gingen opnieuw loskomen, want het hout was intussen rot van het ingesijpelde vocht. Oh, en de leien waren asbesthoudend, dat ook. Op zich geen probleem, zolang ze niet breken of zo, want dan komen de asbestvezels wél los. Oh, en het dak is ook niet goed geïsoleerd. Toen we destijds de zolder omvormden tot een kantoor voor een startend Netlash, hebben we ons eigenlijk een beetje laten doen door de aannemer die 6 cm rotswol voldoende vond. Quod non: dat is intussen onze slaapkamer en het is daar bloedheet in de zomer en pokkekoud in de winter. De rest van het dak, de eigenlijke zolder, is zelfs niet geïsoleerd en heeft zelfs geen binnendak – dat overigens ook asbest bevat, dankuwel.

Reden te meer dus om dat dak eindelijk te laten vernieuwen: een duur affaire, maar wel noodzakelijk, zeker als we zonnepanelen willen leggen, want dat kan niet op een asbest dak.

We vroegen bij eentje een offerte, en die mens kwam eens kijken, keek enkel aan de buitenkant, kwam zelfs niet binnen, maakte een ruwe schatting en maakte dan ook een ruwe, dure offerte. Hmmm…

Bij Durieux vroegen we ook een offerte, en die mens kwam langs, klom naar de zolder, inspecteerde buitendak, binnendak en gebinte, bestaande isolatie, mat dingen op, boog zich over onze bouwplannen, begon daar vanalles te meten en te noteren, en stelde extra vragen. Of we opnieuw leien wilden of zwarte dakpannen? Leien zijn duurder, maar voor pannen moest hij wel een studie hebben van een bouwkundig ingenieur om zeker te zijn dat het gebinte het extra gewicht kon dragen.

Enfin, veel professioneler, veel meer vertrouwen. Er kwam een offerte, er kwam een contract en een tijdsbestek van ‘ergens in oktober’ al naargelang het weer en andere bouwomstandigheden.

En toen kwam er afgelopen maandag een telefoontje: dat ze dinsdag zouden komen met een gans team en een stelling en alles erop en eraan en dat ze het dak zouden afbreken en leggen en hopelijk op een week klaar zouden zijn. Euh, wacht, wat?? Er was blijkbaar een grote werf weggevallen wegens het zoontje zwaar ziek geworden, en dus hadden ze alles opgeschoven, waaronder wij dus.

Dat ik op dinsdag met Merel naar Parijs trok, dat Bart met Kobe op donderdag naar Keulen trok, en dat Wolf pas op dinsdagavond terugkwam en hijzelf op donderdag en vrijdag ook moest werken, goh ja… Bijkomstigheden zeker? ’t Is ook niet alsof die mannen ons echt nodig hebben, maar toch, ik hou al eens graag een oogje in het zeil. Maar bon, hoe sneller hoe liever, dan kunnen we ook meer opschieten met zonnepanelen en al dat soort onzin.

Dinsdag stond hier een ploeg van 8 Roemeense jonge gasten en een kraanman voor de deur, en man, die wisten van aanpakken! Volgens de kraanman – een oudere Vlaming – zaten die gasten meer op een dak dan op de begane grond, en dat was er ook aan te zien. Er werd een container geprepareerd met een stevige dikke zak, al die gasten deden speciale pakjes aan met maskers, ze klommen op het dak en de asbesthoudende leien werden voorzichtig verwijderd, in de kraanbak gelegd en op die manier zachtjes in de container gedeponeerd. Ik denk niet dat er meer dan drie leien gebroken zijn…

Terwijl we in Parijs zaten, kreeg ik af en toe een update van Bart of Wolf. Vrijdag, bij thuiskomst, was de ene kant al volledig gedaan, zaten de nieuwe dakramen erin en waren ze vooral aan het prutsen met hoekjes en kantjes, want dat viel gelijk wat tegen.

Ik heb er het volste vertrouwen in: het ziet  er fantastisch uit, die mannen werken stevig door en vooral: ze voelen zich compleet thuis op dat dak, het is leuk om zien.

En wij, wij gaan een pak armer zijn maar wél minder warm in de zomer en minder koud in de winter. En asbestvrij, dat ook.

Geplaatst op

Habemus portam!

Oef, ze is er eindelijk: onze nieuwe garagepoort!

Het heeft zo gelijk wat voeten in de aarde gehad… Eind april wilde ik, tegen de zomer, vliegenramen voor de jongens hun kamers – Merels kamer heeft een kantelraam, no go dus – en dan meteen ook de zonneblinden aan Barts bureau laten herstellen en ook de garagepoort vernieuwen. Het ding is 35 jaar oud, er zijn al een paar wieltjes van de geleiders afgebroken, en je ziet duidelijk aan de breuken dat het metaalmoeheid is, reparatie is dus geen optie.

