Acta Diurna de muliere ludenti
Boskabout trok mijn aandacht op de site van This Big Stereo, en dan vooral op het lange muziekfragment dat daar staat. Hij dacht dat het wel iets voor mij ging zijn, en gelijk had hij: ik vind dat serieus goeie muziek: lekker donker, wavig en gothisch. Soms kan ik het toch echt niet wegsteken, denk ik.
Sorry voor degenen die het maar lawaai vinden: de gustibus non disputandum’st, nee?
Ik heb net 21 uitdeelcadeautjes voor Wolfs verjaardag samengesteld. Dat mag u best letterlijk nemen: kleine diepvrieszakjes (ik vond geen andere, toch niet binnen de radius van wat ik wilde rijden daarvoor) met daarin wat van die pastelkleurige snoepjes aan een rekker (zijnde een halsketting) of een ditto armbandje, of een lekstok, en telkens ook vijf gummibeertjes. Rond dat zakje, waar telkens Wolfs naam op stond en een vrolijke 5 met een hartje rond (ze zijn bezig over Valentijn op school), zit dan een vrolijk, felgekleurd strikje van bij de Ikea. En daarin zit dan een ballon geknoopt. Een ganse bezigheid dus, en toch met veel plezier gedaan. Ik weet namelijk hoe blij die gastjes zijn met iets dergelijks, als het er maar leuk uitziet. Veel kost het allemaal niet, laat ons wel wezen.
Daarom is er ook een klascadeautje, iets wat meer en meer gedaan wordt, zo blijkt. Dat is dan een iets groter cadeau dat voor de klas bestemd is, en waarmee ze dan allemaal wel eens kunnen spelen. Op die manier komt er ook regelmatig iets nieuws in de klas, zodat het voor de kleuters boeiend blijft, en dat de school zelf haar werkingsmiddelen aan andere dingen kan besteden.
Wolf is vorige week met me meegegaan naar de speelgoedwinkel, en we hebben gekozen voor een mamadino en een babydino die uit zijn ei komt, van Duplo, denk ik. Dino’s zijn op die leeftijd altijd een voltreffer, zelfs Kobe van anderhalf zegt al netjes ‘diosauwes’.
Enfin, nu maar hopen dat hij donderdag effectief een leuke dag heeft. Je wordt maar één keer vijf natuurlijk 🙂
Vandaag ben ik dus nog maar eens naar het ziekenhuis geweest voor een onderzoek op mijn voet. De orthopedist vreest dat het een operatie zal worden, maar wilde eerst zeker zijn dat er geen zenuwen gekneld zaten of dat er andere zenuwschade was.
Ik heb dus een EMG ondergaan, zijnde een elektromyografie. Hiervoor heeft de dokter van dienst eerst een paar elektroden aangebracht, en me dan schokken toegediend met een apparaatje dat wel een taser leek. Echt pijn doet het niet, je krijgt wel een reeks schokken, en het is dus meer vervelend dan wat anders.
Daarna heeft hij een naald in mijn voetzool gestoken en ook daar blijkbaar enige elektrische weerstand gemeten. Eerlijk gezegd deed dat op het moment zelf helemaal geen pijn, maar nu eigenlijk wel, wegens dat domme kleine wondje.
Enfin, hij heeft dus de reactiesnelheid en de geleiding binnen de zenuwen gemeten, en alles leek precies zoals het hoort. Ik mag dus qua zenuwschade gerust zijn: er zit niks gekneld en alles werkt nog naar behoren.
Eindelijk toch eens een beetje goed nieuws in verband met de voet… Mocht wel een keertje.
Onderwijs is datgene wat overblijft nadat men is vergeten wat men op school heeft geleerd.
John Dryden (1631-1700), Engels dramaturg
Vandaag was er een verjaardagsfeestje voor Wolfs vijfde verjaardag. Een, want volgende week volgt er nog eentje. Dit van vandaag was voor de oma’s en de opa’s en de nonkels en tantes, dat van volgende week is voor zijn vriendjes.
Normaal gezien houden we zo’n feestje op zondag, maar omdat mijn ma morgen voor drie weken naar Cuba trekt, hebben we het maar vandaag gedaan. Tiramisu met peperkoek en peer (wat anders), zelfgebakken kokostaart, en een mooie chocoladebiscuit van bij de bakker.
Zo’n feestje op zaterdag heeft één groot voordeel: je krijgt een enorm zondaggevoel, en toch heb je de dag daarna nog vrij.
En daar ga ik nu eens van genieten se.
