Proclamatie

Elk jaar opnieuw is de proclamatie van de zesdes bij ons een hele happening. Leerlingen, ouders en leraars worden verzameld in de (snikhete) polyvalente zaal, waar een mooi aangekleed podium staat opgesteld: planten, bloemetjes vooraan, een spreekgestoelte, de beamer met aangepaste foto’s en zo…

Het programma is vooral ook zeer lang: een kort welkomstwoord, een laudatio door de promotor (dit jaar niemand minder dan Raymonda Verdyck, de grote baas van het GO!), muzikaal intermezzo, eigenlijke proclamatie (en met 74 leerlingen duurt dat wel even), opnieuw intermezzo, speech door de leraars, speech door de leerlingen, laatste intermezzo, uitreiking van meer dan 30 speciale prijzen, en speech van de directeur. Samen goed voor 2,5 uur. Ikzelf sta in voor de intermezzi: ik coach de nodige leerlingen, en zorg dat het goed is, en ik vind dat ik daar vrij goed in slaag, al bij al. Niet dat ik veel moet doen hoor, gewoon wat bijsturen links en rechts, en in samenspraak met onze onvolprezen werkman zorgen dat alle techniek naar behoren werkt.

Gelukkig wordt de lange plechtigheid gevolgd door een uitgebreid wandelbuffet, waar onze kokkin laat zien wat ze waard is. Het is altijd dik in orde, en als leerkracht sta je uiteraard te praten met leerlingen en ouders. Als het zo mooi weer is als vandaag, dan staan we in de binnentuin, en is het helemaal de moeite waard.

Ik ben gebleven tot iets voor middernacht. Gewoon uit volle goesting.

En weet je? Het doet me elke keer toch wat om afscheid te moeten nemen van die leerlingen. Zeker als het er, zoals dit jaar, zijn die met me mee zijn opgeschoven, en dus 6 jaar bij mij hebben gezeten (I know, de dutskes). Ik heb ze zien veranderen, van kind via puber tot de jonge volwassene met nog steeds puberstreken. Bij sommigen houd ik mijn hart vast, wetende wat er nu nog aan komt. Maar aan de andere kant maakt ook dat net het mooi van mijn job uit. Dat je net dat kleine beetje verschil hebt kunnen maken.

Het ga jullie goed, lieverdjes!