Ontbijtje

Het was moeilijk dit jaar om met Gwen af te spreken. Normaal gezien gaan we elk jaar tijdens de kerstexamens samen ontbijten of lunchen, maar aangezien ze nu voor de Pedagogische Begeleidingsdienst werkt, heeft ze natuurlijk geen examens meer. We hadden vorige zaterdag afgesproken, maar ik voelde me niet bijzonder lekker. We spraken dan maar af voor de volgende dag, maar dan kreeg zij het niet meer rond met de kinderen. Tsja, dat gebeurt al eens in een gezin. En dus hadden we deze morgen afgesproken voor een ontbijtje. Omstandigheden zorgden ervoor dat het half tien was voor ik in Wald stond, en jammer genoeg moest zij om half elf alweer weg wegens een afspraak in Assenede.

Tot mijn verrassing was Erik er ook bij, en dat maakte het extra gezellig, al ging hij na een half uurtje al weg, want ook hij moest examens verbeteren. En hij wilde ook onze babbel niet verstoren, zei hij.

Babbelen hebben we dan maar gedaan, zij het vrij kort. We hebben dan maar afgesproken in de vakantie om een dagje samen te zitten met alle kinderen erbij. Steevast gezellig, en tijd genoeg om te kletsen. Vriendschappen moet je onderhouden, en sommige daarvan zijn gewoon goud waard.

Ziekenbezoek

Ge hadt ons moeten zien, deze middag: twee gehandicapten samen. Ik ben namelijk op ziekenbezoek gegaan bij Kim, die een tijdje geleden van haar fiets is gemaaid. En gemaaid is wel het juiste woord: een dronken chauffeur heeft haar opgeschept op zo’n manier dat de voorruit verbrijzeld was. Zijzelf heeft beide enkels zwaar verstuikt – even werd gevreesd voor haar achillespees, maar die is gelukkig niet geraakt. Er zijn wel diverse kruisbanden naar de vaantjes. Daarnaast zit er ook een klein barstje in haar schouder, waardoor krukken uiteraard helemaal niet lukten. En verder zit ze onder de blutsen en de builen… Ze heeft ongelofelijk veel chance gehad dat ze niet zwaarder gekwetst is, maar sowieso is ze een tijdlang thuis.

Enfin, ik installeerde me languit in de zetel, en zij lag in haar ziekenhuisbed, en zo hebben we oeverloos gekletst. Sinds vandaag kan ze, zij het bijzonder voorzichtig, rondlopen, en dus was er ook fantastische koffie, en een heel fijne chocoladetaart.

Twee sarcasten samen, het gaf wel pit aan ons gesprek, dat moet ik toegeven. En zo voelde ik me ook nog een beetje nuttig en al.

Sophietje

Mijn beste vriendin uit het internaat in het tweede jaar. Ik weet niet meer precies wat we allemaal samen hebben uitgespookt, maar het was veel. En gortig, bij momenten :-p

Ik denk dat het intussen alweer twee jaar was dat we elkaar gezien hadden, maar dat stoort dus aan geen kanten: het voelt helemaal zo niet aan. En we kennen nog steeds elkaars familie, elkaars achtergrond, soit, elkaar.

Tegen half twaalf stond ze hier, dronken we een aperitiefje, en tegen twaalven trokken we naar ’t Boneryck, gewoon omdat het daar goed is, en we ongestoord kunnen kletsen. Wat we dan ook deden, over vanalles. En nog meer. And then some.

We genoten tussendoor ook van het eten, maar dat kletsen, dat was blijkbaar eens dringend. Over echt de meest uiteenlopende onderwerpen, van ouders, tot kleedjes van Van Nooten, tot jobs, broertjes, erfeniskwesties, familieperikelen, vakantiedagen, juwelen… Enfin, uitgebreid dus. En weet je? Het heeft immens veel deugd gedaan. Serieus.

IMG_1004

Here’s to us, Fie!

Heerlijk gezelschap

Sommige dagen zijn gewoon beter dan andere.

Deze morgen genoot ik intens van Merels gelukzalige glimlach bij het posten van de brief naar de Sint. Hoe zo’n geloof nog zo rotsvast kan zijn… En het leuke is: Kobe heeft evenveel moeite gedaan, met brief en tekening en alles, want alleen op die manier blijft de illusie bij Merel in stand, zei hij. Fantastisch, toch?

Daarna ben ik braafjes wat gaan liggen, want tegen half elf stond ik al te koken: rustig, in stagekes, en tussenin af en toe weer liggen. Mijn maatje van ’t school kwam namelijk langs, en we zijn beide aan het Weight Watchen: dik in orde dus. Ik maakte een fantastisch receptje klaar, en levendeverse pompoensoep met dille.

We zetten ons te tetteren, ik kreeg alle verhalen en roddels (nu ja) van school te horen, en ik genoot er immens van. Ja, zo drie maanden thuis zitten, da’s niet zo bevorderlijk voor het sociale leven. Al een chance dat ik van nature nog niet zo’n sociale ben…

Maar nog ne keer merci, Peggy’tje, ’t heeft me deugd gedaan!!

 

Proper

Vandaag kwamen mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar even langs. Het was eigenlijk schandalig lang geleden dat ik hen gezien had, maar onze agenda’s clashen precies ook altijd een beetje.

