Geplaatst op

Pa is tachtig!

Eigenlijk werd hij op 4 september al tachtig, maar toen was ik op weekend en was hij zelf eigenlijk op weekend naar Duitsland met Jeroen en Roeland, een weekendje tanks en oorlogsmusea en vooral ook duikboten. Hij genoot zichtbaar, op de foto’s die doorgestuurd werden.

De daarop volgende weekends gingen ook niet, maar gisteren kon het eindelijk voor iedereen. Nu ja, Kobe en Merel hadden hem heel liefjes gevraagd of ze eigenlijk niet naar de startdag van het nieuwe scoutsjaar mochten want dat vonden ze zo wijs en ze zagen hem toch elke zondag? Opa had daar geen bezwaar tegen, Jeroen legde een restaurant vast, en dus zaten we gisteren in de Baronie in Lovendegem.

Awel, het was in orde. Geen topkeuken, maar echt wel van de betere soort. En het smaakte. Leuk was ook dat er buiten een terras was, en dat we tussen  hoofdgerecht en dessert buiten gaan zitten zijn. En eigenlijk daarna ook nog, voor de koffie. Arwen was ook mee, zo leerde ze meteen ook die kant van de familie kennen. Ons pa kent ze al lang, natuurlijk.

Ons pa heeft verklaard dat hij nu geen tien jaar meer gaat wachten om nog eens samen te gaan eten, en we geven hem geen ongelijk. Laat maar komen!

Geplaatst op

Rondje Rieme, deel twee

Sprong ik gisteren nog fluks op de fiets om een deel hiervan te loggen, dan sleepte ik vandaag ons pa mee naar diezelfde Riemse velden om nog wat extra caches te zoeken.

Eerst had hij zich uiteraard van zijn kousentaak gekweten:

En daarna dus richting Rieme. Het was niet ver en ja, het was warm, maar ons pa had toch echt wel problemen met die twee kilometer 400 meter. Hij moest regelmatig naar adem happen, zelfs in die mate dat ik verschillende keren voorstelde om de auto te halen, maar daar wilde hij, trots als hij is, niet van weten. Ik was zelfs bang dat hij iets zou krijgen, om eerlijk te zijn. Maar er was een bankje en er was tijd, dus dat ging wel. En er waren prachtige zichten en drie caches en veldbloemen met hopen.

En achteraf was er vooral ook koffie en taart.

Dat het van die fijne, gelukkige middagen zijn.

 

Geplaatst op

Van neurologen en banana splits, maar niet simultaan

Ons pa moest vandaag voor een controle naar de neuroloog, en hij wil niet gaan zonder mij. Daar ben ik bijzonder blij om, want ik wil ook niet dat hij alleen gaat. Niet dat hij daar niet competent genoeg voor is, verre van, maar hij vergeet gewoon wat er gezegd wordt. Zijn directe geheugen is prima – geen gevaar voor Alzheimer of zo dus – en alles van twintig jaar geleden en meer herinnert hij zich ook nog perfect, maar alles van pakweg een week of zo geleden, is hij gewoon weer kwijt.

Zo kan hij de berichten die ik hier geschreven heb, probleemloos week na week herlezen: hij herinnert zich niet dat hij ze al gelezen heeft, tenzij na de derde keer of zo. En dan beweert hij vooral bij hoog en laag dat hij dat nog niet gelezen heeft, terwijl ik woordelijk zijn commentaar op een bepaald bericht kan herhalen. Of hij beweert dat hij nog nooit Barts spaghetti hier gegeten heeft, terwijl dat al minstens tien keer is gebeurd.

Nu, daar valt dus niks aan te doen, dat is een vorm van hersenschade na zijn tromboses, en dan passen we daar een mouw aan. Zo heeft de neuroloog hem op het hart gedrukt een nieuwe huisarts te zoeken, en heeft ze op op een van zijn voorschriften ook uitdrukkelijk geschreven – op de achterkant, met stempel en handtekening en al – dat hij dat niet mag innen zonder eerst een nieuwe huisarts te hebben. Zijn vorige huisarts is zelf ziek en gestopt met zijn praktijk, en hij heeft al zijn patiëntengegevens doorgegeven aan iemand anders. Daar wil ons pa niet naartoe, want stel u voor dat hij zijn auto zou moeten nemen naar die dokter. Het is niet alsof hij ooit te voet naar zijn vorige huisarts is gegaan, maar bon. En een huisarts die aan huis komt, du jamais vu! Maar ook de neurologe verzekerde hem dat die nieuwe dokter hem moet leren kennen als hij normaal is, zoals bij het voorschrijven van medicatie, zodat ze kan inschatten hoe ziek hij is als ze hem dan komt bezoeken.

