Acta Diurna de muliere ludenti
Bart is er misschien niet zo heel erg fan van – weinig keuze, de sociale insteek, I don’t know – maar ik ga echt graag naar Villa Ooievaar. Vandaag stond er canard à l’orange op het menu, en dus lokte ik Bart om half één naar daar voor een plaatsje op het terras.
Ik moet zeggen, het heeft me gesmaakt. En ja, ik geniet er elke keer weer van.
Wat heb ik het gemist, dat vrijdagse momentje voor mezelf. Zowel vorig schooljaar als dit schooljaar heb ik op vrijdag gedaan met lesgeven om 12.05 uur. Ideaal dus, om daarna in alle rust op mijn eentje te gaan lunchen in de Villa Ooievaar, het sociale restaurant dat knal tussen werk en woning ligt.
Alleen kwam er natuurlijk corona tussen en was het uit met de pret. De laatste keer was 16 oktober… Intussen had ik een paar keer eten afgehaald voor het gezin, maar dat is absoluut niet hetzelfde.
Intussen zijn wel de terrassen al enige tijd open, maar door het absolute kutweer was daar nu niet bepaald veel mee gewonnen.
Tot vandaag. Vandaag was de eerste dag dat op vrijdag de zon straalde. Ik wilde gisterenavond nog reserveren, maar toen bleek dat hun uren veranderd waren en dat je voor het terras kon bellen tot 16.00 uur voor reservatie, of eventueel een mailtje sturen. Ik besloot het erop te wagen, mailde en kreeg in de voormiddag bevestiging. Jawel, er was nog een plaatsje om half een op het terras, en ik kon probleemloos nog de Griekse kip krijgen.
Met een hart zo groot als de wereld waaide ik het terras op, kreeg een tafeltje toegewezen in de zon, had binnen de vijf minuten mijn eten voor mijn neus, en ik voelde me de koning te rijk. Eventjes terug naar normaal!
Ik zat er zo fantastisch – en had geen deadlines te halen – zodat ik ook maar een koffie en een excellent stuk kaastaart bestelde.
Man, wat heb ik dit gemist, dit vrijdagse zenmomentje!
De laatste keer dat ik naar de Ooievaar was gegaan, was blijkbaar op 16 oktober, en toen had ik de bui al voelen hangen: twee weken later waren de restaurants weer dicht.
Ik had er niet bij stilgestaan, maar onlangs had ik opgevangen dat ze nu ook meeneemmaaltijden doen, en ik dacht: vrijdag heb ik absoluut geen tijd om te koken, ik ga dus gewoon eten bestellen. Dat bleek ofwel een visvol-au-vent te zijn met puree, of de vegetarische variant. Bart en ik gingen voor de vis, de kinderen zagen toch liever het vegetarische op hun bord.
Op voorhand had ik nog gedacht dat ik maar vier porties hoefde te bestellen, maar aan de telefoon had ik daar niet meer bij stilgestaan, tot ik in de Villa Ooievaar de porties ging afhalen. Ja hallo. Tien euro per portie, 50 dus in totaal, en dit is wat ik kreeg:
En dan staat een van de visporties er nog niet op, en ook de vier andere purees niet. We hebben er met zijn allen 10 porties uitgehaald en toen heb ik er nog meegegeven aan ons pa.
En was het lekker? Yup. Zonder meer. Het vispannetje was compleet zoals het hoorde te zijn, en ik vond de vegetarische variant eigenlijk nog beter. Geen idee wat er precies in zat als vleesvervanger, ik ga dat eens moeten vragen want dat was verdomd lekker.
Met andere woorden: woon je in Gent of Wondelgem/Mariakerke, heb je geen zin om te koken, wil je voor tien euro per persoon een meer dan royale portie eten én er meteen nog een sociaal project mee steunen?
Het menu vind je op hun website, je moet een dag op voorhand bestellen. Gewoon doen.
Vrijdag, en dus tijd voor mezelf om rustig op mijn eentje te gaan eten op een van mijn favoriete plekjes, zijnde het sociale restaurant Villa Ooievaar temidden in een park. Er zijn slechtere plekken om te zitten.
Ook het eten heeft verschil: het is altijd lekker, maar soms is het gewoon macaroni met hesp of varkenslapje met boontjes of zo. Vandaag was het een zeetongetje met Hollandaisesaus en gebakken patatjes. Echt, het was machtig lekker! En dat voor tien euro…
Alleen was de portie voor één keer naar de kleine kant – anders heb ik altijd over en vraag ik regelmatig een Restorestje. Maar ik had tijd, ik zat ongelofelijk op mijn gemak, en dus bestelde ik nog een koffie en een stuk heerlijke perentaart die ik had zien passeren. Toen was ik wel een beetje winnie, maar mijn weekend was heerlijk ingezet, geloof me. Ik geniet volop van dat kleine mij-momentje.
Maar ik vrees dat het voorlopig de laatste keer zal zijn: de restaurants gaan niet langer open mogen blijven, vrees ik. Ik snap dat wel, maar ik ga het missen, dat momentje. Ach ja, het komt wel terug.
Nee, geen halve Merel, wel een half dagje. Merel had vandaag namelijk pedagogische studiedag en was dus thuis. Ik was dat niet, tenminste niet tot één uur ’s middags. Gelukkig had Bart zijn agenda herschikt en was hij thuis met onze dochter. Hij ging normaal gezien ook koken, maar ik had haar ervan gesproken om eventueel samen te gaan eten in Villa Ooievaar, mijn vaste vrijdagse lunchplek, en uiteraard wilde ze liever op restaurant gaan.
Iets over één waaide ik dus binnen, en daar zaten ze al, mijn grote liefdes. Ik moest verschrikkelijk lachen met Gwendolyne, een van de vrijwilligers die er helpt: “Oh, is dat uwe man? Goh, ik vond dat al zo ne knappe man! Maar zeg het hem niet hé!”
We aten op het gemakje, en toen reed Bart naar huis met het restorestje – want het was zoals altijd veel te veel – en reden Merel en ik door naar de Ikea. We hadden namelijk nog wat extra borden nodig, ik wilde nog zo’n houten rolgordijnplank – ik kan het echt niet beter uitleggen – voor in de zetel en een vloerbeschermer voor in de game room. En uiteraard was er nog massa’s andere brol die we mee hadden, zoals gewoonlijk. En was er ook taart in de verder vrij lege eetzaal van de Ikea.
We repten ons naar huis en pikten Kobe op om hem naar Evergem naar de fagotles te voeren, en meteen reden we ook nog even door naar de Zeeman voor nieuwe leggings en een onesie en zo.
Thuis is ze dan meteen gezellig onder een dekentje in de zetel gekropen, helemaal happy. En ik helemaal moe :-p
Op vrijdag durf ik zo al ne keer lunchen in Villa Ooievaar, dat had u wellicht al door.
Het (enige) leuke aan de hele coronacrisis is dat Bart nu vaker thuis werkt: zijn setup voor online meetings is hier veel beter, en hij wordt tenminste ook niet gestoord.
Vandaag zag hij het dus zitten om mee te eten in de Villa Ooievaar, tot mijn grote vreugde, ook al moest hij daarvoor wachten tot één uur en had hij de ingang niet meteen gevonden. Tsja, het is dan ook een kasteeldomein dat wat van de weg af ligt.
Gisteren lunchen met een fijne vriendin, vandaag lunchen met mijn lief: ik word verwend!