Geplaatst op

Chauffage

Nu dat weer: ik heb de chauffage dit weekend heropgestart en sindsdien is het hier pokkewarm! Er is namelijk iets mis met de sturing, de ketel blijft een foutmelding geven. Hij brandt gelukkig wel, maar 23° is zo net iets te veel van het goede. Ik stuurde een berichtje naar Sil, onze chauffagist, maar die zei ook dat hij geen Buderus doet, dat het zijn vader was die destijds die ketel had geplaatst – klopt, de vorige eigenaar en ne wreed wijze mens – en dat hij dus eigenlijk ook niks afwist van die sturing, maar hij wilde wel komen kijken. Soit, dat haalde niet echt iets uit, behalve dan dat ik wel verse batterijtjes in de bijkomende sturing heb gestoken.

Ik heb de losse radiatoren met die bijkomende sturing dichtgedraaid, en nu is het hier doenbaar. Maar ge gaat niks anders zien: Bart had een chauffagist gecontacteerd en die belde terug, waarop ik de telefoon in handen kreeg. Ik ga dus kijken naar die foutmelding – die al een paar keer veranderd was – en nu, uiteraard, werkte alles naar behoren. Ik hoorde de chauffagist zuchten door de telefoon. Ik kreeg gewoon de graden, zonder foutmelding.

Soit, ik ga zien wat het nu geeft, maar iets zegt me dat die mens niet meer langs gaat komen.

Geplaatst op

Notaris

Dat appartement van ons, dat kost ons een arm en een been, dat heb ik al gezegd. We hebben het er helemaal voor over, het is een ideale investering: de komende 10 jaar een kot voor de kinderen en dan een woning voor twee oudjes…

Een groot deel konden we al zelf financieren, maar ook hier hebben we wel degelijk ook een lening voor genomen. Die van ons huis is gelukkig net afbetaald, daar hebben we ook wel rekening mee gehouden natuurlijk. Vandaag reden Bart en ik dus richting de notaris om ook officieel de lening te laten vastleggen.

Alleen bleek er een misverstand te zijn qua uur: we bleken een half uur te vroeg te zijn, en de wachtzaal is wel oké maar nu ook weer niet zó gezellig. Maar lo and behold, Véronique woont daar letterlijk vijf huizen verder, en jawel, ze was gewoon thuis! We zijn daar op den bots binnengevallen, ik heb Bart het prachtige art-décohuis getoond en we hebben er thee gedronken en een fijne babbel gehad.

En daarna kwam dus de akte, die nu ook helemaal in orde is.

Nu nog de laatste maanden, en hopelijk kunnen we tijdens de kerstvakantie – Merel en ik – en de lesvrije week – Wolf en Kobe – het appartement helemaal in orde brengen voor het tweede semester. Dan hoeven de jongens niet meer zo ver te fietsen én kijken mama en papa niet meer op hun vingers…

Geplaatst op

Verandaperikelen

Half november schreef ik dat we met een waterlek in de veranda zaten, en dat ik dus een doosje moest zetten om het water op te vangen dat langs het raamkozijn naar beneden liep. Dat lukt niet altijd even vlot, waardoor er op het halfparket daaronder intussen een ganse zwarte plek is ontstaan. Hmm.

Ik kreeg eindelijk de verandahersteller te pakken die ook in 2010 alle dichtingen is komen vervangen. Die had toen prima werk geleverd. Ergens eind november kwam er effectief een man langs om op te meten – er zat ook een binnenraam gebarsten – en kregen we een offerte, waarvan we prompt het voorschot betaalden.

En dat was dat.

Grote stilte.

Nog meer stilte.

Ik belde ergens in februari en kreeg te horen dat ze het ongelofelijk druk hadden want dat ze alleen maar konden werken op de droge dagen en dat het eigenlijk nog zo goed als niet gestopt was met regenen. Maar het raam was besteld en geleverd, hij ging zien wat hij kon doen.

Stilte.

Ik belde terug eind maart: nog steeds veel te druk, en madammeke, er zijn mensen met veel erger problemen dan uw lek, en die pakken we sowieso eerst.

Ik snapte dat. Maar dan nog…

Stilte.

Ergens in mei belde ik nog eens. Ik vond dat ik eigenlijk al bijzonder geduldig was geweest, maar er zijn niet bepaald veel alternatieven en we hadden al een voorschot betaald. Ha, madam, doe mij desnoods een proces aan, ik kan niet op tegen het weer he, en het stopt niet met regenen.

