Voet – shockwavetherapie

Ik moet zeggen, ik zat die donderdag toch maar met een klein hartje in de wachtzaal van het Jan Palfijn.

Bon, eerst hebben ze mijn voet een half uur afgekoeld. Dat mag je je voorstellen als zijnde een enkelverband of brace in blauw koelzakmateriaal, zoals je in de diepvries liggen hebt voor verstuikingen en zo. Daar is dan een machine op aangesloten met de nodige slangen, die continu ijswater door dat verband stuurt. En ja, da’s koud! Het machien gaf 9° aan, en het voelde ook wel zo aan. Eigenlijk deed dat wel pijn ook, maar dat was volgens de dokter de Sudeck die opspeelde, niet meer dan dat.

Na een half uurtje mocht ik naar het belendende kotteke huppelen, alwaar ik vriendelijk verzocht werd neer te liggen en stil te blijven liggen. De kinesist nam een apparaatje dat er zowat uitzag als een groot echoding, smeerde contactvloeistof, waarschuwde even, en begon eraan. Ja maat! De volgende dag stonden mijn tandafdrukken nog in mijn hand, kwestie van de pijn te verbijten. Sommige ‘shots’ voelde ik niet, bij andere moest ik dan weer moeite doen om niet te roepen. In totaal heeft hij twaalfhonderd pulsen afgevuurd op de overbodige kalkafzetting, in vier minuten tijd. Ik was even versuft van de pijn, maar raar genoeg kon ik daarna probleemloos weer naar het eerste kotteke stappen om daar nog een kwartiertje afgekoeld te worden. Niet zozeer tegen de pijn, als wel om te verhinderen dat de eventuele kapotgeschoten omringende bloedvaatjes zouden lekken en een blauwe plek veroorzaken.

Daarna deed ik eenvoudigweg mijn schoenen aan, en stapte het ziekenhuis uit naar mijn auto. Dat was vreemd: echt pijn deed het niet, alleen een beetje een raar gevoel. Ik heb aansluitend drieënhalf uur oudercontact gehad, en had nergens last van.

De volgende dag begon het pijn te doen, en dat heeft een dikke week geduurd, en ook nu nog voel ik de hiel meer dan tevoren. Eigenlijk zou dat niet mogen.

Ik heb net weer naar de orthopedist gebeld, en hij wil een nieuwe NMR-scan. Hij vreest dat het uiteindelijk toch aan het evolueren is naar een operatie. Blah. Ik hoop echt van niet, want da’s weer zoveel weken miserie, krukken, en het feit dat ik Kobe niet kan oppakken en verzorgen.

Nu goed, zover zijn we nog niet. We zien dan wel.

Ergernis van de week

vollewasmand.jpg

Ik vraag me dus echt af hoe grote gezinnen dat doen. Ik bedoel maar: ik ben elke week al uren bezig met de was, en dan strijk ik nog zelden.

Sorteren, wassen, aan de wasdraad hangen of in de droogkast steken, opplooien, opnieuw in de kasten leggen…

Is daar soms een efficiëntere manier voor dan wat ik doe? Want een gezin met zes kinderen, daarvoor is de was toch een fulltime bezigheid?

Karweitje

batterij.jpg

Vindt u dat ook zo’n vervelend werkje, batterijen sorteren? En dan bedoel ik niet ze allemaal op een hoop kieperen in het containerpark of op zo’n inzamelplaats.

Bij ons verzamelen die dingen zich. Ik vervang dan een stel batterijen in een of ander speelgoedje, help het betreffende kind op weg, en laat de batterijen op mijn bureau slingeren, tot ze mij bijten. Enfin, quasi toch.
En dan moet ik mijn meter nemen en die batterijen nameten, want ik heb er geen idee meer van welke de lege batterijen zijn die uit dat speelgoedje komen, en welke de volle die uit die kapotte klok zijn gehaald.

Blah.

Afgestraft

Terwijl ik nog in hemelse stemming van de vorige post koffie aan het maken was, kwam Wolf me roepen met gealarmeerde stem: “Mama mama! De hond heeft overgegeven!” Oh bliss.

