Manon

Gisteren ben ik, met de twee kinderen mee, naar Affligem gereden in de stralende zon. Annelies en Erik, vrienden van me, zijn namelijk al twee maanden en een half trotse ouders, maar ik was er gewoon nog niet geraakt.

Alle baby’s zijn ergens wel mooi, en je zegt dat ook tegen alle ouders, maar ik vond de kleine Manon toch echt wel een knap ding, vooral als ze uitgebreid aan het lachen was naar mijn twee jongens.

Al bij al een fijne namiddag gehad, ook al was het nogal ver rijden. Maar dat moet je er dan maar voor over hebben, zeker?

Zumba 2

Vorige week was er geen van de drie avonden vrij (ik kan gaan op maandag, dinsdag of donderdag naar keuze: zelfde lesgever, andere locatie), maar gisteren ben ik dus wel opnieuw geweest.

Enfin, vol goeie bedoelingen stond ik net om half acht voor een gesloten deur. Unk? Ik heb even het hele gebouw rondgelopen, aan alle deuren gevoeld, maar helaas. Gelukkig heb ik intussen een smart phone, zodat ik de website kon checken, en jawel, verkeerde locatie, goed bezig.

Stipt acht uur stond ik dan met sportschoenen en losse broek op de ‘dansvloer’, en werkte me stevig in het zweet. Tot mijn grote verbazing ging het een stuk beter dan de vorige keer: ik kon de pasjes beter volgen, en vooral, ik moest niet als een ouwe geit elke vijf minuten staan uithijgen aan de kant. Ik vond het zelfs jammer toen het halfuurtje om was!

Zelfs mijn allerliefste broertje had het gemerkt, en gaf me er een opmerking over. En goed dat dat voelt!

Trouwens: deze morgen ben ik drie keer opnieuw op de weegschaal gaan staan, ik kon het niet geloven: 98,6 kilo. Yay!

Kip met limoen en kokossaus

En we blijven Weight Watchen. Compleet met kookboek en alles. En eigenlijk vinden zelfs de kinderen alles bijzonder lekker.

Geef toe: onderstaand bord ziet er toch lekker uit? Basmatirijst, broccoli en kip met limoen, koriander en bosuitjes in kokosmelk. Het smaakte in ieder geval.

limoenkip

Sneeuwsporen

Deze morgen zag ik dit in de sneeuw. Ik hoop alleen dat de sporen niet gelijktijdig zijn gemaakt.

sneeuwsporen

Weekendravage

Sinds ik op dieet ben, heb ik precies de neiging om nog meer over eten te bloggen dan anders :-p Ik moet wel toegeven, de menuutjes zijn ook echt wel lekker.

Vrijdagavond was helaas een mindere avond (dieetgewijs dan toch): etentje met het Netlashkantoor. Van de hapjes ben ik afgebleven, en ik drink al geen alcohol, dat was dus geen probleem. Het voorgerecht was scampi in een roomsausje, het hoofdgerecht lamsvlees met gratin dauphinois en groenten, en als dessert panna cotta. Vooral dat laatste heeft me gigantisch veel punten gekost, helaas. Ik had gelukkig alle reservepunten gespaard, en heb er behoorlijk wat doorgeblazen dus.

Gisteren was op zich een rustige dag, maar toen ging ik ’s avonds naar een feestje, dronk ik één amaretto (jawel, ik was er zelf ook verbaasd over, gewoon alcohol en al!) en kreeg ik een bordje tiramisu in handen. En daar ging dus mijn positieve puntensaldo.

Vandaag kwamen mijn ouders eten, en heb ik gekookt wat ik de vorige keer ook heb klaargemaakt.

Ik heb eraan gedacht het voorgerecht te fotograferen, bij het hoofdgerecht was ik dat alweer vergeten.

avocado

Een heerlijk, vetarm diner, helaas wel met een stukje taart achteraf. En de wafels van de scouts (anderhalf heb ik gegeten) tikten ook aan, helaas.

Als er deze week dus niet veel af is, weet ik hoe het komt. Ach ja.

Gentblogt viert feest

Sinds een goeie maand of zo zit ik in de redactie van Gent Blogt, het stadsblog van de mooiste stad van Vlaanderen.

