Weekendravage

Sinds ik op dieet ben, heb ik precies de neiging om nog meer over eten te bloggen dan anders :-p Ik moet wel toegeven, de menuutjes zijn ook echt wel lekker.

Vrijdagavond was helaas een mindere avond (dieetgewijs dan toch): etentje met het Netlashkantoor. Van de hapjes ben ik afgebleven, en ik drink al geen alcohol, dat was dus geen probleem. Het voorgerecht was scampi in een roomsausje, het hoofdgerecht lamsvlees met gratin dauphinois en groenten, en als dessert panna cotta. Vooral dat laatste heeft me gigantisch veel punten gekost, helaas. Ik had gelukkig alle reservepunten gespaard, en heb er behoorlijk wat doorgeblazen dus.

Gisteren was op zich een rustige dag, maar toen ging ik ’s avonds naar een feestje, dronk ik één amaretto (jawel, ik was er zelf ook verbaasd over, gewoon alcohol en al!) en kreeg ik een bordje tiramisu in handen. En daar ging dus mijn positieve puntensaldo.

Vandaag kwamen mijn ouders eten, en heb ik gekookt wat ik de vorige keer ook heb klaargemaakt.

Ik heb eraan gedacht het voorgerecht te fotograferen, bij het hoofdgerecht was ik dat alweer vergeten.

avocado

Een heerlijk, vetarm diner, helaas wel met een stukje taart achteraf. En de wafels van de scouts (anderhalf heb ik gegeten) tikten ook aan, helaas.

Als er deze week dus niet veel af is, weet ik hoe het komt. Ach ja.

Gentblogt viert feest

Sinds een goeie maand of zo zit ik in de redactie van Gent Blogt, het stadsblog van de mooiste stad van Vlaanderen.

En daarom kan u me vanavond normalerwijs (ik ben niet de meest sociale persoon ter wereld) op het verjaardagsfeestje vinden. Kom gerust hallo zeggen. Maar zorg eigenlijk gewoon dat u er bent, en ik trakteer u op een drankje.

gb

6 jaar

Vandaag is het zes jaar geleden dat mijn leven ingrijpend veranderde. Zes jaar dat ik intussen al verantwoordelijk ben voor een klein leventje, een leventje dat ondertussen ook al niet meer zo klein is.

6 jaar.

Ik kan het me bijna niet meer voorstellen hoe het was voordien.

6 jaar.

Gelukkige verjaardag, Wolf!

Weight Watchers 3

Ik ben net terug van de WW, en jawel, twee kilo minder op de officiële weegschaal. Toch was ik deze keer wél een beetje teleurgesteld, want nu had ik wel degelijk lichtere kleren aan. 2,2 kilo in totaal dus, na twee weken. Goh, zo slecht is dat nu ook weer niet.

En die bijeenkomsten, wel, ik geef het niet graag toe, maar ik heb daar wel degelijk wat aan. Dat had ik nooit gedacht. De vorige keer deed ik WW op mijn eentje, en dat lukte ook, maar toen had ik een doel om na te streven, zijnde een slanke trouwdag. Nu zou ik ook nooit gegaan zijn, ware het niet dat ik dat abonnement gewonnen had. Maar intussen zijn er al mensen die ik herken, en met wie ik de vorige keren gesproken heb. Er is zelfs een vroegere dorpsgenote van me, die ik 20 jaar niet gezien heb, maar die eigenlijk wel een hele toffe madam is. Soit, we vragen naar elkaars gewicht, en het doet ongelofelijk veel deugd om dan die twee kilo’s minder te kunnen vermelden. Bij het aanmelden stond er trouwens een madamke voor me, en ik stond jaloers te kijken naar haar lijntje. Toen ik haar dat zei, schoot ze in de lach, maar ze glunderde. Blijkbaar was zij 18 kilo afgevallen, en intussen gouden lid (dat ben je als je je streefgewicht bereikt hebt en minstens 6 weken probleemloos gehouden hebt). Ze had zelfs foto’s mee van vroeger, en man, dat steekt de ogen uit!

