Geplaatst op

Onverwachte lunchdate

Ik zeg al meer dan een jaar tegen Peggy (onze personeelsverantwoordelijke) dat ze eens mee moet komen op vrijdag naar de Villa Ooievaar. Zij is klaar met werken om twaalf uur, en dit jaar heb ook ik tijd tussen 12.05 uur en 13.30 uur, meer dan genoeg dus om te lunchen.

Vandaag zei ik al lachend tegen Peggy: ” ’t Gaat er zo gelijk precies niet meer van komen hè, dit jaar?” Waarop zij plompverloren: “Awel, vandaag heb ik eigenlijk wel tijd!”

Ik meteen naar de Villa gebeld of ze twee plaatsen ipv eentje hadden, en dat was geen enkel probleem. Ik heb dus een zeer aangename laatste vrijdaglunch gehad in de Villa. Ha ja, volgend week zijn de examens al begonnen en ga ik naar huis om te koken voor de jongens.

Maar op de valreep heb ik Peggy dus nog kennis laten maken met de eenvoudige maar lekkere maaltijden, het heel erg fijne terras en de aparte bediening. Dik in orde, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Flink gevuld dagje…

Er was het fietsen naar school en het lesgeven ’s morgens met de paashaas die was langs geweest.

Er was het uurtje toezicht waarbij ik gewoon met drie klassen buiten zat op de speelplaats in het zonnetje en verwoed aan het pokemonnen ging met twee derdejaars. Tsja, er zijn zo van die voordelen aan mijn job…

En toen was er voldoende tijd om te gaan eten in de Villa Ooievaar:

Er was een kwartiertje toezicht aan de poort in de zon, en dan was er een documentaire voor mijn zesdes – ik geef die standaard de laatste les voor hun GWP, lekker rustig – met fantastische appeltaart van Robbe.

En toen was er de koffiestop op Merels school, zoals alle jaren, maar voor mij wellicht de laatste keer. Merel had woensdag met haar vriendinnen uitgebreid cupcakes gebakken en versierd en ze had gisteren nog een vlaai gemaakt. De cupcakes waren op een half uur uitverkocht, alle 36, maar Merel had er eentje voor mij opzij gehouden. Tegen betaling, uiteraard. De opbrengst gaat dit jaar deels naar een onderwijsproject voor meisjes in Tanzania, deels naar Oekraïne, en dus hadden ze de cupcakes ook zo versierd.

Ze hadden natuurlijk ook wel veel geluk met het weer: een stralende zon zorgt sowieso voor een grote opkomst.

Enfin, ik fietste naar huis, ging nog even in de clinch met Kobe over een verjaardagsfeestje – wat hij niet zo communiceerde, maar eerder sprak over ‘hangen met zijn vrienden’ – versus zijn orkestrepetitie, loste nog een paar last minute dingen op voor Wolf, en vond het toen welletjes. Nu ja, tegen tien uur bracht ik Wolf nog naar ’t kot van Wout: ze moeten om kwart voor één op de parking naast de school staan om te vertrekken naar Italië, maar blijkbaar spraken ze liever eerst nog af bij Wout om gezellig samen te wachten. Wout woont naast de school en heeft een eigen, nu ja, clubhuis, wat meer dan ideaal was. Ik vond het, samen met een tiental andere ouders, helemaal niet erg dat ik dan niet meer om half één nog moest rijden.

Ik gaf hem een dikke knuffel, en kroop lekker in mijn bedje. Een volle dag, jawel.

Geplaatst op

Eerste keer Villa Ooievaar van 2022

Vorige jaren kon ik vrijwel elke vrijdag naar Villa Ooievaar omdat ik om 12.05 uur klaar was met lesgeven. In september was ik er nog geweest, en toen maakte ik me al de bedenking dat het misschien niet ging blijven lukken, als mijn rooster zou veranderen.

Yup. Op vrijdag moet ik lesgeven van 8.30 uur tot 11.00 uur en dan van 13.30 uur tot 15.25 uur. Ik ging dan meestal naar huis om even te liggen, want vijf uur grotendeels rechtstaan op het einde van een werkweek, dat vindt mijn rug niet zo fijn.

Sinds nieuwjaar is mijn toezichtrooster echter veranderd en heb ik er nu ook toezicht bij van 11.15 uur tot 12.05 uur. Soms moet ik dan nog kopiëren, soms ging ik gewoon liggen in de ziekenboeg. Heel af en toe reed ik alsnog naar huis om te liggen.

Vandaag had ik een ‘foert’-gevoel: in Villa Ooievaar krijg je meestal je eten binnen de vijf minuten – ze hebben dan ook maar drie schotels – en dan is anderhalf uur meer dan voldoende, als je maar vijf minuten van je werk verwijderd bent. Ik bolde het dus af richting het sociaal restaurant en zag dat het eigenlijk zo goed als vol zat. Maar ze kennen me daar nog steeds, zo blijkt, en ik kreeg een zitplaatsje in de vergaderzaal en een zeer fijne dagschotel.

Een pasta met kaas, hesp en verschillende soorten champignons. Zeer lekker, en eigenlijk, zoals altijd, ook wat te veel.

Het was allemaal zo vlot gegaan en ik zat daar zó op mijn gemak dat ik meteen ook nog een koffie bestelde.

Veertien euro en vooral een heerlijk ontspannen gevoel later stond ik eerst een kwartiertje op toezicht en gaf daarna nog twee uur Tacitus aan mijn zesdes, helemaal chill.

Ik ga dat nog proberen fietselen, zo op vrijdag.

Geplaatst op

Met een visje op een terrasje

Het is de eerste keer dit schooljaar, en ik heb er geen idee van of het in mijn volgende lesrooster, vanaf oktober, nog zal lukken, maar vandaag zat ik alvast weer op het terras van mijn geliefde Villa Ooievaar, het sociale restaurant in Mariakerke.

Het was er behoorlijk druk, als in: het terras zat eigenlijk vol en binnen was het ook meer dan goed gevuld. Maar ik ben er zo een beetje een vaste klant, ze kennen me, en toen er een plaatsje vrijkwam buiten, kwamen ze me meteen zeggen dat ik mocht verhuizen, als ik dat wou. Zalig, toch?

En dus at ik buiten, in de stralende nazomerzon, een heerlijk stukje zalm met een kruidenkorst, gebakken patatjes en gestoomde groenten.

En toen kon er ook nog wel een koffietje bij want ik was voor een keertje niet haastig, alleen nog kine om drie uur.

Alweer een fantastisch begin van het weekend.