Maar blijkbaar kon voor één keertje de maandagnamiddag, en dat was prima! Alleen… was ik vergeten dat de kuisvrouw op dinsdag en donderdag komt, en dat de maandag ons huis soms nog ontploft lijkt door het weekend.

Ik stuurde de kinderen en manlief het huis uit, keek om me heen, en zuchtte. Diep. En dan ben ik maar begonnen met op te ruimen, jassen weg te hangen, scoutsgerief opzij te leggen, koptelefoons, kabeltjes, lege dozen, potloden, papiertjes, enfin, ge weet wel.

Ik ruimde de tafel af, vouwde tvdekentjes op, en probeerde orde te brengen in de chaos van de zetel. Zalig, zo’n extra ruime zetel met massa’s kussens, maar ook niet altijd even praktisch. Ik vulde nog de afwasmachine op, en stelde vast dat de kinderen blijkbaar een broodzak of drie kruimels onder de tafel hadden gestrooid. Serieus, hoe doen die dat toch???

Ik ging dus ook nog maar aan ’t stofzuigen. Gelukkig hebben we een superdeluxe kruimeldief op steel van Dyson, waar ge u dus niet voor hoeft te bukken, want dat zou niet lukken. En stofzuigde meteen ook nog de aardesporen van de scoutsschoenen weg.

Enfin, tegen één uur lag het huis helemaal netjes, en lag ik uitgeteld in de zetel.

’t Is dat ik zo’n gezellige namiddag heb gehad met de dames, want anders…

Ik moet vooral voor mezelf onthouden: bezoek laten komen op dinsdag- en donderdagnamiddag. Vrijdag kan ook nog, maar de maandag is duidelijk geen goed idee. Puh!

Alleen, of toch niet?

Het had wel iets, met zoveel aan de ontbijttafel: twee extra kinderen, en dus extra lawaai. Al viel dat eigenlijk al bij al goed mee. Ook gisterenavond waren ze wonderwel snel stil. Ofwel hebben ze eindelijk leren fluisteren, dat kan ook.

Tegen elven waren beide gasten opgehaald, en een kwartiertje later vertrok Bart met Wolf en Merel naar Ronse. Zelf kan ik nog niet mee, drie kwartier in de auto zitten zou moordend zijn. Gelukkig begrijpt Nelly dat volkomen, en vond ze dat ook helemaal niet erg. Kobe bleef ook thuis, want die mocht in de namiddag naar een verjaardagsfeestje, en hoe! Van twee tot vijf speelden ze blijkbaar een fantastisch wijs bosspel in het Claeys-Bouüaertpark, vlak naast mijn school. En ik had nog meer geluk: Hannah haar mama wist dat ik met een rugprobleem zit, en bood zelf aan om Kobe op te halen om één uur, en hem na afloop ook weer thuis te brengen. Wat een service zeg!

En dus zat ik in alle stilte alleen thuis, en dat was al even geleden, gezien het feit dat het vakantie is. Lang duurde dat echter niet: tegen twee uur was Sofie hier, voor een veel te lang uitgestelde babbel over haar nieuwe directeurschap, de geplogenheden intussen op onze school, de gezondheid van alle mogelijke familieleden, en nog wel zo’n paar dingen. Gezellig, en zeker voor herhaling vatbaar, da’s zeker?

En toen werd het weer stil. En, ik geef het toe, de namiddag leek lang te duren.

Kobe werd aan huis gebracht rond half zes, en plofte doodmoe maar met een grote voldane grijns in de zetel. De anderen waren maar thuis tegen kwart na zes, maar wel beladen met stàpels eten, dessert, soep, pompoenen, bloempotten… Ik voelde me in de watten gelegd, dat was duidelijk.

Maar vooral was ik blij met het volk in huis. Ik ben graag alleen, maar het moet tegenwoordig ook niet te lang duren: ik verveel me steendood.

 

Vriendjes

Omdat ik momenteel nogal aan huis gekluisterd ben, en de kinderen gewoon zijn om af en toe toch iets samen te doen, vond ik dat ze maar vriendjes moesten uitnodigen. En jawel, Wolf trok al rond elf uur richting Sam, om daar de ganse namiddag te blijven.

Om twee uur kwam Lieze, Merels allerbeste vriendinnetje sinds de eerste kleuterklas, en Merel was al van ’s morgens vroeg aan het popelen. Lieze mocht namelijk blijven slapen, stel je voor! Wolf had groothartig zijn kamer en dubbel bed voor een nachtje afgestaan, en ging zelf in Merels bed slapen. Kobe maakte een zoektocht door het huis voor hen, Lieze werd zowaar een prinsessenbruid, en later hielden ze een fuifje.

En tegen vijf uur stond ook Liam hier, een vriendje van Kobe, dat ook meteen mocht blijven slapen in Kobes tweede bed.

Met andere woorden: het was hier bakske vol, met een gezin met vijf kinderen ^^

IMG_3243

Tegen acht uur lagen de meisjes, compleet met verhaaltje en slaapliedje, samen in bed, en mochten ze nog onnozel doen tot half negen. En reken maar dat ze onnozel hebben gedaan: we hoorden hen tot beneden.

Met de jongens hebben we daarna naar Batman versus Superman gekeken, en ook dat viel in goede aarde, al zaten ze dus wel redelijk laat in bed.

Maar al bij al hebben ze zich geen van drieën verveeld, wel integendeel. Mission accomplished!