Geplaatst op

Haven

Sinds Poort stopte in 2015 en ook Vestigo niet verder kwam dan één aflevering, kriebelde het om nog eens te beginnen spelen op een nieuwe larp. Haven was een ideale gelegenheid, maar het eerste evenement lieten we voorbij gaan, want wat zouden de Vossen zijn zonder Els? Het was dus gewoon een kwestie van wachten tot Els genezen zou zijn, en dan konden de Vossen als vanouds weer samen spelen.

Helaas… Het heeft niet mogen zijn.

Haven twee ging voorbij, want ik kon het niet, de Vossen zonder Els. Het was gewoonweg te vroeg.

Maar intussen is het weer beginnen kriebelen, en aangezien destijds Els zelf nog had voorgesteld om naar Haven te trekken met de Vossen, dacht ik dat het moest kunnen. In ons hart en ons verhaal is ze erbij, onze Katara. En dus schreven we ons in voor Haven, kregen we een heel fijn spelconcept toegespeeld van de spelleiding, en gingen we ervoor. Voorlopig met vier, nummer vijf staat klaar voor de volgende episode, en we zien wel of er nog volk bijkomt.

En toen gebeurde mijn rug, en trok dat een dikke streep door Haven voor mij. Alleen… Ik ben vast van plan om er de volgende keer wél bij te zijn, en het concept is nu eenmaal met àlle vossen, dus kwamen Mireille, Caterina en Hanneke vanmiddag naar hier om onze personages op te stellen en een achtergrond te verzinnen. Het werd een heerlijke, technische middag, met een fantastisch middagmaal dat Bart voor ons gekookt had, veel taart en snoeperijen, en vooral heel veel nadenken over vaardigheden, talenten, culturen, schmink, kledij, en alles wat nog bij een larp komt kijken.

IMG_3223

Het was half tien tegen dat Mireille naar huis was, maar ik had een ronduit fantastische middag!

 

Geplaatst op

Bezoek

Bezoek is altijd fijn, maar vooral als het iemand is waarmee je al langer had afgesproken, en die je echt al lang niet meer had gezien.

Annick kwam ietwat laat voor het middageten – Bart had gekookt, maar moest op tijd terug op kantoor zijn – en werd zelfs meteen aan het werk gezet. Ze had namelijk aangeboden om taxichauffeur te spelen, en daar maakte ik uitgebreid en dankbaar gebruik van. Ze bracht eerst Wolf naar Dok Noord voor een verjaardagsfeestje van het kleine zusje van zijn liefje, en daarna Kobe naar zijn muziekles.

Toen was er gelukkig tijd voor uitgebreid koffie en geklets. We installeerden ons in de zetel, en taterden over serieuze en minder serieuze onderwerpen, tot het kwart na vier was, en wegens een misverstandje Wolf en Kobe gelijktijdig moesten opgehaald worden. Zij reed dan maar om Wolf, ik pikte Kobe op, want dat was minder ver.

Maar daarna kon er verder gekletst worden, met nog meer koffie. Het was uiteindelijk vrij laat toen Annick door ging, maar ik had een hele fijne, en vooral zorgeloze middag gehad.

Bedankt, bees!

Geplaatst op

Nazomer

Ik blijf het vreemd vinden, 24° half oktober, maar je hoort me niet klagen hoor. Net zoals gisteren kon ik me buiten installeren: de jongens legden de kussens op de buitenbank, en ik lag heerlijk in de zon.

En toen kwamen onverwacht Gwen en Erik nog langs voor een babbel, en daar genoot ik intens van. Want ik weet dat nu al: ik ga me vervelen de komende dagen. Ja, ik kan wel lezen, maar dat steekt op den duur ook tegen. Een grote tv-kijker ben ik niet, en typen op mijn computer lukt ook niet echt vlot, omdat ik wel degelijk nog vooral plat op mijn rug lig. Maar bezoek, dat vind ik zalig. Ik kan genoeg rondlopen om koffie te zetten, zolang ik maar op tijd weer ga liggen.

Bart kwam er, toen Gwen en Erik alweer weg waren, zelfs gezellig bij zitten, zo zalig in de zon. Ook Saruman hield me gezelschap buiten.

Dat doet hij trouwens niet alleen buiten: het beestje heeft me duidelijk ook gemist, en komt steevast bij mij liggen zodra hij de kans krijgt.

Ik word hier vertroeteld, zoveel is duidelijk. Maar toch, toch zou ik een pak liever alles zelf kunnen doen, geloof me.

Geplaatst op

Prachtige afsluiters van een aangename dag

Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.

Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.

Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.

Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.

Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.

Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.

Bedankt, Veronique!

Geplaatst op

Mechelen en omstreken

Kobe moest vandaag tornooi spelen in Mechelen, en ik besloot mee te gaan met hem. Auto’s genoeg, dus het was gewoon wij tweetjes in de auto. Ik vond dat niet erg, want ik vind dat ik te weinig Kobetijd heb. Met Merel ga ik regelmatig wandelen of picknicken aan de Blaarmeersen, en met Wolf ga ik naar de muziekles of geocachen, of praten we in de auto. Maar Kobe, die valt er zo’n beetje vantussen.

