(Dit bericht verscheen eerder al op Gentblogt)
Ik kreeg vorige week een mailtje van een vriendin: of ik geen zin had om met Kobe naar een kleutertoneel te gaan? Lang hoefde ik niet na te denken: Kobe staat altijd open voor dat soort dingen, en ik ook.
Dus deden we beiden zondag onze dikke jas aan, namen een paraplu mee, en trokken naar ‘Bij de Vieze Gasten’, voor de première van Wanikan van het Gentse gezelschap 4Hoog. Ik had het op voorhand even opgezocht, maar werd niet veel wijzer uit het volgende tekstje:
In het begin is er niets
Alleen een beetje rommel
Uit niets komt iets
Waarom Daarom
Alles komt tot leven
Alles krijgt een leven
Het lijkt een droom
Maar dat is het niet
En dan
Is er nog een klein cadeautje
Beetje cryptisch, nee? We waren nog net op tijd (de parkeerplaatsen in de Reinaertstraat zijn niet dik gezaaid) en Kobe nestelde zich verwachtingsvol op mijn schoot. Het decor was bijzonder sober: 11 kisten/kasten van zeer variërende grootte, en een radio. En toen kwam er een jonge gast op, gekleed in enkel een slobberpull over een boxershort. Dat ontlokte mijn driejarige de commentaar: “Kijk mama, die meneer heeft geen broek aan! En zijn pull is veel te groot!” Hilariteit alom.
Toen de jongen de radio probeerde aan te krijgen, en de stekker niet bleek in te zitten, werd al dadelijk de teneur van het stuk duidelijk: woordeloos, sterk visueel, en redelijk absurd. Er werden kopjes en schoteltjes uit een kast gegooid (mooi stukje vangwerk van acteur Simon Dhuyvetter trouwens), er werden aardbeien gegeten, en vooral: er kwam een meisje bij, ook enkel in ondergoed met een slobbertrui.
“Mama, kijk, dat is iets voor jongens en voor meisjes, zo samen.”
Een hele mooie kennismaking, interactie, “dans” met beide slobbertruien, en verder vooral “creatief met trui”. Wat meteen ook verklaarde waarom die truien zo enorm slobberden.
Mijn sensitieve driejarige kreeg het op een bepaald moment echter te kwaad: beide personages begonnen woordeloos te vechten, gaven elkaar duwen en stampen, en duwden elkaar op de grond. Kobe verborg zijn hoofdje in mijn schouder, met trillende onderlip: “Ze mogen niet vechten, mama, ik vind dat niet leuk. Ik wil niet meer kijken”. Nochtans zag ik rond me de andere kinderen gefascineerd kijken, ik denk dat het aan het tere hartje van de mijne lag :-p
Toen ze zich iets later weer verzoenden, was het weer ok voor Kobe, en keek hij rustig verder. Het afscheid vond hij zelfs droevig, ook al gaf het meisje nog een aardbeientaart aan de jongen voor ze wegging. Of hoe hij het mooi – en uiteraard halfluid – samenvatte: “Mama, die jongen is droevig, niet omdat hij een taart gekregen heeft, maar omdat het niet leuk is als er niemand anders is om die taart mee op te eten. Dan is een taart niet zo lekker, hé.”
Of hoe een kind van drie toch de essentie van een toneelstuk kan vatten.
Meer info over regisseur Jelle Marteel, de acteurs en het stuk zelf kan je hier vinden.
In Gent spelen ze enkel nog vandaag dinsdag 26/10 om 10.00 u. en 13.30 u., daarna kan je ze in de rest van Vlaanderen vinden.