De orthopedist had gezegd dat ik in de loop van de week even langs de huisarts moest gaan om de draadjes eruit te halen, desnoods in twee keer om zeker te zijn dat de wonde niet opnieuw open zou gaan.
Ik was er, eerlijk gezegd, niet helemaal gerust in: het wondje was nog niet helemaal dicht, maar de draadjes begonnen stilaan in te groeien en dat kan ook niet de bedoeling zijn, toch?
Emma – de dokter dus – deelde mijn mening volmondig: het was dringend tijd dat de draadjes eruit gingen, want het weefsel rond de draadjes begon al licht te ontsteken. Gelukkig bleek de wonde zelf wel voldoende dicht te zijn. Alleen stond het allemaal veel en veel te droog, zei ze. In het begin, toen de plaaster er net af was, stond de wonde echt veel te nat, als in: de randen waren gewoon wit en gerimpeld. Ik heb toen vaak de wonde aan de lucht laten drogen en dat deed deugd. Alleen was ik nu blijkbaar naar het andere einde doorgeschoten. Ze schreef me dus Flaminal Hydro voor: een sterk hydraterende zalf die de dikke korst moest verzachten en ook al het weefsel errond moest verzorgen, en dan dat erop laten met een plakker, zodat het vochtig bleef.
Juist ja. Maar het doet wel écht deugd dat die draadjes eruit zijn: het begon te jeuken en keihard tegen te trekken. Alleen hopen dat de wonde nu ook verder netjes dicht groeit (en nee, ik ga er hier geen foto bij zetten, ik wil uw eetlust niet bederven).