Geplaatst op

Laatste dag

602271_166291870162545_1147217201_n

Ik ben moe. Niet zozeer van de feestjes of lang uitzitten, want dat viel allemaal nog serieus mee. Ik ben gewoon moe.  Ziek zijn, druk, uit mijn dagelijkse routine, dingen plannen, de kinderen aan haakjes hangen, dat soort dingen. Examens verbeteren, deliberaties, administratie allerhande.

Moe.

Ik wil ook even geen leerlingen meer zien. Nee dank u. Hoe graag ik ook les geef: aan het eind van het schooljaar is mijn pijp uit, mijn kaarsje opgebrand. Ik kan het enthousiasme niet meer opbrengen, of het kost me toch telkens weer meer moeite. Ik zou ze snel afsnauwen, of nogal vlug uit mijn krammen schieten. En lesgeven is meer dan het overbrengen van kennis, je moet ze ook weten te motiveren, uit hun kot weten te lokken met verhalen en anekdotes, ze doen wíllen leren.

En dat, net dat, daar ben ik nu te moe voor.

We spreken elkaar weer over anderhalve maand of zo, of twee maanden. Dan zal ik er weer staan. Vol goeie moed, voor een nieuwe lichting weerbarstige tieners. Om ze de knepen van het vak bij te brengen.

Maar nu toch eerst écht even vakantie. Yup.

Geplaatst op

Proclamatie 2012

Jawel, ook dit hoort er elk jaar opnieuw bij, de proclamatie van onze zesdes. Bij ons op school wordt daar niet licht overgegaan, ik heb het hier al eens beschreven.

Ook gisterenavond was het van dat: een ceremonie met Lies Martens als promotor, een fijne toespraak van zowel collega’s als promovendi, en van onze directeur. Tussenin was ik verantwoordelijk voor het meest originele muzikale programma in tijden. Alleen is het niet zo vlot gegaan, puur van de zenuwen, vermoed ik.

Een eerste intermezzo bestond uit de combinatie van piano, harp, viool en contrabas. En sloeg de piano in de knoop in één van de stukjes. Het tweede intermezzo was een quatre-mains op diezelfde piano, en toen vielen ze er gewoon uit. Er kwam een welgemeende ‘Oeps!’ uit een van de pianistes, gevolgd door een groot applaus :-p en toen speelden ze gewoon voort. Moet kunnen.

Het derde intermezzo was vrij uniek, in de zin dat zoiets nog nooit gedaan was, en al zeker niet op het minipodium dat er stond: zowel hedendaagse (klassieke) dans, als een stuk hip hop dance (door iemand uit de crew die dit jaar Belgisch kampioen is, Europees vicekampioen en 7de op het WK). Ik was echt onder de indruk, en al zeker omdat het twee meisjes uit de Latijnse waren, die dus ook nog hun studies tot een goed einde brachten naast hun dansactiviteiten.

Alleen jammer dat het ene muziekstukje dat ik niet gesuperviseerd had, wél in het water is gevallen: de leerlingen gingen allemaal samen hun lijflied zingen, en toen bleek dat ze de muziek niet hadden doorgegeven. Mijn collega heeft inderhaast nog de karaokeversie op YouTube opgezocht, maar de streaming bleek te traag, zodat het nummer halverwege stopte. Jammer!!

Al bij al was het een mooie avond, afgesloten door een nog beter walking dinner. Alwaar ik het dessert heb gemist, omdat ik te lang met (oud)leerlingen staan praten heb. Kon ik tenminste ook niet mijn lijn naar de knoppen helpen :-p

Met deze leerlingen is ook de laatste lichting die me vijf of zes (of zelfs zeven) jaar gehad heeft voor Latijn, afgezwaaid. Ik zal ze missen, mijn lieverdjes.

Geplaatst op

Druk

Niet het gewone “het is weer druk vandaag”, maar wel de druk die begint weg te ebben. Druk van examens, verbeteringen, hectische dagen, deliberaties… We zijn er nog niet helemaal, maar de druk begint te zakken.

Nu nog de proclamatie, met morgen eerst de generale repetitie, en dan donderdag nog leerlingencontactdag en oudercontact, en dan vrijdag… Tsja, present zijn, en we zijn er.

Nu ook nog Bart weer op zijn pootjes krijgen, want die is nog altijd serieus ziek. En dat zorgt ook wel voor een zekere druk, aangezien alles van de kinderen op mij draait. Compleet met opruimen en al. Want vooral dat valt me nu op, nu Bart buiten strijd is: hoeveel hij eigenlijk per dag wel opruimt. Want het is hier een echte zwijnestal momenteel.

Later.

Als de vakantie begonnen is, ga ik opruimen. Maar nu nog even niet, want er is nog iets teveel druk. In elk opzicht van het woord.

Geplaatst op

Stil

Het zijn zo van die stille dagen hier. Als ik mijn kot al uitkom, is het om examen af te nemen, of de kinderen af te zetten of op te halen van school.

Verder zijn er verbeteringen. Massa’s verbeteringen. Stapels examens die hier van de ene doos naar de andere verhuizen, de ene doos net wat roder dan de andere.

Ik probeer zo objectief mogelijk te zijn, en dezelfde maatstaf voor al mijn leerlingen te hanteren. Daarom heb ik ook modeloplossingen: dan zit het perfect in mijn hoofd welk woord ik waar moet zien staan, en ga ik voorbij aan grappige opmerkingen of goedbedoelde flaters. Want ik weet het maar al te goed: ze hebben er uren in gestoken, in dat examen van me. En voor sommigen wordt het ook beslissend: van mijn examen hangt hun studiekeuze af, of soms zelfs hun jaar.