Vanavond ben ik nog eens uit geweest met de ‘meisjes’. Niet dat we woest zijn gaan dansen of grote pinten drinken, nee hoor, we hebben heel beschaafd zitten kletsen bij een thee of een wit wijntje en een bordje zoet en wat bruschetta’s in Het Oeverloze Eiland.
Eigenlijk doe ik dat al jaren. De gewoonte dateert eigenlijk van toen ik 17 was, en met een paar vriendinnen op weekend ging. Jongens mochten niet mee, wat de respectieve lieven niet altijd even leuk vonden. Het evenement werd ook meteen WWW gedoopt, ofte het Wilde Wijven Weekend. Van het World Wide Web was nog geen sprake.
Niet dat we iets speciaals deden, hoor. We zaten afwisselend in de Ardennen of aan de kust, en we maakten lange wandelingen, kletsten oeverloos, kookten zelf, speelden gezelschapsspelletjes, en hadden vooral gigantisch veel de slappe lach. Bakvissen onder elkaar, quoi.
We hebben die weekends een behoorlijk aantal jaar blijven volhouden, tot het er plots eigenlijk gewoon niet meer van kwam. Met de vaste kern, zijnde ikzelf en twee vriendinnen uit het middelbaar, ben ik altijd contact blijven houden. Soms wat meer, soms wat minder, maar we bleven wel voortdurend in elkaars leven. Zij gingen mee in de suite bij mijn liefloze broers toen ik trouwde, één van hen ging een paar keer met mijn ma en mij mee op schok in Engeland, en we spraken af en toe af om samen iets te eten. WWW petit comité, als het ware.
Een aantal jaar geleden besloten we het WWW nieuw leven in te blazen, maar dan wel in afgeslankte versie. Weekends zagen we voorlopig even niet zitten, met de kinderen en al. Dus begonnen we opnieuw vriendinnen uit te nodigen om samen iets te gaan drinken, vrouwen onder elkaar. Wilde wijven zijn we al lang niet meer, maar de naam bleef wel hangen. Ladies’ night zou misschien wat toepasselijker zijn, ondertussen.
Intussen nodigen we altijd een hoop volk uit, maar met meer dan zes zijn we nog nooit geweest. In elk geval geniet ik er elke keer weer van, en elke keer denk ik dat we het wat vaker moeten doen.
Misschien ooit weer op weekend? Zonder man en kinderen? Ik denk dat dat eigenlijk wel weer de max moet zijn. Om het in de termen van 20 jaar geleden te zeggen :-p
Toen ik deze morgen opstond, voelde ik me om een of andere reden sexy. Geen hooggesloten gothisch shirt en zwarte battlebroek voor mij vandaag, nee, wel een diepe décolleté met voluptueuze halsketting, grijze geklede broek en lang grijs vest. Ik heb dan ook maar meteen mijn alternatieve winterjas uit de kast gehaald, in een prachtig framboosrood met rood nepbont aan kraag en mouwen. Bijpassend rood klokhoedje opgezet, haar netjes gestyled, en een zelfverzekerde glimlach op mijn snoet. Ware het niet van de voetproblemen, ik had mijn hooggehakte botjes ook nog aangetrokken.
Aldus gekleed ging ik richting de aannemer/schrijnwerker/interieurarchitect om de bouwplannen te bespreken. Helaas, op zijn royale parking stond een grote vrachtwagen de boel te versperren, waardoor ik me genoopt voelde een eind verder in een drassige graskant te parkeren. Bij nader inzien was dat gras niet alleen nat en drassig, maar ook nog bijzonder modderig en glad. Dat ‘nader inzien’ mag u gerust letterlijk nemen, want toen ik met een grote zelfverzekerde zwaai mijn portier dichtgooide, maakte ik een bijzonder elegante vergelijkbare beweging richting grond. Een goeie seconde later krabbelde ik alweer recht, mijn hoedje scheef op mijn hoofd, en alle elegantie meteen in de grond verzonken.
Een paar minuten later kwam ik bij de aannemer binnengestapt in zijn ruime toonzaal, parmantig de linkerhand koket in de hoogte. De arme mens zijn wenkbrauwen gingen prompt een paar centimeter hoger staan, want, zoals hij het wat later zelf uitdrukte: “Da’s nu niet bepaald uw stijl, dat handje.”
Pas toen merkte hij de dikke laag modder op het betreffende handje, de aangrenzende bonten mouw die amper tien minuten voordien de kast had verlaten, de linkerknie en de handtas. En toen, na enige initiële bezorgdheid en aarzeling, en uitleg van mijn kant, schoot hij onbedaarlijk in de lach.
