Geplaatst op

WWW

Vanavond ben ik nog eens uit geweest met de ‘meisjes’. Niet dat we woest zijn gaan dansen of grote pinten drinken, nee hoor, we hebben heel beschaafd zitten kletsen bij een thee of een wit wijntje en een bordje zoet en wat bruschetta’s in Het Oeverloze Eiland.

Eigenlijk doe ik dat al jaren. De gewoonte dateert eigenlijk van toen ik 17 was, en met een paar vriendinnen op weekend ging. Jongens mochten niet mee, wat de respectieve lieven niet altijd even leuk vonden. Het evenement werd ook meteen WWW gedoopt, ofte het Wilde Wijven Weekend. Van het World Wide Web was nog geen sprake.
Niet dat we iets speciaals deden, hoor. We zaten afwisselend in de Ardennen of aan de kust, en we maakten lange wandelingen, kletsten oeverloos, kookten zelf, speelden gezelschapsspelletjes, en hadden vooral gigantisch veel de slappe lach. Bakvissen onder elkaar, quoi.

We hebben die weekends een behoorlijk aantal jaar blijven volhouden, tot het er plots eigenlijk gewoon niet meer van kwam. Met de vaste kern, zijnde ikzelf en twee vriendinnen uit het middelbaar, ben ik altijd contact blijven houden. Soms wat meer, soms wat minder, maar we bleven wel voortdurend in elkaars leven. Zij gingen mee in de suite bij mijn liefloze broers toen ik trouwde, één van hen ging een paar keer met mijn ma en mij mee op schok in Engeland, en we spraken af en toe af om samen iets te eten. WWW petit comité, als het ware.

Een aantal jaar geleden besloten we het WWW nieuw leven in te blazen, maar dan wel in afgeslankte versie. Weekends zagen we voorlopig even niet zitten, met de kinderen en al. Dus begonnen we opnieuw vriendinnen uit te nodigen om samen iets te gaan drinken, vrouwen onder elkaar. Wilde wijven zijn we al lang niet meer, maar de naam bleef wel hangen. Ladies’ night zou misschien wat toepasselijker zijn, ondertussen.

Intussen nodigen we altijd een hoop volk uit, maar met meer dan zes zijn we nog nooit geweest. In elk geval geniet ik er elke keer weer van, en elke keer denk ik dat we het wat vaker moeten doen.

Misschien ooit weer op weekend? Zonder man en kinderen? Ik denk dat dat eigenlijk wel weer de max moet zijn. Om het in de termen van 20 jaar geleden te zeggen :-p

Geplaatst op

Elegant

Toen ik deze morgen opstond, voelde ik me om een of andere reden sexy. Geen hooggesloten gothisch shirt en zwarte battlebroek voor mij vandaag, nee, wel een diepe décolleté met voluptueuze halsketting, grijze geklede broek en lang grijs vest. Ik heb dan ook maar meteen mijn alternatieve winterjas uit de kast gehaald, in een prachtig framboosrood met rood nepbont aan kraag en mouwen. Bijpassend rood klokhoedje opgezet, haar netjes gestyled, en een zelfverzekerde glimlach op mijn snoet. Ware het niet van de voetproblemen, ik had mijn hooggehakte botjes ook nog aangetrokken.

Aldus gekleed ging ik richting de aannemer/schrijnwerker/interieurarchitect om de bouwplannen te bespreken. Helaas, op zijn royale parking stond een grote vrachtwagen de boel te versperren, waardoor ik me genoopt voelde een eind verder in een drassige graskant te parkeren. Bij nader inzien was dat gras niet alleen nat en drassig, maar ook nog bijzonder modderig en glad. Dat ‘nader inzien’ mag u gerust letterlijk nemen, want toen ik met een grote zelfverzekerde zwaai mijn portier dichtgooide, maakte ik een bijzonder elegante vergelijkbare beweging richting grond. Een goeie seconde later krabbelde ik alweer recht, mijn hoedje scheef op mijn hoofd, en alle elegantie meteen in de grond verzonken.

