Acta Diurna de muliere ludenti
Vandaag mijn eerste complimentje gekregen!
Een collega, die passeerde toen ik op toezicht stond, sprak me aan: “Zeg, nu kan ik toch echt niet verkeerd zijn, he! Gij zijt echt vermagerd!” Ze had me vroeger al een paar keer die vraag gesteld, maar doorgaans lag dat aan mijn kleding. Nu stond ik te glunderen. “Jawel, vier kilo al!” “Ziet wel! Ge ziet het goed vanachteren! Aan uw… kont!” en ze schoot in de lach.
En ik? Goh, ik was content als een klein kind!
Hmpf.
Gisteren had ik een baaldag. Rotweer, haasten, en ’s morgens is het dan ook weer in mijn rug geschoten.
Naast het gewone lesgeven kwamen er nog wat frustrerende dingen bij, werkgerelateerd. En dan ’s namiddags nog klassenraad. Die verliep vlot, daar niet van, maar ik blijf het gewoon niet leuk vinden.
Het huis was dan ook nog eens een puinhoop, en mijn rug stond een grondige opruimbeurt eigenlijk niet toe.
Het resultaat was dat ik ’s avonds in de zetel wat chocolade en chips heb binnengespeeld. The real stuff, geen calorie-arme producten.
Blah. Ik zal blij zijn als er deze week alsnog wat af is. Op een kilo hoef ik niet te rekenen, vrees ik.
Balen.
Bart is deze morgen heel vroeg vertrokken naar Barcelona voor twee daagjes. Vijf uur is me toch te vroeg, ik heb hem dus niet meer gezien. (Gisterenavond overigens ook niet: ik was al gaan slapen toen hij thuiskwam van een Fewebavondje. Meh.)
Gelukkig is er mail en Twitter, en kan ik zijn avonturen ginder toch een beetje volgen. Zoals het feit dat zijn vliegtuig niet is opgestegen om 9.15, maar pas rond de middag. Had ik medelijden? Nah, ik zou ook wel een snoepreisje willen op uitnodiging en kosten van Philips :-p
En dan twittert hij nog dat het ginder stralende zon is en 18 graden. Humpf :-p
Ik hoop in elk geval dat hij er wat aan gehad heeft. De foto’s die hij doorstuurt naar zijn Flickraccount zijn in elk geval veelzeggend en om jaloers op te zijn.
Toch zal ik blij zijn als hij vanavond weer in mijn armen ligt: zo’n groot koud bed is echt niks voor mij.
(Oh, en wat is dat toch met die neiging om Barcelone ipv Barcelona te typen? Ik krijg er de kriebels van! Dystypie, of hoe zou dat heten?)
Mijn ma heeft hier vorig weekend die avocado’s gegeten, en vond dat bijzonder lekker. Ze heeft nu het plan opgevat om dat als aperitiefhapje in een glaasje te serveren, en dat lijkt me een goed idee.
Het eigenlijke recept vind je in het Weight Watchersreceptenboek op p. 76. Eigenlijk staat dat hele boek vol goeie ideeën waar je niet echt dik van wordt, ik ben er wel fan van, ja.
Je moet een halve avocado rekenen per persoon, en het recept is dan voorzien op vier personen. Snij je twee avocado’s netjes in twee (je hebt de schil nog nodig), hol ze uit en snijd het vruchtvlees in stukjes. Bij mij waren ze zodanig lekker rijp dat het moes werd, maar da’s een detail. Gooi in een schaal, en besprenkel met het sap van een halve citroen, want het heeft de neiging nogal snel bruin te worden. Snij 75 gr. rauwe ham in fijne reepjes, laat een half blikje mandarijntjes uitlekken (vang het sap op), en meng alles door elkaar. Meng in een apart kommetje het sap van de andere halve citroen, een lepel van het mandarijnsap (geen siroop dus!) 2 koffielepeltjes olijfolie, een scheut cognac en wat zout. Roer deze dressing door je bereiding, dek af en laat even marineren in de koelkast. Vul dan de avocadohelften of glaasjes of whatever met de salade.
Voilà!
Deze voormiddag ben ik nog maar eens een paar uur gaan zingen, en nu heb ik het wel eventjes gehad met Zelenka zijn Missa Votiva. Ik zal het nog wel instuderen, maar nu eventjes niet :-p
Deze namiddag waren we dan samen met andere vrienden uitgenodigd bij mijn nicht en haar man en drie dochters. Vroeger kwam ik bijna wekelijks bij hen over de vloer, maar nu was het maanden geleden. Onze familie informeert dan bezorgd of we soms boel hebben, maar we hebben eigenlijk allebei een zeer druk leven, en kinderen met woensdagnamiddag- en zaterdagactiviteiten.
Soit, Sofie had zich uitgeput in het maken van heerlijke taarten, zodat ik een klein stukje chocoladetaart heb gegeten, en een klein stukje appeltaart. Het heeft me bijzonder gesmaakt.
