Acta Diurna de muliere ludenti
Het rotweer van vandaag is een prima excuus om nog een fotootje van zondag te posten. Mijn allerliefste had namelijk een kouwe pla voorzien, en daar dan ook nog eens ferm zijn werk van gemaakt, compleet met uitgesneden radijsjes en al. We hebben zelfs buiten gegeten, en ik weet dat hij dat echt niet graag doet, dus ja, een hele dikke pluim voor mijn ventje.
De kinderen en ik hebben genoten!
Ik ben immense fan van hangmatten. Ze zijn genadeloos: vijf minuten, en ik lig te slapen, of toch op zijn minst te soezen. Er hangt er al enige seizoenen eentje in de tuin, maar eigenlijk hangt die daar niet zo schitterend: het grootste deel van de dag hangt ze in de schaduw van de boom waar ze aan vasthangt. Allemaal goed en wel als het buiten meer dan 25 graden is, maar doorgaans heb ik graag een beetje zon.
Vorig jaar heb ik daarom een tweede gekocht, en een nieuwe grote haak en musketons. En toen vond ik mijn boor nr. 12 niet meer, en is ze nooit opgehangen geraakt. Een paar dagen geleden had ik eraan gedacht om zo’n boor aan mijn vader te vragen, en jawel, dit weekend is het tweede gat geboord geraakt, en zaterdag heb ik de hangmat opgehangen. Volgens de kinderen hebben we nu een regenbooghangmat, en een piratenhangmat. Eentje hangt in de zon, en eentje hangt in de schaduw, het wisselt netjes af 🙂
En ik? Ik geniet ervan 🙂
Did you bring your towel today?
Voor de liefhebbers van Douglas Adams is dit geen loze frase, gelukkig maar. Voor de anderen: Wikipedia to the rescue!
En nee, ik ben niet de enige zotte die daaraan denkt op 25 mei, getuige deze website.
Waarschuwing: advertorial!
Ik zit sinds een paar jaar bij Buzzer, een firma die gelooft in mond-aan-mondreclame, en daar ook haar businessmodel van gemaakt heeft. Het heeft me al een paar leuke dingetjes opgeleverd (zoals een hele goeie tandenborstel) maar het was nu wel al eventjes geleden. Een paar weken geleden kwam de vraag of ik iets nieuws van Maggi wilde uitproberen, en dat dan ook wilde doorspelen aan kennissen. Van mij niet gelaten, dus stond er vorige week een pakje aan de voordeur, met 15 zakjes Maggi en de nodige uitleg.
Gisteren heb ik het uitgeprobeerd. Het idee erachter is: veel mensen houden van kip in de oven, maar vinden het vreselijk om daarna die hele oven te moeten kuisen. Zeg nu zelf, het is een vreselijk werkje ook. En vaak is je kip ook nog naar de droge kant. Vandaar dus ook het succes van alle kip-aan-’t spit-kramen op de markt en zo. Maggi denkt de oplossing gevonden te hebben: een braadzak zodat je oven proper blijft, en heerlijke kruiden.
Kobe en ik togen aan het werk, en het duurde toch wel een volle drie minuten :-p Je koopt wat kippenbouten, doet het zakje van Maggi open, haalt er de braadzak uit, steekt je kip daarin, giet er de kruiden bij, schudt eens goed, bindt de zak toe, en legt hem in een ovenschaal. Daarna 50 minuten in de oven, en voila. Mijn peuter vond het alvast fantastisch.
Of met foto’s:
De benodigdheden
Voordat alles in de oven gaat.
Ik ging af en toe even kijken tijdens het bakken, en de zak zwol netjes op door de hete lucht. Een beetje t̩ zelfs, want plots had hij door de druk zichzelf opengekregen. Ik heb dan maar Рop gevaar van verbrande pootjes af Рde zak opnieuw dichtgeprutst en verder laten bakken. Hier en daar vond ik wel dat het een beetje donker werd, maar misschien ligt dat wel aan het feit dat mijn oven precies wel heter gaat dan aangeduid.