En dus probeer ik abstractie te maken van de persoon, en puur het papier te zien. Met het gekriebel, de kromme zinnen, de rake opmerkingen en gevatte antwoorden.

Zoals ik wel vaker zeg: ik geef geen punten, dat doen zij zelf; ik stel ze alleen vast.

Geplaatst op

Uitersten

Het was weer zo één van die dagen van uitersten.

Stevig doorgedaan (eigenlijk zonder stress) deze morgen om de jongens op tijd af te zetten en zelf op tijd op school te zijn om examens af te nemen.

Dan toezicht. Geloof me: er zijn weinig dingen zó saai als examentoezicht in een grote zaal. Tachtig leerlingen die zich focussen op hun papieren, en jij die daartussen moet rondlopen, zo stil mogelijk zijn, en vooral goed kijken of ze geen verboden dingen uitspoken. Dat eerste uur, dat valt nog mee. Maar daarna begint het aftellen. En af en toe koffie halen, want in zo’n grote zaal sta je natuurlijk niet alleen. Zen…

En dan plots weer de rush om de jongens op tijd van school af te halen. Ha ja, want anders zitten ze hongerig te wezen in de opvang. Ik vond het trouwens te laat om te koken, dus zijn we McDonalds gaan halen. Een slaatje zag ik niet zitten, maar een wrap zal hopelijk toch nog beter zijn dan een echte burger. Soit.

En dan een rustige namiddag, met puntenschema’s voorbereiden, examens sorteren en dat soort onzin. En winkels: Delhaize, bakker, bibliotheek, Aveve… Wolf, die initieel niet graag las, leest nu vlot zijn vijf boekjes per week uit. ’s Avonds, in zijn bed, dat wel. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet erg: zolang hij leest, ben ik content.

En dan is er weer de avondspits, waarin ze alledrie tegelijk aandacht en eten willen, en dan ook nog tegelijk in bed moeten.

En daarna? Rust. En Diablo :-p

Geplaatst op

Tot zover het lesjaar

Yup, ik heb daarnet de laatste les van dit jaar gegeven. Een lesje filosofie, een mooie afsluiter dus.

Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik toch wel fijne leerlingen had dit jaar. Eigenlijk hadden al mijn klassen pit, en daar hou ik wel van. Elk op hun manier, want elke klas heeft zijn eigen sfeer.

Ik heb dit jaar ook vrij veel leerlingen aan de deur gezet, dat ook. Een van de taken van het onderwijs, en zeker binnen het GO!, is de leerlingen ook proberen opvoeden. Burgerzin, kritische geest, dat soort dingen. En dus ook beleefdheid. Want ik heb graag dat mijn leerlingen mondig zijn, ik kan een frank antwoord vaak wel appreciëren, en soms zelfs een ronduit ‘stète moile’.  Maar er zijn grenzen, namelijk die van de beleefdheid, en dat weten ze heel goed. En dus vloog er af en toe eentje buiten om wat hij net gezegd had.

Zelfs al zijn ze negentien, als ze durven zeggen bij een opmerking: “Ach mens, zaag niet en laat mij gerust”, dan mogen ze even buiten gaan staan.

En ik had er eentje (een gigantische flapuit met grenzen die veel verder liggen dan de sociaal aanvaarde normen) die na een bepaalde uitlating naar mij keek, en zelf opmerkte: “Dat was er over, zeker?” Waarop ik gewoon knikte. “Ik zal maar buiten gaan zeker?” Waarop ik nog maar eens bevestigend knikte. En hij dus gewoon buiten ging staan. Faut le faire :-p

Maar ja, ik had dus echt wel fijne klassen dit jaar. En mijn zesdekes, ik ga ze missen. Het is de laatste lichting die ik zes jaar lang gehad heb (ik ben doorgeschoven van 1 en 3 naar 4-5-6), en ik heb ze dus zien opgroeien.

Alleen nu nog die examens doorspartelen. Zowel zij als ik :-p

Geplaatst op

Peripatie

In het zesde geef ik na Pasen altijd Antieke Filosofie. Ik geniet daar echt van, vooral dan van de discussies met mijn leerlingen.

Eén les gaat over Aristoteles, en die gaf volgens de legende peripatetisch les. Ik probeer dat dan ook in de praktijk te brengen, en dus ga ik altijd een lesje eind mei gaan wandelen in het park naast de school. Met zestien leerlingen van 17-18 jaar in mijn kielzog, en ik druk gesticulerend een uitleg aan het doen over categoriëen, formele oorzaken en het verschil tussen dunamis en energeia.

Zij lopen mee met hun boekje in de hand, proberen mijn uitleg te volgen, en proberen vooral zich niet al te hard te laten afleiden door het aanwezige bos, groen, vijvertjes, andere wandelaars en bomen.

Dit jaar nam er eentje dat laatste nogal letterlijk: midden in een uitleg hoor ik plots een enthousiaste “bonk”. Ik kijk om, en zie dat een van de jongens naar zijn hoofd grijpt en wat staat te duizelen. Jawel, die was tegen een boom gelopen. Goed bezig.

In elk geval had ik vandaag geluk met het weer: ideaal om in een bos rond te lopen.

Lesgeven: soms is het nog zo lastig niet :-p