Geplaatst op

Uitvaart

De titel klinkt wat omineus, maar eigenlijk is dat gewoon de naam van de 100-dagenviering bij ons op school, al sinds jaar en dag. Kobe zat deze keer mee in het team en stak er wel wat tijd in. Maar er is één van de zesdes die er ongelofelijk veel werk heeft ingestoken om alles te filmen en te editen. En met filmen bedoel ik dan ook echt verschillende camerastandpunten en al. Die jongen wil filmschool gaan doen volgend jaar, en dat snap ik. Al is de consensus momenteel onder de leraars dat we hem een C-attest geven, zodat hij volgend jaar opnieuw kan filmen.

Ook al sinds een jaar of tien – als het niet langer is – ben ik de leerkracht die die Uitvaart een beetje bij sta. Als in: praktische informatie doorgeven, dingen regelen met directie, dat soort dingen. Over de inhoud ga ik niet, die wil ik ook op voorhand niet eens weten.

En – ik geef het toe, ik was er niet helemaal gerust in want het ging precies niet vooruit – het was uiteindelijk een van de beste uitvaarten van de laatste jaren. Ik heb me ziek gelachen met een bepaald filmpje dat niet online komt, maar ook met de rest van de overval heb ik meer dan smakelijk gelachen. Serieus, gasten!

Nieuwsgierig? Alles staat hier online, op de schoolwebsite.

 

Geplaatst op

Internationaal buffet op school

Een van de basiswaarden van onze school is “warm”. Dat menen we dan ook bijzonder hard: leerlingen moeten zich thuis kunnen voelen op school, en als wij iets kunnen doen om daarvoor te zorgen, dan doen we dat ook.

Vorig jaar, na de aardbevingen in Turkije en Syrië, wilden we dat warme hart ook verder doortrekken en organiseerden we met medewerking van ouders en leerlingen een internationaal buffet tijdens de OpenSchoolDag. Resultaat: we hebben een noodwoning voor één gezin kunnen financieren in Klein Gent. Tenminste één familie is door ons toedoen voorzien van een warm en droog onderkomen.

Toen het nieuws kwam dat er aardbevingen in Marokko waren en een gigantische overstroming in Libië, wilden we uiteraard hetzelfde doen. Opnieuw trommelden we ouders en leerlingen op, en samen met talloze collega’s was er opnieuw een internationaal buffet voor zo’n 150 mensen.

Het eindresultaat is nog niet binnen, maar het was dus wel een succes, ja. Ik ging ook met Bart en de kinderen – Kobe zat in de scouts – en we zagen dat het goed was. Zelf had ik, snelsnel tussendoor, nog twee vlaaien gemaakt voor het dessertbuffet.

Lang zijn we niet gebleven, dat hoefde ook niet, maar we hadden wel warm gegeten en hielden er een goed gevoel aan over.

En ik hoop maar dat er opnieuw voldoende opbrengst is om op zijn minst één familie te helpen.

Geplaatst op

Warme school

Het is vakantie, ik ben nog absoluut niet toe aan veel volk, laat staan leerlingen, maar de school is ook nooit ver weg. Want mijn school, dat is een warme school. Ik heb op veel scholen gestaan als interim, en je hebt overal zowel leerkrachten als leerlingen die warm zijn. Maar ik heb ook al koude “elitescholen” gehad, waarin alles draait om prestaties en niet om het gevoel.

Ik heb de laatste jaren echt al een paar keer zo’n echt “warm” gevoel gehad. Dat gaat om boodschapjes van leerlingen, berichtjes van collega’s, dat soort dingen. Maar ook soms heel onverwachte dingen. Ik geef een paar voorbeelden:

  • Ik heb soms toezicht achteraan aan de fietsenpoort over de middag, om pasjes te controleren. Daar is geen enkele beschutting tegen de regen, dus ja, daar word je nat en sta je in de wind. Op zo’n toezicht stond ik met jas en hoedje en was het beginnen regenen. Komt er een aantal meisjes binnen die ik niet ken wegens geen leerling (geweest) van me. Zegt er eentje: “Mevrouw, wil u mijn paraplu gebruiken? Ik ga toch net naar binnen en ik krijg die dan straks wel terug!” Ik heb haar vriendelijk bedankt en gezegd dat het hoedje voldoende was, maar het heeft mijn dag goed gemaakt.
  • Zelfde locatie, hete zomerdag. Komt een groepje meisjes uit het vierde, opnieuw niet mijn leerlingen, al kwebbelend binnengestapt. Eentje komt onmiddellijk naar me toe: “Mevrouw, we zijn ijsjes gaan halen in de Lidl, ze zitten per acht, wij zijn met zeven, en wij dachten onmiddellijk aan u hier op toezicht. Wij hebben een ijsje voor u mee!” Ik ben in de lach geschoten en heb het me zeer laten smaken.
  • Dit fijne cadeautje.
  • Ik heb op vaste uren studiepermanentie, en ik had al regelmatig studie voor wiskunde moeten geven – door omstandigheden – aan een groep derdes die blijkbaar voor nogal moeilijk doorgaan. Zelf heb ik er geen enkel probleem mee gehad: beleefde, rustige leerlingen die hun taak maakten in alle rust en stilte en die ik dan ook steevast na afloop bedankte voor hun houding. Onlangs liep ik tijdens de middagpauze in gedachten verzonken naar mijn auto, zonder acht te slaan op waar ik liep. Een van die jongens kwam vlak naast mij lopen, wat me verschrikt deed opkijken. “Ha ja, mevrouw, u loopt over ons voetbalveldje, en zo kan ik ervoor zorgen dat ze u niet raken.” Ik ben rood geworden, heb me verontschuldigd en heb me uit de weg gerept. Maar da’s toch zalig?

