Geplaatst op

Middagje De Haan

De kans zit erin dat er binnenkort nogal wat geld vrijkomt hier ten huize, en momenteel is het niet zo interessant om dat op een spaarboekje te zetten. En de beurs, daar moet je eigenlijk behoorlijk wat tijd in steken, als je dat goed wil doen. Maar vastgoed, dat blijft een zinvolle investering.

Aangezien ik vorig jaar zo ongelofelijk veel deugd heb gehad van mijn zondagse trips naar De Haan en dat eigenlijk zelfs een beetje mis, hebben Bart en ik het plan opgevat om daar een tweede huis te kopen, als weekendhuis. Niet te verhuren, nee, we willen er echt gewoon al onze eigen spullen in kunnen laten staan zonder problemen, een beetje zoals het huisje van Ellen en Jan in de Ardennen.

Vandaag reden Bart, Merel en ik dus naar De Haan om er eerst iets te eten en dan een huisje te gaan bekijken in een soort vakantiewijk.

Laat ons zeggen dat degene die de foto’s heeft gemaakt, creatief omgesprongen is met de breedhoeklens. Ik kreeg niet meteen een joepie-gevoel. We hebben dan nog wat rondgereden in de buurt om te kijken wat we wel en niet zouden zien zitten qua locatie, en desnoods gaan we voor een nieuwbouw in een van de nieuwe wijken. We zien wel, er is geen haast bij.

Maar het geeft me echt wel weer iets om naar uit te kijken ^^

Geplaatst op

Grasveld

Dat grasveld van ons, dat blijft een probleem. Destijds hebben we, net na de verbouwing, grasmatten laten leggen om toch iets deftigs te hebben.
Toen we daarna de tuin lieten heraanleggen, hebben we nieuwe grasmatten laten leggen, gewoon omdat het eigenlijk toen al om zeep was.

En intussen is dat gras weer een en al bobbels en vooral gigantisch veel onkruid. De tuinmannen snappen zelf niet hoe dat komt bij ons, dat dat onkruid zo enorm welig tiert.

Enfin, vandaag zijn ze komen verticuteren, kalken en inzaaien, en ik hoop maar dat het ietsje betert, want we hebben meer onkruid en mos dan groen. Zeker nu, want nu ziet het er helemaal dood uit. Mja…

Geplaatst op

Toiletperikelen

Een dikke maand geleden gaf onze waterpomp plots de geest. Die waterpomp is degene die regenwater naar onze toiletten en buitenkraan stuurt, en bij gebrek aan regenwater, ook leidingwater kan gebruiken. De pomp is dus noodzakelijk voor de toiletten, en die deed het plots niet meer. Nada niks noppes, ook niet na resetten en dat soort onzin.

Meh. Ik belde Hasan, onze aannemer bij de verbouwingen, en die man kwam gewoon zelf eens kijken, in zijn kostuum en al. Tsja, verklaarde hij, het ding is kapot. No shit, Sherlock. Het kon de sturing zijn, maar ook gewoon de condensator. Hij ging de leverancier contacteren en zien wat hij kon doen. Enfin, om kort te gaan: na een paar keer komen kijken en dingen uitproberen was het de condensator niet, maar blijkbaar wel de sturing, en dat duurde wel even, temeer omdat Hasan halve weken in het buitenland zit, blijkbaar.

Soit, na meer dan een maand is nu eindelijk de waterpomp hersteld, en moeten we niet telkens naar de tweede verdieping lopen naar het toilet op ons kamer, dat wel nog gewoon op het leidingwater zat. Nog die chance, maar praktisch was het toch niet meteen.

Soit, first world problems, zeker? Toch content dat het opgelost is.

Geplaatst op

Kameremolumenten

Kobes kamer is de kleinste van de vier, maar eigenlijk nog best wel een ruime kamer. Tenminste, als ze niet zo stampvol zou staan…

Nu hij naar het middelbaar gaat, was het tijd om daar een en ander aan te veranderen. Alle dino’s en draken mochten weg, net zoals de legoposters en zo goed als alle knuffels. En omdat we intussen gemerkt hebben dat hij dat tweede bed in zijn kamer eigenlijk toch alleen maar gebruikt om rommel op te leggen, mocht het weg.

We zijn begonnen met zijn grote speelgoedkast op te ruimen, zodat er een hoop plaats vrijkwam om zijn slijmgerief in de kast te zetten. Daarna hebben we zijn tweede bed afgebroken, alles grondig gestofzuigd en gedweild, en meteen ook maar de vensters even gekuist. Er werd een zeteltje aangesleept uit Wolfs kamer voor een leeshoekje, en we zagen dat het goed was.

Het is een heel pak ruimer geworden, op die manier. Als Bart en Wolf dit weekend nog de planken van het bed naar de zolder brengen, kunnen we nog verder werken aan decoratie en zo. We zien nog wel, het is in elk geval nu al een hele verbetering.