En daarom kan u me vanavond normalerwijs (ik ben niet de meest sociale persoon ter wereld) op het verjaardagsfeestje vinden. Kom gerust hallo zeggen. Maar zorg eigenlijk gewoon dat u er bent, en ik trakteer u op een drankje.

gb

6 jaar

Vandaag is het zes jaar geleden dat mijn leven ingrijpend veranderde. Zes jaar dat ik intussen al verantwoordelijk ben voor een klein leventje, een leventje dat ondertussen ook al niet meer zo klein is.

6 jaar.

Ik kan het me bijna niet meer voorstellen hoe het was voordien.

6 jaar.

Gelukkige verjaardag, Wolf!

Weight Watchers 3

Ik ben net terug van de WW, en jawel, twee kilo minder op de officiële weegschaal. Toch was ik deze keer wél een beetje teleurgesteld, want nu had ik wel degelijk lichtere kleren aan. 2,2 kilo in totaal dus, na twee weken. Goh, zo slecht is dat nu ook weer niet.

En die bijeenkomsten, wel, ik geef het niet graag toe, maar ik heb daar wel degelijk wat aan. Dat had ik nooit gedacht. De vorige keer deed ik WW op mijn eentje, en dat lukte ook, maar toen had ik een doel om na te streven, zijnde een slanke trouwdag. Nu zou ik ook nooit gegaan zijn, ware het niet dat ik dat abonnement gewonnen had. Maar intussen zijn er al mensen die ik herken, en met wie ik de vorige keren gesproken heb. Er is zelfs een vroegere dorpsgenote van me, die ik 20 jaar niet gezien heb, maar die eigenlijk wel een hele toffe madam is. Soit, we vragen naar elkaars gewicht, en het doet ongelofelijk veel deugd om dan die twee kilo’s minder te kunnen vermelden. Bij het aanmelden stond er trouwens een madamke voor me, en ik stond jaloers te kijken naar haar lijntje. Toen ik haar dat zei, schoot ze in de lach, maar ze glunderde. Blijkbaar was zij 18 kilo afgevallen, en intussen gouden lid (dat ben je als je je streefgewicht bereikt hebt en minstens 6 weken probleemloos gehouden hebt). Ze had zelfs foto’s mee van vroeger, en man, dat steekt de ogen uit!

Dus ja, die ‘sessies’ werken motiverend, of je het nu wil of niet. In het begin vond ik de coach ook wat overdreven enthousiast, en stond ik bijzonder sceptisch tegenover haar, maar ook dat is intussen weg. Haar voor-na foto’s zijn veelzeggend, en ze meent het echt wel. En ja, ze doet dat goed.

Oh, enne… Intussen zie ik ’s morgens op mijn weegschaal al netjes twee cijfers in plaats van drie pronken, en zit ik er al bijna een kilo onder.

We gaan ervoor!

Studiedag

Voor het eerst dit jaar leek er een interessante studiedag te zijn voor Latijn en Grieks: actualisatie van de teksten.

Mijn collega en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om toch maar te kunnen gaan: zij had haar schoonouders opgetrommeld, ik had ervoor gezorgd dat mijn ma de kinderen ging ophalen deze middag, en dan met hen hier kwam eten, en dan Kobe in bed zou steken. Wolf ging opgehaald worden en weer afgezet voor zijn turnles, dus ook dat kwam goed. Bart ging dan zorgen dat hij tegen ten laatste zes uur thuis ging zijn, zodat mijn ma op tijd in haar Portugese les kon zijn. Enfin, een hele regeling dus, zo’n studiedag op woensdagnamiddag.

En toen sneeuwde het. En stond er 950 km file, en was het geen goed idee om naar Antwerpen te rijden (en nee, openbaar vervoer was geen optie, dat hadden de organisatoren zelf al toegegeven). En toen baalden mijn collega en ik alletwee.

Bah!

Korenlei Twee

Een paar weken geleden hadden Bart en ik onverwacht een avondje zonder de kinderen (lang leve oma), en dan gaan we graag – als echte Bourgondische Vlamingen – iets eten.

Omdat het al eventjes geleden was, wilden we er meteen wel iets meer dan ‘iets’ van maken, en werd het een van Gents betere restaurants, of dat hadden we ons toch laten vertellen.