Ik belde naar Antoon De Cock NV, degene die de blinden hebben gestoken, die de ramen hebben gemaakt zodat ze nu ook de vliegenramen konden maken, en die ervoor kunnen zorgen dat de poort bij de rest past.

De volgende dag stond er hier al meteen iemand om op te meten en een offerte op te maken.

Juist.

Die offerte bleef op zich wachten, en ik belde en mailde verschillende keren, maar helaas, blijkbaar was er grote drukte. De offerte kwam uiteindelijk binnen terwijl wij in Frankfurt zaten, begin juli dus. Tot zover de vliegenramen tegen de muggen…

Intussen had de poort trouwens de geest gegeven: er was nóg een wieltje afgebroken en het ding deed het nu dus echt niet meer. De auto kon niet meer binnen, maar vooral: de fietsen konden alleen nog maar buiten via de achterdeur, waar er amper een meter ruimte is tussen de deur en het tuinhuis. Misère dus…

Het was eind juli tegen dat ik die in vakantiemails verzopen offerte opmerkte, maar toen was er uiteraard bouwverlof. En toen was het weer zeer druk. En toen bleek dat er toch opnieuw moest opgemeten worden voordat er een echte, secure offerte kon zijn. En toen moest die bevestigd worden, en doorgemaild, en bijgestuurd worden. En moest de poort besteld worden, en dat bleek toch wel even te duren. En toen bleek de poort niet zomaar geleverd te kunnen worden. En was er nog eens vertraging op de levering.

Enfin, puntje bij paaltje: Sinterklaas bracht ons een pracht van een poort! Het was nog net geen voldragen zwangerschap, maar bon, ze is er. Ze is bijna geruisloos – die oude poort maakte een gigantisch lawaai – en ze werkt. Ze werkt niet alleen met een knop binnen, maar ook met twee afstandsbedieningen – eentje in elke auto – en vooral: ook met een app!

Het zorgt ervoor dat Kobe al aan het Turcqpleintje op zijn app duwt en de poort open is tegen dat hij thuis is, of dat ik Merel zie passeren vanuit de zetel en niet eens hoef recht te staan.

Ja, ik ben fan. Eindelijk! En die muggennetten, die hebben we dan toch tegen de volgende zomer ^^

 

Geplaatst op

Nieuw kleurtje voor Merels kamer

Merels kamer heeft wel al wat transformaties ondergaan, ja.

Nog voor we kinderen hadden, was dat een logeerkamer, en dat is ze ook zeer lang gebleven, in Indiase kleuren.

2004

Toen Mereltje op komst was, zette ik de kamer in frisse kleuren die vooral de kleuren van haar geboortekaartje weerspiegelden, en dan ook meteen met de tekening van haar kaartje op de muur. Haar bedje stond er nog niet, dat stond nog bij ons op de kamer.

2011

Nog wat later was het logeerbed er weg en was er een eenpersoonsbed met bedomranding. Het boekenkastje dat bij het  bed hoort, stond nog gewoon op zijn kant.

2013

Wat meer aankleding: het bed volledig geschilderd, het boekenkastje een heus knuffelkastje, en wat extra spulletjes natuurlijk, waaronder een bureautje.

2014

Ze had het intussen al zelf wat anders ingericht, met een bijpassend muggennet.

2016

Intussen is de vlinderlamp vervangen door een cooler exemplaar met verschillende lichtpunten, heeft ze een ander bureau, staan er echt wel boeken in de boekenkast, minder knuffels, veel meer lichtjes en kaartjes, en gewoon volwassener spullen.

mei 2021

Maar toch was ze niet tevreden: ze houdt echt niet van groen – de groene tapijten zijn dan ook al lang verdwenen – en wilde het groen weggeschilderd zien. Vorige week waren we verf gaan halen, en Wolf had beloofd haar te helpen. Heel veel is het niet: een strook achter haar kast, een kleine muur en de rolluikbak. Naarstig togen ze aan het werk om alles af te plakken en snel werd al het groen in een donker turquoise omgezet. Véél meer haar goesting, wist ze te vertellen.

En nu is ze apetrots natuurlijk, en vooral ook heel dankbaar tegenover haar grote broer, voor wie ze dan maar zijn favoriete vlaai heeft gebakken:

Geplaatst op

Vloer in staal: FAQ

DISCLAIMER: dit is een post voor alle mensen die zelf een stalen vloer willen leggen, en blijkbaar op mijn blog terechtkomen en me dus vragen willen stellen. Verdere vragen worden niet beantwoord.