Geef hem eens ongelijk :-p
Net naar Kind & Gezin geweest, en het is officieel: Kobe groeit en bloeit 🙂
Hij weegt, in proper pampertje, 12.360 kilo, en is 83 centimeter lang. Niet slecht voor eentje van achttien maanden. Maar waar ik vooral trots op ben, is de grote verwondering van zowel dokter als verpleegster over Kobes taalvaardigheid. Zeker voor een jongen, zelfs voor een tweede kind, is het uitzonderlijk dat hij nu al twee-woordzinnetjes maakt, en zelfs een voltooid deelwoord als ‘gevallen’ gebruikt. Ik zat erbij en straalde. Ja, Kobe kan al babbelen.
En nu allemaal in koor: “Van wie zou hij dàt hebben?”
Ik heb daarnet een volle twintig minuten, zonder overdrijving, gezocht naar een tuut voor Kobe. Het ventje was gelukkig intussen vrolijk aan het spelen met zijn broer, en deed niet moeilijk, maar ik kreeg het snel op mijn heupen.
We hebben vier tuten: eentje ligt standaard in de crèche, twee zijn hier thuis, en de vierde hangt met een knijptouwtje aan zijn jasje. Eén van de twee losse had ik zeker nog deze morgen, de andere herinner ik me van gisteren. En daarnet was er geen enkele te bespeuren. Nog steeds niet, overigens. Ik heb dan maar uit armoe het koordje van de jasjestuut losgeprutst en hem die tuut gegeven, zodat hij in zijn bedje kon.
Ik snap dat dus niet, hé. Waar kan die naartoe zijn???
Mijn theorie is (ooit lang geleden eens bediscussieerd met een hoop vrienden, wellicht onder de nodige invloed, maar bon):
ergens moet er een planeet zijn, waarvan de grondstof bestaat uit paperclips. Daarop leeft het volk van de kousen, en tweelingen bestaan er niet, geloof me. De vegetatie wordt gevormd door stylo’s, de huisdieren zijn aanstekers. Hun huisjes zijn opgebouwd uit wasspelden en rekkertjes. Blijkbaar (daar was ik me vijf jaar geleden en langer nog niet van bewust) hebben ook de tuten hun functie op die planeet.
Geef toe, dat kan toch niet anders? Waar zouden die dingen anders naar toe gaan? Ik heb hier een hele doos met enkele kousen, en om de zoveel tijd moet ik wasspelden, rekkertjes, stylo’s en aanstekers bijkopen, want die dingen verdwijnen op mysterieuze wijze.
Of heeft u een betere theorie?
’t Is maar dat ge weet waarmee ge u kunt bezighouden dus…
Vandaag was voor mij een dag van de kleine domme prutsen. Dingen die moeten gebeuren, waar op zich niet veel tijd in kruipt, maar die ge toch uitstelt…
Deze voormiddag had ik les, maar heb ik tijdens het uurtje studietoezicht toch nog de tombolakaarten verzameld, geteld, papier ingevuld en geld samengeraapt. Ugh.
Deze namiddag, mijn vrije namiddag juist om papierwerk ed. te kunnen doen:
– koffie gezet: check
– foto van collega gedownload en per ongeluk gewist: check
– foto’s gerecovered dank zij Christophe: check
– agenda die ik vergeten was ingevuld: check
– herhalingstoetsen opgesteld en in de kopiemap gestoken: check
– dienstencheques besteld: check
– vriendenboekje van Wolf ingevuld: check
– naar de speelgoedwinkel geweest voor verjaardagscadeautjes: check
– naar Brico gebeld voor kapotte lamp in garantie: check
– uroloog gebeld voor nieuwe afspraak: de mens was uitzonderlijk afwezig.
– boete betaald en nog zo’n dingen: check
– een uur lang Super Mario Galaxy gespeeld met Wolf: check. Niet dat ik dat tot de klusjes reken :-p
– een stapel toetsen verbeterd: check
En toen wilde ik de spanningsomvormer (ik moet een lampje vanuit de VS aan de praat krijgen) in het stopcontact steken, en ontplofte het geheel. Fijn. Ik ruik helemaal naar rare verbrande plastiek en zo. Ugh. Ik denk dat ik het hierbij hou voor vandaag. Van die ontplofdingen, daarmee heeft ne mens het wel gehad als het over klusjes gaat…