Een paar minuten later kwam ik bij de aannemer binnengestapt in zijn ruime toonzaal, parmantig de linkerhand koket in de hoogte. De arme mens zijn wenkbrauwen gingen prompt een paar centimeter hoger staan, want, zoals hij het wat later zelf uitdrukte: “Da’s nu niet bepaald uw stijl, dat handje.”
Pas toen merkte hij de dikke laag modder op het betreffende handje, de aangrenzende bonten mouw die amper tien minuten voordien de kast had verlaten, de linkerknie en de handtas. En toen, na enige initiële bezorgdheid en aarzeling, en uitleg van mijn kant, schoot hij onbedaarlijk in de lach.

Geef hem eens ongelijk :-p

Geplaatst op

Kobe

Net naar Kind & Gezin geweest, en het is officieel: Kobe groeit en bloeit 🙂

Hij weegt, in proper pampertje, 12.360 kilo, en is 83 centimeter lang. Niet slecht voor eentje van achttien maanden. Maar waar ik vooral trots op ben, is de grote verwondering van zowel dokter als verpleegster over Kobes taalvaardigheid. Zeker voor een jongen, zelfs voor een tweede kind, is het uitzonderlijk dat hij nu al twee-woordzinnetjes maakt, en zelfs een voltooid deelwoord als ‘gevallen’ gebruikt. Ik zat erbij en straalde. Ja, Kobe kan al babbelen.

En nu allemaal in koor: “Van wie zou hij dàt hebben?”

Geplaatst op

Mysterieuze verdwijningen.

photos-avent-fopspenen.jpg

Ik heb daarnet een volle twintig minuten, zonder overdrijving, gezocht naar een tuut voor Kobe. Het ventje was gelukkig intussen vrolijk aan het spelen met zijn broer, en deed niet moeilijk, maar ik kreeg het snel op mijn heupen.

We hebben vier tuten: eentje ligt standaard in de crèche, twee zijn hier thuis, en de vierde hangt met een knijptouwtje aan zijn jasje. Eén van de twee losse had ik zeker nog deze morgen, de andere herinner ik me van gisteren. En daarnet was er geen enkele te bespeuren. Nog steeds niet, overigens. Ik heb dan maar uit armoe het koordje van de jasjestuut losgeprutst en hem die tuut gegeven, zodat hij in zijn bedje kon.

Ik snap dat dus niet, hé. Waar kan die naartoe zijn???

Mijn theorie is (ooit lang geleden eens bediscussieerd met een hoop vrienden, wellicht onder de nodige invloed, maar bon):

ergens moet er een planeet zijn, waarvan de grondstof bestaat uit paperclips. Daarop leeft het volk van de kousen, en tweelingen bestaan er niet, geloof me. De vegetatie wordt gevormd door stylo’s, de huisdieren zijn aanstekers. Hun huisjes zijn opgebouwd uit wasspelden en rekkertjes. Blijkbaar (daar was ik me vijf jaar geleden en langer nog niet van bewust) hebben ook de tuten hun functie op die planeet.

Geef toe, dat kan toch niet anders? Waar zouden die dingen anders naar toe gaan? Ik heb hier een hele doos met enkele kousen, en om de zoveel tijd moet ik wasspelden, rekkertjes, stylo’s en aanstekers bijkopen, want die dingen verdwijnen op mysterieuze wijze.

Of heeft u een betere theorie?

Geplaatst op

Prutsen en beuzelarijen

’t Is maar dat ge weet waarmee ge u kunt bezighouden dus…

Vandaag was voor mij een dag van de kleine domme prutsen. Dingen die moeten gebeuren, waar op zich niet veel tijd in kruipt, maar die ge toch uitstelt…

Deze voormiddag had ik les, maar heb ik tijdens het uurtje studietoezicht toch nog de tombolakaarten verzameld, geteld, papier ingevuld en geld samengeraapt. Ugh.
Deze namiddag, mijn vrije namiddag juist om papierwerk ed. te kunnen doen:

