Geplaatst op

Kabeljauw in kokosmelk

Er zijn zo van die avonden dat je er gewoonweg zelfs niet aan dénkt om een foto te nemen.

Het was bijzonder fijn, bijzonder aangenaam deze avond, echt waar. Vrienden die al vijfentwintig jaar meegaan, die moet je koesteren.

Gwen had trouwens ook heerlijk gekookt, blijkbaar volgens een recept van Pascale Naessens uit “Mijn pure keuken”. Niet dat ze het boek heeft, maar ze hadden dat vorige week of zo gegeten bij vrienden, en toen het recept onthouden.

Ik schrijf het hier even neer, gewoon zodat ik het zelf niet vergeet, en omdat het zo lekker was dat ik het met u wil delen. Echt.

Ingrediënten (voor vier flinke eters):

– 1 kg kabeljauwfilet
– 500 ml of meer kokosmelk
– vier teentjes knoflook
– vissaus
– een visbouillonblokje
– een doos kerstomaatjes
– een viertal limoenbladeren
– peper en zout
– basmatirijst

Werkwijze:

– snij de knoflook in fijne reepjes, en leg ze op de bodem van een ovenschaal
– leg daarop de visfilet
– besprenkel ruim met vissaus
– overgiet met kokosmelk tot de filet onder zit
– voeg de kerstomaatjes en de limoenbladeren toe
– verkruimel het bouillonblokje erover
– zet in een oven van minstens 200°, totdat de kokosmelk kookt en de kerstomaatjes openbarsten. Hou zorgvuldig in de gaten, dat je vis gaar is, maar niet uit elkaar valt
– kruid af met peper en zout
– serveer met basmatirijst

Smakelijk!

Geplaatst op

Spelevriendjes

Het hoeven niet altijd de Gentse Feesten te zijn.

Merel was al sinds het begin van de vakantie – en eigenlijk ook al daarvoor – aan het vragen of Lieze, haar hartsvriendin, eens mocht komen spelen.

Na wat heen-en-weer ge-sms spraken we af voor deze namiddag, en Merel was al dagen aan het aftellen. Deze voormiddag zat ik me dan te bedenken dat het misschien wel makkelijk zou zijn, als er ook voor de andere twee vriendjes zouden komen. En dus kwamen Kaat en Quinten ook af. Bakske vol hier ten huize.

Ook al was het deze voormiddag nog aan het regenen, het klaarde fantastisch op, en ik prees me gelukkig dat ik een batterij diverse zwembroeken en handdoeken in huis heb, want ze hebben zowat de hele middag in het zwembadje gezeten.

IMG_0360

IMG_0366

Tegen een uur of vijf was het verse roomijs klaar, en waren ook mijn hoorntjes gebakken (voor de eerste keer!) en waren er dus ijsjes. Note to self: het ijs wat harder laten worden voor in de hoorntjes, want het smelt te snel en drupt dus gigantisch! Maar ze waren dus wel lekker.

IMG_0371

Met de overschotten van het eiwit heb ik dan maar meringues gebakken, een hele doos vol:

IMG_0368

En ’s avonds was het fris genoeg om buiten te eten, maar zagen ze er allemaal wel uitgeteld uit. Poeh!

IMG_0367

 

Geplaatst op

Luie dagen 2.0

Minstens één keer per grote vakantie spreek ik met Gwen en kroost af. Meer lukt gewoon niet, jammer. Vorig jaar was het een heerlijk luie dag bij haar in de tuin, vandaag stonden ze hier met zijn allen.

Het plan was geweest om naar Lembeke te rijden, naar haar ouderlijk huis, en daar in het zwembad te springen. Helaas, het weer wilde maar niet opklaren zoals het oorspronkelijk beloofd was, en dus bleven we hier. De kinderen hadden elk hun speelmaatje: Ernest is zes maand ouder dan Wolf, Elly is een jaartje jonger dan Kobe, en Merel en Lena-Mare schelen amper tien dagen.

Binnen de kortste keren konden Gwen en ik dus ongestoord in de zetel zitten kletsen, terwijl er boven gegild en gejoeld werd. Het plan om eventueel naar de Blaarmeersen te gaan, werd snel opgeborgen: het regende, plus ze waren prachtig aan het spelen.

Eten had ik al, ook dat was snel opgewarmd.

IMG_0022

Alleen het ijs ging mis: ik had het basismengsel niet koud genoeg laten worden, en het vrieselement was nog niet helemaal bekomen van gisterenavond. Maar ik kan je verzekeren: fruit met ijssaus is minstens even lekker!

Enfin, het was misschien geen weer om veel buiten te lopen, maar het bleef wel een heerlijk luie dag, waarop Gwen en ik eigenlijk alleen maar heerlijk gekletst hebben, boven een kop koffie of thee. En meer moet dat echt niet zijn.

