Geplaatst op

Van het kastje en de muur

Aangezien er een kink in de kabel van onze verbouwingen was in de vorm van een verkavelingswijziging, ben ik al maar wat papierwerk beginnen doen. Lees dat eigenlijk maar als: loopwerk.

Een maand of twee geleden was ik langsgegaan bij Stedenbouw, maar wist ik niet dat de diensten standaard in de namiddag enkel op afspraak te bezoeken zijn, en niet vrij. Ik mocht van de balie van het dienstencentrum naar de dienst Stedenbouw bellen, legde het probleem uit, en kreeg prompt het antwoord dat ze het betreffende verkavelingsplan gingen opsturen. En effectief, een paar dagen later zat er een grote envelop in de bus, met daarin het netjes gekopieerde en zelfs op de correcte manier aan elkaar geplakte verkavelingsplan. Yay! En dat zonder kosten en al. Van service gesproken.

plan1

De week daarop ging ik langs bij het kadaster, want ik had nu wel het (serieus gedateerde) verkavelingsplan, maar daarmee nog niet de namen van de eigenaars. Er zaten zeven wachtenden voor me, en het ging maar niet vooruit. Na een uurtje (en nog steeds zes wachtenden) ben ik maar doorgegaan, ik moest de kinderen van school afhalen.

Toen waren er een paar weken waarin ik echt geen tijd had om een paar uur te gaan wachten (paasvakantie en zo), maar vandaag heb ik het er nog eens op gewaagd. Gewapend met ereader en al, en me er mentaal op voorbereidend dat ik een paar uur ging moeten wachten. Niks daarvan. Er zat geen kat, en ik kon meteen bij de ambtenaar binnen. Die luisterde bijzonder vriendelijk naar mijn verhaal, en samen hebben we op zijn computer alle panden aangeklikt waarvan we, op basis van het oude plan, vermoedden dat ze in de verkaveling zaten. Een euro per adres, en 11 euro voor het bijhorende plannetje, jawel: 100,40 euro. Voor iets dat uit zijn computer rolde, en waar nog geen tien minuten werk aan was. En waarvoor ik nog door de gietende regen – al een chance dat er paraplu’s bestaan – een halve kilometer verder naar een bankautmaat mocht gaan, want bancontact, dat kenden ze daar niet – tot ’s mans grote ergernis, moet ik er wel bijvoegen.

plan2

Hij overliep snel even de gegevens, stelde vast dat er veel eigendommen met vruchtgebruik en verdeelde eigendom tussenzaten (en dus meerdere adressen van de eigenaars) en raadde me aan om terug naar Stedenbouw te gaan, en daar eens te luisteren wat de procedure nu precies is. Is het voldoende dat ik de lijst laat aftekenen voor akkoord, en dus bij de mensen zelf langsga, of moet ik ze echt allemaal aangetekend aanschrijven? Wat overigens een dure lol zal worden. Mag ik stoppen zodra ik twee derden voor akkoord heb, of moet echt iedereen op de hoogte zijn? En wat moet er precies in de brief staan?

Stedenbouw dus. Ik maak morgen een afspraak. Poeh.

Geplaatst op

Verkavelingsaanvraag

Deze avond is de architecte weer langsgeweest: er is een bijkomende moeilijkheid. Die zal wel opgelost geraken, maar vraagt gewoon veel extra werk. Alweer.

Het verkavelingsplan van onze wijk is al een zeer oud beestje, en ons huis is eigenlijk onlogisch. Op het plan staat nl. dat ons terras, waar we willen uitbreiden, eigenlijk niet bebouwbaar is, terwijl dat op alle andere hoeken van de wijk wél het geval is.

De betreffende ambtenaren zagen geen probleem en vonden de verbouwing wel een verbetering, maar er moet dus een officiële wijziging van de verkavelingsplannen aangevraagd worden, en daar heb je de handtekeningen van de eigenaars uit de ganse verkaveling voor nodig. Zo op het eerste zicht meer dan honderd. Zodra die aanvraag is ingediend, is er – net zoals bij een bouwaanvraag – 105 dagen wachttijd.

