Mijn drie schatten, netjes aangekleed voor het feestje gisteren.
Wolfs klas
Vorige week ben ik met Merel naar Kobes klasje geweest, deze week was het de beurt aan Wolf. Blijkbaar leren ze in de godsdienstlessen over opgroeien, en wat het verschil is tussen een baby, een peuter en een kleuter. Ik ben Merel dus uitgebreid gaan showen, heb hen uitgelegd wat ze kan en vooral niet kan, heb haar ververst, en de borst gegeven. En terwijl ik nog aan het voeden was, zijn ze aan de rekenles begonnen, en heb ik dat ook eventjes kunnen meemaken.
Wolf was megatrots. Of in zijn woorden: “Man, ik was wa zot trots mama!” Toch onvoorstelbaar hoe dat jongerentaaltje zich zelfs in zevenjarigen vastzet, nee?
Babyborrel Liv
Voor zover mijn Weight Watchers deze week nog niet om zeep was, heb ik het deze namiddag toch definitief naar de verdommenis geholpen.
We zaten namelijk in Wetteren in de Otorongohoeve voor de babyborrel van ons nieuwe nichtje Liv, drie weken jonger dan Merel. Niet alleen heb ik er massa’s volk teruggezien dat ik in jaren niet meer had gezien (VEK, dus van toen ik student was), maar er was ook een enorm lekker en groot dessertbuffet. Ik heb nog niet eens van alles geproefd, en ik denk dat ik er zowat een gans weekbudget heb doorgejaagd op één middag. Maar lekker!
En Liv? Die heeft quasi de hele tijd liggen slapen in haar wiegje aan ons tafel 🙂
Tulpen
De tulpen die ik zondag gekregen heb van Dirk en Ilse.
Sociaal doen en al
Deze namiddag zijn Kim en Wim, twee vrienden van al heel lang, komen kijken naar ons Mereltje. We hebben rustig taart zitten eten en gekletst, en ze hadden een allerschattigst jurkje mee voor ons meisje, voor volgend jaar 🙂
’s Avonds kwam tegen een uur of zeven Karen babysitten op de jongens, zodat ik mijn echtgenoot kon vervoegen ten kantore Netlash/Talking Heads. Daar ging namelijk het jaarlijkse bedrijfsfeestje door. Bart had het zich deze keer niet aangetrokken, en zijn mensen alles zelf laten organiseren. Vorig jaar was het nog op restaurant (die zo’n groep niet aankon), dit jaar kwam Wok At Home ons van het nodige voorzien, in het kantoor zelf. Ik moet zeggen, ik had daar wat mijn twijfels bij, maar het viel heel erg goed mee. De ruimte is eigenlijk best gezellig, en iedereen zat er lekker door elkaar te kletsen op de poefjes. Op deze manier konden ook de partners het nieuwe kantoor eens zien. Wok At Home heeft dat trouwens schitterend gedaan: vooraf een aantal koude hapjes, daarna een wokgerecht met kip en eentje met scampi (de vegetarische variant heb ik niet geproefd), en zelfs een gewokt dessert. Poepsimpel, maar zeer lekker: twee soorten meloen, twee soorten druiven en ananas wokken in een gembersiroop, er amandelschilfers en verse munt over strooien, en opdienen met een bolletje kokosijs.
Tegen half twaalf ben ik doorgegaan: ik was moe, en ik moest ook de babysitter aflossen. En Merel? Die heeft de hele tijd geen kik gegeven en stevig doorgeslapen. De volle zeven uur! Ze kan haar momenten dus blijkbaar wel kiezen 🙂
Merels kamer
Merels kamertje is eindelijk afgeraakt. Haar bedje staat er nog niet, omdat we dat nog nodig hebben in ons kamer. Het grote logeerbed heb ik dan wel weer laten staan, er is plaats genoeg en het kan maar handig zijn.
Ik ben er wel tevreden van, ja. Merel zelf kijkt in elk geval met grote ogen naar de tekening 🙂
Erdoor.
Vandaag zat ik er wat door. Merel heeft me al een paar nachten niet echt laten slapen, en ook overdag krijgt ze tegenwoordig een huiluurtje. Of twee. Vannacht had ik op een bepaald moment, zo ergens rond kwart over vijf, zin om me erbij te zetten huilen. Ze wilde weer alleen kleine beetjes drinken, en viel daarna telkens in slaap. Zodra ik haar wilde verleggen, schoot ze echter wakker, begon weer te huilen, en kon enkel in slaap gesust worden door nog wat te drinken. En dan viel ik mee in slaap, werd wakker na een uurtje door de ongemakkelijke houding, probeerde haar in haar bedje te leggen, en begon alles weer van vooraf aan. Ik heb haar gevoed om 1.30u, 3.45u, 5.30u, 6.45u, 7.30u, 9.30u, en toen begon ze om half twaalf weer hartstochtelijk te huilen en op haar knuistje te zuigen. Ik kón niet meer. Ik heb wat met haar rondgelopen, een ‘noodkreet’ op twitter gezet, en haar in haar park gelegd. Na een kwartiertje huilen viel ze toch in slaap, maar mijn zenuwen waren op. Intussen had ik al een hoop steun gekregen op Twitter, en had ook Leen mijn bericht gelezen. Zij is vroedvrouw, en bood aan om langs te komen en eens te luisteren wat er precies scheelde. Ze heeft me een hoop raadgevingen gegeven, heeft vooral ook Merel even overgenomen, tegen half een heb ik Merel nog eens gevoed, en daarna zijn we samen naar de twunch gegaan in de Greenway. Man, ben ik blij dat ik gegaan ben! Ik heb heerlijk gegeten (ik wist niet dat seitan zo lekker was), en vooral ook uitgebreid zitten kletsen. De zon scheen, Merel werd gesust door diverse mensen, ik had vrienden om me heen, en ik genoot. Ook van de brownie en het half stukje chocoladetaart 🙂
Bedankt, @leenta, @mdevrieze, @annabelle__s en al de rest!