Geplaatst op

43

Van sommige tradities mag je gewoon niet afwijken. Neem nu de verjaardag van mijn beste vriendin: al sinds onze achttiende verjaardag probeer ik haar op of rond haar verjaardag toch even te zien, en geef ik haar meteen ook een boeket rozen. Dat boeket begint overigens steeds groter te worden: 39, 40, 41, 42…

Gisteren zijn we dus samen gaan lunchen in Fou ‘d O, gezellig op het terras. De rozen had ik helaas niet mee, mijn mondelinge examens waren wat uitgelopen, zodat er geen tijd meer voor was. Maar die rozen krijgt ze dan wel maandag van me, op haar eigenlijke verjaardag.

Ik moet zeggen: we zien elkaar niet vaak meer, maar da’s logisch, met respectievelijk vier en drie kinderen, en allebei een drukke echtgenoot en een job. Maar telkens wanneer we elkaar zien, doet het zo vertrouwd en bekend aan. Dat is natuurlijk niet moeilijk, als je elkaar je ganse leven hebt meegemaakt, al sinds je student was. Je hebt de ander zien groeien, een lief weten krijgen en aansluitend een gebroken hart, het definitieve lief aan de haak weten slaan, trouwen, kinderen, een nieuw huis, verhuizen, feesten. Je kent elkaars achtergrond, ouderlijk huis, grootouders, broers, zussen en zelfs hun kinderen…

Al meer dan vijfentwintig jaar, intussen.

En ja, dat verdient een momentje voor onszelf, zo tussen het verbeteren en de kinderen door. Gewoon, met zijn twee, bijpraten op een zonnig terras.

Op je drieënveertigste, Gwen!

Geplaatst op

Tienerverjaardagsfeestje

Jawel, Wolf is intussen een tiener – met casueel tienergedrag – en dus verdiende hij een ‘cool’ verjaardagsfeestje. Ik liet hem kiezen, deed een paar suggesties, en we waren het bijzonder snel eens, eigenlijk. En waarom pas nu, terwijl hij al in februari is verjaard? Dat hing uiteraard samen met zijn kamer: zolang die niet klaar was, kon er geen feestje zijn, toch geen slaapfeestje.

Hij nodigde maar twee vriendjes uit, zijn twee beste maten: “Ha ja, mama, liever maar twee met wie ik gegarandeerd een superavond heb, dan dat er daar vijf zijn, waarvan er een begint te zagen of ambetant te doen en gans het feestje naar de knoppen helpt.” Gelijk heeft hij.

Ik haalde extra donsdekens boven, Bart sleepte een beamer aan en stelde die op in zijn kamer, en er waren de nodige knabbels en drankjes.
Toen ze om half zes arriveerden, werd er eerst een “megacoole schatkaart” opgelost, waarop er code was geschreven in citroensap. Daarna kregen ze de toer van het huis, werd er boven al wat gegoefeld en onnozel gedaan, en kwamen ze beneden om croques monsieur te eten. Aansluitend hielpen ze me om vanille-ijs te maken, waar vooral Wout grote ogen trok. Toen moest er blijkbaar nog wat in de zetel “gehangen” worden terwijl ze naar Ketnet keken. Op dat moment viel het me gigantisch op dat ze geen van drieën nog kleine jongens waren, maar echt al pubergedrag vertoonden. Tsja…

Er werden pyjama’s aangedaan, en ze gingen zich installeren, terwijl de film ‘Turbo’ werd opgestart. Kobe mocht meekijken, en gedroeg zich bijzonder lief, zonder de aandacht op zich te trekken. Wolf mixte cocktails, ik bracht chips en M&Ms naar boven, en ik zag dat het goed was.

IMG_9221

IMG_9219

IMG_9222

Toen er blijkbaar een onderbreking werd ingelast om meer drinken te halen, was ook het ijs klaar, en kregen ze heerlijk versgedraaid ijs met aardbeien. En toen moest er uiteraard verder gekeken worden.

Rond tien uur hoorden we gestommel: blijkbaar was de film gedaan. Kobe vloog in zijn eigen kamer, de drie jongens kregen nog een kwartiertje babbeltijd, en om kwart over tien was het effectief stil.

En Wolf? Die glunderde, en fluisterde me toe: “Mama, dit is het coolste feestje ooit! Dank u!”

Ik denk dat ik zo mogelijk nog harder glunderde dan hij.

 

Geplaatst op

BFF

Al sinds het middelbaar heb ik eigenlijk twee bijzonder goeie vriendinnen. Allez, toen was er nog iemand extra, maar daar ben ik helaas alle contact mee verloren intussen. Jammer eigenlijk.

Maar Kim en Nathalie, die ken ik dus al meer dan dertig jaar. We zien elkaar misschien niet zo vaak – het leven is er tussen gekomen – maar we kennen elkaar wel door en door. Samen de eerste liefjes bespreken, elkaars broers pesten, uitgaan en giechelen, u kent het wel. Zij waren de gezelschapsdames van mijn broers op mijn trouw, omdat beide broers toen nog vrijgezel waren. Met Kim ben ik verschillende keren samen met ons ma op vakantie geweest in Engeland, en met Nathalie heb ik zalige lunches waarbij we over de kinderen kletsen. Enfin, best friends forever, en na dertig jaar durf ik dat eigenlijk wel stellen, ja.