Dus ja, die ‘sessies’ werken motiverend, of je het nu wil of niet. In het begin vond ik de coach ook wat overdreven enthousiast, en stond ik bijzonder sceptisch tegenover haar, maar ook dat is intussen weg. Haar voor-na foto’s zijn veelzeggend, en ze meent het echt wel. En ja, ze doet dat goed.

Oh, enne… Intussen zie ik ’s morgens op mijn weegschaal al netjes twee cijfers in plaats van drie pronken, en zit ik er al bijna een kilo onder.

We gaan ervoor!

Studiedag

Voor het eerst dit jaar leek er een interessante studiedag te zijn voor Latijn en Grieks: actualisatie van de teksten.

Mijn collega en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om toch maar te kunnen gaan: zij had haar schoonouders opgetrommeld, ik had ervoor gezorgd dat mijn ma de kinderen ging ophalen deze middag, en dan met hen hier kwam eten, en dan Kobe in bed zou steken. Wolf ging opgehaald worden en weer afgezet voor zijn turnles, dus ook dat kwam goed. Bart ging dan zorgen dat hij tegen ten laatste zes uur thuis ging zijn, zodat mijn ma op tijd in haar Portugese les kon zijn. Enfin, een hele regeling dus, zo’n studiedag op woensdagnamiddag.

En toen sneeuwde het. En stond er 950 km file, en was het geen goed idee om naar Antwerpen te rijden (en nee, openbaar vervoer was geen optie, dat hadden de organisatoren zelf al toegegeven). En toen baalden mijn collega en ik alletwee.

Bah!

Korenlei Twee

Een paar weken geleden hadden Bart en ik onverwacht een avondje zonder de kinderen (lang leve oma), en dan gaan we graag – als echte Bourgondische Vlamingen – iets eten.

Omdat het al eventjes geleden was, wilden we er meteen wel iets meer dan ‘iets’ van maken, en werd het een van Gents betere restaurants, of dat hadden we ons toch laten vertellen.

De Korenlei kan in elk geval wel tellen als locatie natuurlijk, al ligt dit restaurant eigenlijk in het verlengde van de brug, en loop je er dus gewoon binnen als je de Korenlei afloopt. Je kan er terecht voor lunch, diner, maar er is ook een terras voorzien, en een ruimte voor grotere groepen. Eigenlijk is het gewoon een groot herenhuis, waarbij de keuken blijkbaar in de kelder is gelegen, en de eetruimte bestaat uit de verschillende kamers die in elkaar overlopen.

Onze eerste indruk was: gezellig, maar druk. Het restaurant zat goed vol, en we kregen een tafeltje in een van de achterste kamers. Quasi onmiddellijk werd de kaart gebracht, en nam men de drankjes op.
Het menu van 50 euro (zonder wijnen, 63 euro met) zag er heerlijk uit, maar eigenlijk zagen bepaalde gerechten van de kaart er nóg aanlokkelijker uit, zodat we à la carte bestelden.
Mijn wederhelft bestelde meteen een karaf rode wijn (15 euro) als opener, ik hield het bij een glas versgeperst fruitsap (4 euro). Beide kwamen er gezwind aan, vergezeld van een paar knap gepresenteerde voorafjes.

Intussen werd wel duidelijk dat de tafeltjes écht wel dicht bij elkaar staan. De tafel naast ons voerde een geanimeerd businessgesprek, en we konden het niet alleen woord voor woord verstaan, het overstemde bij momenten ons eigen gesprek. Ik begrijp de behoefte om zoveel mogelijk volk in je restaurant kwijt te kunnen, maar dan boet je wel aan comfort in, en dat is jammer.