Tegen kwart over vier was ik thuis, deed nog een paar dingen, gaf om half vijf Merel te eten, en die bleef ongeveer een uur drinken, echtig waar. Daarna was ze ongelofelijk wakker, zodat we samen de jongens zijn gaan afhalen in de opvang, en ook daarna bleef ze heel alert zitten rondkijken. Pas om zeven uur heb ik haar in haar wiegje gelegd zodat ik de jongens in bed kon steken, en ze slaapt nu (= kwart over negen) nog steeds. Ze gaat dus gewoon vier uur tussen twee voedingen gelaten hebben. Zalig!
En nu maar hopen dat ze dat vannacht ook doet. Ik hou mijn hart al vast.
Woensdag
Vandaag naar Eeklo gereden, op halfjaarlijkse controle bij de oogarts. Merel was nog diep aan het slapen, en ik heb haar wakker moeten maken om haar te verversen, in de maxicosi te leggen en te vertrekken. In de auto lag ze netjes rond te kijken, maar bij de dokter besloot ze dat het etenstijd was, en dat ze absoluut geen zin had om te wachten.
Ik heb haar na de consultatie – alles in orde, trouwens – dan maar in de wachtzaal eten gegeven, kwestie van het gebrul te stoppen.
Daarna ben ik naar mijn oma gereden, heb daar een dik half uur fijn gekletst, ben nog even binnengesprongen bij mijn ouders (ik passeerde op 100 m van hun deur), heb de baby geshowd op het kantoor van mijn broer, ben naar de Suprabazar gereden om cadeautjes, en daarna naar huis gesprint. Net op tijd voor de jongens die van school kwamen. Viskroketjes gebakken (je had hun verlekkerde gezichtjes moeten zien), cadeautje ingepakt, mezelf en de kinderen ingepakt, en een paar straten verderop Wolf naar een verjaardagsfeestje gebracht. Mooi meegenomen: Kobe mocht ook blijven! En nee, daar was geen voorbedachten rade in het spel, ik wist niet dat Ralph een jonger broertje had, en ik kon Kobe toch moeilijk thuis laten? Weer naar huis gewandeld (met een paar perikelen met een sleutel die op geen van beide deuren paste, geen idee waar die dan wel van is), her en der blijven kletsen, baby gevoed, kinderen opnieuw opgehaald, en toen was plots de dag al voorbij. Môh!
En ik was moe! Nog meer môh! Of toch niet?
Weight Watchers online
Weight Watchers heeft nu ook een online toepassing. Je betaalt er natuurlijk wel voor, maar je krijgt ook waar voor je geld.
Er is vooral de online weekplanner. Mja, kan je zeggen, een papieren versie is toch snel zelf gemaakt? Ja, maar hier heb je nog veel meer voedingsmiddelen die je kan toevoegen dan in de voedingsmiddelengids staat. Er zit een geïntegreerde propointscalculator in, waardoor je zelf ook voedingsmiddelen kan ingeven, en die dan bewaren in je favorieten. Wel zo gemakkelijk, heb ik de indruk.
Het programma berekent ook zelf je aantal punten van de dag, wat je verbruikt, wat je ingeeft aan sport enz. enz. Je gewicht kan je ook netjes in statistieken gieten, en mooi opvolgen.
Ik mis wel een beetje het feit dat je geen ‘historie’ kan toevoegen: ik ben al een hoop kilo’s kwijt op cursus, en hier moet je vanaf nul herbeginnen, met nieuwe doelen en zo, en da’s wel wat demotiverend.
Maar wat wél een gemiste kans is, is het volgende: de papieren weekplanner lag altijd naast me aan tafel, en ik woog netjes af wat ik wilde eten en vulde dat dan in, zodat ik zeker niks vergat. Nu wilde ik hetzelfde doen met de iPad: ideaal toch? Alleen is die planner in Flash geschreven… Stom stom stom!
Nu ja… Voorlopig ben ik er wel enthousiast over, over dit online luik. Ik ben wel benieuwd of dat ook zo zal blijven. En voor wie niet voortdurend zijn PC aanstaan heeft, is de papieren planner misschien wel nog steeds handiger. Ik hou u op de hoogte.
Kobes klasje
In de kleuterklas leert Kobe momenteel over baby’s, en alles wat daarbij komt kijken. Die kleintjes vinden dat mateloos intrigerend, zo’n kleine baby. Ze hebben een babyhoek ingericht in de klas, met buggy’s en ververskussens en flesjes en slabbetjes en zowat alles wat met baby’s te maken heeft.
Deze voormiddag ben ik dan met Merel langsgeweest. Dat is al eerder even gebeurd, maar nu dus wat uitgebreider. Ik heb haar gevoed in de klas, en dan ook een verse luier gegeven. Ze huilde, ze lachte, en ze zat met grote ogen te kijken: de kleuters hebben het dus allemaal gezien 🙂
En Kobe, wel, die was gewoon megatrots op zijn kleine zusje 🙂