Gisteren hebben we dus net iets langer geslapen dan normaal, maar waren we toch tegen negen uur aan het ontbijt. Zondag had ik de kinderen ingeschreven voor de diverse clubs, en Merel ingeschreven bij de crèche. Die was trouwens al op voorhand gereserveerd en betaald. Driehonderd euro voor vijf dagen, medunkt dat die niet slecht verdienen. Maar die crèche is wel dik in orde: veel personeel, een ruime speelzaal, een slaapzaal, een eigen buitenspeelplaats en een eigen zwembad. Ze gaan ook vanalles doen met die kleintjes: wandelingen, dieren kijken, knutselen… Al zit Merel nog bij de babygroep, omdat ze nog geen twee is.
Bon, ik heb de jongens dus tegen half tien afgezet in hun speelclubs, die wél in de prijs zijn inbegrepen. Er zijn drie categorieën in de Mini Club: de Smarties (4-5), de Speedies (6-7) en de Kids (8-10). Boven de tien is er een Junior Club, en dan ook nog ergens een tienerclub, maar daar weet ik de naam niet van. Kobe ging met plezier naar de Smarties, ook al spreekt niemand er Nederlands. Er is wel een ander Nederlands jongetje, die twee zullen dus wel wat aan elkaar hebben. En Kobe is nogal een plantrekker.
Wolf, dat was een ander paar mouwen. Hij zat dus bij de Kids, maar ook daar waren er geen Nederlandstalige monitoren. Soit, dacht ik, dat loopt wel los, hij is sociaal genoeg, en hij verstaat een klein mondje Engels. Niet dus. Toen ik ’s middags even ging kijken in de eetzaal om te vragen hoe het was, begon hij spontaan te huilen, en redelijk hartverscheurend. Hij vond het vreselijk: ze hadden getennist, en hij had er geen bal van begrepen, ook al hadden ze met handen en voeten staan uitleggen wat ze van hem wilden. De communicatiestoornis speelde hem duidelijk parten.
We hebben hem dan de rest van de dag maar bij ons gehouden en laten zwemmen en zo, en deze morgen bij de Speedies laten starten. Dat kon probleemloos, ook al is hij dus een jaartje ouder dan de rest, maar er zit nog een Nederlandstalig meisje in de groep, en vooral: er is een G.O. (moni) van Brugge. Tot zover de problemen: hij heeft zich vandaag schitterend geamuseerd op de vliegende trapeze, in het zwembad, met het boogschieten, en dat soort dingen. Ze doen nogal wat met die kinderen!
Maar op die manier hebben Bart en ik ook heerlijk zalige en vooral rustige dagen: hij leest, ik lees in de zon, en zwem. Al viel het gisterennamiddag nogal tegen: het is beginnen gieten! De hele dag al zaten er dikke onweerswolken, waardoor ik op een bepaald moment zelfs koud had in mijn zomerkleren, en rond een uur of drie heeft het toch een half uur stevig doorgeregend. En zeggen dat het intussen in België intussen eindelijk zomer is!
Daarna kwam de zon er weer door, en werd het terug heerlijk warm. Dat moet dus echt weer lukken, dat wij degene zijn die erin slagen om die drie dagen per zomer dat het regent in Tunesië, mee te maken. Het had voor mij echt niet gehoeven, om eerlijk te zijn.
En verder? Het kabbelt hier rustig voort, onze vakantie. U hoort mij niet klagen.
