Allergatchoe!
Blijkbaar moet je daar 43 voor geworden zijn, om een allergie te ontwikkelen. Nu ja, vorig jaar had ik er ook al wat van, en kreeg ik lichte pilletjes.
Dit jaar is duidelijk andere koek: mijn kop zit voortdurend potdicht, ik nies mezelf omver, mijn ogen jeuken voor dood, en ik kan zelfs geen lenzen inhouden. Ik zit naar adem te happen als een vis op het droge.
Maandag was ik langs de dokter geweest, en die had me zwaardere medicatie voorgeschreven, en meteen ook bloed getrokken. Vandaag belde ik voor de uitslag, en die was eigenlijk vrij bizar: alle waarden – lever, nieren, suiker, cholesterol, … – waren prima, ik ben kerngezond, maar… Geen spoor van allergie in mijn bloed te bespeuren! Ik heb er nochtans wel alle kenmerken van, en de pilletjes die ik gekregen heb, werken toch wel iets. Blijkbaar is het geen standaard hooikoorts of zo.
Meteen dan maar naar de ORL-allergoloog gebeld, en ik kan pas gaan 13 juli… Bummer. Dat wordt afzien, de komende maand.
Het ergste is dat ik er zo vreselijk moe en mottig van ben, ik kan niet eens helder denken bij momenten.
But then again, this too shall pass…
365 – 12 juni 2015 – Kobe
Hexaflexagon
Twee van mijn leerlingen hebben hun onderzoekscompetentie van wiskunde over de hexaflexagon gedaan: een ongelofelijk wijs gevouwen stukje papier, dat je kan flippen om telkens nieuwe figuurtjes te zien. Al naargelang het aantal vouwen, kan je er meerdere kanten en combinaties in vinden. Ik heb er hier thuis een paar gemaakt voor de kinderen, en we hebben nog steeds niet alle kanten eruit kunnen halen.
Hoe ziet het eruit? Wel, als een hexagon dus, maar wel vouwbaar. Je kan het patroon zelf tekenen, maar het web zou het web niet zijn, als je niet al kant-en-klare patronen kon afdrukken, die je dan moet uitknippen en vouwen.
Hier vind je er zo een aantal. En vervelen de kinderen zich in de vakantie? Hier zijn ze alvast een paar uur zoet mee, gegarandeerd!
365 – 11 juni 2015 – de Lieve
70
Zeventig is ze vandaag geworden, mijn mamaatje. Een paar maanden geleden twijfelde ze zelf nog of ze dat ging halen, maar ze ziet er nog steeds stralend uit, ondanks alles.
Vijf van de zes zware, zware chemokuren zijn intussen achter de rug. Veel mensen vragen me hoe het intussen met haar is, en ik moet telkens antwoorden: “Goh… Raar om zeggen, maar goed, eigenlijk.” De meeste mensen zijn namelijk hondeziek van die chemo, en ook wij gingen afwachten wat de invloed was op haar levenskwaliteit. Niet behandelen was geen optie, want dan had ze haar verjaardag inderdaad niet meer gehaald. Maar al bij al heeft ze er weinig last van. Moe, nog steeds, dat wel. En tintelende handen, en af en toe misselijk, maar verder valt dat precies nog mee.
Ze doet namelijk nog steeds heel het huishouden, rijdt het gras af, snoeit struiken, doet boodschappen… Ja, ze slaapt meer dan vroeger, doet steevast een middagdutje, en haar gigantisch dikke haarbos is stevig uitgedund, maar voor wie haar niet kent, valt het nog steeds niet op. En wanneer ze klaagt over die vermoeidheid, durft ze al eens vergeten dat ze intussen zeventig is, en dus geen springkonijn meer. Tsja…
Vandaag hebben de kinderen en ik bijzonder snel gegeten, en zijn we daarna de auto ingesprongen en snel naar Zomergem gereden. Daar was geen kat thuis, behalve, nu ja, de kat die kwam miauwen. Een telefoontje later wisten we dat ze een halve straat verder op restaurant zat met mijn broer, en zijn we tot daar gelopen, met een kaartje en een pak van zeventig rozen. Ha ja, zeventig word je niet elke dag!
