Geplaatst op

Me-time

Kijk, ik zie mijn kinderen doodgraag, maar pas nu begin ik te beseffen hoe hard ik snakte naar een beetje me-time, een beetje alleen zijn.

Sinds half maart ben ik namelijk zo goed als geen enkel moment zonder kinderen geweest, zonder volk in huis. Ik ben een loner, een eenzaat van nature. Ja, ik heb een bijzonder vlotte babbel en ik tetter graag mensen de oren van het hoofd, maar ik ben vooral ook heel graag alleen.

Nu, ik had tijdens de lockdown geen klagen: we hebben een groot, geriefelijk huis met een eigen kamer voor elk van de kinderen én een game room, en een apart bureau voor Bart. Het kon dus best dat we alle vijf thuis waren en ik de woonkamer voor mezelf had, maar dat is toch niet hetzelfde. Je houdt sowieso voortdurend rekening met de andere personen in huis.

Vijf dagen hebben we gehad zonder kinderen, en daarvan hebben Bart en ik dankbaar gebruik gemaakt om naar Bordeaux te gaan. En ja, ik ben natuurlijk ook wel naar Frankrijk geweest, maar dat is nog anders.

Maar nu, vandaag, heb ik mijn vrijdagse gewoonte weer opgepikt: gaan lunchen in de Villa Ooievaar. Ik heb geluk dat ik op vrijdag klaar ben om één uur: nog net op tijd om naar de villa te gaan. Ik heb er buiten op het terras zitten lezen, genoten van kip in pepersaus, en gewoon… tsja, genoten van het alleen zijn.

Ik heb zelfs mezelf nog getrakteerd op een koffie en een stuk kaastaart, gewoon omdat het kon. Niemand om aan te denken of rekening mee te houden: Bart op het werk, de kinderen op school, en mijn eigen werk kon nog wel even wachten.

En pas nu heb ik beseft hoeveel rust dat in mijn hoofd heeft gebracht, en hoe hard ik dit gemist had. Me-time. Noem het gerust egoïstisch, het maakt van mij een blijere vrouw, echtgenote, mama, en op die manier heeft de rest van mijn gezin er ook baat bij.

Geplaatst op

Villa Ooievaar: de mosseleditie

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel: Véronique kwam me gisteren ontvoeren om samen te gaan lunchen, en ik zag dat eigenlijk wel zitten. Het begint langzaamaan een beetje te beteren: ik kan stappen, ik kan de meeste bewegingen doen, ik kan zelfs zitten, maar werken zal er voorlopig niet inzitten. Vrijdagnamiddag afspraak bij de rugspecialist, op uitdrukkelijke vraag van mijn kinesist die me – letterlijk – al heel haar leven kent en dus ook vindt dat dit niet meer normaal is, dat het te lang duurt.

Maar Véro en ik reden dus naar de Villa Ooievaar, je weet wel, mijn vaste vrijdagse plekje om te lunchen. Ook zij komt er graag, ook al woont ze nu nogal wat verder.

Op hun facebookpagina hadden we gezien dat er mosselen waren voor de rappe – ze koken met voedseloverschotten – en we hadden geluk: er waren er nog! En toen ze ze voor onze neus kwamen zetten, keken Véro en ik even naar elkaar en schoten we in de lach: wat een porties zeg!

We zijn er vol goeie moed ingedoken, maar ik heb me toch moeten laten kennen: het was toch net iets te veel. En dan hebben we nog nauwelijks van de frietjes gegeten, of de béarnaisesaus. En dat allemaal voor tien euro per persoon!

We hadden oorspronkelijk nog aan een dessertje gedacht, maar dat was dus buiten die mosselen gerekend.

Enfin, voor wie Villa Ooievaar nog niet kent: op de baan tussen Mariakerke en Wondelgem, een aanrader. En ik denk dat ik er toch opnieuw elke vrijdag ga zitten, maar dan kwart over één. Wie zin heeft, mag altijd mee aanschuiven!

