Geplaatst op

Uit de kast

De eerste twee uur op vrijdag heb ik les met een klas eerstes die de twee uur Latijn volgen. Ik moet het toegeven: het is een heerlijk groepje. Net mondig genoeg om het amusant te maken maar nooit stout, vlot meewerkend – zelfs diegenen die al tijden zeggen dat ze zullen stoppen met Latijn – en vooral met veel humor. Het soort klasje dat ik graag heb, quoi.

Ze hebben een blok van twee lesuren en ik geef altijd eventjes pauze tussen de twee lesuren door. Nu was ik mijn fles water vergeten en ging ik snel naar de leraarskamer om een glas water.

Bij het terugkeren voelde ik een spanning in de lucht hangen. Verdoken glimlachjes, steelse blikken, nog net geen gegiechel. Prompt gingen ze allemaal naar hun plaats en gingen zitten, zoals het hoort. Ik ging naar de lessenaar en merkte dat er eentje ontbrak, een van mijn zaligste sloebers. En ja, ik zag blikken richting de kast en hoorde geluiden.

Mijn beste lerarenstem kwam boven: “Ja lieverds, we gaan herbeginnen, ik zou het graag stil hebben. Neem pagina 68, en wat in de kast zit, BLIJFT in de kast!”

Algemeen gegiechel natuurlijk. En toen plots, als een duveltje uit een doosje, kwam er eentje uit de kast gesprongen, grabbelde als een valdeurspin zijn map van zijn tafeltje en dook weer de kast in. Stomverbaasd vroeg ik hem wat hij aan het doen was.

“Ha ja, mevrouw, als ik dan toch in de kast moet blijven, kan ik tenminste de les volgen!”

Ik ben gigantisch in de lach geschoten en heb hem toch gewoon aan zijn lessenaar de les laten volgen.

Soms he…

Geplaatst op

Uitvaart 2022

Gisteren was er  – eindelijk! – de Uitvaart bij ons op school. Denk 100 dagen, maar dan iets later. Was ik opgelucht, ge kunt niet geloven wat een opluchting het was voor Wolf. Hij was namelijk de voorzitter van het Uitvaartcomité en vooral het manusje-van-alles, de drijvende kracht. Hij heeft voortdurend iedereen achter zijn vodden moeten zitten en heeft het meeste eigenlijk ook gewoon zelf geregeld, van filmen tot monteren tot mensen aanduiden tot de datum – die verschillende keren verzet is – vastleggen tot de eindejaarspulls laten ontwerpen, betalen en uitvoeren.

Ja, hij heeft daar gigantisch veel werk in gestoken, maar het resultaat mag meer dan puik genoemd worden: het was dik in orde en sommige filmpjes zijn hilarisch, al is dat dan vooral voor wie de leerlingen, de school én de leerkrachten kent natuurlijk.

Dikke pluim voor mijn zoon. En ik, ik ga in een hoopje vallen, denk ik, want het is eventjes te veel geweest, aangezien ik de begeleiding deed van die Uitvaart.

Het volledige verslag met foto’s en filmpjes vindt u trouwens hier.

Geplaatst op

Festival op school!

Echt, wat een zottekot was me dat zeg maandag!

Op een of andere manier hadden we een (betalend) festival bij ons op school gewonnen: Stressfactor kwam langs met twee dj’s en Gers Pardoel en dat bracht wel een en ander met zich mee.

Er kwam een heus podium met alles erop en eraan aan te pas, de sfeer was fantastisch en het weer gelukkig ook.

In de voormiddag hadden de leerlingen nog workshops rond Dag van het Kritisch Burgerschap en ik gaf in het tweede les over het ontstaan van de democratie in Griekenland. Tsja…

Een uitgebreid verslag heb ik op onze schoolwebsite gezet, maar serieus man, wat was dat zeg!

Geplaatst op

Appreciatie

Als ik het zo bekijk, doe ik eigenlijk wel redelijk wat extra voor de school.

Ik geef 16 uur les en heb vier lesuren (= 6 gewone uren) als mediacoach. In die uren onderhoud ik de website, schrijf ik blogposts, neem ik foto’s, post ik op Facebook en Instagram, schrijf ik een nieuwsbrief, ontwerp ik vakantiekaartjes en dergelijke, maak ik de informatiebrochure en de flyers, dat soort dingen.

Blijkbaar hoort daar intussen ook de organisatie (of toch een groot deel) van de informatieavonden en de OpenSchoolDag bij.

Ik doe ook nog de begeleiding van de uitvaart (100 dagen), de muzikale begeleiding van de proclamatie, de leesclub en de breiclub. Tsja. Ik doe nu eenmaal graag dingen, denk ik dan.

Toen twee weken geleden op donderdag plots iemand van de ouderwerking aan mijn deur stond met een pot orchideeën en een kaartje, was ik dan ook helemaal mijn kluts kwijt, tot groot jolijt van mijn vijfdejaars.

Gewoon, zomaar, een bedankje en een teken van appreciatie.

Wel, dat deed immens veel deugd, ja.