Even langs de orthopedist
Goh, moest dat echt, nog eens langs de orthopedist? Blijkbaar wel, ook al vond ik het een beetje een maat voor niks.
De operatie is immers vastgelegd en meer moet ik niet weten. Maar blijkbaar moet hij me verplicht op alle mogelijke risico’s wijzen en me al een reeks papieren meegeven die ik moet ondertekenen. Tsja.
Aan de voet zelf kan hij niks doen: ja, die doet zeer. Nee, daar is voorlopig niks aan te doen. Ja, ik negeer de voet zo veel mogelijk. Nee, dat lukt niet.
Tsja.
Ik ga blij zijn als de operatie en de krukken achter de rug zijn, en hopelijk ook de pijn weg blijft.
Nog een operatie
Daarnet even gebeld naar de orthopedist om te horen wat het resultaat is van de MRI-scan: het wordt dus een operatie.
De ontsteking die er zit is echt wel zwaar, het hielspoor op zich niet zo, maar die ontsteking heeft er wel voor gezorgd dat de aanhechting van mijn achillespees aan het afscheuren is. Vooralsnog niks dramatisch, maar het gaat ook niet vanzelf genezen. Andere behandelmethoden hebben de vorige keer ook niks geholpen, dus wordt het een operatie. Verdoving nr. 20, als je de tien korte verdovingen voor de IFV meerekent.
Ik heb het vastgelegd voor woensdag 7 december: hopelijk kunnen mijn examens dan de 6de gelegd worden – de eerste dag van de examens – zodat ik ze zelf kan afnemen. En dan blijf ik gewoon thuis tot na de examens. Ja, ik zal die zelf wel verbeteren, de punten ingeven en commentaren doorsturen. Maar dat is dat, echt waar. Ik ga deze keer niet op krukken naar school: die toezichten moeten ze maar verdelen onder de collega’s en de klassenraden, als het echt nodig is moeten ze me daar maar voor bellen.
Alleen de website ga ik blijven doen want dat kan vanuit mijn zetel.
Yepla. De rechtervoet was nog nooit geopereerd.
Ik val dus echt uit elkaar, of wa?
Duo-operatie
Eind augustus waren we langs gegaan bij de stomatoloog en had ze voor beide jongens samen de operatie vastgelegd voor hun wijsheidstanden: allebei onder volledige verdoving, allebei alle vier hun wijsheidstanden in één keer. En jawel, dus ook samen op één kamer, al konden ze ons dat niet op voorhand garanderen.
We stonden om zeven uur met zijn viertjes bij de opname van het Jan Palfijn, een half uur later waren beide broertjes hun übersexy operatiehemd aan het aantrekken. Goed gelachen! Gelukkig hielden ze er allebei ook de moed in.
Ik moest wel gaan lesgeven tegen negen uur, maar tegen dan waren beide heren al vertrokken richting operatiekwartier, met zo’n twintig minuten tussen. Bart ging dan maar fitnessen en zorgde dat hij wat later terug in het ziekenhuis was tegen dat de jongens op hun positieven kwamen.
Blijkbaar lagen ze ook naast elkaar op de recovery, al werd Wolf wel eerst terug naar de kamer gebracht. En ja, we hadden twee paaseieren, met langwerpige ijszakjes in van die kousverbanden. Tsja.
De komende dagen zal het alleen maar erger worden: hun kaken gaan zwellen en pijn doen, eten wordt lastig en vooral zaterdag en zondag worden de moeilijkste dagen, zei de dokter. Ik kijk al uit naar mijn twee hamstertjes.
365 – 20 oktober 2022 – sexy broertjes
Wijsheidstanden
Toen we vorige week met zijn allen op controle gingen bij de tandarts, stelde ze dat zowel Wolf als Kobe wellicht binnenkort problemen gingen krijgen met hun wijsheidstanden: die dingen liggen vaak verkeerd, zitten scheef en beginnen dan te duwen tegen de achterste kiezen, dat je behoorlijk veel pijn kan krijgen. Beter voorkomen dan genezen, vond ze, die tanden gaan vroeg of laat toch ambetant beginnen doen.