Geplaatst op

Tuinmannen

Ik mag dan geleerd hebben op school dat het tuinlieden moeten zijn, dat woord is te onnozel om dood te doen. Dus hebben we vanaf vandaag tuinmannen.

Ik moest het onder ogen zien: onze tuin is niet groot, maar door mijn kapotte rug was hij aan het verwilderen. Als in: het onkruid op het voetpad stond hier en daar een meter hoog – gene zever, van dat groot gras – de haag moest gesnoeid worden, er stond sowieso overal onkruid, de kamperfoelie groeide me boven het hoofd, en overal moest er verse schors komen. Veel werk, dus.

Een maand of twee was er al iemand komen kijken, die had toegezegd, maar uiteindelijk toch afgehaakt. Een paar weken geleden stond er iemand anders, en die zag het wel zitten.

Vandaag zijn die mannen dus langs geweest: het voetpad is weer spic en span, alle onkruid onder de haag is weg, zo goed als alle onkruid uit de borders is weg, en daar zijn ze met zijn tweeën bijna een ganse dag mee bezig geweest. Om maar te zeggen: veel werk. Maar wel proper werk.

Blij dat ik het zelf niet meer hoefde te doen :-p

Geplaatst op

Fit lux!

De verlichting in mijn bureau is al langer een probleem. Toen we hier kwamen wonen, heb ik er een typisch jaren negentig ding in geïnstalleerd: twee kabels met daartussen 5 UFO-achtige dinges. Leuk, maar blijkbaar niet zo heel robuust, en al heel lang met een slecht contact dat ik maar niet weg kreeg. Af en toe deed ik een poging om het te repareren, maar lang ging dat nooit mee, sinds ik ze in 2012 had moeten afbreken en weer ophangen. Intussen is trouwens de plant ook al lang verdwenen. Ik ga toch weer eens een poging doen, denk ik, ik vond dat veel te amusant, mijn jungle.

Nu wilde ik dus al zeker twee jaar een nieuwe verlichting, maar dat is niet zo evident in een veranda, met een elektriciteitspunt in de zijmuur. Ik dacht even na, had een lumineus idee – pun intended – en ging dat uitvoeren. Ik ben wel niet zo heel technisch, maar dit ging me wellicht wel lukken, eventueel met een beetje hulp. Tot mijn rug het begaf, en ik dan maar mijn kozijn aansprak die elektrieker is.

Maandag stond hij hier, maten we alles op, gingen materiaal halen in de Brico, en bracht hij alles in orde. Enfin, bijna alles: we hadden een socketje te kort, er waren er geen meer binnen. Dat ontbrekende stuk ben ik dan maar vandaag gaan halen, heb dat aangesloten, lamp ingevezen, en voila, licht in mijn bureau! Eindelijk! Ge hebt er geen idee van hoe content ik daarmee ben! Dit is zeker niet de goedkoopste oplossing – 150 euro materiaal +dan nog de uren van de elektricien – maar wel volledig mijn goesting, en zowat de enige oplossing met licht in gans mijn bureau.

Lux et lumen!

 

Geplaatst op

Speedy Gonzales op mijn dak

Deze voormiddag zag ik plots veel beweging zo voor ons deur: er waren dakwerkers bij de overburen.

Maar toen ik rond tien uur de deur uitstapte – ik moet om tien over tien beginnen lesgeven vijf kilometer verderop – dacht ik er plots aan dat een van de afdekleien verdwenen was. Dat zijn geen gewone leien zoals de rest van ons dak, maar een lei die aansluit op de muur van de buren, een speciaal model dus. Veel tijd had ik niet – understatement – dus sprak ik een van die mannen die net op straat stond, heel snel aan of zij dat soort werk ook deden. Ja hoor, de ontbrekende lei was hem zelfs al opgevallen. Of ik er nog zo liggen had? Euh nee, wel gewone, maar die liggen op zolder en daar had ik nu écht geen tijd voor. Of hij op dat plat dak kon en mocht, en of de kans erin zat dat die lei daar nog lag? Welzeker. Awel, dan ging hij eens kijken, en eventueel naar de bouwmaterialenwinkel verderop rijden om zo’n lei. Ik vond dat allemaal goed – de minuten tikten weg – zei hem dat hij dat gerust mocht repareren als hij het gerief vond, nu hij toch met ladders en al voor mijn deur stond, en stak hem mijn kaartje in zijn handen. Prompt kreeg ik ook het zijne, want ik moest anders maar ne keer bellen.

Drie uur later kwam ik thuis bij een gerepareerd dak, en geen levende ziel meer te zien.

En gij nu!

Geen idee wie het precies waren, het waren er van Oostakker, maar ik vind dat kaartje dus al niet meer. Goh, ik zal de factuur wel krijgen zeker?