Enfin, om kort te gaan: er is niet echt veel veranderd, zijn medicatie wordt behouden zoals ze is, en hij MOET BLIJVEN WANDELEN! Zijn levieten zijn wel grondig gelezen, ik had bijna medelijden met hem.

Als troost hebben Merel en ik dan maar een uitgebreid vieruurtje gemaakt voor hem: een banaan in stukjes, met daarboven vanille-ijs, het laatste restje slagroom dat we nog hadden, en karamelsaus.

Hij glunderde ^^

Geplaatst op

Geocachen, met enige tegenzin van ons pa uit

Toen ons pa hier vanmiddag toekwam, schrok ik wel even: hij zag er niet zo goed uit en vooral: hij had weinig evenwicht.

Hij was deze week ook geen enkele keer gaan wandelen, zei hij: geen zin. Euh, de gevolgen waren heel erg duidelijk te merken: hij zag er meteen uit als een echt oud ventje, en ik hield mijn hart vast. Als hij namelijk zijn evenwicht begint te verliezen, kan hij niet langer thuis blijven wonen, en dat willen we kost wat kost behouden.

Eén en ander leidde ertoe dat we toch samen gingen geocachen, maar dan geen iets langer eindje – denk: twee kilometer over anderhalf uur – maar met de auto korte stukjes. Hij tekende wel bezwaar aan, maar dat drukte ik meteen stevig de kop in: hij moest en zou gaan wandelen om dat evenwicht terug te krijgen en vooral: hij moest aan den lijve ondervinden hoe erg het eigenlijk wel met hem gesteld is, zodat hij uit eigen beweging daar iets aan doet, en niet omdat ik aan zijn oren zaag.

Soit, wij de auto in richting Destelbergen, want daar liggen nog wat caches die we nog niet opgeraapt hebben. Een vorige keer onvindbare cache werd ons nu getoond door een voorbijganger, en ik had het stomweg moeten zien. Tsja.

Dan maar verder naar het Admiraalpark, waar een vorige cache gearchiveerd is maar een nieuwe ligt. Na honderd meter zocht ons pa al een bank op, ik ging de cache zelf zoeken. Eigenlijk is het een prachtig parkje, ik ben gewoon compleet vergeten van foto’s te maken.

Bon, verder naar een mooi klein dreefje, en dan naar een ander park waar een natuurleerpunt is. Daar heb ik een gans stukje bos uitgekamd, onverrichter zake, helaas. Ons pa zat alweer op een andere bank, maar moest toch telkens een stukje wandelen en had het daar moeilijk mee. Hmm.

We repareerden nog twee van mijn eigen caches en reden toen huiswaarts waar ons koffie en taart wachtten.

Ik heb ons pa nog eens de levieten gelezen, maar ik had de indruk dat dat niet echt nodig was: hij was vooral zelf sterk verschoten van zijn onvermogen tot wandelen en beloofde beterschap

Ik ben benieuwd.

Geplaatst op

Geocachen in park Halfweg

Het wordt moeilijk om nog in de omgeving plekjes te vinden waar ik kan gaan cachen met ons pa. Hij kan echt niet ver meer gaan, dus twee kilometer is zowat het maximum, en de meeste rondjes zijn iets langer. Tsja.

Mijn oog was zondag gevallen op een multicache in park Halfweg. Dat is dat parkje dat begint aan dat pad naast het nieuwe dierenasiel aan de Watersportbaan, en loopt tot aan de appartementen naast de Drongensesteenweg. Ik had er, om eerlijk te zijn, niet veel van verwacht.

De cache zelf was een specialleke: tien tussenpunten waar je telkens een klein briefje zocht met punten op een raster. Als je al die verschillende rasters samenlegt, krijg je de coördinaten van de bonus. Ha!

We pikten nr. 1 op met de auto en parkeerden aan nr. 2: de hele wandeling is te ver voor ons pa, we gaan het in twee keer doen. En toen bleek dat het wandel/fietspad zo’n betonnen strook is die ze tegenwoordig overal rond Gent aanleggen en waarop het zalig fietsen en wandelen is. We passeerden langs het rood brugje van het eiland Malem, moesten af en toe zoeken naar de tag, maar vonden vooral een prachtig aangelegd park met vooral ook een hele mooie vijver met steiger.

Maar het was heet en het was welletjes voor ons pa – hij liep alweer naar zijn adem te trekken als een oude blaasbalg – zodat we op onze stappen terugkeerden. Deel twee zal voor een andere keer zijn.