Soit, na de voorgestelde baktijd zag het er zo uit:
Het openmaken van de zak en uithalen van de kip moet wel met de nodige omzichtigheid gebeuren: het is verdorie heet! Maar daar waarschuwen ze ook uitdrukkelijk voor.
Soit, de kip was mals en lekker, helemaal niet droog. De oven was nog steeds even proper als voordien, dat is een immens gemak. Verdict: geslaagd.
Ga ik het nog doen? Ik weet het nog niet, mijn lieve echtgenoot is geen fan van kip in de oven (daar zitten beentjes in en zo) maar heeft wel netjes alles opgegeten, net zoals de kinderen. En vooral: het is ongelofelijk makkelijk en geen werk. Ik denk het dus wel. Ik ga in elk geval de drie verschillende smaken eens uitproberen en de andere zakjes doorgeven. En het misschien ook wel eens proberen met kipfilet, en kijken wat dat geeft.
Gisteren een bijzonder fijne dag gehad.
Een lekker rustige voormiddag, en dan na de middag onszelf samengeraapt, toonbaar gemaakt, en naar de receptie voor de geboorte van mijn metekindje Marie-Julie gegaan. Het weer was prachtig, en de uitgebreide receptie was dan ook buiten. Voor de kinderen was er een springkasteel voorzien, en zelf heb ik, met fruitsapje in de hand en voortdurend van de rondgebrachte hapjes knabbelend (en het waren er veel!), voortdurend overal staan praten. Wat wil je: ik ken zowel de familie, als de mensen van Zomergem en het merendeel van de vrienden. Ik ben helemaal geen receptiemens, maar gisteren vond ik het jammer dat we door moesten. Helaas, het etentje ’s avonds was ook al maandenlang gepland.
Om zeven uur belden we aan bij Dirk en Ilse, Barts compagnon in Netlash en de peter van onze Kobe. Na een ware calvarietocht aan verbouwing (zes jaar, of was het er zeven?) was nu eindelijk hun keuken en woonkamer af, en wij mochten dat, samen met nog twee andere koppels, plechtig inwijden.
Ze hadden voor de gelegenheid de chefs van Gastrodomica ingehuurd, en ik moet zeggen: chapeau! Die twee heren komen in jouw keuken koken, brengen alles mee tot en met servies toe, koken op niveau van het betere sterrenrestaurant, en achteraf zie je zelfs niet dat er gekookt is. Zelfs de vuilbak nemen ze mee!
De exacte benamingen weet ik niet meer, alleen dat het enorm lekker was. Om maar iets te zeggen: een paar fotootjes van Bart met zijn Iphone:
Het voorgerecht: Duke of Berkshire met asperges
Bascot (of zoiets) van melklam met asperges en gratin dauphinois.
Het dessert herinner ik me dan wel weer volledig: warme moelleux met aardbeienschuim, spons van framboos, aardbeienmousse en chocoladepeper. Heerlijk!
Mijn vader had voor de wijn gezorgd, bij wijze van nieuwjaarscadeau (ik krijg altijd een zestal flessen), en we hebben twee flessen Chateau Margaux Pouget van 1974 gedronken, en een Chasse-Spleen (Medoc) van 1973. Voortreffelijk!
Peter had voor een millesime Champagne gezorgd, en Dirk voorzag ons van witte wijn, een zeer speciale dessertwijn uit de Jura, en een oude whisky als afsluiter. Best dat ik geen alcohol drink!
In elk geval was het een heerlijke avond, voor herhaling vatbaar, en daar dacht blijkbaar iedereen wel zo over.
Bedankt, Dirk en Ilse!
Gisteren waren we uitgenodigd door de projectontwikkelaar van Barts nieuwe kantoor aan de Voorhavenlaan voor een concert van Sioen. Die woont daar namelijk amper een straat van, en is gekend in de hele buurt. Iets na achten ging ik het terrein op, en kon al meteen niet weerstaan aan een ijsje van de ijskar die daar stond.