Zucht.

Stilte.

Eind juni: maar madam, voor ’t bouwverlof gaat dat echt niet meer lukken, we zitten volgeboekt. Maar ik bel u na de 15de augustus, oké?

Euh, ja zeker? Ik kon er toch niks aan doen.

Bon, het werd eind augustus: geen telefoontje. In september had ik het zelf veel te druk om mij hier ook nog eens druk in te maken, want ja, ik was al behoorlijk boos geworden aan de telefoon.

Maar vorige week had ik de telefoon in Barts handen geduwd en hem gesommeerd ook eens te bellen. De man wist blijkbaar onmiddellijk wie we waren en verklaarde: “Uw vrouw doet mij dood!” Het school inderdaad niet veel, maar bon…

Vandaag stonden er hier dus plots zes man: de baas zelf en vijf van zijn werkers, want ja, die nieuwe ruit is echt wel smal en lang en kan dus zeer makkelijk breken. En ook het lek pakten ze aan: er zat blijkbaar iets verstopt daar ter hoogte van het lek, waardoor het water zich een andere uitweg zocht.

En toen ik het lief vroeg, ging een van de mannen ook nog eens met een spons over de ruiten, zodat het ook eindelijk gekuist was en niet meer groen.

Ne mens zou kunnen stellen dat het precies een beetje lang heeft geduurd, maar het is eindelijk in orde. Allez, hoop ik toch. Ik hou het nog even in de gaten.

Geplaatst op

Een kijkje in het Lievepark

Het Lievepark, dat is waar wij ons nieuw appartement zullen hebben. Enfin, het staat er natuurlijk al, maar we kunnen het nog niet bekijken omdat de trap en de lift nog niet opgeleverd zijn en dus niet toegankelijk. De vloer ligt er nochtans al in, de muren zijn geplakt, ze zijn bezig met de keuken en de badkamer, blijkbaar.

Vandaag waren we wel uitgenodigd door Wyckaert om de omgeving en een van de appartementen al te bekijken, zodat we al een idee hebben van wat het zal zijn.

De drie blokken staan er en worden afgewerkt, aan de tuin zijn ze volop bezig, en ze zitten nog steeds op schema: het zou moeten opgeleverd worden tegen het einde van het jaar.

We keken rond en zagen in het appartement de vloeren die ook in het onze in de kamers zullen liggen, de afwerking van de balkons, de balustrades, het badkamerkastje dat ook in het onze zal staan maar dan in het zwart, enzovoort.

Heel veel konden we dus nog niet zien, en dus gingen we maar voor een wandeling in het kasteelpark naast de site. Daar ligt namelijk de art-deco villa Voortman die blijkbaar tot het Sint-Lucas ziekenhuis behoort. Die was vandaag ook open voor bezichtiging, en wat een villa! De tuin mag er ook zijn: een oude kasteeltuin met vijver en bankjes, beheerd door Stad Gent als een park. Binnenin is er de prachtige trap, de goederenlift, de parketvloeren…

Achter de blokken, als je via de crèche en zo loopt, kom je overigens via een zijpoortje binnen in de Tuin van Kina, rechtstreeks.

De locatie is top, nu het appartement zelf nog. Ik ben razend nieuwsgierig om het te zien, maar we moeten nog even wachten…

Geplaatst op

Doucheperikelen

Ons huis is echt stilaan uit elkaar aan het vallen, heb ik zo de indruk. Beetje bij beetje zijn we aan het repareren, vernieuwen, maar vooral achter de feiten aan aan het hollen.

Nu lekt dus de douche uit de jongensbadkamer. Het ding is eigenlijk nooit goed gezet, vind ik, de afloop is problematisch. Een paar weken geleden had ik al opgemerkt dat er water op een van de keukenkasten hing. Hmm, dacht ik, nu zijn ze wel bijzonder wild geweest bij het afwassen…

Tot er opnieuw echt straaltjes water over die kast liepen. Bleek dus de douche te zijn die lekte… Gelukkig hebben we twee douches, maar erg praktisch is het niet, zeker niet wanneer de jongens ook opnieuw les hebben en iedereen ’s morgens wil douchen. Voorlopig heb ik een rekje in de douche zelf gezet zodat zeker verstrooide Kobe niet per ongeluk toch daar doucht.

En nu begint dus de zoektocht naar een loodgieter die eens wil komen kijken en het euvel hopelijk ook verhelpen.

