Geplaatst op

Start van het fotoproject van de vijfdes

Het is blijkbaar al de vijfde keer dat ik meedoe aan het fotoproject van de vijfdes. Zoals vorige jaren stond ik deze voormiddag in voor de workshops en de vier fotografen. Eentje zat vast in de file, maar haar leerlingen hebben we dan tijdelijk over de andere drie verdeeld. Kan gebeuren.

De namiddag was deze keer wel helemaal anders dan vorige jaren: niet langer een uitgebreide opdracht op één locatie, maar een GPS-tocht van vijf kilometer met controlepunten en daar telkens ook de opdrachten. Het liep niet helemaal zoals gepland, en er is dus nog behoorlijk wat bijsturing nodig, maar het idee was wel oké, denk ik.

Zelf heb ik dus een dikke twee uur op een campingstoeltje zitten lezen aan een sluis in het Gentse. Beetje fris, maar ik was goed ingepakt, gelukkig maar.

Enfin, ’t zullen wellicht korte postjes worden deze week, want naast de GWP moet ik ook nog het blog van de school onderhouden met verslagen en zo. Bezigheid, iemand?

De schoolpost over onze activiteit vandaag: http://www.kamariakerke.be/2016/03/21/gwp-vijfdes-workshop-fotografie-en-gps-tocht-doorheen-gent/

 

Geplaatst op

Van ’t een naar ’t ander

’t Was weer zo’n rondcrossdag vandaag. Deze middag is er de jaarlijkse familiebrunch met de Boghaerts (mijn ma’s familie) maar dat had wel wat voeten in de aarde. Want ook vandaag is er districtsvergadering van de scouts, waarbij alle scouts uit de omliggende gemeenten samen spelen. Kobe wou liever naar daar, en dus gooide ik hem om half tien af aan het scoutsterrein, terwijl ik met Wolf op weg was naar de kerk. Ha ja, want vandaag is het Palmzondag, en moest Wolf als communicant in de mis zitten, om daar zijn intenties te uiten tegenover de hele kerk.

Omdat ik dan toch ook aanwezig was, was ik ingegaan op de vraag van de pastoor om samen met hem het passieverhaal te lezen: ik de verteller, hij de Christus. Er werd meteen ook palmtak gewijd, en de hele kerk zat vol.
Enfin, tegen kwart voor elf waren we weer thuis, en kon ik nog snel de rijstpap opzetten, die als dessert mee moest naar de brunch. Bart en Merel vertrokken al, ik ging wel achterkomen, want ook Wolf had andere plannen: de match tegen de Ierse jongens van Tenerure, en dan blijven kijken naar de match van de heren.

Een en ander zorgde er dus voor dat ik pas tegen één uur – het is meer dan een half uur rijden van de Watersportbaan naar Ursel – op de brunch aankwam, wat me meteen een hoop boze blikken opleverde. En een ontgoochelde Nand, want geen van zijn neefjes was er om mee te spelen…

Enfin, ik was eigenlijk sowieso niet echt in de stemming, en het was dan ook het uitgelezen moment om samen met Sofie – de vrouw van mijn neef en meteen ook mijn adjunct-directeur – de planning van onze openschooldag te overlopen: ongestoord, rustig, en toch niks beters te doen. Op mijn vraag had ze het netjes uitgeprint mee, het was dus wel degelijk met voorbedachten rade, maar de komende week zit stampvol en het was dringend, en ik zag niet meteen een moment waarop we dan wél nog konden vergaderen.

Tegen kwart na vier waren we weg: Bart kon Kobe opvissen, en ik ging samen met Merel Wolf ophalen. Ik had gehoopt nog een klein stukje van de match te zien, maar we hoorden nog net affluiten, en zagen onze vergenoegde spelers van het veld komen.

Ik kan niet zeggen dat ik het jammer vond dat ik thuis in de zetel kon, want vannacht was er een ingame van Omen in de buurt van Geel, en ik lag pas tegen vijf uur in mijn bed. Tsja. No rest for the wicked, zeker?

Geplaatst op

Terenure

In Ierland is de paasvakantie een weekje vroeger begonnen, en is de ploeg U12 van Terenure meteen op rugbytoer getrokken. Vanavond kwamen ze bij ons trainen, zondag spelen ze een klein toernooitje tegen onze jongens, en in de namiddag kijken ze dan naar de wedstrijd van onze eerste ploeg.

