Geplaatst op

De wasmachine is dood, lang leve de wasmachine

Woensdag stak ik een was in, hoorde de machine netjes haar werk doen, en ging een kwartiertje of zo na het einde van de cyclus de boel in de droogkast steken.

Zoals altijd ben ik al bezig met het sorteren van vuile was, terwijl ik op de “open deur”-knop duw. Euhm? Geen reactie. Tiens. Nu, als de machine al een tijdje gestopt is, schakelt ze zichzelf uit. Ik moet ze dan eerst weer inschakelen voordat ik de deur kan openen. Ik duw dus, nog steeds vrij achteloos, op de “aan”-knop.

Niks.

Bon, ondertussen laat ik de vuile was voor wat hij is, en concentreer me op de recalcitrante machine. En merk ik dat er een vrij penetrante geur hangt van verbrand plastiek. Ik roep daar, voor de zekerheid, Wolf even bij, en jawel, ik heb me de geur niet ingebeeld.

Exit mijn wasmachine dus, een Miele van 12 jaar oud met serieus wat kilometertjes op de teller: een gezin van vijf personen met scouts en rugby en alles erop en eraan. Want de geur zegt dat er op zijn minst een kabel is doorgebrand, als het al de motor zelf niet is. Een hersteller laat een tijd op zich wachten en rekent 100 euro om langs te komen alleen al, nog zonder de kosten van reparatie, en hoe lang zou ze dan nog meegaan, als ze überhaupt nog te herstellen valt.

Bon, we keken wat rond links en rechts en kozen toen een Samsung die hele goeie reviews krijgt. Vandaag werd die al geleverd, geïnstalleerd boven en de oude werd meegenomen.

Alleen was ze niet gebruiksklaar: de afvoerslang paste niet in onze afvoerbuis. Ik ben eerst gaan kijken in de Brico voor een geschikt tussenstuk en heb toen besloten gewoon een stukje van die afvoerbuis af te snijden. Er zat namelijk een ietsje dikker stukje rubber op, zonder ogenschijnlijk nut, en na verwijdering kon het allemaal wel.

Intussen heb ik de eerste was al gedraaid, tot voldoening. Geen idee of ze ook twaalf jaar zal meegaan, maar bon. We zijn toch alweer zo ver.

Geplaatst op

Nog meer elektriciteitsproblemen

Ik had hier al uitgebreid beschreven hoe we in de knoop geslagen waren met onze inductiekookplaat. Goed nieuws: die werkt perfect zoals het hoort, gelukkig maar.

Maar vorige week werkte plots het licht in de keuken niet meer. Als in: noch de lange dimbare ledstrip boven de tafel, noch de ledstrip in het afwasgedeelte, noch de spots langs het raam, noch het licht boven de salontafel. Hmm. Er hingen gelukkig wel nog kerstlichtjes langs het raam, die in een stopcontact gingen en dus wel werkten. En de spots aan de boekenkast werkten ook nog. Indirect licht, maar net genoeg om bij te eten. Ons pa moest wel ergens anders gaan zitten om zijn boekje te lezen op zondag, maar zo erg was dat niet. Een of andere gesprongen zekering, vermoedde ik, maar geen idee welke, want er stond geen enkele uit.

Onze uitstekende elektricien kwam langs, zag dat het een van de Qbusdingen was, een van die programmeerbare dingen voor de ledstrips, en had die jammer genoeg niet bij. Hij is dan een paar dagen later opnieuw langsgekomen met het juiste stuk dat hij wel thuis liggen had, en dat was eigenlijk allemaal bijzonder snel in orde. Ik blijf daar liever af: een gewone plomb wil ik gerust zelf vervangen, maar niet een van die rare speciale dingen.

Enfin, we wensten elkaar een fijn eindejaar en hoopten van elkaar nu even niet te moeten terugzien, kwestie dat er niet nog iets doodgaat van elektriciteit.

En de factuur, die zal ik dan wel zien verschijnen zeker?

 

Geplaatst op

Lekken

Nee, het wordt geen post over lekstokken en frisco’s, helaas. Het gaat wel over water, en dan een teveel aan water op plaatsen waar dat niet zo gewenst is.

We hebben er namelijk twee en ze beginnen op mijn zenuwen te werken. Het eerste is een kleintje in een hoekje van onze veranda, hier in de woonkamer. Bart en Wolf hebben deze zomer al geprobeerd dat dicht te spuiten met siliconen, ergens vanboven in het gootje, maar blijkbaar is het meer onvindbaar dan gedacht. Als het stevig regent – en dat heeft het vooral nog niet gedaan de laatste weken – loopt er een straaltje naar beneden, langs het raamwerk tot onder het parket. Kan niet gezond zijn. Er staat een doosje tegen met een vodje, zodat het water op het vodje loopt en zo het bakje in, maar dat is buiten de katten gerekend die bij voorkeur daar gaan drinken natuurlijk, zo zijn katten wel.