  • nee, wij hebben dat niet zelf bedacht, onze projectleider is daarmee afgekomen
  • nee, ik kan je niet zeggen waar ik die gehaald heb, want daar heeft onze projectleider voor gezorgd. Rechtstreeks bij een staalplatenfabriek, zou ik denken
  • het zijn staalplaten die rechtstreeks op een betonnen vloer liggen, zonder lijm of zo: die dingen zijn zwaar genoeg om niet te verschuiven
  • ja, dat roest. In onze keuken is dat geen probleem, in onze hal zou ik het niet opnieuw doen, denk ik. We hebben planten die uitgelopen zijn en waardoor er nu roestkringen staan. Nee, we krijgen die niet weg.
  • ja, we wrijven die twee keer per jaar in met zwarte boenwas
  • nee, zwarte boenwas is inderdaad bijna onvindbaar. Google tot je een firma vindt die het opstuurt, en bestel dan meteen voldoende. Merk maakt niet uit, gebruik wat je kan vinden
  • gewoon onderhoud is met standaard vloerproduct voor tegels
  • combineerbaar met vloerverwarming? Geen idee, ik ben geen specialist
  • bruikbaar in een vakantiewoning die niet alle dagen gebruikt wordt? Geen idee, ik ben geen specialist
  • wordt dat heet in de zomerzon? Ja, gloeiend heet, je kan er je voeten aan verbranden. Zonwering is een must
  • is dat koud in de winter? Niet kouder dan een tegel
  • zou ik het opnieuw doen? In de keuken wel, ja
  • kunnen druppels water kwaad? Niet als de vloer in de boenwas staat en je het water er niet dagen op laat liggen. Losse druppels storen niet
  • ja, dat is spiegelglad als dat net geboend is, je moet daarmee opletten
  • ja dat leeft en dat krijgt een patine. Deal with it

  • nee, het heeft geen zin nog verdere vragen te stellen, ik ga daar niet op antwoorden, want: ik ben geen specialist. Ik ben gewoon iemand die wat staal op de grond liggen heeft in haar keuken. Zoek een plaatser en vraag die de pieren uit de neus.
Geplaatst op

Waterdruk

Deze zomer hadden we dus onze watermeter en hoofdkraan en drukmeter en al die onzin laten vervangen. Het was meer dan nodig: alles zat verroest, dichtgekalkt en muurvast en was dus behoorlijk onveilig geworden. We hadden hier eigenlijk ook totaal geen druk op het water: als er iemand aan het douchen was, viel mijn wasmachine uit wegens een tekort aan water. Hell, ik kon niet eens mijn wasmachine en afwasmachine tegelijk aanzetten zonder dat dat problemen gaf. En wat heb je aan twee badkamers met elk een douche als je toch niet simultaan kan douchen?

Sindsdien hebben we andere ‘problemen’. Er is meer dan druk genoeg, douchen is een zaligheid, we kunnen met twee simultaan douchen, ik hoef niet meer te letten op mijn wasmachine en het duurt geen half uur meer voor een emmer gevuld is.

Het probleem nu is dat we veel meer water verbruiken, met name warm water. Onze boiler is ook vervangen en we zagen niet in waarom we ene van 200 liter zouden pakken als eentje van 150 altijd meer dan genoeg was. Hmpf.

Nu gebeurt het dus regelmatig dat we, als we allemaal douchen, zonder warm water vallen en dat de laatste een koude douche heeft, letterlijk dan. Ik zeg wel altijd tegen iedereen dat ze op halve kracht moeten douchen, maar da’s blijkbaar moeilijk. Ik vermoed dat ik toch eens op zoek zal gaan naar zo van die spaardinges of zo die ge in uw douchekop kunt steken. Echte spaardouchekoppen wil ik niet, want de huidige zijn zalig: Merels lange haar uitspoelen ging nog nooit zo vlotjes, zegt ze.

Maar ons waterverbruik is dus wel gestegen, ja. Iemand nog andere suggesties voor het beperken van dat warm water? Of dan toch maar permanent de temperatuur van de boiler wat hoger zetten…

Geplaatst op

Metalen vloer

Sinds april 2014 ligt er hier in de keuken, de inkomhal en Barts bureau een stalen vloer. Ik ben daar eigenlijk nog altijd wreed content van, al kan het in de volle zomer, als we de blinden vergeten sluiten zijn, wel heet zijn aan de voetjes. Maar bon, da’s maar aan ene kant en geen onoverkomelijk probleem.

Wat een groter probleem was, was het gebrek aan zwarte boenwas. Want ja, ook zo’n vloer heeft onderhoud nodig, zijnde een laagje was. Dan geeft het niet als je er water op morst. Nu, ik vond nergens nog zwarte boenwas en de vloer stond dus kaal. Water dat bleef staan, gaf meteen roestplekken, en dat is niet direct de bedoeling.

