Geplaatst op

Orthopedist

Toen Wolf op 2.5 naar school ging, merkte zowel zijn gewone juf als de turnjuf op dat hij een wankel evenwicht had, en dat zijn voetjes wat scheef naar binnen stonden. De huisarts stuurde me door naar een podoloog, die hem voorzag van prima harde steunzooltjes. Ondanks de raad van de podoloog om ze geleidelijk aan in te lopen, wilde hij ze al na de eerste dag niet meer uitdoen: hij liep veel steviger en viel minder.

Sindsdien draagt Wolf dus steunzolen, die al een paar keer vernieuwd zijn. Nu waren ze echter alweer veel te klein – Wolf zit in een groeispurt – maar aangezien ik de indruk had dat het minder erg was dan vroeger, ben ik deze keer naar mijn vaste orthopedist geweest met hem. Conclusie: juveniele platvoet, en nog steeds steunzolen. De podoloog heeft het prima gedaan tot hiertoe, maar bij een orthopedist zijn de steunzolen terugbetaald, bij een podoloog helaas niet.

Hij heeft meteen ook eens gekeken naar mijn linker elleboog die behoorlijk lastig doet. Tenniselleboog, dat wist ik al want rechts had ik dat ook al eens serieus gehad. Helaas kan hij door mijn zwangerschap daar niet veel aan verhelpen. Symptomatisch, dat wel: ijsfrictie, zalf, en stretchoefeningen.

Moest ik nu nog weten wat de oorzaak was, het zou ook al veel helpen. Maar met mijn linkerarm doe ik echt geen chronische repetitieve bewegingen, ik heb er dus geen flauw idee van. Tsja.

Geplaatst op

Koude pastasalade

In weer als dit is het veel te warm om warm eten te maken, vind ik. Kan je je voorstellen dat je nu stoverij met frieten eet? Of hutsepot of zo?

Ideaal is een pastasalade: fris, voedzaam, weinig calorieën, en gewoon lekker.

pastasalade

Ik vind altijd maar wat uit op het moment zelf, maar die van deze middag was wel bijzonder goed geslaagd, vond ik. De hoeveelheden moet je zelf maar zien, dat is bij mij nattevingerwerk. De werkwijze:

– Kook spirelli’s beetgaar (zeker niet te lang), spoel ze ruim af met koud water, en laat ze uitlekken.

– Snij kipfilet in kleine stukjes, en bak ze mooi bruin in olijfolie. Kruid ze rijkelijk met peper en zout, tijm, oregano, basilicum en rozemarijn. Laat afkoelen. Tip: doe een schort aan als je in je bikini staat, want het spat :-p

– Bak in dezelfde pan een fijngesneden gele paprika gaar.

– Snij een bakje champignons fijn, en stoof ze gaar in een steelpannetje. Laat afkoelen.

– Snij de inhoud van een blik perziken op sap (de verse zijn nog net niet goed genoeg nu) in kleine stukjes.

Meng alles door elkaar, voeg eventueel wat zwanworstjes toe (de kinderen zijn daar nogal gek op, voor mij hoeft het niet), en werk af met ene eetlepel of twee mayonaise. Laat goed koud worden in de ijskast.

Smakelijk!

Geplaatst op

Vakantiegevoel

Officieel is die vakantie er nog niet natuurlijk, en ik moet nog drie dagen werken. Maar geef toe, in dit weer is het toch moeilijk om géén vakantiegevoel te krijgen?

Neem nu vandaag: de rolluiken zijn dicht aan de ene kant, aan het andere venster zorgt het zonnescherm voor gedempt licht. Buiten spelen de kinderen in het zwembad, en ik heb de hangmat opgehangen. Mijn liefste heeft een heerlijke fruitsla gemaakt met enkel vers fruit, en vanavond heb ik met de kinderen buiten gegeten, aan de nieuwe tuintafel. Nu slapen ze, en ik zit buiten op het terras te typen, nog steeds in bijzonder lichte kleren.

Alleen die muggen, he, daar zouden ze nog eens iets aan moeten kunnen doen. Rotbeesten!