Meh.

Geplaatst op

De wasmachine is dood, lang leve de wasmachine

Woensdag stak ik een was in, hoorde de machine netjes haar werk doen, en ging een kwartiertje of zo na het einde van de cyclus de boel in de droogkast steken.

Zoals altijd ben ik al bezig met het sorteren van vuile was, terwijl ik op de “open deur”-knop duw. Euhm? Geen reactie. Tiens. Nu, als de machine al een tijdje gestopt is, schakelt ze zichzelf uit. Ik moet ze dan eerst weer inschakelen voordat ik de deur kan openen. Ik duw dus, nog steeds vrij achteloos, op de “aan”-knop.

Niks.

Bon, ondertussen laat ik de vuile was voor wat hij is, en concentreer me op de recalcitrante machine. En merk ik dat er een vrij penetrante geur hangt van verbrand plastiek. Ik roep daar, voor de zekerheid, Wolf even bij, en jawel, ik heb me de geur niet ingebeeld.

Exit mijn wasmachine dus, een Miele van 12 jaar oud met serieus wat kilometertjes op de teller: een gezin van vijf personen met scouts en rugby en alles erop en eraan. Want de geur zegt dat er op zijn minst een kabel is doorgebrand, als het al de motor zelf niet is. Een hersteller laat een tijd op zich wachten en rekent 100 euro om langs te komen alleen al, nog zonder de kosten van reparatie, en hoe lang zou ze dan nog meegaan, als ze überhaupt nog te herstellen valt.

Bon, we keken wat rond links en rechts en kozen toen een Samsung die hele goeie reviews krijgt. Vandaag werd die al geleverd, geïnstalleerd boven en de oude werd meegenomen.

Alleen was ze niet gebruiksklaar: de afvoerslang paste niet in onze afvoerbuis. Ik ben eerst gaan kijken in de Brico voor een geschikt tussenstuk en heb toen besloten gewoon een stukje van die afvoerbuis af te snijden. Er zat namelijk een ietsje dikker stukje rubber op, zonder ogenschijnlijk nut, en na verwijdering kon het allemaal wel.

Intussen heb ik de eerste was al gedraaid, tot voldoening. Geen idee of ze ook twaalf jaar zal meegaan, maar bon. We zijn toch alweer zo ver.

Geplaatst op

Nog meer elektriciteitsproblemen

Ik had hier al uitgebreid beschreven hoe we in de knoop geslagen waren met onze inductiekookplaat. Goed nieuws: die werkt perfect zoals het hoort, gelukkig maar.

Maar vorige week werkte plots het licht in de keuken niet meer. Als in: noch de lange dimbare ledstrip boven de tafel, noch de ledstrip in het afwasgedeelte, noch de spots langs het raam, noch het licht boven de salontafel. Hmm. Er hingen gelukkig wel nog kerstlichtjes langs het raam, die in een stopcontact gingen en dus wel werkten. En de spots aan de boekenkast werkten ook nog. Indirect licht, maar net genoeg om bij te eten. Ons pa moest wel ergens anders gaan zitten om zijn boekje te lezen op zondag, maar zo erg was dat niet. Een of andere gesprongen zekering, vermoedde ik, maar geen idee welke, want er stond geen enkele uit.

Onze uitstekende elektricien kwam langs, zag dat het een van de Qbusdingen was, een van die programmeerbare dingen voor de ledstrips, en had die jammer genoeg niet bij. Hij is dan een paar dagen later opnieuw langsgekomen met het juiste stuk dat hij wel thuis liggen had, en dat was eigenlijk allemaal bijzonder snel in orde. Ik blijf daar liever af: een gewone plomb wil ik gerust zelf vervangen, maar niet een van die rare speciale dingen.

Enfin, we wensten elkaar een fijn eindejaar en hoopten van elkaar nu even niet te moeten terugzien, kwestie dat er niet nog iets doodgaat van elektriciteit.

En de factuur, die zal ik dan wel zien verschijnen zeker?

 

Geplaatst op

Lekken

Nee, het wordt geen post over lekstokken en frisco’s, helaas. Het gaat wel over water, en dan een teveel aan water op plaatsen waar dat niet zo gewenst is.