Ugh.

Ik zal al maar eens naar Stedebouw en Kadaster gaan zeker, op zoek naar welke huizen er allemaal in de verkaveling vallen, en de namen en adressen van de eigenaars?

Soms verdenk ik ervan dat er mensen zijn die mij bezigheidstherapie willen opsolferen. Ne mens blijft bezig…

Geplaatst op

Nieuwe verbouwingen

We zaten al een tijdje met een uitbreiding van ons huis in ons hoofd. Met vooral heel specifieke wensen. Zelf hadden we gedacht aan een kleine uitbreiding van de bestaande keuken, en Barts bureautje daarnaast, in het verlengde van onze woonkamer. Die plannen, en vooral die wensen, had ik voorgelegd aan onze architecte. Ik heb het volste vertrouwen in haar: destijds was zij mijn primus, de beste leerlinge die ik ooit gehad heb. De beste van haar jaar voor Latijn, wiskunde, bio, aardrijkskunde, maar ook L.O., en verder allemaal zeer hoge punten. Met een schitterend tekentalent, en ook op taal- en muziekvlak behoorlijk competent. En ze zag er dan ook nog eens goed uit, met een schitterend karakter. Soit, ze heeft alles :-p Ze is ingenieur architectuur geworden, als beste van haar jaar. Logisch dus, dat ik haar onder de arm nam.

Vanavond kwam ze met het voorontwerp langs, en ze heeft ons niet teleurgesteld, wel integendeel. Want ze heeft perfect naar onze wensen geluisterd, maar ze een totaal andere invulling gegeven. Met zelfs een paar zalige extra’s, en vrijwel zonder breekwerk.

Waar nu de keuken is, komt de nieuwe voordeur en inkomhal met vestiaire, en een bureautje voor Bart. Afgesloten als hij dat wil, maar toch een deel van de benedenverdieping. De huidige keukenberging blijft een sas tussen garage en woongedeelte, maar wordt eerder een archief- en speelgoedberging. De deur wordt verstoken naar mijn bureau.

De woonkamer blijft grotendeels hetzelfde, maar waar nu Barts bureau staat (je moet maar eens wat naar beneden scrollen in mijn blog als je foto’s wil zien van de huidige toestand, als je het wil visualiseren) komt een open keuken, met glaspartijen tot op de grond. Het bestaande terras wordt dus volgebouwd. Er komt een groot kookeiland, en vrijwel geen kasten. Want de rest van het terras, daar komt een “keukendressing”: een zeer grote berging om daar alle keukengerief en voorraden op te slaan. Dat zie ik dus zo ongelofelijk goed zitten he! Aan dat kookeiland komt ook een eettafel, en er zal plaats zijn voor twee barkrukken tegenover het fornuis, ideaal om te ontbijten.

De bestaande traphal zal dus geen ramen meer hebben, maar wordt dan ook een “nachthal”, enkel om naar de bovenverdiepingen te gaan. Omdat het een open trap is, zullen we wel wat daglicht hebben van de eerste verdieping, net zoals van de matglazen deur die er nu is en blijft.

Op die eerste verdieping wordt er bovenop het nieuwe volume beneden gebouwd: er komt een nieuwe kamer voor Kobe, een wascel (met wastafel en inloopdouche), een grote ingebouwde kast en een sasje waar een strijkplank of zo kan staan. Het kleine verandatje boven en het bijhorende schuifraam verdwijnen. Wolf zal zo een zeer grote kamer overhouden, maar met minder licht dan nu, enkel nog twee ramen. Ook de badkamer zal tijdelijk buiten gebruik zijn: het zijraam verdwijnt, en het bestaande raam wordt vernieuwd en visueel doorgetrokken naar de ramen van de nieuwe volumes.

