365 – 27 maart 2025 – arme Nazgûl
Operatie voor Nazgûl
Zoals ik al eerder zei, moest Nazgûl onder het mes voor het verwijderen van blaassteentjes, iets wat makkelijk fataal kan zijn voor een katertje.
Wolf bracht hem maandagmorgen binnen, ik mocht hem gisterenmiddag alweer ophalen, helemaal versuft, kaalgeschoren op zijn buikje en met een megaschattig kraagje aan. Hij had dat deze morgen overigens al uit gekregen, ik moet het netjes weer vastmaken en hij is er niet gelukkig om, maar hij laat het me wel doen. Vertrouwen, heet zoiets dan.
Ik heb het gevoel dat hij zich wel wat beter voelt: hij gaat op de kattenbak en heeft nog een klein plasje achtergelaten, maar niet meer die plasjes overal uit pure miserie. En ja, ik heb hem ook al even buiten gelaten, want ver loopt hij toch nooit, hij is in essentie een binnenkat. En een dure vogel ook: 750 euro heeft het geheel ons gekost, met een eerste onderzoek, foto’s, medicatie en alles inbegrepen. Maar bon, wie een huisdier neemt, moet daar ook de volledige verantwoordelijkheid voor dragen, toch?
Blaasproblemen voor Nazgûl
Het is eigenlijk al weken aan de gang: Nazgûl laat overal kleine plasjes achter, wat voor serieuze geurhinder zorgt en vooral ook plekken op ons parket. Ik vermoedde al dat het om een blaasprobleem ging, maar het kon eigenlijk ook een territoriumgevecht zijn met Gandalf.
Elke morgen was het dus met een bang hartje kijken waar hij nu weer geplast had. Matjes werden buitengegooid, de ruimte onder mijn bureau gebarricadeerd met kartonnen dozen, en Asse zuchtte elke keer weer diep.
Bon, vorige week uiteindelijk toch naar de dierenarts, waar hij meteen een nachtje moest blijven voor de correcte urinestalen en foto’s en zo, en jawel: een behoorlijk aantal blaassteentjes die voor blijvende problemen zorgen – hij heeft vroeger al last gehad van blaasontstekingen en krijgt speciale voeding – en zelfs voor een blokkering van zijn urineweg kunnen zorgen, met de dood tot gevolg.
Volgende week maandag wordt hij dus geopereerd daarvoor. Pfff. Maar bon, ook dat nemen we er nog wel bij, zeker?
Update over ons pa, post-operatief
Ja, het gaat goed met ons pa, zo goed als kan. Oef.
Dinsdagavond heeft Jeroen hem binnengebracht, woensdag rond een uur of negen is de chirurg aan de operatie begonnen, en die ging toch wel vier uur duren, hadden ze gezegd.
Ik heb dus zelf even gebeld rond half twee naar recovery, en daar wisten ze me te zeggen dat de operatie net gedaan was, maar dat hij onderweg was naar Intensieve. Juist ja, dat was ik even vergeten: ze gingen hem voor alle zekerheid een nachtje op intensieve houden. De zeer behulpzame dame gaf me het nummer van intensieve, maar zei me nog even te wachten want hij was nog op transport, ze gingen dus toch nog niks weten.
Bon, een half uur later kreeg ik vlotjes iemand van IZ aan de lijn, en die bevestigde dat alles in orde was: ons pa was zelfs al even wakker geweest, de operatie was goed verlopen, er was geen stoma, en hij ademde zelfstandig. Ze wilde hem zelfs even doorgeven, ware het niet dat hij weer in slaap was gevallen.
Roeland is dan ’s avonds tijdens het bezoekuur even langs geweest, en ons pa was nog wat verward, maar voelde zich beter.
Gisteren tegen de middag is hij dan naar een gewone kamer op geriatrie verhuisd omdat alles eigenlijk prima was. Nu is het afwachten hoe zijn darmen gaan reageren op voedsel: eerst beschuitjes, dan licht verteerbaar, dan gewoon eten. Pas dan kan hij eventueel naar huis.