Geplaatst op

And so it begins…

De hele week was er al onzekerheid rond dat coronavirus, en nu is dus de kogel door de kerk: scholen sluiten – allez ja, er worden geen lessen meer gegeven – cafés en restaurants gaan dicht, geen bijeenkomsten meer… Het is maar best ook, maar het zullen eenzame weken worden. Gelukkig heb ik een heel fijn gezin, maar hoe ik die vijf weken ga entertainen, valt nog te bezien.

Ik ging deze middag nog een laatste keer eten in Villa Ooievaar en zag dat het dik in orde was. En ik kreeg nog een dikke merci en een “Tot binnenkort hé!” erbij. Ik ga het missen…

En toen wilde ik mijn goede daad van de dag doen: boodschappen doen voor Marleen, mijn oud-lerares dictie en voordracht met wie ik altijd contact ben blijven houden. Ze woont tussen mijn werk en mijn huis, is intussen bijna 70 en is vooral al jaren zwaar ziek, onder andere CVS. In een gewone winter komt ze al vrijwel alleen maar buiten met een mondmaskertje omdat een griepje haar fataal kan worden. Nu heb ik haar ronduit verboden om buiten te komen en ben ik haar boodschappen gaan doen. Alleen… WTF is er aan de hand zeg? Hamsterwoede much????

Haar boodschappen waren alles behalve exuberant, maar geen diepvriesspinazie meer, geen craquottes of Parovita, geen kabeljauw, geen appels… En uiteraard ook geen wc-papier meer, geen idee wat daarmee aan het gebeuren is, maar het is hallucinant.

Voor haar is dat niet evident, want ze kan lang niet alles eten en/of verteren. Mja… Enfin, we gaan de komende weken goed voor haar zorgen.

Bon, het coronavirus is dus nog wel even een blijvertje. Ik sakker omdat de Omen mini is afgezegd, andere larps, rollenspelavonden, concerten, maar dat de OpenSchoolDag niet doorgaat, dat vind ik gelijk wat minder jammer.

Enfin, het is wat het is, we zien nog wel.

Geplaatst op

Villa Ooievaar: een momentje zen

Eind november schreef ik er al over: dat ik in Villa Ooievaar elke vrijdagmiddag een klein zenmomentje had ingepland. Even recapituleren: Villa Ooievaar is een sociaal restaurant op de grens tussen Mariakerke en Wondelgem waar je in een oud landhuis zit, op je wenken bediend wordt door mensen met een lichte mentale stoornis, je de keuze hebt tussen drie schotels – een gewone, ene met pasta of iets dergelijks en een vegetarische optie – fantastisch lekker eet, altijd te veel eet en amper tien euro betaalt per dagschotel.

Ik kom er graag en ben er intussen ook een “vaste gast” op vrijdag. Als in: de bediening kent me, het hoofd kent me, en zelfs bepaalde andere vaste gasten beginnen steevast een klapke te doen. Dik in orde!

En ik, ik kom er telkens weer buiten met een compleet ontspannen, goed gevoel. Zalig, toch?

Ik geef u trouwens nog de foto’s mee van de laatste paar keren. Kwestie van ook u warm te maken.

Oh, en bezint eer ge begint aan het dessert: de chocomousse is echt bijzonder goed, maar ook wel, zoals op de laatste foto te zien is, bijzonder ruim. Ik was nochtans gewaarschuwd ^^

Geplaatst op

Stevig, maar wel fijn dagje

Dat het weer zo’n extreem goed gevulde dag was vandaag. Zo eentje waarvan je echt moe bent, en dat heb ik gevoeld ook.

Het begon uiteraard gewoon met lesgeven tot twaalf uur. Enfin, gewoon: tussendoor heb ik nog de schoolbrochure bij de drukker besteld, iets waarover ik het later nog wel zal hebben.

Maar bon, om twaalf uur trok ik de deur van de school achter me dicht en reed naar Villa Ooievaar voor mijn vrijdagse zenmomentje. Het was, zoals gewoonlijk, zeer lekker en veel te veel: gehaktballetjes in tomatensaus met gefrituurde patattenpartjes en een avocadosalade, maar met daarnaast nog eens een potje zeer verse, zeer frisse salade. En omdat ik toch nog tijd over had en na tien stempels toch recht had op een dessertje, nam ik er nog een chocolademousseke bij. Enfin, zo noemden ze het toch; in mijn woordenboek mag dat met een hoofdletter en zonder de -ke erbij, zo ne pot zeg! En veel te lekker om te laten staan.