Ik had het beest net eten gegeven, een goeie portie droge korrels, waarna hij een halve emmer water leegslobberde, de woonkamer in slenterde, en prompt alles weer overgaf op het tapijt. Daar ging mijn glorieuze ochtendstemming :-p

Nu ja, ik ga er niet dood van, de vlek is vakkundig weggewerkt, en een oud beest mag je al eens iets vergeven. Hij heeft per slot van rekening al bijna elf jaar ons leven gedeeld.

De kleine geneugten des levens

Kijk, dit is nu eens een van de kleine dingen waar ik intens kan van genieten:

een zaterdagmorgen, Bart slaapt nog, Kobe slaapt alweer. Ik heb ontbeten met de kinderen in pyama. Terwijl Wolf tv kijkt, trek ik naar de badkamer. Die is heerlijk warm, de zon schijnt binnen, en door de grote ramen zie ik buiten een laagje rijm op de bevroren auto’s.

Ik neem een lange, hete douche, terwijl ik geniet van de zon. Wanneer ik uiteindelijk toch besluit de kraan dicht te draaien, neem ik een warm badlaken van de radiator, en stap ik met mijn natte voeten op een splinternieuw, kleurgeassorteerd badmatje. En dat, dàt gevoel maakt me dan een moment intens gelukkig: dat dikke donzige laagje onder mijn voeten.

Ne mens zit soms raar in elkaar.

Schoenen

Onze verzameling schoenen is me al langer een doorn in het oog. Het is niet dat wij gigantisch veel schoenen hebben, maar toch: botjes, sandalen, chiquere sandalen, zomerschoenen, deftige schoenen voor op ’t werk, rondhosschoenen, kletsers, pantoffels… Ne mens verzamelt wel wat.

Jaren geleden hadden we een echt schoenenkastje gekocht, dat intussen zelfs in een bijpassende kleur is geverfd. Helaas, we zijn veel te lui om telkens de schoenen in een gesloten kastje te zetten, hebben we ondervonden.

Daarom had ik van die stoffen hangers opgehangen, waar je je schoenen maar hoeft in te zetten. Dat werkt iets beter. Helaas zijn die dingen niet echt sterk, en zeker niet onverslijtbaar. Een week of twee geleden is de eerste dan ook onherroepelijk gesneuveld, en ook de tweede ging het niet lang meer trekken. Een kartonnen doos was intussen de noodoplossing, maar zeg nu zelf: het zag er echt niet uit!
schoenenrommel.jpg

De laatste dag van het jaar ben ik dan maar naar Ikea getrokken, want op hun website had ik iets zien staan dat me wel iets leek. En jawel, ik denk dat dit net iets beter zal zijn. In elk geval toch steviger.

Nu maar hopen dat we de discipline krijgen om de schoenen er ook in te zetten. Ik ben het toch aan het leren aan de kinderen.

schoenenkastklein.jpg

Nieuw

Ne mens zou een nieuwjaarswens verwachten vandaag, maar bon, da’s ook zo… voorspelbaar, nee? Ge moet maar denken dat ge het gehad hebt :-p

En mijn voornemens voor 2009? Eigenlijk weinig concreets, behalve dan meer zorg dragen voor dat lijf van mij. Het begint alsmaar meer te mankeren, en ik ben nog geeneens veertig.

Ik ben eigenlijk al goed begonnen: ik heb het nieuwe jaar ingezet met een nieuw hoofdkussen. Het oude was versleten en bezorgde me soms een stijve nek, en nu heb ik dus een nieuw exemplaar, waar ik heerlijk op heb geslapen. Het is een tweeledig ding van Ikea: een stevig voorgevormd binnenkussen, met daarrond een laagje dons 🙂 Warm, comfortabel, en ergonomisch.

Nu de rest nog :-p

Rust

Kijk, ik zie mijn jongens doodgraag, maar ik geniet ervan als ze het huis uit zijn!

Ik weet wel, ik heb elke week de woensdagvoormiddag voor mezelf, maar dan heb ik ze wel al aangekleed, ontbijt gegeven, en heeft Bart ze naar school gebracht. En dan moet ik schoolwerk doen en administratie en andere vervelende toestanden.