Enfin, met de nodige hulp vond ik eindelijk in Nederland een bedrijf dat zwarte boenwas had én wilde verzenden naar België. Ik heb meteen 6 potten besteld ^^
Deze week is Kobe eraan begonnen: de vloer eerst grondig vegen en dan met een boenmachientje een verse laag was aanbrengen. Idealiter moet dat dan 10 dagen uitharden, maar dat is voor een vloer niet haalbaar.

Na een kleine 20 uur komt er al niks van kleur meer mee, en kon Kobe beginnen opblinken, het echte boenen dus. En de vloer, die kan er weer eventjes tegen.

Nu nog eens uitvogelen hoe we de grote roestplek aan de ingang kunnen aanpakken. Daar stond een plant die uitgelopen is, wat we niet gezien hadden, en dus is daar nu een grote roestplek. Als iemand suggesties heeft, laat maar komen!

Geplaatst op

Schilderwerken

Maandag kwam Wolf af met de uitspraak dat hij zijn kamer wilde veranderen: hij is uitgekeken op het blauw en wil schilderen. Zijn meubels had hij zondag al verzet zodat het er al behoorlijk anders uitzag. Nu, je kamer veranderen en herschilderen, dat is vrij normaal voor een puber. Zelf heb ik mijn kamer nooit herschilderd of herbehangen – ik denk dat ik daar te lui voor was – maar regelmatig kreeg alles een andere plaats.

Ik hield mijn hart al vast voor een nieuwe kleur, maar mijn zoon is blijkbaar vrij conservatief: hij wilde het donkere grijs vanuit onze woonkamer en gang. Oh? Prima keuze, misschien ietwat donker, maar bon. Alleen mochten Bart en ik niet mee, want we zijn in quarantaine, en Wolf zelf niet meer. Geen probleem, vond hij: hij sprong fluks op de fiets met een rugzak, een bankkaart en de kleurcode van de verf en kwam wat later thuis met een pot van 72 euro. Hij was zelf eigenlijk ook wel verschoten van de prijs, maar bon.

Ik heb hier ten huize ingesteld dat er tussen twee en vijf geen schermen gebruikt worden, want vooral Kobe zou anders niet van achter zijn computer komen, en dus gingen ze dinsdag aan de slag: afplakken en eerst het blauw een witte laag geven. Die verf had ik gelukkig wel nog staan.

Vervolgens werden ook de twee grote muren aangepakt in het donkergrijs. Merel en Kobe hielpen hun grote broer van ganser harte, ze hadden toch niet veel beters te doen :-p

Nu is het een kwestie van alle plafondranden nog af te plakken en netjes te schilderen en alles in te richten. Hij wil graag ook een nieuwe zwarte sprei voor zijn tweede bed en een hoop kussens in dezelfde kleuren: zwart, grijs en eventueel van dat hele donkere paars. En misschien wel gordijnen. En vinylplaten om aan zijn muur te hangen. En nog een paar andere coole dingen.

Maar dat zal toch moeten wachten tot na de lockdown, vrees ik.

Geplaatst op

Boiler

Toen Patrick dinsdag de vloer kwam leggen in de garage, vroeg ik hem om ook eens te kijken wat er zo drupte. Dat plekje had altijd wel al een paar druppeltjes, maar nu was het erger geworden.

Patrick klom op een laddertje en kwam er met een zeer bezorgd gezicht weer af. Blijkbaar was het onze boiler die aan het lekken was, al een tijdje, en nu was het erger geworden doordat we eindelijk een deftige waterdruk hebben. Bij nadere inspectie bleek zelfs de hele achternaad doorgeroest te zijn en op bepaalde plekken zelfs een centimeter open te staan. ’t Is niet alsof hij nog deze week de geest ging geven, maar het was een kwestie van tijd voordat hij effectief opensprong en de hele garage onder water zette.

Hmm. Patrick, de Patrick zijnde, bestelde meteen een nieuwe en verklaarde dat hij die zaterdag al kon komen plaatsen met Willy. Deze voormiddag kreeg ik een telefoontje: of ze deze namiddag al mochten komen. Euh ja zeker?

En dus waren die twee man hier al ijverig bezig, haalden ze de oude boiler eraf, en verklaarden dat het ding ongelofelijk zwaar woog, veel zwaarder dan normaal, en dat hij dus vol kalk zou moeten zitten. En die naad? Die was effectief de moeite.

Een paar uur later hing de nieuwe al op zijn plaats. Er zou nu dus meer warm water moeten zijn – die kalk nam nogal wat plaats in – en onze elektriciteitsrekening zou stevig naar beneden moeten gaan met de nieuwe boiler.

Extra kosten allemaal, maar ’t is ook wel de moeite. Nu nog een nieuwe waterontkalker, en we zijn er.