Deze morgen werd er hier ijverig opgeruimd, de slingers hingen al van gisteren, en er werd nog snel een muziekpak in elkaar gestoken. Ha ja, want Kobes vriendinnetjes kwamen spelen.
Helaas, zijn feestje was niet onder een goed gesternte: van de zes vriendjes die hij had uitgenodigd, liet er eentje meteen weten dat zij niet kon komen, en twee konden meteen wel (dat was ook op voorhand nagekeken, want Kobe wilde zeker dat de liefde van zijn leven, Maud, er zou bij zijn. Blijkbaar is hij trouwens ook nog steeds haar prins op het witte paard, en wijst ze anderen steevast af). Nummer vier en vijf, een tweeling, lieten gewoon niks van zich horen, en nummer zes ging komen. En ik kon niet echt nog anderen vragen, want blijkbaar gaf een jongetje van zijn klas (die hij er eigenlijk ook bij wilde) net diezelfde dag ook zijn feestje. En alle ‘reserves’ waren daar gevraagd, net als Kobe zelf.
Tsja. Dan maar met drie meisjes zeker?
Het werd twee uur, en Maud en Bo stonden hier met een grote grijns. Om half drie heb ik een SMSje gestuurd naar de mama van het derde meisje, en rond vijf uur liet die weten dat ‘haar dochter niet ging aanwezig zijn daar ze bij haar tante was’.
Bof.
Maar het feestje was wel mega geslaagd. Ze hebben hier gespeeld, cadeautjes open gedaan,
taart gegeten,
muziekpak gespeeld,
(waarbij er gekke foto’s werden getrokken,
Wolven werden gekriebeld,
en werd gedanst)
verstoppertje gespeeld, en toen zijn ze uiteindelijk toch buiten beginnen met water spelen, zodat ze allemaal drijfnat waren, en zich vreselijk goed amuseerden.
Er werden nog snel wafels gegeten, en toen de ouders de meisjes kwamen halen, wilden ze eigenlijk niet naar huis. Altijd een goed teken, dat.
En Kobe? Kobe was moe, maar bijzonder tevreden. Hij had in elk geval ook zijn Maud terug gezien 🙂