Toen ik deze morgen Wolf ging wakker maken, kroop hij als een echte tiener nog dieper onder zijn dons, en kreunde: “Ik wil niet naar school”.
Wat me aan een kant enorm verbaasde, want Wolf is een vrolijk, leergierig kind. Aan de andere kant had ik het al zien aankomen: hij klaagde al een tijdje over zijn rumoerige klas, en dat het soms echt niet meer leuk was. Dat ook zijn juf ze soms niet onder controle kon houden, en dat ze al gezegd had dat ze doodmoe van hen was, in die mate dat ze ’s avonds aan de keukentafel eigenlijk zelfs geen deftige conversatie meer kon houden met haar eigen kinderen. Wolf, het teergevoelige zieltje, lag daar echt wakker van.
En nu was die juf nog wel geveld door een keelontsteking, en was er een jonge vervangleerkracht, eentje die de klas totaal niet kon beheersen. Ik snap dat volledig, ik ben ook nog interim geweest, maar Wolf vindt het verschrikkelijk.
Het argument dat zijn juf vandaag terug ging zijn, kreeg een “Kan me niet schelen” als antwoord, en het feit dat het nog twee dagen is voor het vakantie is, ontlokte een “Maar dat gaat toch niks helpen, want daarna is het toch weer van het zelfde”.
Juist. Het zit dieper dan een baaldag, duidelijk.
Ik ben deze morgen met de kinderen naar school gewandeld, en ben daarna even in het secretariaat binnengelopen, om een afspraak te maken met de zorgleerkracht. Die kon me er gelukkig snel even tussen nemen rond 15.00u, en kon ik Wolfs probleem melden. De lastige klas, daar wist hij al van. Hij zag ook niet direct een oplossing – net zo min als ik, eigenlijk – maar was blij dat ik tenminste een melding had gemaakt, zo weten ze dat er een effectief probleem is.
Ik hoop nu maar dat Wolf er zich kan over zetten. Deze namiddag was hij in elk geval een pak vrolijker, want zijn eigen juf terug, dat maakte toch al een heel verschil. Ook al gaat het wel weer slechter worden. Maar deze goeie dag had hij tenminste gehad, zei hij. That’s my boy!