In 2010 is de beglazing vervangen, maar nu is dat dus weer prijs. Helaas, ik kan de verandabouwer/hersteller niet bereiken….

Daarnaast is er ook, als het stevig regent én tegelijkertijd ook nog hevig waait, een lek op het plat dak boven de nieuwbouw van de kleine badkamer en Kobes kamer. In 2022 hebben we het dak volledig laten vernieuwen en wellicht is er ergens een stuk terrepapier niet helemaal goed dichtgeplakt of zo, waardoor er in het gangetje naar de kleine badkamer dan een plasje ligt. De daklegger is gecontacteerd, geen idee hoelang het zal duren voor die iets van zich laat horen. Die mannen zitten natuurlijk niet te springen om een gratis herstelling wegens garantie.

Mja…

Geplaatst op

Het inrichten van het appartement gaat verder…

Jawel, deze ochtend stonden we om tien uur in Sint-Martens-Latem in de vloerenwinkel van de aannemers keuze. En opnieuw zijn we flink over budget gegaan – vermoeden we – door de keuze die we wilden in de leefruimte.

In de rest van de kamers zijn we gegaan met de vooropgestelde standaard van de bouwpromotor, maar dan uiteraard wel in onze gekozen kleur. Ook voor de badkamers hebben we diezelfde tegel in de “natte zones”, met overal een tegelplintje.

De leefruimte, dat was een ander paar mouwen. Eigenlijk wilden we parket, maar dat is natuurlijk vrij schadegevoelig, als daar eerst nog studenten of huurders in komen. En toen kwamen ze af met parkettegels: de tekening van een parket, maar het onderhoudsgemak van een tegel. Die konden we dan ook probleemloos doortrekken in de keukenzone en die geeft een beter rendement voor vloerverwarming. Maar het is natuurlijk een pak kouder qua aanvoelen.

Enfin, even getwijfeld, en dan toch voor die tegels gegaan, maar in visgraatmotief: daar ben ik compleet zot van. En in een zeer bleek kleur, zodat het mooi contrasteert met de zwarte keuken.

En ja, dat is een pak duurder dan de vooropgestelde tegel: er moeten blijkbaar ontkoppelingsmatten onder en de steen zelf is natuurlijk ook duurder. Maar bon, wel zeer bepalend voor de leefruimte.

Benieuwd naar de offerte. Die zal nog even op zich laten wachten wegens overleg met badkamer- en keukeninstallateurs, want daarvan hangt de oppervlakte en de plaatsingskost af natuurlijk.

Hmm.

Geplaatst op

Eindelijk geschilderd!

Ik ben dus al een klein jaar bezig met mijn kleine lokaaltje Klassieke Talen te schilderen.

Ik was begonnen in januari: ik had dat eerder willen doen, maar toen was er die operatie aan mijn voet. In de paasvakantie wilde de rug dan weer niet mee.

Na de examens vorig jaar in juni had ik nog een stukje gedaan, maar toen was het eigenlijk veel te warm om te schilderen, de verf droogde te snel.

In de grote vakantie had ik er geen zin in – en ook niet echt een sleutel van de school – en toen het eindelijk weer school was, was het opnieuw veel te heet. Tsja.

Vandaag heb ik heel lief aan Kobe en Merel gevraagd of ze alsjeblief een uurtje wilden schilderen voor me. Het was matig graag gedaan, denk ik, maar de muziek stond keihard en het viel al bij al wel mee, denk ik.

Maar ik ben er vooral bijzonder gelukkig mee: eindelijk zien op zijn minst de muren er proper uit! Nu nog nieuwe gordijnen en de rest opruimen, en we hebben een fris lokaal! Enfin ja, voor zover dat lukt met die compleet kapotte vloer, maar bon. Het zijn alweer enkele belangrijke stappen. En een hele last van mijn schouders, hoe idioot dat ook klinkt.

Geplaatst op

Deuren

Na de keuken en het sanitair moesten we vandaag de deuren gaan kiezen. Dat ging ietsje vlotter dan het vorige: gewone witte kunststof deuren in de gangen, met zwarte klinken, en in de woonkamer twee van die vlakke, in de muur opgaande deuren, de ene met een magneet en een trekker, de andere effectief een pivoterende deur zoals we nu hebben naar onze gang, gewoon omdat dat ongelofelijk handig is, ook voor een rolstoelgebruiker.

We zaten bij een echt familiebedrijf in een uithoek van Ledeberg die ik absoluut nog niet kende: ergens gewrongen tussen de spoorlijn en de Hundelgemsesteenweg, maar wel met hele mooie hoekjes.

