Personeelsvergadering
Dat algemene personeelsvergadering soms wel echt nodig zijn, dat begrijp ik volledig. En ik vind het fantastisch dat we dan ook water en koffie krijgen, met zelf een stukje taart. Na een stevige lesdag doet dat deugd, ja.
Dat we een update krijgen over de doorlichting, een stand van zaken en nog maar eens een alarmbel over wat er nog moet gebeuren, dat ook is nodig, ja.
Maar dat we dan door een extern iemand toegesproken worden als een bende kleuters, compleet met een opsomming “Wat hebben we onthouden? Puntje één… ” Sorry, nee. We zijn ook allemaal volwassenen, meer nog, professionals, voor de helft zelfs universitair geschoold. Moest ik op die manier tegen mijn zesdejaars spreken, ik verlies meteen alle respect, en terecht ook.
Zucht. PR en people skills, het is duidelijk niet iedereen gegeven.
366 – 11 april 2016 – maandag taartdag
Barshift
Weer typisch natuurlijk: ik geef me zonder kijken op voor een barshift in de rugby op woensdag. Alleen had ik er niet op gelet dat het paasvakantie was, en dat de jongens dus geen training hadden. Bart was gelukkig op tijd thuis om bij Kobe en Merel te blijven, en ik heb een heerlijk rustige shift gehad. We stonden met twee, en er was misschien vijf man. Koen – de andere barman – heeft vooral boorden en glazen afgewassen, ik heb alle tafels eens onder handen genomen, de overschot van de paastoernooi t-shirts opgevouwen en verder gewoon zitten kletsen, eigenlijk feitelijk.
Tsja.
Zal me leren.
Speeltuin dag twee
Vandaag had ik eigenlijk vooral medelijden met mijn buren, en heb ik me dan ook uitvoerig verontschuldigd bij elke buur die passeerde. Zalig weer, en dus ideaal om verder te werken aan de speeltuin. Helaas betekent dat wel dat Wolf en ik de hele dag zitten boren, kloppen en zagen hebben. Alle balken en balkjes zijn op maat gezaagd, alleen de planken moeten nog gezaagd worden. Het volledige basisframe staat er intussen, compleet met alle bouten en uitgefreesde gaten, en tegen de avond heeft Wolf zelfs al de plankjes van het ene niveau vastgezet. Het ding staat intussen ook waar het definitief moet staan.
En ik ben er eigenlijk wel trots op, ja. Alleen verschiet ik ervan hoe traag het eigenlijk gaat. We zijn daar dus de hele dag mee bezig geweest, gestart om half elf, gestopt – met een paar pauzes, zoals de laatste 20 km van de Ronde – om zeven uur. Maar ik ben er wel zeker van dat het 100% solide is, dat alles vastzit zoals het hoort, en dat alles ook klopt.
Alleen is het jammer dat we nu niet verder kunnen doen. Wolf vertrekt morgen namelijk voor een midweekje Center Parcs. De mama van zijn beste maat stuurde me zaterdag een berichtje: dat ze een huisje van vier hadden, en dat ze toch maar met drie waren. Of Wolf zin had om mee te gaan.
Zijn ogen blonken ^^
Aan de andere kant: het is toch aan het regenen, en dan zie ik het ook niet zitten om met elektrisch materiaal aan de slag te gaan. Het zal wel niet weglopen, zeker? Enfin, het gaat in elk geval een wijs ding worden, als het af is. Ze kijken er nu al naar uit.
Project tuin: de moestuin en de speeltuin
Bijzonder knappe service van grootplezier.nl: ik had een hele tijd geleden al uitgeplozen welk speeltuig ik nu precies wilde, maar had het nog niet echt besteld. Dat deed ik gisteren in de namiddag, en deze morgen kreeg ik een vriendelijke Nederlandse stem aan de telefoon: “Of ik voor veertig euro ook de zaagservice wilde: dan zagen we voor u meteen het hout op maat. Als dat zo is, dan kunnen we uw speeltoestel volgende week leveren. Kiest u niet voor de zaagservice, dan laden we meteen de vrachtwagen, en komen we het straks nog voor de middag leveren.”
Ah bon. Een beetje overmoedig zei ik dat ik het zelf wel zou zagen, dat ze het meteen mochten leveren, dan konden we het dit weekend nog in elkaar zetten.
En jawel, tegen de middag reed er een camionette fluks de oprit op, en begonnen twee Hollanders vrolijk een hoop balken en twee kartonnen dozen uit te laden. Ik moest even slikken, toch wel.