Een dakterras was een brug te ver, helaas: Stedenbouw zou het nooit toestaan, dus dat idee laten we vallen. Maar aan alle andere wensen wordt ruim voldaan 🙂 Echt veel breekwerk komt er niet aan te pas: in de huidige keuken wordt de muur onder het raam afgebroken, en er komen hier en daar nieuwe deuropeningen, dat wel.

Maar het zal ons huis tijdelijk onleefbaar maken: geen woonkamer, geen keuken, maar ook geen badkamer, en geen slaapkamer voor de jongens. Ik vermoed dat we daarom tijdelijk een huis of appartement zullen moeten huren. Poeh.

Voorjaar 2013 of 2014, dat zal afhangen van de drukte in Barts kantoor. Want ik kijk uit naar een verbouwd huis, maar ik zou niet willen dat het me mijn huwelijk kost. Dan zelfs nog liever samen op een klein appartementje.

En de kostprijs? Daar durf ik niet eens over na te denken. Brrrr.

Geplaatst op

Chauffagesaga

Ik hoop (en ik denk) dat er eindelijk een eind is gekomen aan onze chauffagesaga. Want die centrale verwarming, die werkt totaal niet zoals het moet.

In juli 2009 zijn ze een nieuwe ketel komen zetten, een hoogrendementsketel, met dus ook een nieuw thermostatische bedieningspaneel. Dat paneel moet twee circuits aansturen, en slaat daar tilt op: zowel de vloerverwarming als twee radiatoren die in de bijgebouwde stukken staan als aanvulling.

De eerste winter was er vooral het bedieningspaneel dat slecht contact maakte en dus geregeld uitviel. Ergo, slechte verwarming. Ze zijn uiteindelijk een nieuw paneel komen hangen dat wél contact maakte.

Winter 2010: de ketel brandde op de meest onmogelijke momenten: ’s morgens als er geen warmte werd gevraagd en het buiten nog een graad of tien was, stond de ketel toch te branden. Ergo, gigantisch veel stookolie verbruikt, meer dan normaal in zo’n strenge winter. Er is een keer of twee iemand langsgekomen om bij te regelen, met de verzekering dat het wel in orde ging zijn.

Winter 2011: hetzelfde liedje. Eind oktober was er wéér eens iemand van Buderus langsgekomen, die stellig beweerde dat het systeem die twee circuits niet aankon, en die de losse radiatoren loskoppelde. “Voila, madamken, ’t zal nu wel werken”. Niet dus.

Want ofwel vergat ik ’s avonds de bijkomende radiatoren dicht te draaien, en bleef het hier de ganse nacht 21° (en bleef de ketel dus branden), ofwel draaide ik ze dicht, maar was het hier ’s morgens pokkekoud, omdat de vloerverwarming alleen het niet kon trekken, en de radiatoren dus dichtstonden. En overdag, als alles openstond, bleven de radiatoren maar heet staan, zonder dat de thermostaten bleken te werken, en werd het hier soms 24°. Dit werkte dus ook al niet.

Gelukkig heb ik een zeer sympathieke chauffagist die het ook stilaan kotsbeu was, en deze keer ging meekomen met een specialist van Buderus, en ging blijven tot het opgelost was. Deze keer heeft de Buderusman alles grondig bekeken, naar zijn baas gebeld en daarmee terdege overlegd, een hoop instellingen gewijzigd, en de radiatoren weer op de thermostaat gestoken. Hij ging ook nog terugbellen voor feedback, want geef toe, dit kon echt niet meer.

Ik ben benieuwd. Het is intussen avond, en het is hier behaaglijk warm, precies zoals het zou moeten zijn. Ik hoor de ketel niet meer voortdurend branden, en alles werkt met kloksysteem.

Al een chance dat ze erkenden dat het een probleem was van in het begin, en dat ik geen enkele keer heb moeten betalen voor die interventies. Want deze keer hebben ze hier bijna twee uur gezeten. Echtig waar.

Geplaatst op

Huisvlijt.