Ik geef het u op een briefje: die Ieren zijn een vijs kwijt! Keihard op het trainingsveld, dat wel, en zeer gefocust. Maar blijkbaar zijn er enkel papa’s mee, geen mama’s, en dat geeft wel een, euh, aparte sfeer, ja. Terwijl de jongens trainden en er een massa volk mee op het veld stond om de hoofdtrainer te helpen, zat er een ganse bende boven in het cafetaria pinten te hijsen. Ik ben begonnen met wat foto’s te nemen van de training, en ben toen boven beland. En ben maar meteen ingesprongen om te helpen achter de bar en in de keuken, want daar was het moeilijk om te kunnen volgen. Sfeer was er wel, en lawaai ook.

Na de training kregen de jongens lasagne, en sorry dat ik het moet zeggen, maar ik heb zelden zo’n boertige groep twaalfjarigen gezien. Zelfs onze jongens waren ervan geshockeerd. Was het nu omdat er geen vrouwen mee waren, of zijn Ieren altijd zo? Op een bepaald moment heb ik me kwaad gemaakt, gezegd dat wij niet hun dienstmeiden zijn, en geëist dat ze zelf gingen afruimen. Wat het grootste deel dan ook deed, gelukkig maar.

Enfin, wel een fijne, maar toch inspannende avond.

Geplaatst op

Nieuwe Latijnblog

Ik kon het niet laten, en heb weer een extra blog opgestart. Het zal eentje worden met heel onregelmatige posts, maar ik wou een plaatsje waar ik alles ivm. Latijn en de klassieke oudheid kon verzamelen, en waar ik dan ook de onderzoekscompetenties van mijn leerlingen kan posten. Gewoon, hier op dit blog kan dat niet echt, en dus is er nu http://resclassicaeblog.wordpress.com. Als u dus ergens iets Latijnsigs vindt, stuur dat met plezier door naar mij, en ik zal het posten. Voilà.

Geplaatst op

Van oudercontacten en een bloedend hart.

Ik denk van mezelf dat ik wel een behoorlijke leerkracht ben. Ja, ik klets veel in mijn lessen, ik betrek er de meest bizarre onderwerpen bij, en ik weid bijzonder graag uit, maar ik behaal nog altijd perfect mijn leerplandoelstellingen en eindtermen, en de meeste van mijn leerlingen zitten wel graag bij mij in de klas. Dat is niet onbelangrijk wanneer je een keuzevak hebt, natuurlijk.

Ik denk dan ook dat ik de meeste van mijn leerlingen behoorlijk goed kan inschatten. Al zijn er natuurlijk altijd die vrijwel geen woord zeggen, en waar je dan ook geen hoogte van krijgt.

Maar vandaag, op het oudercontact, heb ik als klastitularis drie bijzonder intense gesprekken gehad. Mijn mond viel bij momenten open, ik wist niet wat te zeggen of hoe te reageren, en gelukkig was na afloop de directie nog aanwezig bij wie ik mijn hart kon luchten.

Wij zijn pedagogen, geen psychologen, maar toch ben ik altijd weer blij als zowel leerlingen als ouders zich tot ons richten wanneer er zware problemen zijn. We staan niet zo dicht bij een leerling als zijn/haar eigen ouders, maar we zijn ook geen volslagen vreemden. En we zijn toch weer volwassenen, die op een andere manier luisteren en kunnen helpen dan de klasgenoten of vrienden en vriendinnen. En we kennen vooral ook de volgende stap, wie we moeten aanspreken voor professionele hulp.

Maar als ik zo van die zware verhalen hoor, of ze nu al in het verleden liggen of nog moeten aangepakt worden, telkens weer bloedt mijn hart. En ouders zijn vaak verwonderd van ons empathisch vermogen en onze bereidheid tot helpen. En telkens weer zeg ik hen: wij zijn misschien leraars, maar onze job is niet het aanleren van leerstof. Onze job is het begeleiden van jongeren naar een volwassen wereld, en dan hoort het uitsteken van een helpende hand daar ook bij, al zijn het misschien problemen die niet meteen gerelateerd zijn aan school. En dan proberen we hen op elke mogelijke manier bij te staan. Want dat, dat is wat we doen.

Geplaatst op

Lente!

Het zijn drukke weekends, omdat ik met moeite door mijn schoolwerk geraak, mijn vrije halve dagen – ik werk 4/5 – opgebruikt werden door school, en ik dus nu ook was en ander huishoudelijk werk moet zien in te halen. Maar intussen schijnt de zon, kan ik eindelijk was buiten hangen, de kinderen helpen met het bouwen van een groot kamp op het terras, en intussen vaststellen dat de lente toch echt wel begint op te duiken in onze nieuwe tuin. Ik kon het niet laten, en heb wat foto’s genomen om dat te vereeuwigen.

De jongens voetbalden intussen, Bart hielp de Fatboy weer in elkaar zetten, en de kinderen speelden burrito.