Momenteel zitten ze elk bij een van de grootouderparen, en dat betekent dat ik deze morgen bijzonder lang heb geslapen, en daarna in alle rust in een muisstil huis ben opgestaan. Heerlijk gewoon. Ook de gedachte alleen al dat ik ze straks niet moet halen, naar wilde en onzinnige verhalen moet luisteren, met ze moet spelen, potloden opruimen, tuutjes zoeken, luiers verversen, neusjes afvegen, tussenkomen bij ruzie (jawel, Kobe is amper 17 maanden maar kan al behoorlijk ruzie maken met zijn broer), boterhammetjes moet smeren, omgestote bekers melk moet opvegen, pyama’s aandoen, tanden poetsen… geeft me een gevoel van rust. Let wel, als hij thuis is, doet Bart daar de helft van, maar dan nog.

Gewoon even twee daagjes zonder kinderen, dat kan deugd doen. Ook al ga ik nu twee rommelkamers opruimen, kleertjes sorteren, plafondlampen ophangen en wat dies meer zij.

Ik denk dat ze dit vakantie noemen. En ben ik nu een slechte moeder? Nee hoor, gewoon een realistische 🙂

Handig…

Handig zijn, dat moet toch gemakkelijk zijn!

Wil ik daarnet mijn was ophangen (ondanks de vrieskou droogt het echt wel goed), struikel ik bij het ophangen over mijn versgewassen tafelkleed, recht met tafelkleed en al in een hondendrol.

Kan ik opnieuw beginnen, en hopen dat ik het proper krijg :-p

Argh, handig zijn is toch een ‘dingen’!

Voet – the sequel.

Bon, mijn voet doet het dus nog steeds niet goed. Mijn orthopedist (Wouter) vond de vorige keer van wel (“Ge weet gij niet meer zeker hoe gij er in ’t begin aan toe waart? Ge loopt niet meer op krukken en al!”) maar zelf was ik niet overtuigd. Hij had me dus nog een maand extra kine voorgeschreven, ik mocht de spuiten laten voor wat ze waren, en hij raadde me MBT’s aan.

MBT’s zijn een speciale soort schoenen met extra dikke, hoogtechnologische zolen. Enfin, lees het zelf maar op hun site. Ze zien er een beetje bizar uit (“Woah mevrouw, gij hebt gewoon buffalo’s aan of wa!”) en ze zijn vooral pokkeduur (230 euro voor een paar). Ik dus twee weken geleden naar hun winkel in de Limburgstraat, met mijn speciale laars aan, die dingen gaan passen. Ze zaten wonderwel goed, eigenlijk. Zo goed, dat ik me er vandaag een paar ben gaan kopen. Waarom heb ik ze dan niet meteen gekocht? Wel, juist omdat ze zo prijzig zijn, mag je ze een week uitproberen, ze hebben verschillende probeerparen.

Ik heb ze de volgende dag aangedaan, en ik heb geen andere schoenen meer aangehad. Ja, mijn voet doet nog steeds pijn, maar het zijn tenminste ‘gewone’ schoenen. Het probeerpaar was een grijze sportschoen, nu heb ik gewone klassieke zwart lederen schoenen, die niet echt meer opvallen. Gelukkig maar.

Gisteren ben ik dus terug naar Wouter geweest. Ik kreeg zijn fiat over de schoenen, maar verder was hij deze keer niet echt tevreden, omdat er geen enkele progressie meer was.
Ik had nog drie keuzes:

– ofwel inspuitingen waarvan het effect onzeker was, en waardoor ik zeker de laars weer moest dragen

– ofwel een operatie om het ontstoken weefsel weg te halen

– ofwel een shockwave-therapie. De ontstoken zone wordt dan aangepakt met hoogenergetische akoestische impulsen, zeer vergelijkbaar met een niersteenverbrijzelaar. Een echte verdoving wordt niet gegeven: de voet wordt eerst een half uur intens afgekoeld, dan een viertal minuten ‘beschoten’, en dan nog een kwartier verder afgekoeld.
Fijn. Wouters raad: gewoon zen blijven, dan lukt dat wel.

Enfin, uit de uitleg had u al begrepen dat het dat laatste is geworden, en wel morgen, tussen klassenraden en oudercontact door. Ik ben benieuwd. Eén behandeling zal wellicht niet volstaan, een tweede zal nodig zijn. Goh, ik hoop echt dat het effect heeft, want het hangt mijn voeten uit. Pun initially not intended.