We hebben er namelijk twee en ze beginnen op mijn zenuwen te werken. Het eerste is een kleintje in een hoekje van onze veranda, hier in de woonkamer. Bart en Wolf hebben deze zomer al geprobeerd dat dicht te spuiten met siliconen, ergens vanboven in het gootje, maar blijkbaar is het meer onvindbaar dan gedacht. Als het stevig regent – en dat heeft het vooral nog niet gedaan de laatste weken – loopt er een straaltje naar beneden, langs het raamwerk tot onder het parket. Kan niet gezond zijn. Er staat een doosje tegen met een vodje, zodat het water op het vodje loopt en zo het bakje in, maar dat is buiten de katten gerekend die bij voorkeur daar gaan drinken natuurlijk, zo zijn katten wel.

In 2010 is de beglazing vervangen, maar nu is dat dus weer prijs. Helaas, ik kan de verandabouwer/hersteller niet bereiken….

Daarnaast is er ook, als het stevig regent én tegelijkertijd ook nog hevig waait, een lek op het plat dak boven de nieuwbouw van de kleine badkamer en Kobes kamer. In 2022 hebben we het dak volledig laten vernieuwen en wellicht is er ergens een stuk terrepapier niet helemaal goed dichtgeplakt of zo, waardoor er in het gangetje naar de kleine badkamer dan een plasje ligt. De daklegger is gecontacteerd, geen idee hoelang het zal duren voor die iets van zich laat horen. Die mannen zitten natuurlijk niet te springen om een gratis herstelling wegens garantie.

Mja…

Geplaatst op

Het inrichten van het appartement gaat verder…

Jawel, deze ochtend stonden we om tien uur in Sint-Martens-Latem in de vloerenwinkel van de aannemers keuze. En opnieuw zijn we flink over budget gegaan – vermoeden we – door de keuze die we wilden in de leefruimte.

In de rest van de kamers zijn we gegaan met de vooropgestelde standaard van de bouwpromotor, maar dan uiteraard wel in onze gekozen kleur. Ook voor de badkamers hebben we diezelfde tegel in de “natte zones”, met overal een tegelplintje.

De leefruimte, dat was een ander paar mouwen. Eigenlijk wilden we parket, maar dat is natuurlijk vrij schadegevoelig, als daar eerst nog studenten of huurders in komen. En toen kwamen ze af met parkettegels: de tekening van een parket, maar het onderhoudsgemak van een tegel. Die konden we dan ook probleemloos doortrekken in de keukenzone en die geeft een beter rendement voor vloerverwarming. Maar het is natuurlijk een pak kouder qua aanvoelen.

Enfin, even getwijfeld, en dan toch voor die tegels gegaan, maar in visgraatmotief: daar ben ik compleet zot van. En in een zeer bleek kleur, zodat het mooi contrasteert met de zwarte keuken.

En ja, dat is een pak duurder dan de vooropgestelde tegel: er moeten blijkbaar ontkoppelingsmatten onder en de steen zelf is natuurlijk ook duurder. Maar bon, wel zeer bepalend voor de leefruimte.

Benieuwd naar de offerte. Die zal nog even op zich laten wachten wegens overleg met badkamer- en keukeninstallateurs, want daarvan hangt de oppervlakte en de plaatsingskost af natuurlijk.

Hmm.

Geplaatst op

Eindelijk geschilderd!

Ik ben dus al een klein jaar bezig met mijn kleine lokaaltje Klassieke Talen te schilderen.

Ik was begonnen in januari: ik had dat eerder willen doen, maar toen was er die operatie aan mijn voet. In de paasvakantie wilde de rug dan weer niet mee.

Na de examens vorig jaar in juni had ik nog een stukje gedaan, maar toen was het eigenlijk veel te warm om te schilderen, de verf droogde te snel.

In de grote vakantie had ik er geen zin in – en ook niet echt een sleutel van de school – en toen het eindelijk weer school was, was het opnieuw veel te heet. Tsja.

Vandaag heb ik heel lief aan Kobe en Merel gevraagd of ze alsjeblief een uurtje wilden schilderen voor me. Het was matig graag gedaan, denk ik, maar de muziek stond keihard en het viel al bij al wel mee, denk ik.

Maar ik ben er vooral bijzonder gelukkig mee: eindelijk zien op zijn minst de muren er proper uit! Nu nog nieuwe gordijnen en de rest opruimen, en we hebben een fris lokaal! Enfin ja, voor zover dat lukt met die compleet kapotte vloer, maar bon. Het zijn alweer enkele belangrijke stappen. En een hele last van mijn schouders, hoe idioot dat ook klinkt.