Geplaatst op

Proclamatie

Elk jaar opnieuw is de proclamatie van de zesdes bij ons een hele happening. Leerlingen, ouders en leraars worden verzameld in de (snikhete) polyvalente zaal, waar een mooi aangekleed podium staat opgesteld: planten, bloemetjes vooraan, een spreekgestoelte, de beamer met aangepaste foto’s en zo…

Het programma is vooral ook zeer lang: een kort welkomstwoord, een laudatio door de promotor (dit jaar niemand minder dan Raymonda Verdyck, de grote baas van het GO!), muzikaal intermezzo, eigenlijke proclamatie (en met 74 leerlingen duurt dat wel even), opnieuw intermezzo, speech door de leraars, speech door de leerlingen, laatste intermezzo, uitreiking van meer dan 30 speciale prijzen, en speech van de directeur. Samen goed voor 2,5 uur. Ikzelf sta in voor de intermezzi: ik coach de nodige leerlingen, en zorg dat het goed is, en ik vind dat ik daar vrij goed in slaag, al bij al. Niet dat ik veel moet doen hoor, gewoon wat bijsturen links en rechts, en in samenspraak met onze onvolprezen werkman zorgen dat alle techniek naar behoren werkt.

Gelukkig wordt de lange plechtigheid gevolgd door een uitgebreid wandelbuffet, waar onze kokkin laat zien wat ze waard is. Het is altijd dik in orde, en als leerkracht sta je uiteraard te praten met leerlingen en ouders. Als het zo mooi weer is als vandaag, dan staan we in de binnentuin, en is het helemaal de moeite waard.

Ik ben gebleven tot iets voor middernacht. Gewoon uit volle goesting.

En weet je? Het doet me elke keer toch wat om afscheid te moeten nemen van die leerlingen. Zeker als het er, zoals dit jaar, zijn die met me mee zijn opgeschoven, en dus 6 jaar bij mij hebben gezeten (I know, de dutskes). Ik heb ze zien veranderen, van kind via puber tot de jonge volwassene met nog steeds puberstreken. Bij sommigen houd ik mijn hart vast, wetende wat er nu nog aan komt. Maar aan de andere kant maakt ook dat net het mooi van mijn job uit. Dat je net dat kleine beetje verschil hebt kunnen maken.

Het ga jullie goed, lieverdjes!

Geplaatst op

Tuintafel

Vandaag had ik een rustiger dag: geen deliberaties, geen verbeteringen meer, en de kinderen op school.

Wel kwam de kuisvrouw, zodat ik het slagveld hier nog moest opruimen om haar te kans te geven schoon te maken. Intussen kwam ook de chauffagereparateur, wilde ik nog was doen, moest ik nog papieren klasseren en allerhande telefoons doen… Rustiger, noemen ze dat dan :-p

Tegen twaalf uur ben ik dan een nieuwe zonnebril gaan halen (Kobe had vakkundig mijn andere, mooie, dure gemold) en meteen doorgereden naar de Ikea, want ik wilde een nieuwe tuintafel. De huidige tuintafel is een super ding, in gepoederlakt metaal, staat nonstop buiten, al tien jaar, en je ziet er nog geen krasje op. Helaas is ze te klein: als we met ons viertjes willen buiten eten, kunnen er net de borden op, maar geen potten of andere dingen. Niet praktisch dus.

Hout zag ik niet zitten, wegens teveel onderhoud, wat iedereen ook zegt. Ik zie het aan de teak bank, die toch elk jaar moet ontgroend worden. En toen zag ik daar een tafel staan: gepoederlakt metalen frame, en een melkglazen, vorstbestendig bovenblad. Mooi, en niet echt duur (129 euro), en eigenlijk ook compleet mijn goesting. Er waren maar twee stuks meer, ik heb dus niet de solden afgewacht, maar heb ze meteen meegenomen.

Dankzij de daadkrachtige hulp van Delphine (“Ik had nochtans gezworen nooit meer met Ikeadozen te sleuren!”) kreeg ik ze uit de auto, en nog wat later had ik ze gemonteerd en rechtgezet, op mijn eentje. Nil volentibus arduum, zeker?

tafel1

tafel2

Soit, ik ben bijzonder content: niet te groot voor op ons terras, weerbestendig, en groot genoeg voor ons vijven. Happy camper, me.

