Yep, we hebben een gevecht met de ijskast achter de rug, maar het heeft niet veel gescholen of we waren gewoon verhuisd. Echt.
Het begon zo’n 10 dagen geleden: in de buurt van onze ijskast begon een vreemde geur te hangen, en niet bepaald een aangename. Aangezien onze grote berging daar vlak naast is en er een PMD-vuilbak staat, dacht ik er eerst niet verder over na, leegde de vuilbak, en dat was dat.
Ho maar.
De stank begon erger te worden en in onze halve woonkamer te hangen. En echt zo’n rottende stank, niet iets dat je zomaar even opzij schuift. Ik was ervan overtuigd dat er een muis dood lag achter de ijskast of zo, maar Bart dacht dat het aan de ijskast zelf lag. We hebben dan met man en macht – lees: alle vijf samen – de volledige ijskast grondig schoongemaakt – dat mocht ook wel eens – en wat denk je? De stank bleef. Alleen was het me opgevallen dat de stank minder was toen de ijskast uit stond, en opnieuw erger werd toen de motor weer aan lag. Hmm. Misschien had ik gelijk?
Bart dacht dat het aan de berging lag en dus begonnen we met man en macht – lees: alle vijf samen – de berging op te ruimen. Iets wat zeer hard nodig was. Alleen… de stank was niet verdwenen, integendeel, het werd alleen maar erger.
Ik besloot de oven even los te maken om er achter te kunnen kijken, maar het ding is echt tegen de muur geschoven. Alleen werd nu echt duidelijk dat de geur van achter de ijskast kwam. Ugh. Bart en Wolf hebben gisteren laat nog de hele inhoud van de ijskast verhuisd naar de drankenijskast. Ik heb dan vandaag de jongens ingeschakeld: Bart, Wolf en Kobe hebben samen de deur van de ijskast eraf gevezen en uiteindelijk met wat moeite het ding zelf losgekregen.
Bart was intussen alweer aan het conf callen. Wolf en Kobe schoven het ding voorzichtig naar voren, en toen gingen we alle drie gewoon lopen. Man, wat was dat zeg???
Het bleek geen dood beest achter de ijskast te zijn, het bleek het condenswaterbakje achteraan te zijn dat gevuld was met een groene slijmerige smurrie met de geur van een zombie die toch al een maand of twee aan het composteren is. Ugh. Het condenswater uit de ijskast loopt daar standaard in, en dan verdampt het weer omdat de leidingen erdoor lopen. En een tijd geleden was er inderdaad een kommetje eiwit – waarmee ik meringue of zo ging maken – omgevallen in de ijskast en in dat bakje gelopen, waar het netjes kon blijven staan rotten. En het bakje was natuurlijk niet los te krijgen, zodat ik handschoenen aantrok en begon te soppen met keukenpapier. Ik geef het toe, ik ben een paar keer naar buiten moeten lopen om te kokhalzen. En ik ben, na drie kinderen met geregelde buikgriep, toch wel een en ander gewoon.
Toen werd ook duidelijk dat ik het niet ging schoonkrijgen, en dan heb ik het maar losgesnokt – allez ja, voorzichtig de leidingen losgemaakt en de rest eruit getrokken – en uitgespoeld. Man, echt niet te doen… Het bakje zelf is dan ook nog niet proper te krijgen, ik heb een tandenborstel en zelfs een wattenstaafje moeten gebruiken. Maar bon, de geur is langzaam weggetrokken.
De ijskast terug op zijn plaats krijgen was nog een opgave op zich, maar bon, de ijskast is proper, het bakje is proper, de berging is proper en de geur is weg.
En we hebben vooral een teamgevoel gecreëerd. Wij, Waeles, tegen de ijskast, we hebben gewonnen!