Maar al bij al is dit het best mogelijke scenario. Oh, enne… het gezwel was wel degelijk kwaadaardig.
Update over ons pa
Eerder schreef ik al dat we ons pa eind mei opnieuw naar het ziekenhuis hadden gebracht: hij was misselijk en had al meer dan een week niet gegeten, alleen maar overgegeven.
De eerste diagnose was, omdat ze begrijpelijkerwijs eerst zijn maag hadden onderzocht, een maagzweer. Maar toen bleek er dus echt wel meer aan de hand te zijn: een gezwel van een vijftal centimeter doorsnee in zijn dikke darm, wellicht kwaadaardig. Juist ja.
Een gesprek met de geriater bleek gelukkig zeer openhartig en realistisch: de operatie ging lang duren, valt onder zware operatie, maar zou op zich geen probleem mogen vormen. Een stoma valt wel onder de mogelijkheden, afhankelijk van hoe de operatie verloopt. Een groter probleem zouden zijn longen kunnen zijn: omdat hij chronische bronchitis heeft (COPD), zijn die behoorlijk zwak. De anaesthesist ziet het zitten, maar de kans zit erin dat zijn longen niet zomaar opnieuw overnemen na de kunstmatige beademing. In het ergste geval zal hij een paar weken op intensieve zorgen moeten liggen tot zijn longen het weer overnemen. Hmpf.
Maar, zoals ons pa zegt, er is geen alternatief, want dat gezwel moet effectief weg.
Morgen een afspraak bij de chirurg. Ugh. Maar dan mag hij wel mee naar huis, om nog een weekje op zijn gemak thuis te zijn. Dat zou moeten lukken. En dan volgende week dinsdagavond binnen om woensdag geopereerd te worden.
Merel onder het mes
Zoals eerder gezegd, moest Merel geopereerd worden: op zich geen grote operatie, het gaat om het vrijleggen van twee tanden, zoals ze dat noemen. Concreet boort de stomatoloog twee gaten doorheen het kaakbeen naar de tanden die zich niet vanzelf een weg banen naar waar ze thuishoren. Op die manier krijgen die een logische, vrij moeiteloze doorgang en zouden ze zelf moeten indalen. Als ze doen wat ze moeten doen dus.
We stonden met Merel om zeven uur deze morgen in het ziekenhuis, en ietsje later had ze haar bedje op de kinderafdeling: kinderen krijgen voorrang. Ze was immens zenuwachtig, maar dat begrijp ik best.
Samen gingen we nog naar de lift en naar de deur van het operatiekwartier, en daar nam ik afscheid van mijn muisje: er mocht maar een van ons twee mee binnen, en dan kon ik beter gaan lesgeven, dacht ik zo. Ik heb les van 9.30 uur tot 12.55 uur, en Bart kon bij haar blijven. Enfin, ook dat is relatief: hij mocht bij haar blijven, goed ingepakt, tot in de operatiezaal tot ze sliep en vloog dan buiten om te wachten tot ze terug was op de verkoeverkamer (yup, het Nederlandse woord voor recovery).
Toen ik om één uur een berichtje stuurde dat ik naar het ziekenhuis kwam, kreeg ik het antwoord dat ze intussen alweer thuis waren. En jawel, hier lag een klein hoopje versuft te wezen in de zetel. Veel pijn had ze – nog – niet want ze heeft de nodige pijnstillers binnen. Maar er zitten dus twee gaten in haar mond, toegeplakt met een soort rubbertjes om de doorgang zo lang mogelijk open te houden.
En toen was er ’s avonds al paniek: het rubbertje op haar verhemelte was al losgekomen! Ik belde naar de chirurge, maar zij stelde ons gerust: dat was niet erg, die tand ging er wellicht toch zeer snel doorkomen, dat vormde geen enkel probleem. De andere tand, dat zou wel fijn zijn mocht dat iets langer blijven.
In elk geval was Merel toch wat gerustgesteld en probeerde ze alvast iets te eten.