Wolf en ik sleepten de werktafel buiten, installeerden de tafelcirkelzaag, haalden boormachine, schroefmachine en nog een hoop ander gerief boven, en begonnen de handleiding te lezen. Veel werk, maar ik zag het wel zitten. Want als ik eerlijk ben: ik doe dat gewoon doodgraag! Enfin, we begonnen eraan, Wolf en ik.
Maar eerst reed ik nog snel met Wolf naar de Aveve, om aardbeiplantjes en wortel- en pastinaakzaadjes, en teelaarde en dergelijke. Kwestie van die moestuin echt op te starten.
En daarna begon dus het echte werk: het maken van een eerste frame. We zaagden balken, balkjes en planken, boorden gaten voor, draaiden daar lange houtvijzen in en zetten een constructie recht. Daar moeten dan lange diepe gaten door om bouten vast te zetten. Veel vijzen, veel bouten. Veel freeswerk dus ook.
En da’s nog maar het begin, want dan komen daar nog massa’s plankjes overal tegen. Poeh. Maar wel wijs :-p
Werken en plezier!
Ik was vast van plan om al vroeg in de tuin te beginnen werken, samen met de jongens, maar die waren net zo ongelofelijk mooi samen aan het spelen met hun zusje, dat ik het hart niet had om hen te storen. Het was dus iets later dan voorzien, maar bon, er werd gewerkt in de tuin, en hoe!
Ik wilde eigenlijk eerst de border vooraan afwerken, maar mijn oog viel op het compostvat dat ik eigenlijk dringend op zijn plaats wilde zien, maar daarvoor moest er wel eerst een haagboompje uitgedaan worden. Boompje is echt wel het juiste woord… De rest hadden ze uitgetrokken met de kraan, en Wolf en ik snapten al snel waarom. Ik ben beginnen graven, en heb er Wolf bijgehaald na verloop van tijd, om samen te graven, te trekken, te knippen met de takschaar, en zelfs de bijl erbij te halen. We zweetten ons te pletter, maar zijn allebei even koppig, en dus was op een bepaald moment het boompje eraan voor de moeite. Nog wat later waren de put en de hoop aarde geslecht, en stond mijn compostvat te pronken. Ik heb wat gras van eergisteren uit de container gehaald voor een bodempje, en het was al gloeiend heet, tot grote verbazing van de kinderen.
Terwijl ik daarna aan het eten begon, begonnen de kinderen aan de moestuin, en meer bepaald aan het ingraven van boordsteentjes. Een stevig werkje, maar het lukte wel.
Na het (late) eten moest er nog opgeruimd worden en fagot gespeeld worden, en dus was het bijna drie uur voor we richting Ronse vertrokken, in plaats van de voorziene twee uur. Tsja…
We reden fluks voorbij de straat van Omaly, en hielden halt een paar honderd meter verder om er een parkje te ontdekken dat ons nog nooit was opgevallen. Best mooi, en uiteraard met een fijn verstopte cache. Dat is net het leuke aan geocaching: je komt op plekjes waarvan je anders nooit het bestaan zou ontdekt hebben.
Tegen half vijf waren we dan bij omaly in het ziekenhuis, en ik moet zeggen, ze zag er zeker niet slecht uit! De heup viel best mee, zei ze, ze had veel meer last van haar arm en schouder. Daar had ze daarvoor al last in gehad, en door de val was het er niet op verbeterd. We kletsten genoeglijk wat, Merel at de helft van haar boterhammen op, en we genoten van de paaseitjes van de paasklok.
En toen wilden we nog wat caches zoeken in de buurt. We parkeerden aan de MUST (textielmuseum) en bewonderden er het mooie weefgetouw, maar vonden er helaas geen cache. Volgende keer beter. De andere twee caches op wandelafstand vonden we wel, maar toen begon het vrij hard te regenen, en deed Wolfs voet ook plots gemeen veel zeer.
Enfin, drukke maar fijne dag gehad. Ze gaan goed slapen, de kinderen.
Vakantie!
Ik ben op. Op.
De voorbije weken zijn echt té druk geweest, té hectisch, té veel. De brochures, de infodag, de website, de gwp, de gwp omgooien… En daarnaast nog een aantal persoonlijke beslommeringen.
Maar bon, het is vakantie. Ik heb deze middag op school een paar van de overgebleven koffiekoeken gegeten als lunch – voor de vijfdes stopte het vandaag al om 12.00 uur – en daarna nog kort vergaderd met directie over de openschooldag. Tegen twee uur was ik thuis, en ik heb niet eens koffie gepakt, ik ben gewoon in de zetel gaan liggen, en prompt in slaap gevallen.
