Wolf had op voorhand al uitgebreid in zijn klas verteld dat hij naar Plopsaland mocht. Daarop had de juf een hele goeie suggestie: geef je kind een kaartje mee waarop niet alleen zijn naam staat (dat weet hij/zij doorgaans wel) maar ook de telefoonnummers van de ouders of degenen met wie hij mee is. Als hij dan verloren loopt, kan er gebeld worden, en moet er niet omgeroepen worden en zo. Op die manier bespaar je een hoop paniek en gezoek.
Wolf had dus in zijn binnenzak zo’n kaartje zitten, op zijn eigen uitdrukkelijke verzoek. Hij voelde zich meteen een pak geruster.
Die juf van Wolf, die is nog zo dom niet 🙂
Een truuk die we bij de scouts ook steeds toepassen, zij het iets primitiever: met alcoholstift ons gsm nummer op de arm schrijven 😀
Wilde hetzelfde als Bramus zeggen : kaartjes kunnen nog verloren worden, gsm-nummer op arm niet.
Ik deed dit ook bij het parkfestival in ons dorp. De kinderen konden dan vrij rondlopen, we spraken op vaste tijdstippen af en als er toch iets was, konden ze aan eender wie vragen om me te bellen.