Hetzelfde geldt voor de kaasschotel ’s avonds: een plethora aan heerlijke kazen, een zestal verschillende soorten brood, en gelukkig ook een grote kom sla en veel fruit tussen de kaas. Ik heb dus met mate brood gegeten, een paar stukjes kaas enorm laten smaken (goh, die lopende brie: fantastisch gewoon!) en vooral sla gegeten, stukjes meloen, druiven, aardbeien, radijsjes en dergelijke.
Zeg zelf: die schotel zag er toch heerlijk uit, nee?
De titel zegt het al: ik ben al het hele weekend aan het zingen. Het is gisteravond begonnen met een stevige repetitie, en is vandaag om halftien weer begonnen, tot zo’n uur of vijf. De meesten zijn blijven slapen, maar dat zag ik niet zitten met de kinderen en zo.
Wist u trouwens dat er een jeugdherberg was in Laarne? Ik nu wel.
Vandaag heb ik de kinderen meegenomen: het vroegere jeugdkamerkoor is aan het opgroeien, en er zijn massa’s kleine kinderen. Wolf was de oudste van 9 aanwezige kinderen: we hadden samengelegd voor twee babysits, zodat we onze respectieve echtgenoten niet moesten opzadelen met hen en ons niet schuldig hoefden te voelen.
De kinderen vonden het best leuk, zo’n andere omgeving, andere speelkameraadjes, en ander speelgoed. Kobe wilde uiteraard niet slapen, en was compleet uitgeteld.
En ik? Ik ken al een pak meer van Zelenka, maar heb vooral geleerd dat ik nog behoorlijk wat ga moeten studeren. Poeh!
Vandaag was Wolfs zesde-verjaardagsfeestje. Hij had een aantal kinderen mogen uitnodigen, en we hadden het hele huis versierd met slingers en ballonnen. Er waren hoedjes voorzien voor alle kinderen, en ik had een stapel pannenkoeken gebakken.
Er is gehuild (te wild, te hard, gebotst en dergelijke meer), gemokt (“Ik wil met Wolfje alleen spelen!”) en gestraft (te wild, geslagen, you name it) maar er is vooral veel gespeeld en gegeten.
Wolf vond het een schitterend feestje, en had ervan genoten. En meer moet dat vooralsnog niet zijn.
Hehe, alweer een kilo af! Jawel! Ondanks alle eetpartijen!
En ik heb zo mijn eerste sterretje bij de WW verdiend: je krijgt er eentje per drie kilo gewichtsverlies, omdat je dan een punt in BMI opschuift 🙂 Go me!
Officieel ben ik zo al 3,2 kilo kwijt op drie weken. Officieus – gewogen op mijn eigen weegschaal thuis, onder telkens dezelfde omstandigheden, zijnde ’s morgens bij het opstaan in mijn ondergoed – zijn het er al iets meer dan vier. Ik heb nog net geen 97 zien verschijnen, maar dus wel al 98.0, en dat doet deugd.
Ik ben benieuwd wanneer mensen gaan beginnen merken dat er iets af is. 4 kilo is nog niet veel, I know, maar het komt wel. Ik ben in elk geval supergemotiveerd, nog steeds.
Gisteren ben ik, met de twee kinderen mee, naar Affligem gereden in de stralende zon. Annelies en Erik, vrienden van me, zijn namelijk al twee maanden en een half trotse ouders, maar ik was er gewoon nog niet geraakt.
Alle baby’s zijn ergens wel mooi, en je zegt dat ook tegen alle ouders, maar ik vond de kleine Manon toch echt wel een knap ding, vooral als ze uitgebreid aan het lachen was naar mijn twee jongens.
Al bij al een fijne namiddag gehad, ook al was het nogal ver rijden. Maar dat moet je er dan maar voor over hebben, zeker?
Vorige week was er geen van de drie avonden vrij (ik kan gaan op maandag, dinsdag of donderdag naar keuze: zelfde lesgever, andere locatie), maar gisteren ben ik dus wel opnieuw geweest.
Enfin, vol goeie bedoelingen stond ik net om half acht voor een gesloten deur. Unk? Ik heb even het hele gebouw rondgelopen, aan alle deuren gevoeld, maar helaas. Gelukkig heb ik intussen een smart phone, zodat ik de website kon checken, en jawel, verkeerde locatie, goed bezig.
Stipt acht uur stond ik dan met sportschoenen en losse broek op de ‘dansvloer’, en werkte me stevig in het zweet. Tot mijn grote verbazing ging het een stuk beter dan de vorige keer: ik kon de pasjes beter volgen, en vooral, ik moest niet als een ouwe geit elke vijf minuten staan uithijgen aan de kant. Ik vond het zelfs jammer toen het halfuurtje om was!
Zelfs mijn allerliefste broertje had het gemerkt, en gaf me er een opmerking over. En goed dat dat voelt!
Trouwens: deze morgen ben ik drie keer opnieuw op de weegschaal gaan staan, ik kon het niet geloven: 98,6 kilo. Yay!