Helemaal winnie reed ik richting Latem, waar ik een afspraak had met Bart om een elektrische mercedes te gaan bekijken.  Ik had nog een dik half uur over en ging dan maar geocachen in een prachtig park dat eigenlijk net achter de huizenrij van de steenweg ligt. Het was een multi: twee tussenpunten en dan het eindpunt. Ik had me misrekend en dacht dat het eindpunt een heel eind weg was, waardoor ik dan maar eerst naar de auto terugkeerde om de cache dan daarna op te halen.

Van de elektrische auto was ik, goh, niet echt onder de indruk. Van het park des te meer: na nog wat gepruts zag ik mijn fout in, reed weer naar het beginpunt en haalde met enige moeite en een hoop modder de cache op. En ik weet dat ik, als ik ooit nog eens hier in de buurt moet zijn in de zomer, hier toch nog even ga komen wandelen.

Ik pikte in het naar huis rijden nog een extra cacheke op, ging thuis even in de zetel liggen, kleurde nog snel mijn haar opnieuw, douchte, kleedde me op en vertrok naar Watt voor het nieuwjaarsfeestje van Duke & Grace.

Maar vrijdagen zijn sowieso lastig voor mij: na een werkweek vindt de rug het meestal genoeg, zelfs al heb ik nog stevig kunnen wandelen. Na een tweetal uur zijn Bart – die al minstens even moe is als ik – en ik gewoon naar huis gegaan en in onze zetel gekropen voor nog een uurtje. Gewoon, in de stilte en de rust. Heerlijk.

Geplaatst op

Villa Ooievaar

Eind 2018 had ik het al eens gehad over Villa Ooievaar, het sociale restaurant dat op de baan van school naar huis ligt. Een collega wist me te vertellen dat de chef eigenlijk vroeger een topchef was, en dat hij kookt met lokale producten en marktoverschotten. Als je weet dat de bediening gebeurt door mensen met een verstandelijke beperking, dan weet je dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je er gaat eten.

Ik heb dan ook voor mezelf een klein vrijdags momentje gecreëerd: ik heb dit jaar op vrijdag gedaan met lesgeven om 12.05 uur, en als ik dan niet op larp vertrek of andere plannen heb, en als er ook niks meer in de koelkast staat – wat inderdaad niet vaak het geval is op vrijdag – dan trakteer ik mezelf op een dagschotel in de villa. Tien euro, en de karaf met kraantjeswater en de glimlach krijg je erbij.

Zo ook vandaag, en het prachtige park krijg je erbij, al moet ik zeggen dat de zijroute nogal zompig is ^^

Voorbeeldjes van het eten van vorige keren:

Haute cuisine is het niet, maar je hebt wel altijd keuze tussen twee schotels en een vegetarisch volwaardig alternatief.

Pas op: tegenwoordig moet je eigenlijk al bijna reserveren, wil je een plekje. Ze hebben intussen meer en meer kamers in de villa in gebruik genomen, en ik zat vandaag aan tafeltje 37, terwijl al de rest al volzet was.

Dik in orde, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Villa Ooievaar revisited

Ik had een tijdje geleden tegen Véronique gesproken over Villa Ooievaar, en dat dat sociaal project wel haar ding zou zijn. Vandaag belde ze: ze was toch alleen, of we geen zin hadden om samen naar de Villa te gaan eten? Goh, van mij niet gelaten, mijn rug doet het toch niet, en dan is koken sowieso lastig.

De kinderen opteerden voor een soort spaghetti, ik hield het bij de kip in zoetzure saus met couscous. Dik in orde, en alweer veel te veel, zoals altijd.

Daarna maakten we nog een ommetje in het bunkerpark en de jongens lieten Véronique alle leuke plekjes zien.