Nog eens een geocache introductie
Veronique had gisteren en vandaag een ganse dag opleiding Frenetonderwijs, en dus kwam dochter Léonore de hele middag bij ons. Alleen… Wolf had huiswerk, en Merel en Kobe waren naar de scouts. Het kind wist dus niet goed wat te doen, eigenlijk.
Het was prachtig weer, beetje koud, maar bon, en toen ik haar voorstelde om te gaan geocachen, zag ze dat meteen zitten. We reden in de richting van Ertvelde, en zagen een paar hele mooie plekjes en hele mooie caches.
Thuis heeft ze meteen een gratis account aangemaakt, en ik denk dat ze er wel mee vertrokken is, met dat geocachen. Zalige hobby, toch?
Geocacheles
Alweer een dag prachtig weer! Max had me al een tijdje gevraagd om eens te tonen wat dat geocachen nu eigenlijk was, en dus waren ze tegen half vier naar hier gekomen (ze=Max, Karen en de kleine Jef) en reden we samen richting Oostakker/Sint-Amandsberg.
Helaas blijken de regels voor de gratis geocache app verstrengd: vroeger kon je als legger van een geocache zelf kiezen of die voor iedereen zichtbaar was, of enkel voor premium leden (30 euro per jaar). Nu blijkt elke geocache boven een moeilijkheidsgraad van 2/2 (verstopmethode/terrein) enkel voor premiums. Waar vroeger de ratio 2/3 tot 1/3 was, is dat nu omgekeerd dus. Jammer!
Maar bon, we lieten het aan ons hart niet komen, en zochten er toch een paar, waarvan dus sommigen met mijn gsm en niet die van hen.
Ze hadden helaas nog andere plannen, waardoor we vrij snel alweer terug moesten, maar ik heb het gevoel dat ze ermee weg zijn. Jef zag het alleszins volledig zitten, en die wandelt anders absoluut niet graag.
Tsja…
Gerhard Richter
Ik heb het hier nog al gezegd: mijn beste cadeautje van GIFT Gent ooit was Véronique: een zalige, echt zalige madame!
Vrijdag gingen we nog samen naar toneel, en toen stelden we vast dat we geen van beide al de tentoonstelling van Gerhard Richter in het S.M.A.K. hadden gezien. Meteen hadden we een date, want erg lang loopt die niet meer. Deze middag stond ik dus iets over half een aan het STAM. Hoezo, het was toch SMAK? Mja, maar we moesten wel eerst nog zien te eten, en daar was het STAMcafé dan weer prima voor geschikt. Onderweg genoot ik trouwens van de prachtige beelden die ik met de auto nooit zie. Die Bijloke is toch een prachtige site…
Enfin, na het eten vertrokken we richting S.M.A.K., en genoten er echt wel van de tentoonstelling van Richter. Die man is zowat van alle markten thuis, respect!
En toen was er nog koffie met taart, jawel. Zalig gewoon.
Veel beter dan dit worden ze niet, de dagen.
365 – 06 februari 2018 – maatje
Ontbijtje
Als ge zo met verschillende gehandicapten tegelijk zijt, die allemaal min of meer aan huis gekluisterd zijn, dan is het des te leuker om samen te ontbijten of zo. Al meer dan drie maanden thuis, dat begint te wegen, al kan ik niet zeggen dat ik me verveel.
Maar Pascale, de mama van Kobes vriendje Jonathan, sukkelt al jaren met de knie. Momenteel is ze weer thuis, want de spil in haar knie en been is vervangen door een nieuw exemplaar. In december hadden we al eens samen ontbeten, en daarvoor was zij ook al eens hier langs geweest. Maar momenteel ben ik dus wel mobiel en zij niet, en daarom reed ik deze morgen naar daar. De vorige keer had ik koffiekoeken meegenomen, deze keer een paar sneden van het speculaasbrood van gisteren. Ik heb ervoor moeten schermen, dat wel, maar het viel bijzonder in de smaak, zo bleek, ook al viel het een beetje uit elkaar.
In elk geval hadden we allebei weer een zeer fijne voormiddag. Die dagen, dat vliegt voorbij…
Speelplezier
Deze voormiddag ging ik dus Merel ophalen bij Marie-Julie, en die kwam heel liefjes vragen of ik alsjeblief nog een koffietje wilde drinken met mama, zodat Merel nog een klein beetje langer kon blijven… Goh, ja zeker? ^^
Enfin, thuis had Bart dan gekookt, was het na de middag even rustig, en tegen vier uur ging Merel naar de scouts: de Driekoningenstoet hier in Wondelgem. Wolf zag het niet zitten met zijn rug, en Kobe, tsja, had geen goesting, want hij wilde slijm maken met zijn broer.
Maar vooral: na de scouts kwamen Lieze en Janne mee om te blijven slapen! Lieze is het beste vriendinnetje van Merel, en Janne is haar vierjarig zusje. We hadden allemaal een beetje gevreesd dat Janne nogal verlegen ging zijn, en zou beginnen huilen, maar nee hoor: grote zus was mee, Kobe is een van haar speelmaatjes op school, en Merel kent ze ook natuurlijk.
De drie meisjes hebben hier nog zitten spelen, flink gegeten, en Wolf is met hen naar boven gegaan rond acht uur, wat resulteerde in een onaards gebrul, gegiechel, gegibber, gejoel en gegil. Ik ben ze daarna nog netjes gaan instoppen met verhaaltjes en knuffels, want ze sliepen alle drie samen in Wolfs grote bed. Ik vind dat zo super van mijn tiener, dat hij zijn kamer en bed wil afstaan en zelf dan maar in Merels bed gaat slapen. En ’t is niet dat we moeten aandringen, hij biedt dat zelf aan.
Erg lang hebben ze niet meer liggen babbelen, maar Merel was dan ook erg moe van gisterenavond bij Marie-Julie, toen het vlot elf uur was geworden…
Maar ze heeft er blijkbaar intens van genoten!
Een dag van geocaches tussendoor
Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.
Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.
Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?
We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!
Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.
Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.
Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.
En de rug, die hield het zowaar uit…
Voorwaar een fijne dag, jawel!
Vriendinnen onder elkaar
Toen we in december kort gaan ontbijten waren, hadden Gwen en ik meteen een dag in de vakantie uitgeblokt: ik zou naar haar komen. Deze morgen rond een uur of negen belde ik dus: hoe ze het precies zag? Ha ja, want afgesproken bij ons is afgesproken, en de details zijn voor later. Ze had ons voorzien tegen een uur of elf, met een harirasoep, en Erik ging verse moussaka maken. Ik liet Bart weten dat ook hij tegen half een mocht langskomen, en eigenlijk werd het ferm gezellig. Alleen voor de jongens viel het wat tegen: Wolf heeft de indruk dat Ernest hem wat vermeed: hij deed in elk geval niet bijzonder sociaal. Elly en Kobe, da’s sowieso wat lastiger, maar Merel en Lena-Mare speelden prachtig samen.
En Gwen en ik, wij tetterden erop los, terwijl we samen de soep maakten, en Erik over zijn moussaka gebogen stond.
Na het eten maakten we nog een wandeling – het begon toch wel net te regenen zeker! -naar het Campo Santo om een korte multicache op te pikken, maar de eindlocatie was onbereikbaar wegens werken. Tsja… We hadden er sowieso al eentje opgepikt in Oostakker in het passeren, geen nood.
En toen, toen was er chocoladefontein ^^
Ik had in elk geval een zeer fijne namiddag, en meer moet dat niet zijn.
365 – 02 januari 2018 – aperitiefje