Want het eten was ronduit heerlijk: verfijnd van smaak, goeie porties, en heel mooi gepresenteerd. Als voorgerecht had ik geopteerd voor een klassieker: door de chef bereide terrine van ganzenlever, witloofslaatje met appel, gekarameliseerde nootjes, briochetoast en hazelnootdressing (23,50 euro). Mijn liefste had de carpaccio van hert met witte truffelolie, zalfje van pompoen, ruccola en crumble van sjalot van het suggestiebord gekozen, en had daar geen moment spijt van (19,90 euro).

Ondanks de drukte (die trouwens, door de verschillende kamers, eigenlijk niet opviel) werden de gerechten in een optimaal tempo gebracht: net niet te snel, maar zeker ook niet te traag.

Een snel tussengerechtje van sorbet werd ons door de kok zelf gebracht, en met plezier verorberd.

Iets later werd ons dan het hoofdgerecht voorgeschoteld: kalfsniertjes met Gentse “Tierentijn”, jonge aardappeltjes en oesterzwam (24,00 €) voor mijn tafelgezelschap, hazenrug, ravioli gevuld met wilde champignons en bloedworst, gekarameliseerde appeltjes, chutney van vijgen en een wildsausje met speculooskruiden (31,00 €) voor mezelf. De niertjes kwamen in een stoofpotje, waaruit aan tafel een deel op een bord werd geschept, maar de rest netjes in het potje werd warmgehouden. De hazenrug was perfect rozig gebakken, en kwam met een heerlijke speculoossaus, die ik ongelofelijk graag zou namaken, om eerlijk te zijn.

Bart en ik zijn ervan overtuigd dat een goeie crème brûlée de lakmoesproef is voor een restaurant, en die proef wilden we hier wel eens ondergaan. 8,50 euro is niet goedkoop, maar Korenlei Twee doorstond de test met vlag en wimpel.

Koffie hoefde niet meer, zodat we, met een fles spuitwater van 6,50 euro, afklokten op 140,90 euro voor ons tweetjes. Niet goedkoop, maar zijn geld zeker waard.

Alleen volgde toen een domper op een verder zeer aangename avond: na het dessert vroegen we de rekening, en die liet toch wel meer dan 20 minuten op zich wachten. Als je je al hebt ingesteld op je vertrek, is dat lang. We zagen ook een heel tijdje niemand meer in ons deeltje van het restaurant, en dat geeft een spijtig, frustrerend gevoel.

Onze conclusie? Een dikke aanrader qua eten, maar de omkadering kan iets beter. En net dàt maakt het verschil tussen een gewoon goed restaurant, en een sterrenrestaurant. Jammer, eigenlijk.

Korenlei Twee
9000 Gent
09/224.00.73
Open van 12u tot 14.30u en 18u-23u, gesloten op zondag en maandag.
http://www.korenleitwee.be

(Dit bericht is eerder al verschenen op Gent Blogt)

Walter

Nog zo’n place-to-be tegenwoordig in Gent, is de Walter. Het nieuwe koffiehuis – open sinds september 2009 – ligt op de route van huis naar het kantoor van Bart, en het had dus al meermaals mijn nieuwsgierigheid geprikkeld.

Diezelfde hippe vriendin die me had meegetroond richting Simon Says, wilde ernaar toe, en kende zowaar de dame achter de bar.

walter

Walter is gelegen op de hoek van de Poel en de Oude Houtlei, en heeft dus aan twee zijden bijzonder grote ramen. Dat maakt het een zeer aangename plek als je alleen bent: er is voortdurend beweging te zien, en je hoeft je geen moment te vervelen. Er is ook gratis wifi, wat het dan weer een ideale plek maakt om te zitten werken bij een kop koffie. Het interieur is zeer licht en open gehouden, met veel houtwerk en felgekleurde tafeltjes.

walter

Mijn vriendin en ik bestelden elk een koffie verkeerd (3 euro), en kregen een grote kop met één derde koffie, één derde melk, en één derde melkschuim, dat zodanig stevig was dat de suiker er in een torentje op bleef liggen. Meteen goedgekeurd dus! Er kwam een schaaltje met chocoladebolletjes bij, zowel fondant, melk als wit.