Geplaatst op

Zwembadpret

Deze voormiddag om half twaalf was ik EINDELIJK klaar met verbeteren, en dat heb ik gevierd door snelsnel naar de Brico te rijden en een elektrisch luchtpompje te kopen. Op zich een luxeartikel, vind ik, maar ik zag het écht niet zitten om een uur lang te staan pompen als een zot om het zwembadje op te blazen.

Want geef toe, het is toch prachtig zwembadjesweer? En aangezien ik een tijdje terug een nieuw zwembadje had gekocht en het woensdag was, leek het me ideaal.

Ik ben de kinderen gaan ophalen, heb en passant nog een vriendje uitgenodigd om te komen spelen, en heb daarna in amper een dikke vijf minuten het zwembad opgezet. De kinderen straalden 🙂 Man, dat pompje is zijn 25 euro waard!

Ze hebben er quasi de hele namiddag in rondgeplonst, Kobe had geen zin om te slapen, en dat het water nog ijskoud was, kon hen duidelijk niet deren.

Ik vind het trouwens nog best een mooi ding ook. Handig ook, je ziet ze ook nog als ze neerzitten.

zwembad1.

zwembad2

En ik? Ik heb in de hangmat gelegen, koffie gedronken met de mama van het vriendje, en eigenlijk niet veel poot uitgestoken. Ik vond dat ik dat eens verdiend had.

Geplaatst op

Kobe

Mijn Kobetje werd vandaag heel eventjes drie jaar. De echte dag is natuurlijk pas 25 juli, maar vandaag werd hij al gevierd op school. De hele dag heeft hij in de belangstelling gestaan: er is voor hem gezongen, hij had een kroon, en mocht op de verjaardagsstoel zitten. Hij had zakjes snoep mee voor de kinderen, en een cake om te verdelen tijdens het koekjesmoment.

kobekroon

Na schooltijd moest hij door mijn deliberaties nog twee uur in de opvang blijven: stralende zon en een grote speeltuin, dus hij heeft zich wel geamuseerd, maar was doodop.

Thuis had hij het dan ook moeilijk: hij was nog steeds zo opgewonden als wat, en wilde continu zijn zinnetje doordrijven. De culminatie was uiteindelijk toen hij moest gaan slapen: “Nee! Ik wil niet gaan slapen!”

Ah bon. Zo zat dat.

Bart heeft hem als krijsend speenvarken de trap op gedragen, ik heb hem in zijn pyama gewurmd, en met veel moeite zijn tanden gepoetst. Enige ervaring met onwillige mentaal gehandicapte volwassenen was bij tijd en wijle handig.

Soit, tegen dat ik hem uiteindelijk in zijn bed legde, was hij nog steeds woest aan het huilen, met lange uithalen en groot gesnik. Ik probeerde hem te kalmeren, en met veel moeite bracht hij uit dat hij wel wilde stoppen met huilen, maar dat het hem niet lukte. Het heeft me nog een kwartier gekost om hem kalm te krijgen, en dat lukte pas door te vragen naar zijn vriendinnetjes in de klas, en welke kleur lekstok zij gekregen hadden.

Ik denk dat hij daarna binnen de twee minuten sliep.

Mijn kleine grote man.

Geplaatst op

Deliberaties en andere onzin

Vandaag was een vrij hectische dag.

Om kwart over acht (nu ja…) stond ik al op school voor een korte infovergadering, en daarna de deliberaties. Ze begonnen met de zesde Latijnses, dat zat wel snor, maar bij de vijfdes die na de zesdes kwamen, waren de rollen omgekeerd, en kwamen zij laatste. Tussenin zat dus een ellenlange wachttijd, en compleet niet te voorspellen.

Ik was nog niet klaar met verbeteren, dus ik heb me niet verveeld, ook al omdat de intermezzi van de proclamatie moesten ingeoefend worden. Ik had nog geen van de drie stukjes gezien, en was er niet helemaal gerust in. Ik heb zelfs een vervanger – die gelukkig standby stond en zeer goed is – moeten oproepen, maar bon, het resultaat mag gezien worden. Een heel pak van mijn hart, geloof me.