Het gebouw zelf, tsja, dat kende ik al natuurlijk. De organisatie had aan de ene kant een podium opgetrokken, en voor de rest een behoorlijk stuk afgezet omdat de vloer er nog niet af was. Je kon wel rondomrond buiten rondlopen, en vooral aan de waterkant zat de ’terrasrand’ vol mensen die in de avondzon iets dronken en genoten van het heerlijke weer.
Geef toe, het uitzicht was prachtig! Zelfs een fotootje van mijn Iphone kan het illustreren.
Bart had zijn ganse kantoor uitgenodigd, en ook zij zagen de nieuwe werkplek perfect zitten. Eindelijk ruimte, en veel zelfs.
Zelf kreeg ik nog een primeur en kon ik even de bovenliggende lofts in aanbouw gaan bekijken (dank zij mijn kozijn die de organisatie deed en boven een stroomkabel nodig had). Man, prachtige ruimtes, maar duur!
Kwart over negen begon dan het eigenlijke concert. Frederik Sioen stond op het podium met zijn gewone bezetting van gitarist, bassist, drummer en blazer (zelf speelt hij gitaar of piano/keyboards), maar aangevuld met een extra percussionist uit Senegal, en vooral vier schitterende stemmen: twee heren, twee dames, en elk met een vocaal geluid om stikjaloers op te zijn. Ze mochten die stem gelukkig ook regelmatig etaleren zonder beperkt te blijven tot het achtergrondkoortje, en vooral de dames pleegden daar een felgesmaakt Afrikaans danspasje bij.
Het concert begon vrij mak, vond ik. Misschien lag dat ook wel aan het publiek, dat naar mijn gevoel eerder was gekomen om te kletsen en netwerken dan voor het concert. I plead guilty, ook ik was vrolijk aan het praten met bekenden. Naarmate het concert vorderde, werd het echter meeslepender, en toen tegen elf uur ‘Diamonds on the souls of her shoes’ van Paul Simon als bisnummer gespeeld werd, stond ik volop te dansen en te swingen. Sioen speelde een mix van eigen nummers en covers, zoals ‘Redemption Song’ van Marley.
Er volgde dan ook een serieus applaus na afloop. Ik hoop alleen voor Sioen dat het tweede concert op zaterdag, voor buurtbewoners en betaald publiek, wat meer enthousiasme opwekte. Want, hoe je het ook draait of keert, dat was meer dan verdiend!
Twee dagen geleden kreeg ik een mailtje van mijn broer: Fintro, de bank waar hij kantoorhouder van is, bestond vijf jaar, en daarom gaven ze een voorstelling van Robin Hood in de Kinepolis, met een uitgebreide receptie achteraf. Nice!
Ik moest wat moeite doen om nog een babysit te vinden, maar gelukkig heb ik een ganse voorraad bereidwillige leerlingen 🙂 In ieder geval zaten Bart en ik gisterenavond prinsheerlijk naast elkaar te genieten van de film. Vintage Ridley Scott: geen zeemzoeterige verhalen, maar levensecht, bloederig, ruw, knap in elkaar gezet, boordevol actie, en prachtige kostuums :-p My kind of movie, als het ware.
Ook de receptie achteraf was in orde, zij het nogal druk en vreselijk warm.
Bedankt voor de fijne avond, broertje!
Toen er een bericht verscheen destijds op Gentblogt dat er een reeks lessen Gents werd georganiseerd, konden we er met drie niet snel genoeg bij zijn. Letterlijk dan wel, want de eerste reeks was dadelijk volzet. Wel kon Veerle ons inschrijven voor de tweede reeks, vanaf januari. Zeven lessen op maandag, om de veertien dagen, voor veertien euro, van half acht tot kwart over negen, gegeven door Freek Neirynck. Dik in orde!
En toen kwam de eerste les.
