Hectische dag met heerlijk begin en minder fijn vervolg
De dag begon eigenlijk wel fantastisch. Enfin, als je het feit dat Bart met heel veel pijn in de zetel ligt, niet meerekent.
Maar vandaag wordt Gwen 44, en had ik met haar afgesproken voor uitgebreid ontbijt in de Clouds in my Coffee. Ik bracht de kinderen naar school, haalde bloemen, en reed naar Sint-Amandsberg. Om buiten te zitten was het net te fris, maar we zaten er zalig, genoten van het ontbijt, en kletsten uitgebreid. Meer moet dat natuurlijk niet zijn!
Tegen elf uur reed ik naar huis, want ik moest nog eten maken voor Bart, en om drie uur werden we in het ziekenhuis verwacht voor extra scans. Daar moesten we even wachten, was er eerst een echo, en daarna CT-scan. En daar kwam de radioloog ons nog in het kleedkamertje zelf zoeken: dat we niet naar huis mochten maar onmiddellijk opnieuw naar spoed, want Barts knie was wel degelijk gebroken! Omdat het intussen vijf uur was, gingen we best via spoed. Ik zette Bart er af, en reed om de kinderen, want de twee kleintjes zaten op school in de opvang. Ik zette hen thuis af, zette tafel, zorgde dat ze allemaal aan het eten waren, en haalde Bart af in het ziekenhuis. Verdict: zijn kruisband is volledig afgerukt, en die heeft zelfs een stukje van de bovenkant van zijn scheenbeen afgerukt, zo een van die bolle kanten. Vrijdag moet hij geopereerd worden, en zullen ze er een vijsje insteken. De revalidatie wordt lang, en het zijn minstens zes weken krukken.
Juist. Tot zover de vakantie.
Ik zette Bart thuis af, gaf hem een boterham, gooide Wolf met gitaar in de auto, en reed naar het gitaarexamen. Daar stak ik schaamteloos voor, en kon twintig minuten later dus alweer naar huis, om voor Bart te zorgen en de scouts op te vangen die Kobe kwamen inschrijven voor het kamp.
En toen?
Toen ben ik met een grote zucht onderuit gezakt in de zetel. Serieus, zeg.
365 – 16 juni 2015 – gevaar!
Efkes paniek!
Deze voormiddag zat ik rustig mondeling examen af te nemen, toen plots mijn telefoon ging met de ringtone van Bart. Huh? Bart belt me sowieso nooit als ik op school ben, en al helemaal niet tijdens een examen. Ik verontschuldigde me bij de leerling (gelukkig mijn beste, die zich niet van de wijs liet brengen) en nam op. Een verontruste Bart zei: “Je moet naar huis komen, nu!” Ik antwoordde schamper: “Schat, ik zit midden in mondelinge examens, dat kan niet!” “En toch moet het! Want bij ons thuis is het rookalarm aan het afgaan, en ik wilde ernaartoe rijden, maar ben gevallen met de moto.” Oh. Juist. “Ik bel je terug, wacht even.” Mijn leerling zat geduldig te wachten, terwijl ik in een paniek naar Delphine, onze apotheker belde die een sleutel heeft, of zij kon gaan kijken. Dat ging niet, maar ze ging wel iets vinden. Een examenvraag later belde ze terug dat ze naar onze buren had gebeld en dat die gingen kijken. Oef. Ik belde terug naar Bart, en die zei dat hij zich naar de spoed ging laten brengen, want dat zijn knie echt niet in orde was. Juist, helemaal paniek! Ik belde het secretariaat, en die belde de rest van de leerlingen op om te zeggen dat alles een uur opschoof, werkte het – overigens schitterende – examen van die ene leerling af, verontschuldigde me bij de drie al wachtende leerlingen en liet hen studeren in het lokaal, sprong in de auto, reed naar huis. Daar was net het brandalarm gestopt met piepen, wist de buurman te vertellen, en was er niks te zien. Toch al één opluchting!