De sfeer is er ongedwongen, rustig, en het café is duidelijk een hype momenteel: het aanwezige volk kon tot de jonge hippe mensen gerekend worden.

Je kan er ook ontbijten en lunchen, maar aangezien we net gegeten hadden, hoefde dat nu niet meteen, al zagen de gerechten die op grote zwarte borden waren geschreven, er wel lekker uit.

Ik denk dat ik er wel eens zal binnengaan op een ochtend om te ontbijten, en dan hou ik u op de hoogte.

Walter
Oude Houtlei 1
9000 Gent
09/225.28.25

(Dit artikel is eerder verschenen op Gent Blogt)

Pannenkoeken

Vandaag zijn we eindelijk gaan nieuwjaren bij mijn broer. Ik had al een paar pogingen ondernomen om ons samen te krijgen, maar die waren jammerlijk mislukt. Toen had mijn jongste broer maar het heft in handen genomen, waardoor we vandaag, samen met mijn andere broer en diens gezin, waren uitgenodigd om pannenkoeken te gaan eten.

Er was eigenlijk vooral veel lawaai :-p Wat wil je: Wolf (6), Alexander (3,5), Kobe (2,5), en daar dan nog een kleine muis van nog geen jaar oud tussen, Nand. Ze hebben zich rot geamuseerd, dat wel, maar het enige moment waarop we ze stil kregen, was toen ze een pannenkoek aan het eten waren.

Mijn broertje had ze effenaan staan bakken, en ze waren heerlijk! Zelfs ik heb er twee gegeten (5 WW-punten per stuk, omdat ik er nog wat suiker op had gestrooid).

Eigenlijk zouden we elkaar wat vaker moeten zien, want het is elke keer weer gezellig. Alleen zijn onze agenda’s allemaal zo druk, en vragen kleine kinderen ook nogal wat slaaptijd, zodat het elke keer weer kort is.

Jammer, eigenlijk.

Gezond

Sinds ik met WW begonnen ben, doet het hele gezin hier van gezond. Yup, zo zijn wij :-p

Als middageten heb ik een wokgerecht gemaakt, volledig volgens WW recept. Er zit mager varkensvlees in, broccoli, bloemkool, wortels, verse gember, paprika, en dan een sausje van rijstazijn, sojasaus, oestersaus, een beetje olie, en maïzena. Daar heb ik dan pasta bij gekegeld, en geef toe, het ziet er lekker uit he! En dat bord was helemaal voor mij, geloof het of niet. Met WW heb je nooit honger, alleen zin in vanalles.

wok

Daarnet heb ik dan fruitsla gemaakt, met verse appel, banaan, druiven, kiwi, en een doosje ananas en perzik op eigen sap, in een kwart liter appelsiensap. Diëten is soms nog zo slecht niet hoor! Alleen die koekjes en chocolade he…

fruitsla

Werken, volgens Kobe

Daarstraks, in de auto. Kobe (2,5) zit in zijn kinderstoel naast mij.

– Zeg mama, ik moet wel gaan werken he!

– Oh? Moet jij werken? Waar moet jij dan werken?

– Op school he mama. (Hij gaat al een volle vijf dagen naar school, mind you).

– Ah, en wat moet jij dan doen van werk op school?

– (Ernstig gezicht) Koekjes eten.

– Ah. En moet jij nog dingen doen?

– Ja, trainen (spreek uit: treenen).

– Oh? En waarvoor moet jij dan trainen, Kobe?

– Ik moet trainen voor de boterhammetjes! (Ik proest het net niet uit.)

– Ach zo. En moet jij nog iets doen van werk?

– Nee hoor mama, da’s alles. Da’s genoeg. Da’s al veel hoor!

En gij nu :-p