Ik had een aanval van huisvlijt vandaag. Helaas niet de kuisige soort, nee, dat zou een brug te ver zijn.

Maar eindelijk had ik nog eens een dag waarop ik een beetje kon doorwerken, zonder peutertje aan mijn rokken of dergelijke dingen. Wolf was wel thuis – die is al sinds gisteren geveld door een snode vileinige buikgriep – maar bezorgde me totaal geen last.

Dus vatte ik de koe bij de horens, en hing eindelijk weer eens mijn verlichting op in mijn bureau. Die is destijds naar beneden gehaald bij de verbouwing, zo’n twee jaar geleden, en ik wilde die niet terughangen  voordat het glas vervangen was in mijn bureauveranda. Dat gebeurde op 11 mei 2010. Jawel, ik heb het voor u opgezocht.

En toen moest die verlichting weer omhoog. Tsja. Overdag dacht ik er niet aan, en ’s avonds, toen het donker was, was het -jawel- te donker. Stel u voor. Enig procrastinatiegedrag was mij overigens ook niet geheel vreemd.

Tot vandaag. Ik haalde de lampen uit de garage, diepte al mijn gereedschap op, voorzag mezelf van een laddertje, en toog aan het werk. Ik goochelde met boormachines, vijzen allerhande, gipskartonpluggen die op geen ene *** trokken, hete koffie, spankabels, transformatoren en nog wat van dat soort onzin, en slaagde erin alles op te hangen. En zelfs meteen te doen branden ook. Go me. Ik heb er dan maar meteen ook mijn klimplant weer deftig rond gedrapeerd.

lux

Aangezien ik toen toch on a roll was, deed ik maar meteen wat voor op datzelfde elan. Ik hing de tekening van Max op, nog een kader met een houtskooltekening van een oudleerling die ook was blijven staan sinds de verbouwing, en reorganiseerde een hoop meubels. De woonkamer oogt een pak ruimer nu, en rustiger ook.

living1

living2

Al in al een goeie dag, medunkt.

De was is wel blijven liggen, en de keuken ligt er nog even rommelig bij als gisteren, maar alla. Ge kunt niet alles willen.

Geplaatst op

Architect

Bart en ik dromen al een tijdje van een nieuwe verbouwing in ons huis. ’t Is te zeggen, eigenlijk een aanbouw. De oppervlakte van ons terras is nog bebouwbaar, en daar willen we dus graag iets mee doen.We hebben vooral ook een paar dingen op ons verlanglijstje staan.

1. We zouden op de benedenverdieping graag een bureautje hebben voor Bart, dat tegelijk een stuk van de living is, een beetje zoals mijn bureau dus. Nu heeft hij een tafel staan midden in die woonkamer, en da’s niet zo ideaal. Boven hebben we wel plaats, maar dan zit hij niet bij zijn gezin. Dus da’s een: een bureau dat toch akoestisch en visueel kan afgesloten worden indien nodig, maar vooral een uitbreiding van de woonkamer vormt. En vooral ook niet teveel licht wegneemt.

2. De keuken is aan vervanging toe: de kasten beginnen hun beste tijd gehad te hebben, de schuiven hangen scheef, er zijn hier en daar hoekjes beschadigd… En eigenlijk is hij ook naar de kleine kant voor vijf personen. Nu lukt dat nog wel, maar maak van die drie kinderen eens drie pubers? Extra kasten zouden ook altijd welkom zijn. Dus ja, een uitbreiding van de keuken, met meteen een vernieuwing.

3. Een extra slaapkamer. De jongens slapen nu wel samen op één kamer, maar dat zal niet blijven duren. Destijds hadden we drie slaapkamers, maar eentje daarvan is omgevormd tot royale badkamer, omdat de bestaande echt wel minuscuul was. De zolder hebben we dan ingericht als onze slaapkamer. Om elk van onze kinderen (tsja, we hadden niet gerekend op drie) een eigen kamer te geven, zou er dus eentje moeten bijkomen.