En ik, ik stond erbij, keek ernaar, en vouwde een machine of tien was op.

IMG_2474

Geplaatst op

GPS-tocht doorheen Gent

Al jaren organiseer ik samen met een aantal collega’s een projectweek voor school. Al voor de vijfde keer is dat een fotoproject voor de vijfdes, maar met een wijziging op maandag. In de voormiddag is er nog steeds de workshop met professionele fotografen, zodat ze leren omgaan met een fototoestel, en vooral leren kijken.

In de namiddag kregen ze tot hiertoe een plein toegewezen, waarop ze dan een aantal opdrachten moesten uitvoeren, zoals portretten. Maar uit de feedback bleek dat ze dat te lang vonden, anderhalf uur op hetzelfde plein. En eerlijk gezegd, ik begreep ze wel.

Dit jaar had ik dus het plan opgevat om eindelijk eens iets te doen met de GPS-toestelletjes van school, en werkte op papier een tocht uit van net geen vijf kilometer langs Gentse wateren, met zes controleposten/foto-opdrachten. Alleen moest ik wel nog de coördinaten van de verschillende controleposten gaan bepalen. Deze voormiddag was het prachtig weer, ideaal dus voor een fietstochtje langs de route.

Alleen… mijn fiets was nog binnen voor reparatie, maar ging deze voormiddag klaar zijn. Ik bracht eerst de kinderen naar school, en reed daarna met Barts auto naar de garage voor een reparatie. Daar kreeg ik net dezelfde wagen ter vervanging, en reed meteen naar de fietsenmaker, om 9.15 uur. Alleen ging die pas open om 9.30 uur. Terug naar huis dus, en nog wat papierwerk. Tegen tien over tien reed ik opnieuw richting fietsenmaker, met het idee om dan direct richting stad te rijden, zodat ik nog wel wat speling had qua tijd. Hmpf. De fietsenmaker hing net mijn fiets in de haken, hij moest er nog aan beginnen. Ik heb op die mens zijn vingers staan kijken – en wel wat bijgeleerd ook, over het uitlijnen van spaken bijvoorbeeld – en kon pas om tien over elf vertrekken. Oef! Want ik moest wel degelijk in de namiddag lesgeven.

Ik heb me dus gerept van punt naar punt, heb overal de coördinaten berekend en genoteerd, en snel wat foto’s genomen, snapshots eigenlijk, om de fotografen een idee van de locaties te geven. Sommige foto’s zijn echt goed gelukt, andere zijn inderdaad schots en scheef. Maar bon, u krijgt er hier toch wel een paar, want het was eigenlijk echt een mooie dag.

En die les? Ik was net op tijd, en had ook nog snelsnel kunnen eten.

Missie geslaagd! En nu die 12 tochten langs het parcours uitwerken…

Geplaatst op

Uitvaart (aka. 100 dagen)

Da’s nog zo een van die dingen waarmee ik bezig ben: de uitvaartshow van onze zesdes. Toegegeven, ze plannen het voor het grootste deel alleen, en bij de meeste vergaderingen wílde ik zelfs niet aanwezig zijn om de verrassing niet te bederven, maar toch: het is iets waar ik regelmatig de dinsdagmiddag bij aanwezig was, en waarmee ik nu nogal volop in mijn kop zit, tussen al de rest door.

Zal het oké zijn? Zal Stad Gent het bestelde podium leveren? Is de muziek en de installatie oké? Gaan ze niet over de schreef in de proefjes met vijfdes en leraars? Enfin, gewoon organisatorische beslommeringen, de inhoud trek ik me niet aan. Maar toch: als die niet in orde is, zal ik degene zijn die de vragen zal krijgen van de collega’s.

Vorig jaar zijn we daar een dure farce mee tegengekomen: de vrijdagavond hadden de leerlingen het podium, zijnde de platen en de steunen, netjes buiten gestapeld. Toen Stad Gent die op maandag kwam ophalen, bleken er tien platen verdwenen. Foetsie. 1000 euro meteen ook foetsie.

Deze keer gingen we geen risico nemen, en was er gepland dat de platen woensdag geleverd werden, in de namiddag tot podium opgebouwd, op vrijdag afgebroken en in de gang gestapeld, en op maandag buitengelegd en opgehaald. En toen bleken er plots gisteren al podiumplaten op de speelplaats te liggen, terwijl de zaal pas vrijkomt op woensdagnamiddag. Bon, er is deze keer niks gepikt, en we hebben ze vandaag binnengelegd, want gisteren waren al de leerlingen al weg.

Soit, het zal toch ook weer een pak van mijn hart zijn als de Uitvaart voorbij is.