Bon, wij vandaag dus naar de stomatoloog in het Jan Palfijn. Daar ging het verbazingwekkend vlot en efficiënt. “Ha, een doorverwijzing van de tandarts? Goed, dit zijn foto’s, en ja, ze heeft gelijk. Alle vier in één keer onder algemene verdoving, of liever twee per twee onder plaatselijke? Het is sowieso vijf dagen ziekteverlof. Allebei onder volledige verdoving? Prima, kies maar een donderdag wanneer het het beste past. Misschien niet bij de start van het academiejaar voor onze kersverse student?
Bon, 20 oktober is prima, ik neem hen dan na elkaar en dan kunnen de broers samen op één kamer bekomen en ’s avonds naar huis. Dit zijn de papieren, dat is dan geregeld!”
En dat was dat. Effectief.
Ziekteverlof is een moeilijk concept…
Ziekteverlof, dat vind ik dus een moeilijk concept. Ik doe mijn werk zo graag en ik leef zo mee met mijn leerlingen, dat ik niet graag thuis zit. Nu, echt ziek = echt ziek. Maar toen ik bv. corona had, was ik gewoon moe en af en toe een beetje mottig, maar heb ik gewoon online les gegeven. Dat bespaart een hoop gedoe van studies en lessen inhalen en al dat soort dingen.
De galblaasoperatie had ik met opzet deze week gelegd: ik zou na drie weken voldoende moeten hersteld zijn om weer aan het werk te kunnen, en dat is dan netjes na de kerstvakantie. De chirurg opereert enkel op maandag, maar vorige week had ik nog een examen en dat wilde ik zonder risico kunnen verbeteren. En deze week, goh, dan zijn het vooral klassenraden. Ik had nog het geluk dat alles opnieuw online moest: de directie ging de klassen waar ik klastitularis van ben, wel voor haar rekening nemen, maar dat was nu eigenlijk niet nodig. Fysiek zou ik absoluut niet naar school gekomen zijn, maar online vanuit mijn zeteltje? Goh ja, dat moest wel kunnen.
En dus deed ik gisteren al een duit in het zakje bij de klassenraad van mijn zesdes, en hield ik vandaag gewoon zelf mijn eigen klassenraden als titularis. Maar ik moet wel toegeven: na afloop van dat anderhalf uur was ik gewoon doodop, en ik heb een stevige tuk gedaan.
De directie had me vorige week ook gevraagd of ik het zag zitten om mijn eigen oudercontacten te doen. Uiteraard geen enkel probleem als ik dat niet wilde, dan gingen ze iemand anders voorzien. Maar ze kennen me intussen een beetje, vrees ik. Ik wilde dat inderdaad graag zelf doen: de eerdere contacten met de ouders waren ook via mij verlopen en dat zal ook nog zo zijn voor de rest van het jaar. En vooral: dat zijn ongeveer tien gesprekjes van tien minuten – als het meevalt – en ik had telkens na twee ook een buffer van tien minuten ingebouwd.
Alleen… bij de eerste liep het al mis want die had blijkbaar aangegeven dat die liever gebeld werd, maar die boodschap was nooit tot bij mij gekomen. Ik heb dus tien minuten zitten wachten achter mijn scherm, en na een berichtje van die ouder dan maar in buffertijd gebeld. Resultaat: veertig minuten aan een stuk, en dat was eigenlijk wel lastig voor iemand die nog maar 3 dagen geopereerd is.
En toen kwamen er nog een paar lastige gesprekken en vooral ook een telefoon van een half uur…
Ik geef het toe, ik was echt op. Maar ik ben wel blij dat het me gelukt is, want ik moet de rest van het jaar nog verder met die ouders en die leerlingen, en dan wil ik het niet graag via een andere partij vernemen.
En dan nu: vakantie! Allez, ziekteverlof, want de leerlingen en collega’s moeten morgen wel nog naar school. En het kerstkaartje van de school, dat heb ik gelukkig ook al gemaakt.
Operatie nr. 19
Deze morgen om twintig voor zeven stonden Bart en ik in het Jan Palfijn om ons aan te melden. Vroeg? Jazeker, maar ik werd dan ook vandaag geopereerd en ik stond er als eerste op, om acht uur.
Ik kreeg een kamer toegewezen, zag dat de operatiehemden een deftige update hadden gekregen, en voelde me helemaal le sexy. Uiteraard.
Om half acht lag ik al in de wachtzaal van het operatiekwartier en kreeg ik een infuus, om acht uur stipt bevond ik me op de operatiezaal, werd ik op allerhande machinerie aangesloten en zei ik “tot straks” tegen chirurg, verpleging en anaesthesist.