Mja. We kregen uitleg waarom er geen vaste schrijfwijze was voor het Gents, en dat iedereen maar moest zien op te schrijven op zijn eigen manier. Oei. We hoorden dat er verschillende types Gents waren, en dat je als ingeweken Gentenaar vaak nog de grootste Gentse woordenschat verzamelt. We luisterden vooral ook naar veel Gentse liedjes. Helaas werd daar niks mee gedaan: soms verstond je de helft niet, en dan moest je het maar vragen, zei hij. Alleen, als je het niet begrepen hebt, hoe kan je het dan vragen? Van liedjesteksten uitdelen op kopie had hij duidelijk nog nooit gehoord, daar zouden we wat aan gehad hebben. Ook de pauze van een kwartier was er wat veel aan: hij had daar als roker misschien wel behoefte aan, maar de cursisten duidelijk niet (de meesten bleven dan ook in het lokaal). Iedereen moest zich ook voorstellen in het Gents. Euhm? Is het niet de bedoeling om het eerst te leren, en dan pas te spreken? Soit, het ging voor sommigen goed, voor anderen beter…
Er volgde wel nog een reeks gedicteerde woordenschat en uitdrukking, jammer genoeg het enige echt bruikbare uit de les.
We gingen alledrie buiten met een gemengd gevoel. Mja. Volgende keer beter zeker?
Alleen herhaalde het lesstramien zich keer op keer. Er kwam af en toe een spreker in het Gents, de voertaal was uiteraard continu Gents zodat je de klanken oppikte, maar de talloze liedjes bleven onbegrijpbaar. Freek gaf ons wel huiswerk, en spendeerde zo bv. twintig minuten aan het dicteren van een Nederlandse tekst, die wij dan thuis moesten vertalen naar het Gents. Kopietje, iemand?
Zo merkte ik dat mijn enthousiasme wegebde. Ja, ik leerde wel bij, en dat vond ik wel leuk, maar dat had ik op een kwartier ook kunnen leren, zonder dat ik daarvoor bijna twee uur en een babysit moest voorzien. Ik miste een les omdat ik ziek was, en bleek het niet eens jammer te vinden. Helaas mag je maar één les missen om je ‘diplom’ te krijgen, en dat oudercontact op maandagavond was er dus te veel aan. En dus heb ik de laatste les ook maar meteen overgeslagen. We hadden wel een opstel moeten schrijven in het Gents, maar wist ik veel… Ik kan wel wat Gents, maar zoveel had ik nu ook weer niet bijgeleerd.
Conclusie? Een sympathieke Gentenaar met uitstraling heeft daarom nog niet meteen pedagogische kwaliteiten. Freek kan misschien prachtig Gents, maar als leraar heeft hij me zwaar geërgerd (wellicht ook omdat ik zelf leraar ben). Je moet ook niet aan de cursus beginnen als je nog totaal geen Gents kan, want er wordt duidelijk een basiskennis verwacht.
Jammer, een gemiste kans, vind ik.
Maandagmiddag werd ons plots aangekondigd dat er vandaag, twee dagen later dus, een extra vergadering zou zijn om 12.05u, na de schooluren. Ik zuchtte. Moest ik de kinderen soms aan een haakje hangen?
Soit, ik heb mijn schoonouders gebeld, en mijn schoonvader zag het zitten om vanuit Ronse te hulp te schieten. Hij ging de kinderen ophalen aan school, en meteen ook eten meebrengen. Schoonma Nelly gaf kip in braadjus mee, zelfgemaakt appelmoes, en gekookte patatjes, wat dus maar op te warmen was. Als extraatje zat er ook een heerlijke kom rijstpap bij 🙂
Toen ik rond kwart voor één thuiskwam, zaten de kinderen prinsheerlijk te smikkelen, en was Jeroom de borden aan het bijvullen. Daarna heeft hij nog geholpen in de tuin en de garage, en pas rond half zes reed hij weer huiswaarts.
Ik heb schitterende schoonouders. Het kan niet genoeg gezegd worden: een gerust gevoel tijdens een vergadering is goud waard.
30 jaar geleden maakte hij er een eind aan, amper 23. Requiscas in pace, Ian.