Ik denk van mezelf dat ik wel een behoorlijke leerkracht ben. Ja, ik klets veel in mijn lessen, ik betrek er de meest bizarre onderwerpen bij, en ik weid bijzonder graag uit, maar ik behaal nog altijd perfect mijn leerplandoelstellingen en eindtermen, en de meeste van mijn leerlingen zitten wel graag bij mij in de klas. Dat is niet onbelangrijk wanneer je een keuzevak hebt, natuurlijk.
Ik denk dan ook dat ik de meeste van mijn leerlingen behoorlijk goed kan inschatten. Al zijn er natuurlijk altijd die vrijwel geen woord zeggen, en waar je dan ook geen hoogte van krijgt.
Maar vandaag, op het oudercontact, heb ik als klastitularis drie bijzonder intense gesprekken gehad. Mijn mond viel bij momenten open, ik wist niet wat te zeggen of hoe te reageren, en gelukkig was na afloop de directie nog aanwezig bij wie ik mijn hart kon luchten.
Wij zijn pedagogen, geen psychologen, maar toch ben ik altijd weer blij als zowel leerlingen als ouders zich tot ons richten wanneer er zware problemen zijn. We staan niet zo dicht bij een leerling als zijn/haar eigen ouders, maar we zijn ook geen volslagen vreemden. En we zijn toch weer volwassenen, die op een andere manier luisteren en kunnen helpen dan de klasgenoten of vrienden en vriendinnen. En we kennen vooral ook de volgende stap, wie we moeten aanspreken voor professionele hulp.
Maar als ik zo van die zware verhalen hoor, of ze nu al in het verleden liggen of nog moeten aangepakt worden, telkens weer bloedt mijn hart. En ouders zijn vaak verwonderd van ons empathisch vermogen en onze bereidheid tot helpen. En telkens weer zeg ik hen: wij zijn misschien leraars, maar onze job is niet het aanleren van leerstof. Onze job is het begeleiden van jongeren naar een volwassen wereld, en dan hoort het uitsteken van een helpende hand daar ook bij, al zijn het misschien problemen die niet meteen gerelateerd zijn aan school. En dan proberen we hen op elke mogelijke manier bij te staan. Want dat, dat is wat we doen.