We hadden een afspraak om half negen, waren iets over negen terug buiten, en ik moest pas om tien over tien beginnen lesgeven. Niet de moeite om nog naar huis terug te keren, maar wat ging ik dat uur nog doen? Ik heb wat rondgelopen, heb nog een cacheke gezocht en ben dan naar school getrokken. De rug werkte hoegenaamd niet mee na die zware dag vandaag…

Ik heb lesgegeven, ben tegen half twaalf thuisgekomen – ook mijn eerstes hebben een projectweek – en ben pas om half drie weer wakker geworden.

Best dat het vakantie is: het is nodig.

Geplaatst op

Precies echt

Het wordt altijd maar reëler en reëler, dat appartement van ons. Niet alleen staat de ruwbouw er, vandaag zijn we zowel keuken als badkamers/toiletten moeten gaan kiezen.

Ik voelde me nog steeds doodmoe, maar ik wilde Bart toch niet alleen laten kiezen. Ik bedoel maar: we komen heel goed overeen qua smaak, maar toch… Gelukkig bleek bij Ilwa – de keukenbouwer waarmee Wyckaert samenwerkt – ene Steve een bijzonder beminnelijk en vooral meedenkend persoon te zijn. Hij gaf ons een standaard voorbeeld, luisterde twee minuten en legde het voorbeeld opzij. Wyckaert heeft een budget voorzien van 10.000 euro voor die keuken, maar zeg nu zelf: een volledige keuken met kasten, schuiven, kookeiland, kookplaat, vaatwas, oven en koelkast voor die prijs? De toestellen alleen kosten meer dan dat, als je ze allemaal samen rekent… Enfin, we lieten ons eigenlijk niet beperken door de prijs en kozen onze goesting. Dat we grandioos over budget gingen zitten, daar had Bart op voorhand al rekening mee gehouden en dus extra budget voorzien. Nog een chance…

Steve luisterde, paste aan, deed suggesties, dacht mee, zocht oplossingen, en kwam uiteindelijk met een heel mooie – en dure – keuken.

Het is geen geheim dat ik veel van mijn blogposts na datum schrijf, en dus heb ik ook al de rendering. We hebben voor een zwarte keuken gekozen met een houtreliëf (maar niet de tekening) en witte oppervlakten met een kleine tekening in.

De vloer moeten we nog kiezen, maar het geeft wel een goed idee.

Bon, in de namiddag gingen we richting Desco, die in badkamers en sanitair doet. Daar hadden we een budget van 7000 euro, maar ook dat ging moeilijk worden, dachten we. We willen wel geen bad, dat scheelt. Maar bon, de wc’s waren prima zoals voorgesteld, net zoals het kleine lavabootje in het toilet, en de wastafelmeubels zoals vooropgesteld. Alleen was er in de kleine badkamer geen spiegelkast voorzien, alleen een spiegel, en gingen we voor mooiere kranen dan de standaard. De kleuren zijn een zeer donkerbruin houtlaminaat met wit, in de toon van de keuken dus, maar wel met twee grote laden.

En toen waren er de douches. In de kleine badkamer wordt het een gewone douche, maar door de plaatsing worden het schuifdeuren die in de hoek opengaan, iets duurder dus.

En de grote douche? Wel… Er was een douchebak van 1.20 m vooropgesteld, met een glazen zijwand en gewoon open aan de achterzijde, met een op de muur gemonteerde douchekranenset. Na een hoop rondgeloop – de verkoper hier was een pak minder behulpzaam: hij toonde enkel, dacht niet mee, probeerde niet echt oplossingsgericht te zijn – zijn we uitgekomen op een douchebak van 1.60 m, volledig met glas en dus een grote schuifdeur, met een ingewerkte douchekranenset. Boven budget? Ja dus, maar niet zo overdreven deze keer.

Alleen zit er nog geen grote badkamerkast in – die gaan we op maat moeten laten maken – en ook de infraroodcabine zit er nog niet bij. Daar gaan we ook gewoon mee wachten, denk ik: de plaats is voorzien, het stopcontact ook, maar de uitwerking is voor later, als we er ook echt wonen. Intussen hebben we gewoon een fijne grote badkamer.

Geplaatst op

Het staat er bijna

Weet je nog, dat ik zei dat Bart en ik een appartement hebben gekocht? Wel, intussen zijn ze uiteraard volop aan het bouwen – het moet volgend jaar in november volledig af zijn – en ik moest even passeren. Ik heb wat foto’s genomen: onze verdieping staat er nog net niet, wel de vier eronder. De vijfde verdieping springt in wegens terrassen aan drie zijden. Een van de werkmannen passeerde net en wist me te vertellen dat over twee weken onze verdieping er ook zou staan in ruwbouw. Amai, stevig doorwerken, maar ik zie het volledig zitten.