Ik grabbelde de krukken mee en reed naar Sint-Lucas. Daar zat Bart op spoed te wachten met een hele dikke knie, waarvan ze net foto’s hadden genomen. Ik zag dat hij veilig zat, gaf hem de krukken, reed terug naar school, draaide de knop in mijn hoofd om, en nam verder examen af.
En toen ging ik Bart ophalen van de spoed, waar men wist te zeggen dat het niet gebroken was, maar dat het veel te dik stond voor echo en CT-scan, en dat we morgen terug moesten komen.
Bon.
Ik heb hem hier thuis met een paar grote pijnstillers in de zetel geïnstalleerd, heb mijn LARP-weekendje met pijn in het hart afgezegd, en dat was dat.
Tsja. Shit happens.
365 – 15 juni 2015 – examens
Vaderdag
Bart verdiende eigenlijk beter: na het nieuws van gisteren ben ik geen klop waard, en het was dan ook een bizarre vaderdag. Normaal gezien ging ik de hele dag meegaan naar de rugby in Tourcoing, maar ik wilde echt vanmiddag naar school om samen met de leerlingen een rouwkamer in te richten. Gelukkig kon Wolf met anderen meerijden.
Thuis ging het niet echt vlot om me te concentreren, en na de middag ben ik dan maar naar school getrokken, om pas na vijven terug te zijn. Het samenzijn met de leerlingen had me deugd gedaan, net zoals gisteren, en ik heb wat meer innerlijke rust, denk ik.
Hoe dan ook moesten we dus tot ’s avonds wachten om Barts cadeautjes te geven. Merel had een liedje, een versje én een cadeautje: een zwart geschilderde confituurpot met een zelfgemaakte slak uit klei op het deksel, gevuld met popcorn! Best wel mooi, eigenlijk.
Kobe had een hele mooie kaart en een sleutelhanger, en Wolf had een snor gemaakt. En samen mochten ze dan nog twee grote dozen afgeven: een Kitchenaid met extra toebehoren. Bart glunderde, gelukkig maar. En toen was er nog niet eens met de doos gespeeld!
365 – 14 juni 2015 – Vaderdag
En toen stopte de zon even met schijnen…
Ik heb er eigenlijk geen woorden voor… Deze morgen, toen ik Smartschool opende, werd de grond van voor mijn voeten weggeslagen. Ik heb zeker een volle vijf minuten blind naar mijn scherm zitten staren. Hij was een van de mijne…
Hier leest u waar ik het over heb.
365 – 13 juni 2015 – zangexamen
Allergatchoe!
Blijkbaar moet je daar 43 voor geworden zijn, om een allergie te ontwikkelen. Nu ja, vorig jaar had ik er ook al wat van, en kreeg ik lichte pilletjes.
Dit jaar is duidelijk andere koek: mijn kop zit voortdurend potdicht, ik nies mezelf omver, mijn ogen jeuken voor dood, en ik kan zelfs geen lenzen inhouden. Ik zit naar adem te happen als een vis op het droge.
Maandag was ik langs de dokter geweest, en die had me zwaardere medicatie voorgeschreven, en meteen ook bloed getrokken. Vandaag belde ik voor de uitslag, en die was eigenlijk vrij bizar: alle waarden – lever, nieren, suiker, cholesterol, … – waren prima, ik ben kerngezond, maar… Geen spoor van allergie in mijn bloed te bespeuren! Ik heb er nochtans wel alle kenmerken van, en de pilletjes die ik gekregen heb, werken toch wel iets. Blijkbaar is het geen standaard hooikoorts of zo.
Meteen dan maar naar de ORL-allergoloog gebeld, en ik kan pas gaan 13 juli… Bummer. Dat wordt afzien, de komende maand.
Het ergste is dat ik er zo vreselijk moe en mottig van ben, ik kan niet eens helder denken bij momenten.
But then again, this too shall pass…