Front 242

Ik zeg het al lang, dat ik nog eens een concert van Front 242 wil zien. Toen Lieven, vroegere kotgenoot van Bart en rabiaat Front-fan – hij heeft ze ongeveer een 50tal keer gezien, denkt hij – vroeg of ik dan niet mee ging naar W-festival, zei ik ook gewoon ja. Hij had twee tickets op de kop kunnen tikken voor 50 euro, dat was dus best mooi.

Maar gisteren kreeg ik alsnog VIP-tickets in de schoot geworpen voor vandaag: een van Barts kennissen, toen ze hoorde dat ik vandaag ook kwam maar niet als VIP, had daarvoor gezorgd. Meer dan dik in orde dus!

Eigenlijk had ik wel wat vroeger willen komen, maar Lieven moest in de namiddag nog naar een babyborrel en kon maar rond 19 uur vertrekken. Daardoor misten we onder andere T’Pau, China Crisis en Big Country, maar ook het eten. Geen nood, we kregen elk voor 20 euro aan bonnetjes, zowel voor eten als voor drinken op het terrein. Dik in orde, wat mij betreft. Het VIP-eten zal misschien wel wat fijner geweest zijn, maar het was sowieso gratis, dus ik klaag helemaal niet. En een heerlijk dessertje hadden we wel nog ^^

We liepen het terrein op, luisterden naar Fisher-Z terwijl ik een wrap met gegrillde haloumi binnenspeelde – er waren vandaag merkelijk meer eetkraampjes dan gisteren, maar blijkbaar hadden nu de meesten zelf eten mee van thuis – en daarna gingen we eerst nog even iets drinken. We hadden gedacht dat de rij aan de frieten, die Lieven per se wilde, wat korter ging zijn tijdens het optreden van Tom Bailey van Thompson Twins, maar helaas, het pakje slecht gebakken frieten kostte ons meer dan drie kwartier aanschuiven… En het is niet dat de muziek van Bailey het er veel beter op maakte, want de mens kon niet bijzonder goed toon houden, helaas. Intussen had ik zelf in de rapte nog een Angus Beef Burger gehaald, en ook al was die lekker, hij lag me bijzonder zwaar op de maag.

We hadden nog net tijd om nog iets te drinken en vruchteloos een cache te gaan zoeken, en wurmden ons toen redelijk vooraan tussen het volk voor Front 242. En jawel, die loonden meer dan de moeite. Ik weet eigenlijk niet waarom ik nooit eerder gaan kijken ben, maar ik weet wel dat ik nu op zoek ben naar kaarten voor hun uitverkochte concerten begin december in de AB :-p

Enfin, ik heb door het dolle heen staan dansen, net zoals de mensen om me heen, en intens genoten. En de oordopjes, die kwamen maar af en toe van pas, die hoefden eigenlijk niet. Het zijn vooral lage tonen, en je voelt de bassen doorheen je ribben dreunen. Bij de bisnummers zijn we nog even tot aan de tweede rij gegaan, en da’s eigenlijk best leuk.

We zijn wel niet meer gebleven voor Red Zebra: Lieven moest vroeg op om te werken, en ik ben niet zo voor die groep. Resultaat: tegen één uur was ik weer thuis, met nog steeds een grote grijns op mijn gezicht.

Nu nog kaarten te pakken zien te krijgen voor december. Jawel. Een partner in crime heb ik blijkbaar al ^^