Ik denk dat ik drie dagen ga slapen. Na dit weekend dan wel, want dan heb ik even geen tijd. Maar het is wel vakantie, oef.
(Oh, en de winnaars van ons fotoproject kan je hier zien.)
Oostende
Vanmorgen kon ik er even niet mee lachen, nee. De bus stond netjes om kwart over acht aan de school te wachten, en onze leerlingen waren mooi op post. Enfin, twee waren hun identiteitskaart vergeten, maar bon, dat kon opgelost worden. Maar de chauffeur wist ons te vertellen dat er meer dan drie uur file was aan de grensovergang met Frankrijk. Hmpf. Ik geef het toe, dat had ik er niet voor over, maar daar ging al onze voorbereiding, en de ganse dag die ik er had aangehangen… En nu? Onze adjunct zei plompverloren: “Oostende?”. De chauffeur zag dat zitten, en dus vertrokken we zomaar, op den bots richting Oostende, met 38 leerlingen en 5 begeleiders. Laat dat nu precies de énige stad zijn waar ik mensen van de toeristische dienst ken. Ik belde vanuit de bus, kreeg ook effectief Heidi aan de lijn, en met wat heen-en-weer-gebel, afspraken, do’s en don’ts draaiden we stipt om tien uur het pleintje aan het Kursaal op, pikte ik de papieren voor de wandeling rond Fort Napoleon op, de stadsplannetjes en de wandeling voor de namiddag, en de info rond MuZee. Er was intussen ook al een hele planning, met in de voormiddag dus die wandeling rond het fort en de vismijn. Dat draaide concreet uit op een ingekorte wandeling met een bunker en vooral een hoop strandgeloop. Van mij niet gelaten.
We namen het overzetje over de havengeul naar het centrum, lieten daar de leerlingen vrij voor hun middagmaal, gingen zelf iets eten, en trokken daarna naar MuZee. Ik wist niet eens dat dat museum bestond, maar het gaat over moderne Belgische kunst van 1830 tot nu. Interessant!
Enfin, we volgden nog een andere wandeling die niet echt pittoresk was, om een understatement te gebruiken. Maar bon, de leerlingen morden niet, bleven hun eigen vrolijke zelf – geen sarcasme – en speelden nog twintig minuten aan het strand. Daarna gingen we even langs het toeristenbureau met een zak paaseitjes als bedanking, en wandelden terug naar de bus. Geslaagde, zij het compleet geïmproviseerde dag, met toch nog enige genoegdoening dankzij het foutloze parcours.
Oh, en voor een minder gekleurd verslag met andere foto’s: één adres!
Den Haag
Het begon allemaal prima vandaag: zo goed als alle leerlingen present, en een bijzonder vlotte rit richting Den Haag. Alleen… Op de bus kregen we het nieuws al te horen, en we reageerden, zoals het halve land, met ongeloof. Zó erg kon het toch niet zijn? Een knal? De berichten bleven binnenstromen, er volgden beelden, en de ontzetting groeide.
Maar wij zaten in Nederland met 43 leerlingen, en lieten ons project doorgaan: 6 kleine groepen trokken doorheen de Haagse binnenstad op verkenning, bekeken de architectuur, trokken foto’s, lazen hun opdrachten. De school nam contact op, vroeg ons terug te keren, en wij zeiden nee. Wat konden we anders? Onze leerlingen zaten verspreid doorheen de hele stad, we konden die niet echt terugroepen. En dan was er nog de buschauffeur, die pas om 15.00 uur terug aan zijn bus ging zijn, en wiens telefoonnummer we niet hadden. Oké, ik weet het wel, voor alles was een oplossing te vinden, maar wij zagen daar in Den Haag de noodzaak niet van in. En dus lunchten we en trokken daarna met onze leerlingen naar het Eschermuseum.
We kortten het museumbezoek toch een beetje in op aandringen van de school, en tot ergernis van zowel leerlingen als gidsende leerkrachten, maar bon. Een half uur vroeger dan voorzien zaten we op de bus, en maar liefst een uur vroeger dan aangekondigd stonden we terug op school, want zelfs de standaard file bij het buitenrijden van Den Haag was er niet.
En toen kwamen thuis de beelden, het nieuws, de details… en ik was blij dat we in Den Haag zaten vandaag. Echt waar.
Neutraal verslag met foto’s is hier te vinden.