– koffie gezet: check
– foto van collega gedownload en per ongeluk gewist: check
– foto’s gerecovered dank zij Christophe: check
– agenda die ik vergeten was ingevuld: check
– herhalingstoetsen opgesteld en in de kopiemap gestoken: check
– dienstencheques besteld: check
– vriendenboekje van Wolf ingevuld: check
– naar de speelgoedwinkel geweest voor verjaardagscadeautjes: check
– naar Brico gebeld voor kapotte lamp in garantie: check
– uroloog gebeld voor nieuwe afspraak: de mens was uitzonderlijk afwezig.
– boete betaald en nog zo’n dingen: check
– een uur lang Super Mario Galaxy gespeeld met Wolf: check. Niet dat ik dat tot de klusjes reken :-p
– een stapel toetsen verbeterd: check
En toen wilde ik de spanningsomvormer (ik moet een lampje vanuit de VS aan de praat krijgen) in het stopcontact steken, en ontplofte het geheel. Fijn. Ik ruik helemaal naar rare verbrande plastiek en zo. Ugh. Ik denk dat ik het hierbij hou voor vandaag. Van die ontplofdingen, daarmee heeft ne mens het wel gehad als het over klusjes gaat…

Geplaatst op

Ugh

Zo van die schone lichtgele onderhemdjes, onderbroekjes en keukenhanddoeken, da’s toch ook niet lelijk, hé?

Toch?

Geplaatst op

Winterdagje

Wilt ge geloven dat, als ge op uw kletsers drie kwartier lang de was buitenhangt en processed dog food uit uw gras verwijdert, ge daar koude tenen van krijgt?

En vooral, weet ge hoeveel deugd vloerverwarming en een kop hete koffie daarna doen?

Ik wel.

Geplaatst op

Van die dagen…

Er zijn zo van die dagen op school dat je niet weet wat eerst doen. Er zijn natuurlijk je lessen, maar er komt vaak vanalles bij kijken, zoals bijvoorbeeld de organisatie van een Brel-avond, waarbij Johan Verminnen komt zingen en onze leerlingen het voorprogramma verzorgen.

En dan ben je tijdens de middagpauze bezig liefdesgedichten passioneel te laten klinken, en de tekst van ‘Rosa’ vlot gebekt te doen zingen, terwijl je snel een bord eten naar binnen schuifelt. En dan merk je vooral waartoe die leerlingen in staat zijn, en sta je telkens weer versteld.

En dan komt er een onverwachtse discussie met je laatstejaars over dingen op school die hen bezig houden en waar ze het moeilijk mee hebben, en probeer je hen ook het standpunt van de school en de leraars te doen inzien. En krijg je te horen dat ze dat bijzonder appreciëren, omdat ze op die manier de dingen leren anders bekijken en relativeren.

En dan, hé, dan weet je weer waarom je zo bijzonder graag met jonge mensen werkt. En waarom je eigenlijk vooral geen andere job zou willen, dan dag in dag uit bezig zijn met groepen pubers die het moeilijk hebben met zichzelf en de wereld om zich heen. Ook al zijn er van die dagen dat je ze met plezier klassikaal tegen de muur zou plakken.

Geplaatst op

Gedichtendag

site74_20081007081244_1_gedichtendag1.gif

Traditioneel post ook ik vandaag een gedicht.
Deze keer wil ik opteren voor een klanktapijt, een gedicht van de Vlaamse expressionistische dichter Paul van Ostaijen.
Hij schreef dit voor Gaston Burssens, eveneens een expressionistisch dichter.

Het is overigens het gedicht dat ik in mijn badkamer wil gebruiken (maar het komt er maar niet van). Voor de Gentenaars: het is dit gedicht dat op de kaaimuur van de Graslei en de Korenlei te vinden is.


Onder de maan schuift de lange rivier
Over de lange rivier schuift moede de maan
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogriet
langs de laagwei
schuift de kano naar zee
schuift met de schuivende maan de kano naar zee
Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

Geplaatst op

Tekening gezocht

Omdat het er sterk naar uitziet dat ik de rest van mijn schoolloopbaan in Mariakerke zal blijven, zou ik ook daar graag mijn klas (ten dele) schilderen.

Aangezien ik het lokaal moet delen met muziek, is een tekening van een musicerende mythologische figuur bijzonder aangewezen.

Mocht iemand zin hebben om iets te tekenen, of ergens een knappe tekening van dansende nymfen, een spelende Orpheus of een Apollo staan hebben: graag.

Je zou me er een groot plezier mee doen.