Ik voorzie nog behoorlijke moeilijkheden, om eerlijk te zijn…
Operatie voor Merel
Zaten we een paar weken geleden nog onverrichter zake bij de stomatoloog, dan kregen we vandaag wel resultaat. De CT-scan was duidelijk: er moet effectief een doorgang vrijgemaakt worden voor de twee snoodaards die op een verkeerde plaats zitten. De ene tand voelde je in Merels tandvlees, de andere zag je zowaar bijna door haar verhemelte komen. Het wordt nog een stevig parcours bij de orthodontist, me dunkt.
Maar bon, eerst dus een operatie op donderdag 20 april, de week na de vakantie. En dan maar hopen dat die tanden zich gedragen zoals ze moeten. Meh.
Doktersbezoek
Deze avond moest ik opnieuw op controle bij de specialist, en Bart laadde me dus met laars, krukken en al liefdevol in de auto en bracht me tot ginder.
Wouter is meestal vrij meegaand, maar was deze keer toch wel behoorlijk formeel en decisief: nog thuisblijven tot het einde van de week. Ik vermoed dat het feit dat mijn bekken overbelast is, daar wel voor een en ander tussen zit.
Ik geef toe dat ik ook niet bijzonder hard heb tegengestribbeld: de rug doet het nog steeds niet helemaal, al is het wel gebeterd sinds ik weet wat de oorzaak van de pijn is en hoe ik die kan aanpakken.
Ik moet nu, aangezien de laars en het gehobbel daarmee toch een deel van de oorzaak van het probleem is, thuis al gewoon zonder die laars rondlopen. Niet op mijn blote voeten of kousen, maar met schoenen aan, zodat de hiel nog wat ondersteuning krijgt. Buitenshuis – wat niet veel gebeurt – is de laars voorlopig wel nog verplicht, en desnoods ook de krukken om mijn bekken stabiel te houden. Voorzichtig echt weer beginnen stappen, dus.
Hmm. Ik kan me dus echt niet herinneren dat ik daar bij de linkervoet zo mee gesukkeld heb. Maar lang leve een blog: de operatie was in 2009, ik was dus ook een pak jonger. Blijkbaar ben ik toen wel gaan lesgeven op krukken, kon ik na drie weken al de krukken opzij laten staan en ging het net iets vlotter. Tsja. Ik was ook nog geen 51 en ik woog net ietsje minder…
De draadjes eruit
De orthopedist had gezegd dat ik in de loop van de week even langs de huisarts moest gaan om de draadjes eruit te halen, desnoods in twee keer om zeker te zijn dat de wonde niet opnieuw open zou gaan.
Ik was er, eerlijk gezegd, niet helemaal gerust in: het wondje was nog niet helemaal dicht, maar de draadjes begonnen stilaan in te groeien en dat kan ook niet de bedoeling zijn, toch?
Emma – de dokter dus – deelde mijn mening volmondig: het was dringend tijd dat de draadjes eruit gingen, want het weefsel rond de draadjes begon al licht te ontsteken. Gelukkig bleek de wonde zelf wel voldoende dicht te zijn. Alleen stond het allemaal veel en veel te droog, zei ze. In het begin, toen de plaaster er net af was, stond de wonde echt veel te nat, als in: de randen waren gewoon wit en gerimpeld. Ik heb toen vaak de wonde aan de lucht laten drogen en dat deed deugd. Alleen was ik nu blijkbaar naar het andere einde doorgeschoten. Ze schreef me dus Flaminal Hydro voor: een sterk hydraterende zalf die de dikke korst moest verzachten en ook al het weefsel errond moest verzorgen, en dan dat erop laten met een plakker, zodat het vochtig bleef.
Juist ja. Maar het doet wel écht deugd dat die draadjes eruit zijn: het begon te jeuken en keihard tegen te trekken. Alleen hopen dat de wonde nu ook verder netjes dicht groeit (en nee, ik ga er hier geen foto bij zetten, ik wil uw eetlust niet bederven).