Geplaatst op

Karel

Onze verbouwing hier dateert al van najaar 2013 – voorjaar 2014. Vier jaar geleden, dus. Intussen zijn er nogal wat kleine dingetjes gesneuveld. Zo werkt de schuifdeur van de keukenberging al drie jaar niet meer: ze kan niet volledig meer open, en ze blijft ook niet dicht. Een van de automatische afsluitingen van de pompsteen is kapot, en de scharnieren van de afsluiting van de wasberging waren toen al kapot, want de schrijnwerker heeft me die toen nog doen bestellen. Ze liggen hier dus ook al vier jaar… En dan zijn er nog zo wel een paar kleine dingetjes.

Maar ja, Karel contacteren, dat was zoiets dat ik maar bleef uitstellen. ’t Zijn zo van die onnozeliteiten, natuurlijk.

En toen kwam er een paar weken geleden nog een extra kleinigheid bij die eigenlijk wreed ambetant is: de scharnier van een openklapkastje in de keuken, daar waar ons afwasmiddel en zo staat, is afgebroken. Niemand hier in huis weet natuurlijk van iets, maar dat kastje is nu wel ongelofelijk irritant. En dus, ja, eindelijk, had ik Karel gecontacteerd. Die stond hier deze morgen om eens poolshoogte te nemen, en zou binnen twee weken komen om alles op te lossen.

Een werkende schuifdeur! Stel u voor!

Dat gaat gewoon wijs zijn…

Geplaatst op

Out with the old, in with the new

Ik heb het hier niet over kleren of zelfs maar het nieuwe jaar, ik heb het over Barts kantoor. Hij heeft lang getwijfeld, gerekend, gezucht, gepiekerd, en met pijn in het hart uiteindelijk toch een besluit genomen: hij verlaat met Wijs en Mandelbrot Meulestede en trekt naar Nieuw Gent.

Of, zoals hij het zelf verwoordt:

“Al 12 jaar werk ik samen met mijn maatjes Dirk en Ilse en een schare aan getalenteerde mensen keihard om robuuste, impactvolle en duurzame bedrijven uit te bouwen. Het doet me dan ook deugd om te zien dat Wijs en de andere Mandelbrot bedrijven groeien. Maar groei heeft ruimte nodig; en daarom verhuizen we binnenkort naar een andere locatie met meer uitbreidingsmogelijkheden.
Met bloedend hart moet ik daarom ons huidige kantoor van N-Cube verkopen. Vol noodgedwongen spijt, want ik hou van dit kantoor, dit gebouw en deze buurt. Maar tegelijkertijd uitkijkend naar het nieuwe gebouw waar we ons groeitraject kunnen verderzetten.
We laten hier goeie vibes achter: een plaats die ons ondersteunde in de groei van een groep van 25 mensen naar een 100-tal bruisende collega’s.

Ken je iemand die op zoek is naar een warme en dynamische kantooromgeving? Deel dit dan met hen; je zou me er een plezier mee doen.”

Hier kan je de vastgoedinfo vinden.

Zelfs ik ga het daar missen, want ik vond het een prachtige locatie, met een heel speciale, aparte sfeer. Ronduit mooi, dat ook, en lekker dicht.

Maar bon, iets nieuws dus, en dubbel zo groot. Op kerstdag waren we met zijn allen al eens gaan kijken, en voorlopig ziet het er nog een onpersoonlijke blok uit, maar ik ben er zeker van dat, zodra Dirk ermee klaar is, het ook een heel eigen, aparte sfeer zal uitstralen.

26758652_10156271499380757_9198418982732666679_o

Mja. Toch ga ik het missen, daar in Meulestee.

Geplaatst op

Meisjesbureautje

Eigenlijk was Merel al van in de voormiddag aan het popelen, toen we samen in de stad liepen tijdens Wolfs muziekles: haar nieuwe bureau zou er vandaag met wat geluk zijn! En jawel, toen het verlossende smsje kwam, stond ze zowaar even te dansen midden van de straat.

Kort na de middag namen mijn dochter en ik dus de auto richting Weba, waar ze met een stralend gezichtje aan de kassa zelf haar bureau ging betalen. Je had de kassierster haar gezicht moeten zien! Enfin, iets later stonden we aan de laadkaai van de Weba, en nog wat later hielpen papa en Wolf het pakketje naar boven te brengen. En toen was het duidelijk meisjeswerk: er moest een bureau in elkaar gevezen worden!

Merel haalde schroevendraaiers, stofzuigers, breekmessen, stopte pluggen in gaten, nam de juiste stukken, en keek ernstig toe hoe ze het eventueel zelf zou moeten doen. Ik legde uit wat ik deed, hoe ik het deed, en we zagen dat het goed was.

En Merel, die glunderde vooral.

IMG_2953