4. Een extra douchekamer/badkamer. Nu gaat alles nog prima, de badkamer is ruim. Maar ik denk vooral aan de toekomst, waarbij ik het me levendig kan voorstellen dat we drie pubers in huis zullen hebben die alledrie ’s morgens zullen willen douchen (net als hun ouders) maar daarbij de badkamer niet zullen willen delen. Een aparte kamer met lavabootje en douche zal dus geen luxe zijn.

Als het enigszins zou kunnen, zouden we dan graag daarboven nog een dakterras hebben, maar ik vrees dat stedenbouw daar moeilijk zal over doen.

Maar bon, zo ver zijn we nog lang niet. Vandaag is de architecte langs geweest om eens te luisteren. En dan een voorontwerp op te stellen.

Het is toch een eerste stap.

Geplaatst op

Klussen

Dat de grote vakantie klustijd is voor mij, is voor wie hier al een tijdje komt lezen, geen verrassing meer. Alleen, hoe meer kinderen, hoe moeilijker dat wordt. Kleine klusjes, ja hoor, maar alles wat iets langer duurt, wordt moeilijk. Altijd is er wel eentje die iets nodig heeft, iets moet vragen, iets laten vallen heeft, zich ergens pijn gedaan heeft… En dan wordt doorwerken moeilijk. Maar bon, volgende week zitten de jongens de hele week op dagkamp en is Merel naar de creche, en kan ik dus verder doen.

Ik kijk er al naar uit.

De zolder is al opgeruimd, en mijn liefste heeft al een propvolle auto rommel naar het containerpark gebracht: vooral oude dozen en verpakkingen van dingen waarvan de garantie intussen is verlopen, maar ook overbodige of voorbijgestreefde elektronica, dingen waarvan ik vroeger dacht dat ik ze ooit nog ging nodig hebben, maar die ik toch niet meer wil, enzoverder. Onze kamer is eindelijk ook uitgemest, want die stond vol met gerief dat naar de zolder moest, maar dat er niet op mocht voordat die zolder was opgeruimd. En nu ga ik daar een hoop kleine dingen doen, zoals het zolderluik schilderen, een raamkozijn retoucheren, plintjes die losgekomen zijn opnieuw bevestigen, kaders ophangen, dat soort onzin.

En vandaag heb ik mijn dierbaarste voorzien van een nieuw tafeltje om als bureau te gebruiken hier in de woonkamer. Tot hiertoe zat hij aan de grote livingtafel, maar dat was eigenlijk toch niet zo praktisch. Ik heb dus een grijs-met-rood tafeltje van op zolder naar beneden gehaald, en een dito bureaustoel, en nu heeft hij zijn eigen plekje, en is daar dolcontent mee. In afwachting van een nieuwe verbouwing, die hem moet voorzien van een eigen bureau-achtig iets.

bureau1

bureau2

Geplaatst op

Alles moet weg, pars II

Ik blijf opruimen, en er mag dus nog steeds gerief weg. Er zal nog wel meer bij komen, maar bon, here goes:

1. bureaustoel

stoel

Een oud ding, loodzwaar, maar wel in goeie staat, al toont het similileer hier en daar wel wat beschadiging door gebruik. Heeft geen wieltjes. Is nog uit Barts studententijd 🙂

2. salontafeltje

tafeltje

Ijzeren pootjes, en afgeschenen wengéfineer. Wij gebruikten het in ons appartement altijd met een tafelkleedje over, maar ik vrees dat ik die heb weggedaan. Heel simpel te maken, uiteraard.

3. Tekening van de Sint-Pietersabdij en Blandijnberg Voor Karel!

tekening

Ik vind het gewoon zonde om ze weg te smijten, maar kan er zelf niks mee doen. Gewoon papier, drie A4’s lang ongeveer. Moet licht gestreken worden. Ik vermoed gewoon drukwerk.

Verder is er nog steeds een hek, een oude brievenbus en wat oude matrassen (nooit op geplast, alleen stoffig) te krijg.