En om twintig over negen had ik moeite om mijn ogen open te krijgen op de ‘verkoeverkamer’ maar ik voelde me precies best oké. Fijn was ook dat ik, zodra iemand opmerkte dat ik wakker was, meteen mijn bril terugkreeg, zodat ik tenminste mijn omgeving kon herkennen.
Om kwart voor tien was ik al terug op mijn kamer, iets later kwam Bart vrolijk aangehopst en ik viel helemaal gerustgesteld gewoon opnieuw in slaap. Het enige lastige is dat ze je dan voortdurend wakker maken om je bloeddruk te meten en te kijken of alles nog in orde is. Ik snap dat wel, uiteraard, maar het zou fijner zijn als ik gewoon had kunnen slapen. En de galstenen, dat bleek een behoorlijk hoopje kleine bolletjes te zijn, best wel indrukwekkend.
Bon, tegen vijf uur was ook het infuus verwijderd, had ik de ontslagpapieren en bracht Bart me naar huis, naar mijn zeteltje. Pijn? Eigenlijk niet nee, meer een gevoel alsof ik een veel te zware buikspiertraining achter de rug heb en daarna nog eens keihard tegen een tafel ben gelopen. Veel meer blauweplek-achtig dus dan eigenlijk pijn.
Ik moet wel toegeven dat ik misselijk werd na het avondeten en dat slapen toen ook niet zo goed lukte, maar het werd duidelijk hoe dat kwam zodra ik naar mijn bed was gegaan: ik heb toen zeer uitgebreid moeten overgeven en het bleek gewoon allemaal donkerbruine vloeistof te zijn: wellicht water met wat oud bloed van tijdens de operatie dat heel ambetant op mijn maag bleef liggen.
En toen? Toen heb ik geslapen als een roosje. Geen idee hoe rozen eigenlijk slapen, maar bon, ge snapt mij.
(Oh, en operatie 19? Jawel, als je die tien lichte verdovingen van de IVF-behandeling meerekent. Dat lijf van mij, dat werkt gewoon niet mee.)
365 – 20 december – boosdoeners
Nog maar eens een operatie…
Weet je nog dat ik halverwege oktober een blaasontsteking had? Eentje die al opgeklommen was naar mijn nieren?
Wel, na tien dagen antibiotica was dat nog helemaal niet voorbij, en de huisdokter schreef me nog vijf dagen extra medicatie. Hmm. Toen bleef ik nog steeds steken voelen, dus op vrijdag ging ik opnieuw naar de dokter. Die boekte meteen een afspraak bij de uroloog op maandag.
Die luisterde, bekeek de urinewaarden, zag via een echo dat er kleine steentjes in mijn nieren zaten en boekte een CT-scan voor de woensdag, tijdens Merels verjaardagsfeestje. Op woensdag bekeek ze die scan, verklaarde dat die steentjes niet zo erg waren, dat ik die ooit wel ging uitplassen, maar… dat mijn galblaas wel vollédig vol zat met steentjes. Als in: een massa kleine steentjes zodat die blaas eruit zag als een golfbal, iets wat elk moment eigenlijk fout kan gaan.
Meteen liet ze haar secretariaat een afspraak maken met een chirurg, want jawel, als ik niet dezelfde weg wil opgaan als Bart, moet die er zo snel mogelijk uit. Afspraak voor de woensdag erna, een week later dus. Dat moest wel kunnen. En toen zat ik in quarantaine, en werd de afspraak een week verzet. Toen ik effectief positief was.
Bon, vandaag dus wél naar de chirurg. Die opende de foto’s op haar scherm en riep bij het aanschouwen van mijn CT-scan, enthousiast uit: “Oh maar da’s een mooie galblaas! Da’s een hele mooie!” Ik heb dus nog maar eens bewijs dat ik aan de binnenkant mooier ben dan aan de buitenkant, voilà.
Enfin, besluit: op maandag 20 december ga ik nog maar eens een stukje Gudrun laten wegnemen. Als corona er geen stokje voor steekt, natuurlijk, want het is nog maar de vraag of chirurgische ingrepen nog wel zullen mogen en kunnen. En ik zou één nachtje moeten blijven, voor de zekerheid.
Allez hup. En dan drie weken plat, zodat ik na de vakantie opnieuw kan gaan werken. Als dat geen mooie planning is!