Kobetijd dus. We kletsten heerlijk in de auto, en rond negen uur waren we aan het rugbyterrein. Ik gooide hem af bij zijn trainers, en vond dat ik toen niet zomaar een uurtje ging wachten, maar dat ik beter kon cachen in de omgeving. Aangezien ik nog een moeilijke Travel Bug bij had, reed ik naar het perfecte Travel Bug Hotel in de buurt, waar ik wel nog eventjes moest zoeken. Ik genoot echter zodanig van het landschap, dat ik dat eigenlijk helemaal niet erg vond.

IMG_2877

Ik reed wat verder, vond een ronduit prachtige Rondje Vlaanderen cache in Zemst, en begon toen aan een ronde Grimm: 25 caches met sprookjesnamen. Ik heb er maar een paar van gedaan, want tegen dat ik terug bij Kobe was, was het al na elven, en heb ik hem maar één matchke meer zien spelen. Tsja.

Bart was intussen met de andere twee in Gent iets gaan eten, dus keken wij even om daar in Hombeek iets te eten. De eerste aanrader, Achille, bleek dicht. De tweede aanrader, De Neus, ook. Op aanraden van Peter Nyffels, een vriend van lang geleden die wat verderop in Boortmeerbeek woont en bij wie we aansluitend op babybezoek gingen, reden we naar Haacht, maar het Brouwershof was, u raadt het al, dicht. Maar naast dat Brouwershof was een nieuw klein restaurantje met wereldkeuken, Atlas. Op dat punt kon het ons eigenlijk niet veel meer schelen waar we zouden eten, als het maar eten was. Maar het restaurant verbaasde ons: we kregen een klein hapje bij ons drinken, en ik had een heuse mango lassi besteld, want blijkbaar waren de eigenaars Indiërs. Kobe at daarna een trio van kroketten – garnaal, kaas en Breydelham – en ik gooide me op een uitstekende kip Tikka Massala. Ik heb het pannetje tot bijna de laatste druppel saus uitgelepeld…

IMG_0396

Daarna gingen we lekker buurten bij Peter, kregen we een rondleiding van zijn hele knappe huis in aanbouw – zelf wonen ze momenteel in het veredelde tuinhuis, met alles erop en eraan maar in het mini – en kletsen een eind weg. En daarna was het tijd om nog samen met mijn zoon een paar caches te zoeken, iets waarin hij niet slecht is.

IMG_0398

Enfin, het nodige gezoek en gewandel leidde ertoe dat het na zessen was tegen dat we terug thuis stonden, maar we hadden samen een heerlijke moeder-zoondag gehad. En dat was ook eens nodig.

Geplaatst op

BFF

Toch onvoorstelbaar: Gwen en ik hadden allebei twee maanden vakantie, en toch hebben we elkaar gewoon niet gezien… Life happens, zo veel is duidelijk. We vonden zelf dat dat eigenlijk te gek voor woorden was, en dus hadden we vanavond bij een uitstekende Griek in Hijfte aftgesproken, een deelgemeente van Lochristi, begot.

We hebben oeverloos gekletst, over het werk, de kinderen, vrienden, school, ouders… Zowat alles is de revue gepasseerd, vooral dan het feit dat zij de nieuwe pedagogisch begeleider voor Latijn en Grieks wordt. Wat is dat toch met mijn lesgevende vriendinnen? De ene wordt directeur, de andere inspecteur… En intussen aten we, en genoot ik met volle teugen.

Er zijn toch weinig dingen zó aangenaam als gaan eten met uw beste vriendin van al meer dan vijfentwintig jaar…

Geplaatst op

1 september, jawel.

Die eerste schooldag, dat kan u eigenlijk gewoon hier lezen. Wolf mocht een uurtje later beginnen, en zat dan maar te glunderen rond half tien.

IMG_2143

Voor mij betekende het rondlopen om foto’s te nemen, al mocht ik deze keer geen individuele foto’s nemen van de eerstes voor de lijsten. Geen idee waarom, maar ik weet wel dat daar nog zagerij gaat over komen. Soit, ik ben niet van plan ze op een latere datum te nemen, want vandaag had ik daar tijd voor, en ik steek daar ongeveer 5 uur werk in. Tsja.

Ik maakte kennis met mijn nieuwe vijfdes en zag dat het eigenlijk wel wijze, maar bijzonder stille leerlingen waren. Wellicht nog mijn reputatie die me vooruit snelt?

Enfin, ik maakte nog meer foto’s, reed naar huis, en had twee dolenthousiaste kinderen bij me: zowel Merel als Kobe vonden hun meester, respectievelijk juf de max. Dat komt helemaal goed, heb ik de indruk. Wolf was maar matig: zijn rug deed pijn, en hij kende niemand in zijn nieuwe klas. Aan de andere kant zei hij zelf: ik zal ze wel leren kennen, dat komt wel goed.

En ik, ik zette het verslag van de eerste dag online, deed al wat administratie, bracht Kobe naar de rugby, en reed tegen zeven uur naar Oosterzele. Daar in de tuin – en tijdens de regenbuien gelukkig ook binnen – had Thomas een hoop volk uitgenodigd voor worstjes op de barbecue en gewoon een gezellige avond. Dat werd het dan ook, zeker toen ze achteraan in de tuin nog een kampvuur aanstaken ook. Dikke merci, Tho!