Intussen hebben we de deuren laten verbreden naar 1 meter breed – rolstoeldoorgang, we zijn op alles voorbereid en in mijn geval is dat een reële mogelijkheid – en zijn ook alle lichtpunten bepaald. De stopcontacten is voor later, de volgende stap is het kiezen van een keuken en de badkamers. Blergh. Maar het gaat wel helemaal ons goesting zijn, dan. Alleen, onszelf kennende, zullen we wellicht niet toekomen met het voorziene budget voor keuken en sanitair. Ach ja, we zien wel. We zijn gewoon luxebeestjes.

Geplaatst op

Kookplaatperikelen

Sinds de verbouwing in 2015 hebben we in ons kookeiland zo’n volledig vlakke grote inductiekookplaat: wreed goed gerief en wreed gemakkelijk dat dat zo vlak is, want je kan het gewoon als extra keukenoppervlak gebruiken.

En toen zei het plots, ergens eind juni, knal. Letterlijk: Bart en ik verschoten ons dood! Helaas was ‘dood’ ook het gepaste woord voor die kookplaat daarna. Of nee, palliatief: ze gaf nog contact en de lichtjes gingen nog aan, maar ze gaf volledig error als boodschap. Juist ja. Blijkbaar is de levensduur van zoiets trouwens maar een acht tot tien jaar. Hmm.

Bon, Bart is vrijwel onmiddellijk voor een nieuwe plaat gaan kijken, maar veel keuze had hij niet omdat het exact die afmetingen moesten zijn, en uiteraard opnieuw volledig vlak, zonder opstaand randje. Dat was natuurlijk wel even wachten, maar gelukkig had ik hier nog zo’n klein elektrisch kookplaatje staan met twee bekkens. Gecombineerd met de oven en de microgolf lukte het vlotjes om te koken, al was het wel wennen aan de extra lange kooktijd.

Soit, halverwege juli kwam er een installateur van de winkel met die kookplaat. Hij kwam, zag en zuchtte vooral diep: het ging niet eenvoudig worden, vond hij. Bon, oude plaat losgemaakt, eruit gehaald, nieuwe plaat erin gelegd, en die bleek wel de exact juiste afmetingen te hebben, maar wat dikker te zijn, zodat hij – met nog meer gezucht – enkele balkjes moest doorzagen. Dat mijn schuiven met borden en bestek daaronder zaten, dat bleek niet belangrijk te zijn: ik moest blijkbaar achteraf maar kuisen. Jammer genoeg voor hem kon hij de kabels niet zomaar aansluiten zodat hij alsnog de intussen met bestek, borden en zaagsel gevulde schuiven er alsnog moest uithalen. Juist ja.

Soit, hij sloot het ding aan en prompt viel de elektriciteit uit. Hmm? Meer gezucht volgde. Hij ging kijken in de elektriciteitskast, legde alles weer aan, sloot het ding nog eens aan en jawel, vreemd genoeg sloeg de elektriciteit weer uit. Bon, er volgde wat gepruts en gemorrel, nog meer uitslaande zekeringen, zelfs het verwisselen van de kabel, gezucht dat intussen zijn oorsprong ergens in de Tartaros vond, en uiteindelijk de verklaring dat hij het ook niet wist, dat hij gebeld had naar de zaak en dat ze ook niet konden helpen, en dat ze iemand van Siemens zelf gingen sturen.

Een paar dagen later: een man van Siemens. Met iets minder gezucht, zou je kunnen zeggen. Die keek naar de plaat, keek hoe die aangesloten was, en vroeg om even de zekeringenkast te mogen bekijken. En ja, blijkbaar is deze plaat toch wel wat zwaarder dan de vorige en doet deze moeilijk op een ‘plomb’ die niet zwaar genoeg is. Op zich is die voldoende om te koken, maar bij het aanschakelen trekt de nieuwe plaat heel even een piek van stroom, waardoor de zekeringen uitslaan. Hij heeft even gekeken of hij het kon versteken, maar dat was niet zomaar het geval. Het is blijkbaar een gekend probleem, hij is er zeker van dat de plaat zelf correct is aangesloten. Terug naar de elektricien, dus. Die moet een zwaardere zekering installeren.

Ik was intussen ook al diep aan het zuchten, want ik zag ons nog een maand op die twee armzalige trage plaatjes koken, tot ik even een lumineuze ingeving had. “Wacht eens efkes”, zei ik tegen de Siemensman, en ik ging, zoals eerder al het geval was, een paar dingen uitleggen, waaronder kast 2. En jawel, de kookplaat sloeg aan en werkte perfect. Zijn theorie was meteen bewezen, die mens ook gelukkig.

We zijn dus opnieuw naar af wat de elektriek betreft: we kunnen koken, maar dan moeten we weer een reeks andere zekeringen afleggen, zoals we al een half jaar gedaan hebben. Maar bon, we hebben een werkende, supersnelle en goeie kookplaat. Nu de rest nog.