Ze moest lachen, en genoot er duidelijk van ons te zien. We hebben snel iets gedronken, zijn de bloemen in een emmertje gaan zetten, en dan vlug richting muziekschool gereden, waar Wolf een tiental minuten te laat was voor zijn gitaarles. Ach ja…
Ik was blij haar te zien. Want ze beseft het niet altijd, maar we zien haar doodgraag, en ik mag het nog steeds niet gedroomd hebben dat ik haar zal moeten missen. Die dag zal er wellicht vlugger zijn dan ooit gehoopt, maar toch. Dit is voor jou, ma. Want moest het helpen, ik ging trainen en ik liep een marathon voor jou. Al moest ik hem strompelen…
365 – 10 juni 2015 – 70 rozen
Examens, jawel
En we zijn weer vertrokken: deze morgen heb ik examens van de vierdes afgenomen. Maar eigenlijk ben ik in juni altijd een pak meer relaxed dan in december: in vijf en zes neem ik namelijk mondelinge examens af, en dat heeft een gigantisch groot voordeel: ik kan die niet uitstellen en ondertussen duizend-en-één andere prutsen doen (zoals bloggen). Ik zit er, en ik moet erdoor, maar ik heb meteen ook de punten. Ik zorg dat ik op voorhand al de onderverdelingen in het puntensysteem gestoken heb, en ik tik ze dus real-time in. Gemakkelijk, en dus moet ik ‘maar’ 37 schriftelijke exemplaren verbeteren. Dat ik door die mondelinge 5 extra voormiddagen op school zit, dat vind ik helemaal niet erg.
Mja.
We zijn dus alweer zover, ja.
365 – 09 juni 2015 – insectenhotel
Dit is de bijdrage van Wolfs klas aan de vernieuwde speelplaats: het insectenhotel. Wolf heeft de grote bij in het midden gefabriceerd.
Rare maandag
Ne mens moet toch iets doen op zo’n pedagogische studiedag? Zoals werken, en dan maar uw ouders vragen om te babysitten? Gelukkig was het niet al te lang, want morgen beginnen de examens, en was er dus geen les meer in de namiddag.
Bart had voor eten gezorgd, zodat mijn ma het maar moest opwarmen. We dronken nog koffie, aten samen een stukje aardbeientaart, en toen ging ze naar huis, een tukje doen voor ze vanavond weer op de lappen ging.
Intussen was Bart al in Zaventem, klaar om naar Barcelona te vertrekken voor een paar dagen, en ging ik in de namiddag even tot bij de huisdokter. Mijn allergie, die ik sinds vorig jaar heb, is dit jaar veel en veel erger: koppijn, niezen, jeukende ogen, neus potdicht, enfin, the works. De dokter trok bloed, en schreef me medicatie voor. Hopelijk werkt het snel, want als ik zo moet verbeteren, zal het niet al te goed gaan.
Tegen half zes kwam er een vriendje van Kobe aanwaaien, of hij mee mocht gaan spelen. Ik stemde toe, op voorwaarde dat hij om half zeven thuis was. En toen werd het half zeven, kwart voor zeven, zeven uur… Echt ongerust was ik nog niet, want ik ken mijn Kobe een beetje. En jawel, wij waren al lang klaar met eten, alles was al opgeruimd, toen Kobe vrolijk kwam aanhuppelen om vijf over zeven. Ik heb hem zeer grondig de levieten gelezen, en een zeer geschrokken Kobe meteen en zonder eten naar bed gestuurd. Toen ik een dik kwartier later Merel in bed stak, lag hij nog steeds te huilen. Ik ben dan maar eens grondig gaan praten met hem over verantwoordelijkheid, en heb hem laten opstaan en laten eten. Hij is wel alle schermprivileges kwijt voor een week (zal wel een paar dagen worden, maar kom). Maar ik denk vooral dat het nu wel – even – zal blijven hangen.
Intussen was ik met Wolf Kubb beginnen spelen. Ha ja, dat leek me vorige vrijdag zo leuk, dat ik het ook wel wilde uitproberen. Kobe is ook nog komen meedoen, en ik vind het de max van een spel: de lompe versie van petanquen.
En lomp is het wel, als je een kubb op je tenen laat vallen, zoals Wolf…