De Korenlei kan in elk geval wel tellen als locatie natuurlijk, al ligt dit restaurant eigenlijk in het verlengde van de brug, en loop je er dus gewoon binnen als je de Korenlei afloopt. Je kan er terecht voor lunch, diner, maar er is ook een terras voorzien, en een ruimte voor grotere groepen. Eigenlijk is het gewoon een groot herenhuis, waarbij de keuken blijkbaar in de kelder is gelegen, en de eetruimte bestaat uit de verschillende kamers die in elkaar overlopen.

Onze eerste indruk was: gezellig, maar druk. Het restaurant zat goed vol, en we kregen een tafeltje in een van de achterste kamers. Quasi onmiddellijk werd de kaart gebracht, en nam men de drankjes op.
Het menu van 50 euro (zonder wijnen, 63 euro met) zag er heerlijk uit, maar eigenlijk zagen bepaalde gerechten van de kaart er nóg aanlokkelijker uit, zodat we à la carte bestelden.
Mijn wederhelft bestelde meteen een karaf rode wijn (15 euro) als opener, ik hield het bij een glas versgeperst fruitsap (4 euro). Beide kwamen er gezwind aan, vergezeld van een paar knap gepresenteerde voorafjes.

Intussen werd wel duidelijk dat de tafeltjes écht wel dicht bij elkaar staan. De tafel naast ons voerde een geanimeerd businessgesprek, en we konden het niet alleen woord voor woord verstaan, het overstemde bij momenten ons eigen gesprek. Ik begrijp de behoefte om zoveel mogelijk volk in je restaurant kwijt te kunnen, maar dan boet je wel aan comfort in, en dat is jammer.

Want het eten was ronduit heerlijk: verfijnd van smaak, goeie porties, en heel mooi gepresenteerd. Als voorgerecht had ik geopteerd voor een klassieker: door de chef bereide terrine van ganzenlever, witloofslaatje met appel, gekarameliseerde nootjes, briochetoast en hazelnootdressing (23,50 euro). Mijn liefste had de carpaccio van hert met witte truffelolie, zalfje van pompoen, ruccola en crumble van sjalot van het suggestiebord gekozen, en had daar geen moment spijt van (19,90 euro).

Ondanks de drukte (die trouwens, door de verschillende kamers, eigenlijk niet opviel) werden de gerechten in een optimaal tempo gebracht: net niet te snel, maar zeker ook niet te traag.

Een snel tussengerechtje van sorbet werd ons door de kok zelf gebracht, en met plezier verorberd.

Iets later werd ons dan het hoofdgerecht voorgeschoteld: kalfsniertjes met Gentse “Tierentijn”, jonge aardappeltjes en oesterzwam (24,00 €) voor mijn tafelgezelschap, hazenrug, ravioli gevuld met wilde champignons en bloedworst, gekarameliseerde appeltjes, chutney van vijgen en een wildsausje met speculooskruiden (31,00 €) voor mezelf. De niertjes kwamen in een stoofpotje, waaruit aan tafel een deel op een bord werd geschept, maar de rest netjes in het potje werd warmgehouden. De hazenrug was perfect rozig gebakken, en kwam met een heerlijke speculoossaus, die ik ongelofelijk graag zou namaken, om eerlijk te zijn.

Bart en ik zijn ervan overtuigd dat een goeie crème brûlée de lakmoesproef is voor een restaurant, en die proef wilden we hier wel eens ondergaan. 8,50 euro is niet goedkoop, maar Korenlei Twee doorstond de test met vlag en wimpel.

Koffie hoefde niet meer, zodat we, met een fles spuitwater van 6,50 euro, afklokten op 140,90 euro voor ons tweetjes. Niet goedkoop, maar zijn geld zeker waard.

Alleen volgde toen een domper op een verder zeer aangename avond: na het dessert vroegen we de rekening, en die liet toch wel meer dan 20 minuten op zich wachten. Als je je al hebt ingesteld op je vertrek, is dat lang. We zagen ook een heel tijdje niemand meer in ons deeltje van het restaurant, en dat geeft een spijtig, frustrerend gevoel.

Onze conclusie? Een dikke aanrader qua eten, maar de omkadering kan iets beter. En net dàt maakt het verschil tussen een gewoon goed restaurant, en een sterrenrestaurant. Jammer, eigenlijk.

Korenlei Twee
9000 Gent
09/224.00.73
Open van 12u tot 14.30u en 18u-23u, gesloten op zondag en maandag.
http://www.korenleitwee.be

(Dit bericht is eerder al verschenen op Gent Blogt)