Toen ons in november het nieuws bereikte dat Kim op reis in Hawaii een herseninfarct had gekregen, en dagenlang tussen leven en dood zweefde, waren we daar begrijpelijk allebei compleet ondersteboven van. Ge zoudt van minder.

Pas na een goeie maand kon ze gerepatrieerd worden, en toen was nog maar de vraag in hoeverre ze zou herstellen, want het gevaar was nog niet geweken. We waren nog steeds doodongerust.

Sindsdien pik ik Nathalie zowat elke maandagavond op, en rijden we samen naar het UZ, naar het revalidatiecentrum, om er samen gezellig een uurtje te zitten kletsen. Kim is intussen volop aan de beterhand, en kan dankzij de intense revalidatie al met behulp van een looprek een klein beetje stappen. Week na week zien we de vooruitgang, gelukkig maar.

Vrijdag was het haar verjaardag, en dus hebben Nathalie en ik haar vandaag ontvoerd richting Le Petit Grill, een zeer gezellig Frans-Thais restaurantje vlakbij. Ze zat ongeduldig te wachten in een mooi kleedje, voor een van onze intussen lang uitgestelde wijvenavondjes. Alleen jammer dat het echt aan het gíeten was toen we haar ophaalden: we waren drijfnat, inclusief de rolstoel ^^

Enfin, we hebben een fijne avond gehad: lekker eten, fijn gezelschap. Een dessert zat er niet meer in, want toen was Kims pijp gewoon uit. We hebben haar dus netjes weer in het UZ afgeleverd, en deze keer bleef het droog.

BFF. Voor nog minstens dertig jaar, als het aan mij ligt.

Gelukkige verjaardag, Kimmie!

Geplaatst op

Bitches!

Ik denk dat de Sofies (Sophies) al meer dan een jaar in hun huidige huis wonen, en ik was er nog steeds niet geweest. Dat moest rechtgezet worden, vonden we allemaal, en dus trok ik deze namiddag met de drie kinderen naar de twee dames en hun twee zalige teefjes.

Het huis werd geïnspecteerd, er werd taart gegeten, gespeeld met de honden, en vooral veel gekletst. Good times, good times.

Ik had geen fototoestel mee, en mijn iPhone lag nog op mijn bureau, maar Kobe had zijn spelcomputertje mee, en daar kan je dus ook foto’s mee nemen, zij het lage kwaliteit. Goed genoeg om te zien hoe leuk Merel de honden vond, en vice versa. En hoe chocoladetaart er gewoon altíjd in gaat ^^

foto 3

foto 1

HNI_0001

HNI_0002

HNI_0005

HNI_0010

HNI_0009

HNI_0099

Bedankt, Zofie en Lama, de volgende keer komen jullie naar hier.

 

Geplaatst op

Wijven!

Wolf is woensdag bij een vriendje gaan spelen, en ik had Kobe beloofd dat er ook voor hem iemand mocht komen. En Merel, die kon niet achterblijven natuurlijk.

Dus belde ik Kobes twee beste vriendinnetjes, wier zusjes heel toevallig Merels beste vriendinnetjes zijn: twee vliegen in één klap dus! Kobe kreeg dus zijn Ella en Kaat over de vloer, en Merel was door het dolle heen met Camille en Lise. Dat is zelfs behoorlijk letterlijk te nemen: binnen de kortste keren zaten ze alle zes boven te joelen dat het geen naam meer had!

Ik voelde me nochtans alles behalve fris, maar dat kon ik natuurlijk op voorhand niet weten: ik heb gigantisch veel snot in mijn hoofd, en af en toe heb ik een zodanig harde hoestbui, dat ik schrik krijg dat ik op een bepaald moment mijn longen in mijn handen ga hebben. Soit, ze zaten vooral veel boven op Kobes nieuwe kamer, zodat het hier beneden betrekkelijk rustig bleef.

Wolf keek lijdzaam toe, en ging af en toe poolshoogte nemen boven, onderwijl het hoofd meewarig schuddend.

En toen kwam Kaat met van die puppy-ogen vragen of ik geen pannenkoeken wilde bakken? Wat ik dan maar gedaan heb ook… Intussen waren ze enthousiast buiten aan het spelen, tot er eentje zich pijn had gedaan en er gehuild werd. En toen kropen de drie kleintjes onder een dekentje en mochten ze één programmaatje tv kijken.

IMG_8059

Maar nadat Kaat en Lise weg waren – ze moesten vroeger door omdat ze op weekend vertrokken – kreeg de rest een tweede adem, lieten ze in Kobes kamer de rolluiken neer, en hielden ze er disco. Met blijkbaar enthousiast gedans:

IMG_8062

IMG_8061

IMG_8064

Enfin, ze vonden het alletwee een bijzonder fijne dag!