Uiteindelijk is het een zeer lange dag geworden: pas om half zes zaten de deliberaties van zes en vijf erop, een pak later dan verwacht.

Een dik uur later echter werd ik alweer terug verwacht op school: de traditionele eindejaarsbarbecue voor laatstejaars en leerkrachten. Ik moet toegeven, ik was moe en had er niet veel zin in. Maar het eten (van onze eigen kokkin Anja, petje af) was succulent, het tafelgezelschap aangenaam, en het weer nog steeds prachtig, zodat ik nog tot half twaalf heb staan kletsen buiten met leerlingen. Ik glunder trouwens nóg na: samen met mijn collega Grieks ben ik gevraagd door de Griekjes om met hen te gaan eten. Ik geef toe, ik heb hen zes jaar gehad, zij vijf jaar, en dat telt natuurlijk wel wat, maar dan nog. Het doet altijd bijzonder veel deugd als je het gevoel krijgt dat je geapprecieerd wordt.

Ik zat dus veel te laat in mijn bed, maar ik heb ervan genoten, en meer moet dat niet zijn, toch?

Geplaatst op

Ik hield mijn hart vast deze morgen: Kobe was gisteren zo ziek, en ik moest vandaag echt wel nog werken voor school. Examens verbeteren, weetuwel. Maar als Kobe thuis ging zijn, ging daar niet teveel van in huis komen.

De nacht was nochtans zeer rustig geweest, gelukkig, en alle koorts was geweken. Hij zag er fris uit bij het opstaan, maar zei dat zijn buik zo raar deed, en dat hij thuis ging blijven. Hmm. Not good. Ik hoopte dat het de honger was, en jawel, na een paar boterhammetjes liep hij weer te zingen en te dansen. Hij is dus richting school gevlogen, maar wel met een briefje voor de juf in zijn rugzakje: dat hij ziek was geweest, en dat ze gerust mocht bellen als het weer mis zou gaan.

Ik heb de hele dag rustig (nu ja, afgezien van mankerende chauffages en bijhorende stielmannen en zo) kunnen doorwerken, er was niks te merken geweest aan gans Kobe.

Na schooltijd hebben we dan samen 24 zakjes gevuld met een lekstok en twee zuurtjes voor de kinderen in zijn klas, en samen ook twee cakes gebakken. Kobe verjaart namelijk op 25 juli, en wordt dan maar in de laatste week van het schooljaar gevierd.

Ik ben in elk geval blij dat hij zijn dagje nu niet hoeft te missen 🙂

Geplaatst op

Marie-Julie

Vandaag is mijn metekindje gedoopt, en je moest eens weten hoe trots ik ben!

De kinderen waren al sinds gisterenavond bij mijn schoonbroer en -zus, we hadden het rijk alleen. Helaas, ’s middags had Wolf per ongeluk keihard in mijn buik gestampt, en ik ben ongemakkelijk gebleven voor de rest van de dag. Bart heeft dan ’s avonds maar MacDonalds meegebracht voor mij (ik had daar gigantisch veel zin in), en ik heb de rest van de avond liggen lezen. Tot zover de woeste plannen van kinderloze ouders :-p

De dienst in de kerk was een beetje oubollig (conditio sine qua non?) maar ik bleef vertederd door de kleine muis. Kijk maar hoe trots we allemaal op de foto staan!

doop

Daarna volgde een fijn diner in Vinderhoute, en de rit om onze kinderen in Merchtem.

Helaas hadden we intussen al minder goed nieuw gehad: Kobe was ziek geworden, en had de hele nacht overgegeven. Ocharme Koen en Else (wat trouwens de reactie van iedereen was, niemand zat eigenlijk in met Kobe)! Ze hadden nauwelijks geslapen, en massa’s gerief gewassen. Kobe was nog zo slap als een ledenpopje toen we toekwamen, het arme kleintje. En ik denk hé, ik heb zo’n klein vermoeden dat Koen en Else maar wàt blij waren dat ze de kinderen opnieuw mochten afgeven. Gek hé!