Ik heb nog tal van voorbeelden, maar ik vind dat deze wel sprekend zijn, ja. En dat is waarom ik zo graag op mijn school sta.

Geplaatst op

Aristoteles in het park

Ik schreef het volgende over vandaag op de schoolwebsite:

Het is intussen al eventjes volop zomer, en onze leerlingen zwoegen en zweten tijdens het studeren en tijdens hun examens.

Maar niet iedereen vond dat warme weer even erg. Voor hun quasi laatste lessen Latijn trok het zesde jaar Latijn namelijk eerst even naar de speelplaats, waar een bank, het zonlicht, een paar vrijwilligers en de schaduw ideaal bleken om Plato’s Allegorie van de Grot uit te leggen. Nadien ging het zelfs richting park. Hoezo? Wel, de naam van de Oud-Griekse filosoof Aristoteles doet bij de meeste mensen wel een belletje rinkelen. Hij is per slot van rekening ook nu nog steeds een zeer invloedrijk filosoof. Maar wat veel mensen niet weten, is dat hij op een peripatetische manier les gaf. Al rondwandelend dus.

En hoe kunnen we onze leerlingen uit de zesde Latijnse de filosofie van deze Griekse wijsgeer beter laten begrijpen, dan zelf ook al rondwandelend zijn theorieën uit de doeken te doen?

Die bewuste donderdagvoormiddag kon de occasionele wandelaar-met-hond- (en zo waren er wel een paar) een groep leerlingen met leerkracht tegenkomen in het bos, terwijl ze om de oren geslagen werden met syllogismen, categorieën, doeloorzaken, potentia en actio.

En al een vleugje carpe diem van Epicurus, maar vooral dan in de praktijk gebracht.

Geplaatst op

Verbouwing op school

Ik heb het stilaan gehad met de verbouwing op school. Allez, nee, niet de verbouwing op zich, wel dat twee van de vijf trappen afgesloten zijn, waaronder de belangrijkste, breedste trap, die nota bene van de leraarszaal (ligt er vlak naast) naar mijn lokaal (recht tegenover) leidt. Ik moet alle dagen kilometers doen langs veel te druk bevolkte trappen: snel even iets halen in de leraarszaal duurt tegenwoordig vijf volle minuten in plaats van een halve. Serieus!

Maar bon, die verbouwing dus: die is een jaar of tien geleden aangevraagd, toen we de leerlingenaangroei zagen aankomen door de demografische groei. Intussen zijn we de piek voorbij, maar nu pas zijn de nieuwe lokalen er. Ze zijn er een jaar geleden mee begonnen, begin juni, en de bedoeling was dat het klaar was tegen de paasvakantie. Hey, op een bepaald moment zaten ze zo hard voor op schema dat het zelfs de krokusvakantie kon worden.

En toen viel alles stil, omdat een bepaald materiaal voor de binnenafwerking maar niet kon geleverd worden. Resultaat: we zullen blij mogen zijn als het klaar is voor het einde van het schooljaar. Maar ik moet het wel toegeven: het ziet er de moeite uit! Ruime, lichte lokalen, in houtskeletbouw en afgewerkt met veel hout. Geen idee wie er zal lesgeven of waarvoor de lokalen zullen gebruikt worden, dat zien we nog wel, maar ik kijk er wel naar uit.

En vooral naar het heropenen van ‘mijn’ trap. Serieus!

Geplaatst op

Nieuwe flyer voor school

Ik heb de reclameflyer voor onze school eens geüpdatet, nu ik nieuwe foto’s zonder mondmasker had, en ikzelf ook een klein beetje met Lightroom kan werken en dus foto’s wat meer gelijk kan trekken qua sfeer.

Ik vind het eigenlijk best wel geslaagd.

Ik vind ze qua sfeer en uitstraling alleszins beter gelukt dan de vorige: veel groener, veel zonniger, veel warmer.